คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3 ^^
“ทำมัยนเราถึมอันแ่ภายนอละ ันูไม่น่าบนานั้นเลยหรอ”
“ทำมัยนเราถึมอันแ่ภายนอละ ันูไม่น่าบนานั้นเลยหรอ”
“ทำมัยนเราถึมอันแ่ภายนอละ ันูไม่น่าบนานั้นเลยหรอ”
ประโยนี่ยััวน้ำไปมาอยู่ในหัวอผมรั้แล้วรั้เล่า เฮอๆๆผมไม่ไ้ั้ใะพูแบบนั้นับลูเป็ี้เหร่เลยนะ
เพียแ่ไม่รู้ว่าะพูอะไรี ผมปัวามิฟุ้่านออาหัวไปให้หม่อนที่ะเินเ้าห้อน้ำเพื่อไปำระร่าายที่
เหนื่อยล้ามาทั้วัน ผมใ้เวลาทำิรรมส่วนัวทั้หมประมารึ่ั่วโมไ้(ัไรนัหนาวะ)่อนะออมาพบับลู
เป็ี้เหร่หัวฟูัวาวีนอนหลับอยู่บนเีย ผมเินไปยืน้าๆพร้อมับเอามือลูบหัวอยัยลูเป็่อนะเอ่ยำที่ผมิว่า
มันออมาาปาอผมริๆหรือ
“อโทษนะลูเป็ี้เหร่”
่อนะเินไปยัฝั่อนแล้วล้มัวลนอน้าๆร่าเล็ รารีนี่ยัอียาววววววววนานเลยแหละ
.
.
.
.
.
อาาศอนเ้าอที่นี่ถือว่าีเลยทีเียวแหละสำหรับเมือหลวที่วุ่นวาย ผมื่นเ้าเป็นพิเศษอาเป็นเพราะว่ายัไมุ่้นิน
ับที่ทา ผมยิ้มออมาเมื่อนึไ้ว่าเมื่อืนไ้รับำอโทษาใรบาน ผมหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึัวอีที็มีมือหนา
วาลบนหันพร้อมับเสียที่ไ้ยินเพียแผ่วเบา
“อโทษนะลูเป็ี้เหร่”
“ทำมัยนายื่นเ้าัเลยละลูเป็”ผมสะุ้เล็น้อยที่อยู่เสียอเมทผม็ัึนมา้าหลั
“อนเ้าอาาศีนะมัวแ่นอนแบบนายันไม่เอา้วยหรอนะ”
“าลยอล” เสียทุ้มเอ่ยึ้นมาอย่าไม่มีสาเหุเหมือน้อาระบออะไรับผม
“หึมมมม...”
“ื่อัน ปาร์ าลยอล” าลยอลบอับผมแ่ในสายาอเ้าลับมอที่ๆไลออไปที่ไหนัแห่
“พยอล แพฮยอน เรียแพยอน็ไ้นะ อย่าน้อยมัน็น่าฟัมาว่าลูเป็ี้เหร่” ผมมุ่ยหน้าแล้วมอไปที่าลยอล
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ..นายนี่มันลูเป็ี้เหร่อแท้เลย ยััยัน็ไม่เลิเรียหรอนะ”
“ไอบ้ามาหัวเราะันทำมัยเล่า”
“แล้วอีอย่าื่อนี่นะให้ันเรียนเียว็พอนะยัยลูเป็ี้เหร่” มือหน้ายี้หัวผมนฟูฟ้อแล้วเินลับไปนอน่ออย่าสบายใที่ไ้แล้นอื่น นิสัยไม่ีเลยนะ ปาร์ าลยอล
“นายไม่มีเรียนหรอ าลยอล”ผมถาม่อนที่ะเ้าไปอาบน้ำเพื่อไปเรียน
“ไปิ อาบเสร็แล้วปลุ้วยนะเี้ย”
“ิ....นายนี่มันสรรหาำมาว่าันไ้ลอแหละ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
หลัาที่ผมทำธุระส่วนัวาม้วยปลุรูมเมทอผมเสร็แล้ว็เลยออมาหาอาหารเ้าที่รัวอืมมมในู้เย็นมีอเ็ม
ไปหมเลยไม่น่าะใ่อๆที่บ้านผมนะ เ้านี่ผมเลือทำอาหารแบบ่ายๆเป็นแบบอาหารเ้าสไล์อเมริันมาสอที่
“ทำอะไรหรอเี้ย”ถามแบบนี้น่าเอาไปเทให้หมาินมาเลย
“แหาูิมีอนาย้วยนะ ไม่ว่าอะไรใ่ปะที่ันหยิบมาทำโยที่ไม่บอ่อนอะ”
“เอาไว้ัน็ไม่ทำหรอ ทำไม่เป็น เี้ยอยาทำรัยทำไปเลยามสบายห้อนายหนิ”
“อย่ามาประันนะาลยอล” แล้วเรา็นั่ทานอาหารเ้าพร้อมฟั่าวาในทีวีผมรู้สึว่าวันนี้บรรยาาศภายในห้อีว่าเมื่อวามเยอะเลย
ภายในรถมีเสียเพลลอไปเบาๆเพื่อไม่ให้เิวามเียบนมาเินไป วันนี้ ปาร์ าลยอล มีุ๊าหน้ารถ และยัมี
ำแหน่เป็นถึรูมเมทให้เียรนั่มาเป็นเพื่อนะ้วย(เว่อไปปะ)
“ส่ันที่ะนาย็ไ้นะ าลยอล”เสียหวานอุ๊าหน้ารถเอ่ยึ้น้วยวามเรใ
“ไม่ละ ไหนๆะส่แล้ว็ส่ให้ถึเลยแล้วัน”
“แ่นาย็้อวนลับมาอีอะนะ”
“แพฮยอนร๊าบบบบบ ผมับรถไปส่นะับไม่ใ่เินไป”
“อืมมม...็ริ” ร่าเล็ไ้แ่พยัหน้าิามนทำให้าลยอลไ้แ่ยิ้มับท่าทาอนรหน้า
“แพยอนอโทรศัพท์หน่อย”ร่าสู้รหน้าเอ่ยอ
“เอาไปทำมัย”ถาม้วยวามสสัย แ่็ยื่น I PHONE รุ่นล่าสุให้นัวโว่า ร่าสูรับมาพร้อมอะไรยุยิไปมาอยู่หลายนาที่อนะส่ลับืนให้ับเ้าอ
“เบอร์ันัยเ็บไว้เพื่อ”
“...สุหล่อ...นี่มันอะไรันอะ ”เสียอแพยอนัึ้นทันทีหลัามอไปยัโทรศัพท์อน
“นายทำมัยไม่บันทึเป็นื่อนาย”ร่าสูไ้แ่ยัไหล่ทำเหมือนไม่สนใ
“ุเิน ไว้เลิเรียนแล้วันะโทรหาแล้วันเพื่อะไ้ลับ้วยัน”
“อืม....ไปและ อบุที่มาส่นะ”
ผม็เินเ้ามาในห้อเรียน ห้อเรียนอผมเป็นห้อสโลป เปิแอร์เย็นๆๆเลย โ๊ะแลเอร์อนนี้มีนนั่อยู่มา
แล้วทีเียวับ ผม็เินๆหาที่นั่ไม่รู้ะนั่รไหน ็ผมไม่มีเพื่อนมาเรียนที่นี่เหมือนผมเลยอ่ะ
" นี่ๆๆ…นายนั่ับเรา็ไ้นะ " ผมหันไปามเสียเรีย็พบับผู้ายนหนึ่ับ าเ้าโมาๆๆเลยแหละัว็พอีับผมแหละ
“อบุับ”ผมหันไปอบุเ้าหลัาที่นั่ลแล้ว
เราสอนแนะนำัวันและันในระหว่าที่รออาารย์เ้าสอน เพื่อนใหม่ผมื่อ ยอู แหละร๊าบยอูเป็นนน่ารั
ยิ้มเ่ าโมาเลยแหละ เราุยันถูอเพราะเรามีอะไรหลายๆอย่าที่เหมือนัน ยอู็ไม่มีเพื่อนมาเรียนที่เียวัน
เหมือนับผมเลย เพื่อนใหม่ผมน่ารัปะละ
หลัาที่ฟัอาารย์พร่ำพรรนามานานหลายั่วโม็ไ้เวลาเลิัทีผมับยอูเลยัสินใะไปหาอะไรทานันที่
หน้ามหาลัยเพราะยอูนัเพื่อนไว้้วย(ไม่รู้ว่าเพื่อนหรือแฟน)
“อิน...รอนานมั้ย”ยอูถามายผิวสีเ้มหน้าาหล่อเอาารทีเียว
“ไม่อะ..นายเินมาเหนื่อยมัยบอะไปรับ็ไม่เื่อ”อินถาม้วยวามเป็นห่วที่มาว่าห่วแบบเพื่อนแน่นอน พยอน แพฮยอนมั่นใ
“็ันมาับเพื่อนไม่อยาให้นายลำบา้วย...........นี่เพื่อนันนะอิน อินแล้ว็นี่แพฮยอนเพื่อนใหม่ันเอ”ร่าล็เอ่ยแนะนำให้นทั้สอไ้รู้ััน
“น่านัยมาละ ำลัะถามหาับนายพอีเลย ทานี่ๆ” ยอูวัมือเพื่อเรียใรบานมายัโ๊ะที่พวเรานั่อยู่ นั้นมันไอบ้า าลยอลหนิรู้ััน้วยหรอ
“แมร่ร้อนะมัเลยวะ อ้าววววลูป็มาทำอะไรที่นี่” เสียทัึ้น้วยวามสุภาพนอีสอน้อหันมามอ
“ันเป็นเพื่อนยอู”
“เออออ....รู้ัันแล้วหรอแพยอน าลยอลเ้าเป็นเพื่อนับเราสอนเอแหละ” ผมไ้แ่พยัหน้าเป็นารยืนยันว่ารู้ัแล้วแหละ
“ลูเป็ี้เหร่เป็นเมทันเอแหละยอู” ผม็ยัไ้แ่พยัหน้าว่ารับรู้ เสียอิน็แทรึ้นมา
“สั่อาหารเถอะ”
“อืมสั่เลยๆ....”
บนสนทนายัำเนิน่อไปเรื่อยๆพร้อมับอาหารอร่อยๆที่ถูปานในโ๊ะ นระทั่ำถามอนที่ไม่รู้เรื่อมานัะล่าวถามออมา
“าลยอลทำมัยนายไม่ไปป็นเมทับอินละ”าลยอละัไปในทันทีที่ไ้ยิน
“ะบ้าหรอัยลูเป็ี้เหร่ เฮอๆๆไม่รู้หรือแล้โ่วะ”
“พูไม่เพราะเลยนะาลยอล” เสียยอูเอ่ยปรามเพื่อน
“ันับยอูเป็นแฟนันหนะถ้าไอาลยอลมาอยู่้วยลัวมันะรำา” เป็นเสียออินที่เลย้อสสัยให้ับร่าเล็
ที่อ้าปา้าหลัาไ้ยิน
“อืมมมมม....ันอโทษนะที่ถามไปแบบนั้น”ร่าเล็ล่าว
“ไม่เป็นรัยหรอแพยอน็นายไม่รู้หนิเนอะ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อบุนที่เปิเ้ามาอ่านมา่ะ
ความคิดเห็น