นิยาย [Fic singular] neighbor รักหมดใจนายเพื่อนบ้าน : Dek-D.com

“โอ้ยยย บ้าจริง” เสียงหวานสะดุ้งทันที หลังจากโดนมีดบาดที่นิ้ว เหลือดสีแดงฉานไหลย้อยไปตามข้อมืออย่างน่ากลัว มือบางประคอมนิ้วที่โดนบาดวิ่งไปที่ก๊อกน้ำทันที แต่ไม่ทันระวังขาเล็กก็ไปสะดุดกับเก้าอี้เข้าจนล้ม

โครมมมม! เสียงกายมนุษย์กระทบกับพื้นดังสนั่น เจ้าตัวที่ตอนนี้เจ็บนิ้วอยู่แล้ว ต้องเจ็บขาเพิ่มขึ้นอีกอย่าง เลือดที่ไหลนองในอุ้งมือกระจายบนพื้นอย่างน่ากลัวราวกับว่ามีการฆาตรกรรมในบ้าน (โอ้ววววว)

“โอ้ยยยย ซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรอย่างนี้เนี่ย” ซินเอ่ยอย่างหัวเสีย ช่วงนี้เป็นช่วงแห่งความซวยโดยแท้จริง ทั้งโดนบอกเลิกจากซัน รุ่นน้องที่คบกัน เมื่อสามเดือนก่อน ทั้งโดนแคนเซิลงานเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วยังมาโดนมีดวันนี้บาดอีก ยิ่งคิดยิ่งเศร้า ร่างบางลุกจากพื้นอย่างทุลักทุเล ยันพื้นขึ้นอย่างลำบาก จนตอนนี้ รอยเลือดเป็นรอยมือแปะตามพื้นเต็มไปหมด

“ซี๊ดดดดด” หน้าหวานเหยเกอย่างเจ็บแสบเมื่อน้ำไหลผ่านนิ้วที่เป็นแผล เมื่อล้างแผลเสร็จแล้ว ร่างเล็กจึงรีบวิ่งไปที่ห้องเพื่อปฐมพยาบาลเบื้องต้น เลือดเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาจนจะหมดตัวอยู่แล้ว แถมยังหยดไปตามทางที่ซินเดินอีก

………………………………………………………………………

ปัง!!!!!!! เสียงประตูที่กระแทกฝาผนังบ้านอย่างรุนแรง ร่างสูงของนัทถลาเข้ามาทันที หน้าหล่อมองซ้ายทีขวาที ก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นเลือดบนพื้นเป็นหยดๆ

“ซินนนนนน” นัทวิ่งเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว ร่างสูงแทบช๊อคเมื่อเห็นรอยเลือดบนพื้น มันเป็นรอยฝ่ามือของมนุษย์ทาบอยู่บนพื้น แถบเลือดบางส่วนยังกระเด็นไปเปื้อนลิ้นชักและขาเก้าอี้อย่างน่าสยดสยอง ฆาตรกรรม ต้องมีใครเข้ามาทำร้ายซินแน่ๆ ร่างสูงสั่นสะท้านกับความคิดของตัวเอง สายตาคมยังคงเซาะหาซินน้อยของตนแต่ก็ไม่พบ

“ซินนนนนน โถ่ ซิน ไม่น่าเลย” น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มอย่างเสียใจตกใจ น้ำมูกน้ำตาปนกันไปหมด ร่างสูงคุกเข่าหน้ากองเลือด ก็พบกับมีดที่ส่องแสงแวววาวเปรอะไปด้วยเลือดตกอยู่บนพื้น

“หลักฐาน นี้ไงหลักฐานมันต้องมีรอยมือของฆาตรกรที่ฆ่าซินแน่ๆ” มือหนาจับมีดขึ้นมาโดยลืมไปว่าถ้าจับมือเปล่า มีดก็จะเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือของตนแทน

“ทีนี้ล่ะแกได้เข้าซังเตแน่ไอ้ฆาตรกร โทษฐานที่ฆ่าซินของฉัน” แววตาคมฉายแววดุดันเอาเรื่อง จ้องมองมีดยังกะมีดนั้นเป็นฆาตรกรซะเอง

“ใคร ถูกฆ่า” เสียงหนึ่งเอ่ยถามงงๆจากด้านหลังนัท แต่ร่างสูงก็ไม่ได้หันกลับไปมองเพราะจมอยู่กับมีดเล่มนั้น

“ก็ซินไง ซินตายแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยเสียงสั่น สีหน้าฉายแววจะร้องไห้อีกรอบ

“ตาย ?? ใครตายนะ”

“ก็ซะ ซิ ซินนนนนนนน” นัทร้องเสียงหลงเมื่อเห็นซินยืนอยู่หน้าประตู ร่างบางพิงขอบประตูใบหน้าซีดเซียวเพราะเสียเลือดไปมากแต่ดีที่ห้ามแผลทันไม่งั้นคงเป็นลมล้มตึงไปก่อน ส่วนนัทเมื่อเห็นซินก็ถลาเข้ามากอดด้วยความดีใจ

“ซินน โอ้วววว ซินยังไม่ตาย แล้วซินเป็นอะไรมากไหม ซินบอกมานะใครบังอาจมาทำร้ายซินของนัท แล้วมันทำร้ายซินตรงไหนบ้าง แล้วมันหนีไปทางไหนนัทจะลากคอมาเชือดเอง ” นัทรัวคำถามใส่ซินชุดใหญ่จนร่างเล็กที่งงอยู่แล้วยิ่งงงเข้าไปอีก

“เดียวๆนะนัท เดียวตั้งสติก่อน ทีละคำถาม ตอนนี้ ซินงงไปหมดแล้ว ไม่มีคนร้ายอะไรทั้งนั้นแหละ ” ร่างเล็กยืนยันหนักแน่นเมื่อเห็นท่าทางสติแตกของร่างสูง

“ไม่มีแล้วนี้เลือดใคร” นัทถามอย่างสงสัย ตาคมฉายแววฉงนชัดเจน

“ก็เลือดซินนี้แหละ ก็แค่โดนมีดบาด” เสียงหวานเอ่ยอย่างระอาใจกับท่าทีของนัท

“มีดบาด!”

“ใช่ มีดบาด บาดตอนทำกับข้าว นี้ไงแผล โคตรลึกเลยอ่ะ” ร่างบางชูนิ้วชี้ขึ้นมาซึ่งตอนนี้มีผ้าพันแผลเรียบร้อย

“มีดบาด อ้อ มีดบาด ไม่ ไม่มีคนมาทำร้ายซินใช่ไหม” ร่างสูงเอ่ยอย่างเสียหน้าที่คิดเป็นตุเป็นตะไปเอง ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ก็เลือดท่วมบ้านยังก่ะฉากหนังฆาตรกรรม โหด

“ไปๆๆ กลับบ้านนัทไปได้แล้ว อ้อแล้วก็เช็ดน้ำมูกน้ำตาซะปนกันไปหมดแล้ว”ร่างเล็กไล่นัทกลับอย่างไม่ใยดี หมดอารมณ์ทำอะไรต่อ เนื่องจากเพลียจากการเสียเลือดและเจ็บข้อเท้าอีกด้วย

“โหยยยย ซินใจร้ายอ่ะ นัทอุตส่าห์เป็นห่วง ยังมาไล่กันอย่างกะหมูกะหมา” ร่างสูงบ่นอย่างน้อยใจ ปากบางเบะออกนึกขัดใจกับการไล่ของซิน

“ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ยังอยู่ครบสามสิบสองส่วน ซินอยากพักผ่อนนัทกลับไปได้แล้ว” ร่างเล็กพูดพร้อมกับดันหลังนัทออกจากประตูไป อย่างทุลักทุเลเพราะขายังเจ็บอยู่

“เดียวๆซิน ขาไปโดนไรมาทำไมกระเผลกอย่างนี้” นัทไม่วายหาเรื่องอยู่ต่อจนได้

“เออน่า ช่างขาซินเถอะ แค่สะดุดโต๊ะเดียวมันก็หาย”

“อะไรนะ สะดุดโต๊ะ นิซินรู้หรือป่าวว่ากระดูกอาจจะหักก็ได้นะ ไม่ได้การล่ะเดียวนัทต้องดูแลซินอย่างใกล้ชิด ไม่งั้นเดียวซินไม่หาย และถ้าซินไม่หายก็ทำงานไม่ได้ และถ้าซินทำงานไม่ได้ซินก็จะไม่มีข้าวกินและถ้าซินไม่มีข้าวกินนัทก็จะไม่ได้กินข้าวด้วย ไม่ได้ๆ ปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้” ว่าแล้วร่างสูงก็พุ่งพรวดเข้าไปในบ้านซินอีกครั้ง ร่างบางได้แต่ยืนอ้าปากค้างทำไรไม่ถูกเพราะโดนนัทมัดมือชกแบบไม่ได้ตั้งตัว นัยตาหวานมองตามแผ่นหลังนัทที่เดินเข้าไปในห้องครัวเรียบร้อยแล้ว

นัทเดินไปนู่นหยิบโน่นนี่อย่างนำนาญ และแล้วกะละมังน้ำอุ่น และผ้าขนหนูก็ถูกเตรียมขึ้นมา

“มาซินมานั่งตรงนี้ ”นัทเรียกซินไปที่โซฟาสีขาวสะอาดตัวหนึ่ง ซินจำยอมเดินกะเพลกๆไปที่โซฟาตัวนั้นอย่างจำใจ เมื่อร่างเล็กนั่งลงเล็ก นัทจึงนั่งคุกเข้าลงจับข้อเท้าน้อยๆของซินที่ตอนนี้บวมเปล่งลงแช่ลงในน้ำอุ่น สองมือหนาบีบเบาๆบริเวณที่บวมแดง

“โอ้ยยยยยยยยยย เจ็บๆๆ เบาๆหน่อยซิ” เสียงหวานร้องจ้าทันทีที่ถูกบีบ น้ำตาเล็ดออกมาจากดวงตาหวาน

“จ๊ะๆ นัทขอโทษ” เมื่อบีบไม่ได้ร่างสูงจึงเปลี่ยนมาใช้ผ้าขนหนูประคบแทน แม้จะบวมอยู่แต่อาการก็ทุเลาลงไปมาก ร่างเล็กรู้สึกสบายขึ้นอย่างประหลาด ตาหวานมองการกระทำของนัทตลอดเวลา เพราะเจ้าตัวคอยประคบเท้าให้ซินอย่างเบามือ

“ไง ดีขึ้นบ้างยัง” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“อื้ออ ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ ขอบใจนะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณจากใจจริง แต่ก็ต้องช๊อคกับประโยคถัดมาของเจ้าตัวที่ประคบเท้าอยู่

“ดีขึ้นก็ดีแล้วล่ะ แต่มันคงใช้เวลาเป็นอาทิตย์แท้ๆเลยกว่าจะหาย เพราะฉะนั้นตั้งแต่วันนี้ไปนัทจะมาหาซินทุกวันเพื่อดูอาการโอเค๊……………………อ่ะ เงียบแสดงว่าตกลง เอาเป็นว่าวันนี้นัทมานอนกับซินที่นี้เลยละกัน เพราะดูท่าอาการจะหนัก” ซินได้แต่นั่งอ้าปากค้างเพราะเจ้าคนชอบโมเมจัดการพูดเองตอบเองซะหมด

ซินน้อยๆของเรานั้นทำไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว จะพูดก็ไม่ทันจะไล่ก็ไม่ทันเพราะตอนนี้เจ้าตัวยุ่งมันเดินกลับไปที่บ้าน เตรียมข้าวเตรียมของมานอนที่นี้ซะแล้ว ร่างเล็กได้แต่นั่งงงๆไม่รู้จะเริ่มทำไรก่อนดีระหว่างด่านัทกับด่าตัวเองที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของนัท

“เฮ้อออ เป็นไงก็เป็นกัน มีคนมานอนด้วยก็คงจะดีมั้ง” ซินถอนหายใจอย่างปลงๆ ส่ายหน้าเบาๆกับความคิดตัวเอง

.......................................................................................

คืนนั้นเมื่อทำความสะอาดห้องครัวเสร็จแล้ว นัทก็จัดแจงซื้ออาหารมาจากด้านนอกและคะยั้นคะยอให้ซินกิน แม้ว่าคนตัวเล็กจะบ่ายเบี่ยงยังไงก็ต้องแพ้ลูกตื้อคนตัวสูง เพราะข้ออ้างเรื่องเท้า อ้างไปอ้างมาไม่รู้อ้างอิท่าไหน คืนนั้นนัทได้นอนอเฝ้าซินในห้อง โดยมีข้อแม้ว่าซินจะให้นัทนอนด้านฟูกล่างและตนนอนเตียงด้านบน และห้ามนัทแตะต้องตัวซินเด็ดขาด !!!!!

“นัท ” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาในความมืดเพื่อเช็คว่าร่างสูงหลับหรือยัง ก็ใครจะไปหลับลงอ่ะ

“นัท”

‘’………………………….’’ไม่มีเสียงตอบรับ ร่างเล็กจึงทิ้งตัวลงบนที่นอน ซินยิ้มน้อยๆให้กับนัท นึกย้อนไปถึงวันแรกที่เจอนัท

กริ๊งงงงงงงงงงง เสียงกริ่งหน้าบ้านซินดังหนึ่งครั้ง แต่ซินก็ยังนั่งคุ้ดคู้ร้องไห้บนพื้น เพราะทะเลาะกับซันและไม่มีอารมณ์จะต้อนรับแขกเวลานี้ มีเงาผู้ชายร่างสูงรอหน้าบ้านแต่เมื่อซินไม่ยอมไปเปิด จึงมีจดหมายสอดมาทางหน้าประตูแทน จากนั้นเงานั้นก็หายไป

ซินมองซองจดหมายที่สอดมาอย่างฉงน อะไรเนี่ยไปรษณีย์หรอ ซินเปิดซองสีขาวออกมีกลิ่นหอมเหมือนแป้งเล็กน้อย (ไรเนี่ยเชื้อแอนแทรกป่าวว่ะ) เมื่อเปิดอ่านก็พบกับข้อความที่ว่า

“สวัสดีครับ ผมชื่อนัท เพิ่งย้ายมาอยู่ข้างๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ จาก นัท (325) ”
(อ้อ พี่ซินอยู่บ้าน326นะ) เมื่ออ่านจบซินแอบเปิดผ้าม่านและมองไปยังบ้านข้างๆก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ใบหน้าหล่อคมตัดผมสั้น กำลังขมักเขม่นกับการเก็บกวาดบ้าน ลำพัง

“ท่าทางจะอยู่คนเดียว” ซินพึมพำแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เพราะตอนนี้กำลังเสียใจกับการทะเลาะกับซันอยู่ และแล้วคืนนั้นก็เป็นคืนที่ซินรู้สึกไม่ค่อยเหงาเพราะมีแสงไปบ้านข้างส่องมายังห้องนอน

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงกริ่งดังแต่เช้า ดังซะจนคนที่นอนอยู่ต้องลุกขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย รู้แล้วๆลงไปเดียวนี้แหละ” คิ้วซินขมวดกันเป็นปม ตาหวานฉายแววหงุดหงิดเสียเต็มที่ คอยดูนะแม่จะด่าให้กระเจิงเลย พวกไร้มารยาทชอบกดกริ่งชาวบ้านเล่น

“นิ! จะกดกริ่งไรนักหนาคนจะหลับจะนอน” เสียงหวานโวยทันทีที่เปิดประตู ซินมองไปยังนัทที่ตอนนี้ยืนค้างตกตะลึงไม่พูดไม่จาราวกับเห็นผี ก็จะไม่ให้ค้างได้ไงล่ะก็ใบหน้าที่เปิดมาต้อนรับตอนนี้นะช่างหวานราวกับผู้หญิงถ้าไม่พูดนิรู้เลยนะเนี่ยว่าเป็นผู้ชาย ไหนจะผมยาวยุ่งเพิ่งตื่นตอนที่มองแล้วชวนกลืนน้ำลายลำบาก ไหนจะชุดนอนสีขาวบางที่แสนจะเซ็กซี่นั้นโอ้ววจอร์ด ฟิน

“นี้คู๊ณณณณณณ ตื่นหรือยังเนี่ยว่างมากนักหรือไงมากดออดชาวบ้านเล่นแต่เช้าเนี่ย”

“อ่อๆ ขอโทษทีครับ พอดีผมไปวิ่งมา แต่วิ่งรอบหมู่บ้านแล้วยังไม่เห็นตลาดหรือซุปเปอร์มาเก็ตเลย คุณช่วยบอกทางหน่อยได้ไหมครับ” ซินมองนัทตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าหวานก็เปล่งสีขึ้นมานิดหน่อย นัทสวมเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงขาสั้นสีดำ ตอนนี้ใบหน้าคมพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ นอกจากหน้าแล้วแขนที่มีมัดกล้ามสวยก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อมองแล้วเซ็กซี่แบบคนสุขภาพดีจนซินยังอิจฉาระคนเขิน

“เฮ้ออออ คุณเดินไปทางนี้ไปอีกห้าสิบเมตรเลี้ยวซ้าย เดินไปอีกหน่อยเจอไฟแดงเลี้ยวขวาก็ถึงละ” ร่างเล็กชี้ทางให้ร่างสูงอย่างหงุดหงิดเต็มที่ เพราะต้องการนอนต่อ

“อ่อครับๆ ขอบคุณครับ คุณ เอ่อ.....”

“ซิน มีไรอีกไหม ไม่มีฉันไปนอนต่อแล้ว” ไม่ทันที่นัทตอบร่างเล็ก็ปิดประตูกระแทกใส่หน้านัททันที

ปังง นัทสะดุ้งเล็กน้อยเจ้าตัวทำหน้าเหวอกับอาการเหวี่ยงแตกของซิน

“สวย โหด ” สองคำที่หลุดออกจากปากนัท เจ้าตัวยิ้มน้อยๆใบหน้าหวานสุดเหวี่ยงนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

ซินนายหน้าหวาน

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ” เสียงที่ซินได้แต่ตะโกนในใจ ใครอีกล่ะเนี่ย นิมันวันกดกริ่งแห่งชาติหรือไงฉันอยากอยู่คนเดียว อยู่คนเดียว ได้ยินม๊ายยยยย (ใครจะได้ยินก็เจ้ตะโกนในใจอ่ะ-.,-)

ปัง! ซินเปิดประตูกระแทกผนังอย่างอารมณ์เสียไม่มีอารมณ์รับแขกใดๆทั้งสิ้น

“นินายอีกแล้วหรอ คราวนี้มีอะไรอีกเนี่ย”

“อ่อคือเอ่อออ ตลาดมันไม่เปิดอ่ะครับผมเลยไม่ได้ซื้ออะไร แล้วก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย” นัทกล่าวเสียงอึ้ง กลัวกับอาการเหวี่ยงของซินอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่ว่าไม่เกรงใจซินหรอกนะ แต่ในหมู่บ้านนี้คนแต่ล่ะบ้านออกไปทำงานกันหมดเหลือแต่ซินเนี่ยแหละที่ยังอยู่ให้ถาม ทำใจตั้งนานกว่าจะกดกริ่งได้

“ยังมีตลาดที่อื่นอีกไหมครับ ถ้ามีรบกวนบอกทางอีกที” นัทกล่าวสุภาพขึ้นหวังให้คนร่างเล็กใจเย็นลง

ซินนึกทางอยู่นาน ก็พอจะมีนะน่ะแต่มันไกลต้องขึ้นรถเมล์ไปอีกสี่ห้าป้าย ร่างเล็กจึงตัดสินใจชวนนัทมากินข้าวด้วยซะเลยไหนๆก็ไหนๆล่ะทำความรู้จักไว้ก็คงไม่เป็นไรมั้ง

“มีครับ แต่มันไกลมาก เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจวันนี้ทานข้าวบ้านผมก่อนก็ได้นครับ เราจะได้ทำความรู้จักกันไว้” ซินเอ่ยอย่างสุภาพเพราะเห็นใจนัทที่พึ่งย้ายมาใหม่คงไม่รู้ที่รู้ทางอะไร บวกกับไอ้อาการหมาหงอน่าสงสารของนัทจึงตัดสินใจชวน

“จริงๆหรอครับ ขะขอบคุณครับ” นัทยิ้มกว้างอย่างดีใจกับคำชวนของซิน

และนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่นัทรู้จักกับซิน หลังจากนั้นนัทก็มาเที่ยวและมากินข้าวบ้านซินบ่อยๆ บางครั้งก็มาป่วนบ้าง จุ้นบ้าง กวนใจบ้างกวนบาทาบ้าง ซินแม้ว่าบางครั้งรู้สึกรำคาญแกมหมั่นไส้แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกหายเหงาเพราะถูกซันทิ้งให้อยู่คนเดียว

“ซินมีแฟนหรือยัง” วันหนึ่งนัทตัดสินใจถาม เมื่อสนิทกันมาได้ระยะหนึ่ง

“มีแล้ว ชื่อซันเป็นผู้ชาย ทำไมหรอ” ซินตอบอย่างเปิดเผยเพราะตนก็ไม่ได้ปิดบังเรื่องนี้อยู่แล้ว

“อ่อๆ อืม” นัทไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะปรับเป็นร่าเริงอย่างรวดเร็วจนคนร่างเล็กไม่ทันสังเกต และนั้นเป็นเหตุผลที่ว่าเมื่อซันมา(ซึ่งน๊านๆจะมาที)นัทจะไม่มาอย่างรู้งาน

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

จิ๊บๆ เสียงนกร้องดังข้างหน้าต่างเป็นนาฬิกาปลุกให้เจ้าของห้องรู้สึกตัว

“อื้อออ” ซินยังไม่ลืมตาแต่ขยับตัวเล็กน้อย ร่างเล็กรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ซินพยายามดิ้นอีกครั้งแต่ไม่เป็นผลและไม่สามารถพาร่างออกจากพันธนาการได้

“หืมมมมม ” เปลือกตาบางลืมขึ้นอย่างอดไม่ได้ เมื่อซินส่องสายตาไปซ้ายก็เจอกับท่อนแขนแกร่งของนัทที่โอบตนไว้ซะแน่น หันไปทางก็พบกับใบหน้าหล่อที่ตอนนี้หลับตาพริ้มอย่างสุขใจ

“หน่อยยยแน่นนายนัทให้มานอนเฝ้าไข้ ไม่ได้ให้มานอนกอด ปล่อยยเดี๋ยวนี้นะ” ซินดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดพยายามงัดแขนนัทออกแต่นัทแรงเยอะกว่ายิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก

“อืมมมม น้องปูอย่าดิ้นซิ” นัทพึมพำอย่างเคยตัว น้องปูหรือหมอนข้างสุดรักของนัทที่นัทตั้งชื่อให้ ปกติเจ้าตัวจะนอนกอดมันทุกวันที่บ้านแต่วันนี้น้องปูมันทำไมดิ้นจังว้า ยิ่งดิ้นนัทยิ่งรัดเข้าไปใหญ่ หารู้ไม่ว่าน้องปูที่แท้แล้วเป็นน้องซินต่างหาก 55555

“เฮ้ยย ฉันไม่ใช่สาวๆน้องปูของนายนะเว้ย ปล่อย” ร่างเล็กที่เข้าใจผิดว่าน้องปูเป็นสาวๆของนัท ทั้งตะโกนทั้งดิ้น สุดท้ายต้องงัดวิธีคลาสสิกออกมา

“หง่ำๆๆๆๆๆๆ” ซินกัดเข้าที่แขนนัดอย่างแรง จนเจ้าตัวที่หลับอยู่สะดุ้งสุดแรงปล่อยซินจนเป็นอิสระ

“เอ้ยยซินกัดนัททำไมเนี่ย”นัทลูบแผลคมเคี้ยวที่โดนกัด คนหรือหมาเนี่ยกัดเจ็บฉิบ

“ก็ใครใช้ให้นัทมามากอดซินว้า ก็บอกแล้วห้ามแตะต้องตัวซิน” หน้าหวานเชิดขึ้นอย่างเอาเรื่องไม่ยอมรับผิด

“เอ้าก็เมื่อคืน นัทเห็นซินสั่นก็นึกว่าหนาวเลยขึ้นไปกอดให้ความอบอุ่น นินัทหวังดีนะเนี่ย” นัทยังแถต่อที่จริงซินไม่ได้สั่นอะไรหรอกแค่อยากกอดคนตัวหอมเฉยๆแหะๆ

“หรือที่ซินโวยวายเนี่ยเพราะเขินที่โดนนัทกอดใช่ไหม” นัทย่างค่อยๆสุขุมเข้าไปหาซินหมายจะแกล้ง เอาคืนที่ซินกัดซักหน่อย

“ปะป่าวซักหน่อยใครเขิน อย่ามาโมเมแถวนี้นะ” ร่างเล็กค่อยๆก้าวถอยหลังจนตอนนี้หลังติดมุมห้องซะแล้ว (โอ้ววมุมเป็นใจ) หน้าหวานแดงระเรื่อทั้งอายทั้งหวั่นไหวไปกับนัท

“หึๆ ที่โมโหหน้าแดงเนี่ยอยากให้กอดอีกใช่ไหม” ร่างสูงเดินไปชิดซินที่มุมห้องสองแขนยันกำแพงไว้ปิดทางหนีของซิน

ซินหนับตาปี๋ เมื่อใบหน้าคมก้มลงกะจะหอมแก้มนวลเอาคืนซักฟอดสองฟอด แต่

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง(สัปดาห์กดกริ่งแห่งชาติจริงๆ)

เสียงกริ่งดังขัดจังหวะซะก่อน ซินที่เห็นนัทเผลอจึงมุดรอดกรงแขนแกร่งออกไปทันที

“มาแล้วคร๊าบบบ ”เสียงหวานเอื้อนเอ่ยก่อนที่จะเปิดประตู

พลึบ!! O_O

ร่างเล็กเบิกตากว้าง ต้อนรับแขกที่มาในวันนี้

“ซัน”เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“พี่ซิน ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน ระ เรากลับมาคืนดีกันได้ไหม” ซัน หนุ่มหน้าตี๋ดีกรีนายแบบ กระชากซินไปกอดทันทีขณะที่ซินไม่ทันตั้งตัว

“ซัน นายมาที่นี้อีกทำไม” ซินไม่กอดตอบ น้ำตาเจ้ากรรมที่หยุดไหลไปนานแล้วรื้อขึ้นมาอีกครั้ง ความเสียใจที่เก็บไว้ข้างในทะลักออกมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดเริ่มครอบงำหัวใจ

“พี่ซิน ผมผิดไปแล้วผมขอโทษ ให้อภัยผมนะ ผมรู้แล้วว่าผมรักพี่ รักพี่คนเดียวจริงๆ” ซันใช้เสียงออดอ้อนซิน กอดซินไม่ยอมปล่อยไปไหน เหตุผลที่เขาเลิกกับซินนั้นเพราะว่าเขามีคนอื่น คนอื่นที่เป็นผู้หญิงที่เขาเชื่อว่าน่าจะมีอนาคตมากกว่าผู้ชายอย่างซินจนเขาตัดสินใจบอกเลิกกับซิน แต่เขาคิดผิด ซันไม่เคยลืมซินเลย

“ซัน เรื่องของเรามันจบไปแล้วนายมีพิมแล้วนิ จะมาหาพี่อีกทำไม” ร่างบางคิดหาเหตุผลไม่ออกเลยจริงๆตอนนี้ทั้งสับสนทั้งวุ่นวายใจไปกับคนที่กอดตนคนนี้ อยากจะกลับไปแต่เวลาสามเดือนที่ต้องนั่งร้องไห้หาซันนั้นมันทรมานเกินไป ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่อยากกลับไปเหงาอีกแล้ว ว่าแล้วซินก็ผลักซันออก

“โถ่ พี่ซิน ”

“นายเลิกกับพิมแล้วหรอ ถึงมาหาพี่ที่นี้” ร่างบางถามออกไป

“..............................” ไร้เสียงตอบกลับ ซันได้แต่ก้มหน้าลง เม้มปาก ไม่ตอบคำถาม ใช่เขายังไม่ได้เลิกกับพิมพ์แต่เขาคิดว่าเขารักซินมากกว่าพิม และอยากปรับความเข้าใจกับซินว่าถึงแม้เขาจะมีพิมแต่ เขากับซินน่าจะยังคบกันได้ ถ้าซินรักเขาก็น่าจะยอมกลับมาคบกัน แม้ว่าเขาจะมีพิมด้วยเช่นกัน (โหยยยยอิซันเห็นแก่ตัวไรท์ละเบื่อ)

“หึ ซัน นายมันเห็นแก่ตัว นายไม่เคยรักคนอื่นนายมันมีแต่รักตัวเอง กลับไปซะอย่าทำให้พิมเสียใจอีก อย่าทำเหมือนที่ทำกับพี่ ไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี้อีก” ร่างเล็กแปลกใจกับตัวเองเล็กน้อยที่ใจแข็งพอจะไล่ซันไปทั้งที่ถ้าซันมาง้อเมื่อก่อน ซินคงยอมกลับไปคืนดีด้วยแน่นอน

“โถ่พี่ซิน ผมคิดถึงพี่จริงๆนะครับ” ซันยังไม่ยอมแพ้กุมมือซินขึ้นมาจูบ

“พอได้แล้วซัน ใช่ฉันคิดถึงนาย และรักนายมากแต่ตอนนี้ฉันเสียใจมากกว่า ”

“พี่เสียใจที่ผมทอดทิ้งพี่ใช่ไหม ผมสัญญาผมจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนอีกแล้ว เราคืนดีกันนะ” ซันยิ้มกว้างมีความหวังอย่างน้อยซินก็ยังรักเขาอยู่

“ฉันเสียใจที่เคยรักคนอย่างเธอต่างหาก กลับไปได้แล้ว ”ซินพูดลอดไรฟันอย่างลำบาก กลั้นน้ำตาลที่พาลจะไหลอยู่รอมมะร่อ กลืนน้ำลายเหนียวลงคอ

“พี่ซิน พี่ไม่รักผมแล้วหรอ หรือว่าพี่ พี่มีคนอื่น มันเป็นใคร มันอยู่ในบ้านใช่ไหม พี่ถึงไม่ให้ผมเข้าบ้าน ” ซันพึ่งรู้ตัว เพราะปกติถ้าซันมาซินจะให้เข้าบ้านทันทีไม่ปล่อยให้รออยู่หน้าบ้านหรือทะเลาะกันหน้าบ้านเด็ดขาด ว่าแล้วร่างสูงก็พยายามดันซินเข้าบ้านแต่ซินก็ยึดประตูบ้านและพยายยามผลักซันออกไป

ผลัก! ตุ๊บ ก้นซันกระแทกบันไดเสียงดังเจ้าตัวร้องโอดโอยคลำก้นปอยๆ ฉงนกับแรงผลักมหาศาลที่ไม่ใช่แรงของซินแน่ๆ

“งายยยที่รัก ทำไมไม่ปลุกผมจากเตียงละครับหืม เนี่ยตื่นสายจนอดมอร์นิ่งคิสไปเลยนะเนี่ย” นัทเขามาสวมกอดซินทั้นทีที่ผลักซันก้นกระแทกพื้น หน้าคมส่งสายตาหวานหยดย้อยหยาดเยิ้มไปให้ซิน จนบัดนี้ซินยังรู้สึกเขิลหน้าแดงไปหมด

นัทละแสนจะหมั่นไส้ไอ้ตี๋หน้าขาววอกนี้จริงๆ บ้านพ่อแกอผลิตสีTOAขายหรือไงหน้าถึงได้ขาวอย่างกะสีทาบ้าน นัทได้ยินที่ซันพูดกับซินเมื่อกี้แล้วของขึ้นทันที แหมทีกลับมาขอคืนดีล่ะมาพูดคิดถึงอย่างั้นอย่างนี้ แม่งตอนที่เลิกกับซินตะคอกเสียๆหายๆ ไอ้กิมจิสีทาบ้าน ถุย

“พี่ซินไอ้หมอนี่ มันเป็นใคร” ซันถามอย่างเดือดดาลทั้งโมโหที่โดนผลักทั้งโมโหที่มันกอดซินของเขา(?)อย่างสนิทสนม ไหนจะคำที่มันบอกเมื่อกี้ว่านอนกับซินอีก ขนาดเขายังไม่ถึงขั้นนั้นกับซินซักครั้ง แล้วไอ้บ้านี้เป็นใครบังอาจมาฉวยซินไปจากเขา

“ผมหรอ ไม่เห็นต้องถามเลย กอดขนาดนี้ คงไม่ใช่คนรู้จักธรรมดาแน่นอน แต่เป็นคนรู้จักดี ทุกซอง ทุกมุม ”นัทยักคิ้วส่งไปให้ซัน และไม่วายส่งสายตาหวานมาให้ซินอีกชุดใหญ่ ซินเองก็ยอมเล่นไปตามน้ำเพราะถ้าปล่อยซันรู้ความจริงก็คงไม่ปล่อยตนไปแน่ๆ เล่นตามน้ำไปก่อนคิดบัญชีทีหลังโดยเฉพาะไอ้ทุกซอกทุกมุมเนี่ย มันมีที่ไหนกันเล่า

“ไม่จริงอ่ะ แกมันแค่สนมรับใช้ ผัวเก็บพี่ซินเท่านั้นแหละพี่ซินเบื่อแกเมื่อไหร่เค้าทิ้งแกแน่ เพราะเค้าต้องกลับมาหาฉัน ”ซันพูดจาสบประมาทนัทจนนัทขนลุกด้วยโทสะ อ้าวไอ้ตี๋ปากดีไม่ว่าดีวอนซะแล้ว แต่ไม่ได้คุมไว้ๆใจเย็นๆ

“หึๆ ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายจะเรียกฉันว่าอะไร แต่ซินเรียกฉันแบบนี้ทุกคืนๆ ว่าอะไรน้า……….” นัทมองไปที่ซิน ส่งสายตาแกมบังคับให้ตอบ ขอความร่วมมือจากซินเต็มที่ เมื่อซินไม่ตอบซักทีซันจึงยิ้มเยาะ

“ไง พี่ซินไม่กล้าตอบ แสดงว่าแกโกหกคิดไปเองใช่ไหมล่ะ ไอ้ขี้ตู่” เมื่อนัทเห็นว่าไม่ได้การเพราะซินไม่ยอมตอบซักทีจึง หน้านิ้วคิ้วขมวด พยักเพยิดเต็มที่ ก็โหยยยยให้ตอบว่าไรล่ะเนี่ยขอคิดก่อนเซ่!!!

“เรียกว่า........เอ่อ.......ว่า”ทั้งสองยืนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อยังกะลิงแย่งของหวานจากเด็กหัวใจนัทเต้นตุ๊บป่องๆกลัวซินไม่เล่นตามบท โอ้ยหน้าแหกเลยนะนั้น

“ว่า....เอ่ออ ทะ ทะ ที่รัก พี่เรียกเขาที่รัก” หน้านัทยิ้มกว้างอย่างมีชัย หันไปเยาะเย้ยซันที่ตอนนี้หน้าสลดหดเหลือสองนิ้ว (ฮิ้วววสะใจบ๊ะ)

“ไง เต็มสองรูหูยัง ถ้าทราบแล้วเนี่ยนะก็เชิญกลับได้แล้วครับ อย่ามาขัดขวางเวลาสวีทของคู่รักข้าวใหม่ปลามันเว้ย มันไม่มีดีรู้ไหม กลับไปกินนมเมีย เอ้ยนมแม่ซะ นั้นๆแม่เรียกแล้วน่ะ 5555555” ว่าแล้วนัทก็ชิงปิดประตูดัง ปัง! ใส่หน้าซันที่ตอนนี้ยืนอึ้ง ทึ่งโกรธอยู่หน้าประตู ทำอะไรไม่ได้ เสียใจก็เสียใจนะแต่ถ้าพี่ซินมีคนอื่น(ซึ่งแลดูเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน)แล้ว ก็คงต้องกลับไปหาพิมแล้วตัดใจซะT^T

.......................................................................................................................................................................................................................

“นิปล่อยได้แล้ว ซันกลับไปแล้ว” ร่างบางผลักอกแกร่งของนัทออกเมื่อนัทไม่ยอมปล่อยเขาซักที มืออย่างกะปลาหมึก

“ไม่ ซินนิร้ายนะเนี่ยทำให้ผู้ชายต้องมาแย่งผู้ชายด้วยกัน เหอๆๆ” นัทหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ยอมปล่อยร่างเล็กในวงแขน ไม่มีทางอ่ะกอดแล้วกอดเลยขอเอาคืนหน่อยล่ะกัน

“นิ เปิดสวนสัตว์ในปากหรอ ประชดเก่งขนาดนี้เนี่ย ”

“โหยยไรเนี่ย คนอุตส่าห์ช่วยเมื่อคืนก็มาเฝ้าไข้ให้ ขอบจงขอบใจไม่มีซักคำ แถมยังโดนด่า กัดเจ็บอีกต่างหาก ทำคุณบูชาโทษแท้ๆเลย” นัทหน้าบู้อย่างงอลๆ เอ้ยงอนจริงนะซินไม่ได้ล้อเล่น น้อยใจชะมัดทำดีไม่เห็นความดีกันซักที

ซินที่เห็นท่าทางน้อยใจจริงของนัทจึงถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้

“เฮ้อออ ออ ขอโทษษษษนะนัท แล้วก็ขอใจนะที่ช่วย”นัทอมยิ้ม ขโมยหอมแก้มเนียลหนึ่งที จนคนโดนหอมแก้มอายยม้วน หัวใจเต้นผิดจังหวะเสียดื้อๆ โอ้ยยบทจะอ้อนก็เอาซะเขิน ถ้าตัดความกวนบาทไปนายก็น่ารักคนหนึ่งเลยนะนัท^^

“ปล่อยได้แล้ว ร้อน ”

“ร้อนหรือเขิน กันแน่เนี่ย5555” สายตาค้อนควับถูกส่งมาให้นัททันทีแต่เจ้านัทก็หลบทันแถมเปลี่ยนเรื่องทันทีเช่นกัน

“ตกใจหมดเลยที่ซินเรียกนัทว่าที่รัก ”

“เอ้าก็นายบังคับให้ฉันตอบแบบนั้นไม่ใช่หรอ” ซินถามอย่างสงสัย

“เปล่า นัทแค่ส่งสายตาให้ซินตอบเร็วๆไม่ได้บังคับให้ตอบแบบนั้นนิ”

“เอ้าแล้วจะซินตอบว่าอะไรนอกจากคำว่า ทะ ที คำนั้นน่ะ” ซินเปลี่ยนคำเรียกเสียดื้อๆ อายเกินกว่าจะพูด

“ก็อย่าง นัทน้อย นัทผู้น่ารัก นัทของผมอะไรอย่างเนี้ย ตอนแรกนึกว่าจะตอบแบบนั้นซะอีก” ซินถึงกับหน้าเหวอ นัทน้อยเนี่ยนะ เอ้ย คิดได้ไงเนี่ย ขืนตอบแบบนั้นออกไปซันมันจะเชื่อไหมเนี่ยยยย>///<

“หรือว่า ซิน อยากเรียกนัทแบบนั้นจริงๆ ” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา หยอกเย้าร่างบางในอ้อมกอดที่ตอนนี้จะหนีก็หนีไม่ทันซะแล้ว

“บ้า ใครจะไปอยากเรียกนายแบบนั้น กระดากปาก” เมื่อหนีไม่ได้ซินได้แต่เบี่ยงหน้าหนีกลั้นยิ้มสุดความสามารถอายจนจะบิดอยู่แล้วนี่ยยยย

“แต่นัทอยากเรียกซินแบบนั้นนะ” นัทสารภาพในที่สุด ซินถึงกับเบิกตากว้าง ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกนะว่านัทชอบตนแต่ไม่คิดว่านัทจะสารภาพตอนนี้ โอ้ยพระเจ้าซินเซียร์ตั้งตัวบ่อทัน

“นัท”

“ซิน อันที่จริงนัทชอบซินมานานแล้วรู้ไหม ชอบตั้งแต่ที่ซินปิดประตูเหวี่ยงใส่นัทวันนั้น หลังจากนั้นนัทก็คิดถึงหน้าซินทุกวันจนทนไม่ไหวต้องหาเรื่องมาใกล้ซิน และเจ็บปวดทุกครั้งที่ซินทะเลาะและร้องไห้เพราะซัน ”

“………………”ซินเซียร์อึ้งเกินกว่าจะเอ่ยคำใด

“ซิน เปิดใจให้นัทได้ไหม นัทสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ซินต้องเหงา ต้องร้องไห้ เจ็บปวด ให้ซินเป็นที่หนึ่งคนเดียวเท่านั้น เพราะว่า นัทรักซิน ซินให้นัทดูแลซินได้ไหม ”ร่างสูงเอ่ย เสียงอ่อนหวานสายตาคมส่งไปให้ซินซียร์แน่วแน่ตั้งใจจนสั่นคลอนกำแพงในใจของซินไปเสียหมด ซินทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาตอนที่ร้องไห้เพราะซันนัทก็มาปลอบ เวลาที่เหงานัทจะโผล่มาทุกครั้ง เวลาที่เจ็บก็เป็นห่วงจนเกินจำเป็น นี้คงเป็นการกระทำที่มากกว่าคำพูดที่นัทพูด

“อืม” ร่างบางพยักหน้าน้อยๆเพราะเขิน นัทยิ้มกว้างไปตามระเบียบ โอบกอดร่างบางจนตอนนี้ร่างบางหายใจแทบไม่ออก นัทประทับริมฝีปากบนปากซินอีกครั้งมันทั้งอ่อนโยนอ่อนหวานจนซินอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ เมื่อซินเปิดปากนัทจึงส่งลิ้นร้อนๆเข้าไปในโพรงปากซินเก็บเกี่ยวทุกความหวานเอาไว้เป็นมัดจำจนตอนนี้คนในอ้อมกอดละลายอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ

“อื้อ นะ นัท ”เมื่อร่างบางประท้วงเพราะขาดอากาศหายใจนัทจึงยอมปล่อยซินแต่โดยดี

คืนนนั้นบ้านของซินประดับประดาไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่ ช่วยกันทำอาหารและร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน นัทสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลซินตลอดไป ซินเองก็บอกกับตัวเองว่าจะค่อยๆรักนัทและรักษาแผลใจเดิมให้หายเร็ววัน ความสุขนี้ก็คงอยู่ตลอดไป

รักไม่ต้องการเวลาสร้าง แต่ต้องการเวลารักษา
เมื่อมีรักแล้วรักษาดีๆเพราะถ้าเสียรักไป
อาจเสียเวลารักษาไปอีกนาน

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>THE END<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

ฮิ้วววววจบแล้ว ปั่นก่อนทำงาน 5555 เรื่องนี้ใสๆไร้ฉากวาบหวามขอแบบอุ่นใจแทนล่ะกันเนาะใครอยากอ่านNC ไรท์จะเอาไปลงในกรุ๊ปhttps://www.facebook.com/groups/243446602461143/ แล้วกันนะจ๊ะ

Thank for read and pleas Comment

[Fic singular] neighbor รักหมดใจนายเพื่อนบ้าน

ผลงานอื่นๆ ของ mamiko_jung ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ mamiko_jung

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น