ความรักของเราสองคน

พีรพัฒน์ ธนัตถ์โชติภณ

‘เขายอมทำทุกอย่างเพื่อความต้องการ

แม้มันต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของใครสักคนก็ตาม’

 

 

พิมพ์นารา  สิรภูริสกุล

‘ทุกครั้งที่ฌธอวิ่งหนี หนทางยิ่งไกลออกไป’

          “จำไม่ได้เหรอว่าฉันเป็นใคร” มุมปากแสยะยิ้มร้ายดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องแน่นิ่งไปยังพะพาย นัยน์ตาน้ำตาลสั่นเครือบ่งบอกว่าเธอกลัวคนตรงหน้ากับคำพูดที่หวนให้นึกถึงอดีตกับสิ่งเธอพยายามลืมมันมาตลอด

          คำตอบของพะพายคือการส่ายหน้ากับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างยากเกินจะห้าม แม้ว่าในใจมันจะกลัวแค่ไหน เธอบอกกับตัวเองว่าจะไม่แสดงความอ่อนแอไปมากกว่านี้ แค่น้ำตาที่ไหลออกมาต่อหน้าพีรพัฒน์มันก็น่าสมเพชมากพอแล้ว 

          “มารื้อฝืนความหลังกันไหมพะพาย”

1 เม้นคือ 1 กำลังใจ

[เปิดเรื่อง 14.03.2562]

T
B