Passion of Hades

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องไร้สาระของ 'ซุส'

“ท่านฮาเดส มีสารจากบนสววรค์ถึงท่านขอรับ”

เสียงเรียกของข้ารับใช้นามว่าทีส ชายหลังค่อมผู้ทำหน้าที่เป็นข้ารับใช้ของฮาเดสมายาวนานเอ่ยเรียก

                ฮาเดส หรือ มหาเทพฮาเดส เทพแห่งความตาย ผู้ปกครองนครใต้บาดาล อันซึ่งเป็นสถานที่สุดท้ายที่คิดจะมาอันดับต้นๆของเหล่าเทพทั้งหลายในโอลิมปัส อากาศเย็นเฉียบ หวังเหวง มีเพียงเสียงสายน้ำไหลไม่คาดสายดังต่อเนื่องไม่หยุด หากหยุดฟังดีๆจะได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาตามแม่น้ำที่ไหลไปเรื่อยๆ แม่น้ำสายนี้คือแม่น้ำที่เหล่าวิญญาณทั้งหลายถูกนำพาให้ไปทนทุกข์ทรมานจากบาปที่ก่อไว้บนโลกมนุษย์ที่ใต้ปรภพ มีไอหมอกจางๆอยู่เรื่อยๆตามแม่น้ำ แสงสว่างที่หาได้จากคบเพลิงเป็นระยะๆมีเพียงน้อยนิด สถานที่แห่งนี้ประกอบไว้ด้วยความเงียบ เหงา อ้างว้างจนสุดขั้วหัวใจ ผู้ที่อาศัยหากไม่มีจิตใจเย็นชา ก็ไม่สามารถจะทนกับบรรยากาศแสนหวังเหวงนี้ได้เป็นแน่

ฮาเดสรับกระดาษที่ม้วนไว้คลี่ออกมาอ่าน สายตาของเขากวาดอ่านตัวอักษรอย่างรวดเร็ว

เรียกข้าไปอีกแล้วน่ะซุส หวังว่าคงไม่ไร้สาระอีก…

“ข้าจะไปพบซุส” กล่าวบอกจบพร้อมกับก้าวเดินไปทางประตูทางออกของประสาท ทันใดนั้นพาหนะประจำตัวของเขา รถเกวียนแบบยืนคนเดียวก็ปรากฏอยู่พร้อมกับม้าสองตัวตัวสีดำดุจรัตติกาล

ฮาเดสก้าวขึ้นไปยืนบนเกวียนพร้อมขยับแส่สะกิดเบาๆเป็นเชิงบอกให้สัตว์พาหนะของตนรับรู้ว่าพร้อมจะออกเดินทางแล้ว

ม้าสองตัวขยับวิ่ง ลอยขึ้นไปบนอากาศ ทันใดนั้นแผ่นพสุธาก็แยกออกจากกัน แสงสว่างลอดลงมายังนครบาดาลเพียงชั่ววินาทีก็ปิดกลับดั่งเดิม

ณ เทือกเขาโอลิมปัส

“ฮาเดส… น้องรักข้องข้า โอลิมปัสยินดีต้อนรับเจ้าอีกครั้ง” มหาเทพซุสผู้ปกครองเทพทั้งปวง กล่าวต้อนรับฮาเดสด้วยร้อยยิ้มเปี่ยมไปด้วยไมตรี

“เจ้ามีอะไรถึงเรียกข้ามา ซุส” กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบติดเย็นชา อันเป็นปกติของเขา

“ก็แหม ไม่มีอะไรมากหรอกน่า นานๆครั้งข้าก็แค่อยากจะคุยกับเจ้าบ้าง” เทพซุสผู้น่าเกรงขามของเทพทั้งปวงหายวับไปกับตา เหลือแต่เพียงชายหนุ่มขี้เล่น

“ข้าไม่เชื่อ เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรให้อีกล่ะ” ฮาเดสกล่าวอย่างเบื่อหน่ายในน้ำเสียงเต็มที่

“ก็แค่ ช่วยข้านิดๆหน่อยๆ” ซุสยิ้มประจบ

“ข้าอยากจะขอเส้นด้ายชีวิตของมนุษย์ผู้นึงได้หรือไม่” นิ้วชี้ประกบนิ้วโป้งบ่งบอกว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

“เจ้าจะเอาไปทำอะไร” ตาคมหรี่ลงมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้วางใจ

“ข้าแค่จะเอามาช่วยเจ้ามนุษย์คนนึงเท่านั้นเอง” ซุสฉีกยิ้มที่คิดว่าดูจริงใจที่สุดออกไป

“ไม่ได้!!” เสียงตอบกลับอย่างรวดเร็ว

ข้ารู้ สายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นไม่ได้แค่ช่วยธรรมดาแน่ แต่.. ช่วยให้มนุษย์คนนั้นถึงอายุขัยเร็วเกินไปน่ะสิ!

“ซุส!! เจ้าเป็นคนให้ข้ากำหนดความตายให้พวกเขาเองน่ะ เจ้าจะมาใช้อำนาจแกล้งมนุษย์ไม่ได้”

                แต่เดิมในอดีตนั้น หลังจากมหาเทพซุสทรงยึดเขาโอลิมปัสและตั้งตัวเองเป็นเทพปกครองเทพทั้งปวงนั้น เขาก็ได้มอบหมายหน้าที่ตัดสินความตายของมนุษย์ให้กับ ฮาเดส น้องชายผู้แสนจะเย็นชาของเขา

“แต่แค่คนเดียวเองน่ะ ฮาเดส เจ้าละเว้นไม่ได้หรือไง” ซุสเริ่มโมโหตามประสาคนเอาแต่ใจ

“กฏย่อมเป็นกฏ หาไม่แล้วจะหาความยุติธรรมจากที่ไหน” ฮาเดสเริ่มรู้แล้วว่าพี่ชายของเขากำลังจะโกรธ แต่เขาจะไม่ยอมให้หน้าที่ของเขาต้องบกพร่องเพราะความริษยาในตัวมนุษย์ผู้ชายของมหาเทพซุส ผู้ที่น่าเกรงขามสำหรับผู้อื่น แต่สำหรับผู้ที่ชิดใกล้ย่อมรู้ว่าซุสนั้นนิสัยเหมือนเด็กเล็กๆ เอาแต่ใจ เพราะงั้นถึงได้มีลูกทั้งเทพ ทั้งครึ่งเทพครึ่งมนุษย์เกลือนโลกให้วุ่นไง

“ข้าไปล่ะ” ฮาเดสเดินหนีเสียงเรียกตะโกนอย่างโมโหของซุสออกมา เขาตรงไปที่รถม้าแล้วเตรียมตัวจะออกรถ แต่เสียงของซุสก็ขัดเขาไว้

“เดี่ยวก่อน! ข้าไม่เอาแล้วก็ได้ ถึงยังไงข้าก็จะต้องได้ร่วมรักกับนางมนุษย์อยู่ดี ฆ่ามันตายไปก็เปล่าประโยชน์” ซุสพูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆ

ฮาเดสกลอกตาขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

เมื่อไหรจะพอซักทีว่ะ ไอ้เรื่องรักๆใคร่ๆเนี่ย ไม่เห็นมันจะน่าสนใจตรงไหน

“แต่จำไว้ฮาเดส เมื่อไหรที่เจ้ามีความรัก ข้าจะไม่ช่วยเจ้าเลยสักนิด คอยดู” น้ำเสียงปั่นปึ้งของซุสถูกส่งมาหา

“ข้าไม่มีทางให้เจ้าช่วยแน่ ซุส” เพราะข้าไม่คิดจะมีความรักไร้สาระนั้นแน่

ฮาเดสกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาตามปกติ เขาสะกิดม้าเบาๆ แล้วรถม้าที่ใครเห็นเป็นต้องรู้สึกหนาวยะเยือก แถมพ่วงเอารังสีแห่งความมืดปกคลุมไปทั่วทั้งม้าและรถ ก็ทะยานจากไปจากเขาโอลิมปัส