คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF |markXbam| : medical room [mr.mark]
SF :: sex ‘ medical room [mr.mark]
RATE :: 18+
SHIPPER :: MARKBAM ft. YUGEOM
AUTHOR :: MAMIGUNN
HEADTAG :: #มิสเอร์มาร์
“ินเลอะอีแล้วนะมึ”
มือหนาส่ผ้าเ็หน้ามารหน้าอผม.. ผมเบ้หน้า่อน้อนาึ้นมอเพื่อนสนิทที่ยัับแฮมเบอร์เอร์ ่อนที่มันะเหลือบมอผมเิถาม
“อะไรอมึ..” ยัไม่รู้อี
“มึเ็ใหู้หน่อยิยู..” ผมระพริบาถี่เิอ้อน ..
เยรู้อะไรบ้าปะวะ.. เยะเห็นอะไรในวาูบ้ามั้ย
“โแล้ว เ็เอ”
ยูยอมโยนผ้าเ็หน้าลบนัอผม ่อนะหันไปัแฮมเบอร์เอร์ในมือ.. ใ่สิ ผมมันไม่ใ่สำหรับมันนิ ผมรู้สึยัไับมัน มันยัไม่แม้แ่ะสนใมันเลย.. านะมัน็ัเนอยู่แล้ว ถ้าให้้ามผ่านานะเพื่อนสนิทไปเป็นแฟนยิ่ยา..
ถ้าทำแบบนั้น ผมูเลวมา.. ็ยูยอมมันมีแฟนแล้ว..
“..” ผมอมแน์วิไว้้าแ้มทั้สอ.. แ่แรเี้ยวอนนี้ยัไม่มีเลย ็มันน่าน้อยใอะ..
“ฮัลโหลรับ”
ยูยอมรับสายาโทรศัพท์ที่ัึ้นเมื่อี้.. มันหนีบโทรศัพท์ไว้ับไหล่่อนะเ้าสู่โลอมัน.. ผมลุึ้น่อนะไปนั่ม้าหินอ่อนโ๊ะ้าๆ.. ผมไม่อยาฟัหรอนะ .. ทนไม่ไหวหรอ ฟันที่เราแอบอบุยับแฟน บอรัแฟน บอิถึแฟน.. แม้แ่มือผม็ยัไม่มีสิทธิ์ะับเลย ..
ผ่านไปัสิบนาทีมัน็ยัไม่วาสาย.. ไม่สนใผมที่นั่หอยอยู่อีฝาอมัน้วย้ำ.. ผมหวัอะไรอยู่วะ
“แม่.. ไม่สนใันบ้าเลย” ผมสบถแผ่วเบา ไม่ให้ยูยอมไ้ยิน ่อนะหันหน้าหนีมาอีทา ไม่มอมันแล้ว ้อไปมัน็ไม่สนใ หึ..
...
แ่แล้วผม็้อะัสายา..
นั่นรูห้อพยาบาล.. ‘มิสเอร์มาร์’
ใบหน้าเรียวไ้รูปับวามริบนั้นมอมาที่ผมอยู่แล้ว มิสเอร์มาร์เท้าาับอบหน้า่า แถมยั.. ยิ้ม ? ยิ้มนเห็นเี้ยวสเน่ห์.. ใผมนี่โหวไปแวบนึเลยรับ มิสเอร์หล่อมา แ่.. ทำไมถึมอมาที่ผมละ แถมยัยิ้มเ้าเล่ห์สุๆ.. หรือมอน้าหลัูวะ นี่ถ้ายิ้มให้น้าหลันี่มีเิบนะ เอ๊ะ หรือมอยูยอมวะ
ผมิไ้็เอี้ยวัวหันหลัไปูว่ามิสเอร์แยิ้มให้ใร แ่็พบับวามว่าเปล่า ไม่มีมนุษย์นไหนเินผ่านัน ที่รนี้มีแ่ผมับยูยอมเท่านั้น.. ผมหันหน้าลับมามอมิสเอร์ที่อนนี้เอียอลั้นำับท่าทีอผม ..
ึั..
ผมเม้นปาเป็นเส้นร่อนะหลบสายาามิสเอร์มาร์.. ใเ้นแรเลยเถอะ นอะไรทั้หล่อทั้ทะเล้น..
“แบม..”
“หะ.. หืม” ผมเหรอหราลุึ้น่อนะ..
“โอ้ยย”
“ฮ่าๆ ุ่ม่ามริๆ”
าผมระแทับโ๊ะม้าหินอ่อน.. เ็บิบหายเลย ถลอเลยนะ ฮือออ นอาะอหัไม่พอยัทำัวุ่ม่าม่อหน้านที่แอบอบอี ะมีใรเบ๊อะเท่าผมอีมั้ย
J
ะำอะไรนัหนาหะ ?? ผมหันหลั เินนำยูยอมที่หัวเราะเสียั.. ผมหมายถึมิสเอร์มาร์นะ ะหัวเราะทำไม็ไม่รู้.. ผมเห็นนะ!!
เย็น
“แบมวันนี้มึลับเอนะ วันนีู้มีนัับแฟนวะ” ..
“อืม..” ผมส่ยิ้มบาให้ับยูยอมที่้มใส่รอเท้าอยู่
“ฟ้ารื้มวะ เหมือนฝนะเลย มึ็รีบลับบ้านนะแบม”
สนใัน้วยเหรอ.. เป็นห่วผม้วยเหรอ..
“อืม..”
“ไปละ บาย”
“บาย..” ผมยืนมอร่าให่อยูยอมวิ่ออาหน้าโรเรียน.. นยูยอมลับสายา ผมยัยืนที่เิม ผมยัยืนโ่อยู่หน้าอาาร.. เมื่อี้ยูยอมไม่แม้แ่ะมอผมเลยนะ ถ้ามันหันหน้ามามอผมันิ ผมอาะรั้ไม่ให้มันไปามนั็ไ้.. เ็บั
แหมะ..
สายฝน่อยๆ โปรยปรายลาฟาฟ้า ส่วนัวผม้าวาออาัวอาาร เพื่อยืนรับฝนที่ระแทใบหน้า .. เผื่อสายฝนะทำให้วามเ็บปวอผมบรรเทาลไ้บ้า
แ่เปล่าเลย ยิ่หลับา สายฝนที่ลมายิ่ทำให้ผมหน่วนเ็บ เ็บที่อ้า้าย
เสี้ยววินาทีที่ร่าอผมเลับไปในัวอาารพร้อมับแรระาอใรันที่ทำให้ผม้อเยหน้ามอ..
มิสเอร์มาร์..
“มิสเ..”
ำพูอผมหายไปับแรอรัที่ระับึ้นามิสเอร์มาร์.. เามวิ้วเป็นปม่อนะส่สายาุฟาฟันมายัผม..
“รู้ใ่มั้ยว่าาฝนแล้วะไม่สบาย” มิสเอร์มาร์่มเสียเหมือนำลัโรธผมอยู่ ..
“..ือ”
“ไม่้อมาแ้ัว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อพยาบาล”
มิสเอร์มาร์ถอเสื้อราวน์สีาวสะอาัวโร่มาลุมไหล่ให้ผม.. ่อนะุมมืออผมและเินนำไปห้อพยาบาลทันที.. แปลที่วามรู้สึ่อนหน้าอผม มันลับหายไป ผมรู้สึสบายใึ้น เหมือนวามอบอุ่นถูส่ผ่านามือหนาทีุ่มมืออผม..
“นั่รอ่อนนะ”
มิสเอร์มาร์พาผมมาถึห้อพยาบาล ่อนะไหล่อผมให้นั่ลับเีย.. ผมเห็นมิสเอร์มาร์เินไปเปิล่อปมพยาบาล ?? .. เฮ้ย ผมาฝนมาปะ ไหนบอให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าไ ไหมิสเอร์ถึไ้หยิบยาหลอแ้อะไรัอย่ามาให้ผมละ
“ยืาสิ” ผมทำามมิสเอร์อย่าว่า่าย นี่มิสเอร์ะทำอะไรผมเนี่ยะ ?
แ่พอผมยืา ผม็รู้สึปวแปร๊บที่เ่า.. อา อย่าบอนะ ว่ามิสเอร์มาร์หยิบยาทาแผลมา
“เ็อะไร โนานี้แล้วยัุ่ม่าม”
ปา็บ่น แ่็บีบยามาทาให้ผมอย่าแผ่วเบา .. นี่มิสเอร์มาร์สัเผมนานี้เลยเหรอ
“อา ริๆ มิสเอร์ไม่้อทายาให้ผม็ไ้นะรับ”
“ไม่ไ้ เี๋ยวแผลสะเล็แล้ว มันะเป็นแผลเป็นนะ..”
“อบุนะรับ..” อยู่ๆ หน้าผม็ร้อนึ้นมา.. ผมิไม่ถึเลยว่ามิสเอร์ะำไป้วามุ่ม่ามอนเที่ยอมผมไ้..
หรือว่าริๆแล้วมิสเอร์มาร์..
“เสร็แล้ว ุรอผมรนี้่อนนะ พยายามอย่าให้แผลเปียน้ำ เอาเสื้อราวน์อผมปิไว้็ไ้..”
“..รับ” ผมมวิ้วพลาใ้วามิ .. มิสเอร์มาร์ใีับนัเรียนแบบนี้ทุนหรือเปล่านะ
ไม่ทันไ้ิอะไร่อมิสเอร์มาร์็เอาเสื้อยืและาเวอร์มมาให้ผมเปลี่ยน.. ผมับผ้าบนราวที่มีไว้ปิสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้า แ่..
หมับ
“เอ่อ.. มิสเอร์ ือผมะเปลี่ยนเสื้อนะรับ”
“เี๋ยวผม่วยนะ”
“หะ..”
ไม่พูพร่ำทำเพล มิสเอร์มาร์ระุยิ้มร้าย ่อนะเ้ามาใล้ผมพร้อมปิผ้าม่านให้เรียบร้อย .. มิสเอร์ะทำอะไรผม.. นี่ผมเ้าใผิมาลอใ่มั้ยว่ามิสเอร์มันใี แ่ริๆเป็นนาิสอบแเ็ไรี้ปะ เฮ้ย เวลานี้ผมไ้แ่ถอยหลัหนีนสะุล้มลับเีย
บรรยาาศ.. มึ่าเป็นใริๆ มีเหรอรับ ที่มิสเอร์มาร์ะยืนเยๆ นัวให่็รีบระโนเ้ามาร่อมผมพร้อมับับ้อมือทั้สอ้าไว้เหนือหัวอผมอี.. ูลัว !!!
“ัน์พิมุ์..” อย่าเรียู้วยเสียระเ่าแบบนี้ TT
“..มิสเอร์ ปล่อยผมเถอะรับ”
“..”
“มิสเอร์มาร์ ไ้โปร ปล่อยผมเถอะ”
“..ผมมีเรื่ออยาะบอุมานานแล้ว”
“ฮึ ไ้..โปร ผมลัว”
ผมหลับาแน่น่อนะเบือนหน้าไปทาอื่น เพราะมิสเอร์ยื่นหน้าเ้ามาใล้นลมหายใรปลายมูอผม.. ลัว ำเียวือผมลัว.. ที่แท้ผม็เ้าใผิริๆใ่มั้ย ุไม่ใ่นใีอย่าที่นอื่นบอัน ุไม่ใ่เทพบุรอย่าที่เาลือันใ่มั้ย
“..ฮึ” น้ำาที่ผมพยายามลั้นมันไหลออมาพร้อมับนิ้วเรียวอมิสเอร์ที่ับมันอออย่าแผ่วเบา .. ผมเาอารม์เาไม่ทันแล้วนะ
“ผมอบุ” ...
อะไรนะ !?
“ผมอบุมาั้นานแล้ว..”
“..” อึ้ ผมอึ้นเผลอสบาับวามริบอมิสเอร์มาร์ .. มันสั่นไหว ในวาอเาสะท้อนภาพหน้าใอผม.. แ่มันเป็นสายาที่ไม่มีพิษ แถมหน้าอมิสเอร์็เริ่มึ้นสี..
มิสเอร์เินผมเหรอรับ.
“แล้วผม็มอุออนะ.. เพื่อนสนิทัวโนนั้น”
“..”
“ุอหั” .. มิสเอร์มาร์อยมอผมริๆ้วย
หลายวันที่ผ่านมา ผมรู้สึว่ามีนอย้อมอผมลอเวลา อย่าบอว่าหลายวันที่แล้วเลย ็นานพอสมวรเลยละ ไม่นึเลย ว่าะเป็นมิสเอร์มาร์
“ุมอแ่เา แ่ลับไม่เยหันหลัมอผมเลย”
เหมือนที่ผมมอแ่ยูยอม แ่มันลับไม่เยหันหลัมอผมเหมือนัน
สับสน..
ผมรับรู้ไ้แ่ใที่เ้นรัว บวับวามสับสนที่มันีันยุ่เหยิ ใบหน้าอยูยอม้อนทับับใบหน้าอมิสเอร์มาร์.. ผมว่าผม.. หวั่นไหววะ
“ถ้าเาทำใหุ้้อเ็บปว.. เป็นผมแทนไ้มั้ย ที่ะรัษาและูแลใอุ”
“..”
มิสเอร์มาร์สลับมือที่ะ้อมืออผม้านึ มาทาบลับออเา.. ่อนะวามือหนาลบนอ้า้ายอผม
ึัึั
“ัหวะหัวใอุับผม.. มันเ้นแรพอๆันเลยนะ”
“..” ผมไม่สามารถพูหรืออบอะไรมิสเอร์ไ้เลย สายาอผมละาสายาเ้าเล่ห์ที่อนนี้มันลับูอบอุ่นและน่า้นหา..
“ถ้าุไม่อบ ผมะถือว่าุลให้ผมเยียวยาหัวในะ”
“มิสเอ.. อื้อ..”
~~~~~~~~~ ัทา ~~~~~~~~~~~
ไบโอทวิเลยฮะ @mamigunn
หรือที่แท๊ #มิสเอร์มาร์
“อืมมม..”
ผมสะลึมสะลือื่นอย่าไม่เ็มที่ .. แ่พอลืมา็พบว่านอนอยู่บนเียใร็ไม่รู้ ผมมอรอบห้อใรัน็้อใับรูปภาพที่ิอยู่ามำแพ..
นั่นมันรูปอผมทั้นั้น
ทุท่วท่าทั้ยิ้ม ทั้นั่พอแ้ม ที่เี้ยวนม.. ผมยมือึ้นปิปา้วยวามทึ่ มันไม่ใ่แ่รูปสอรูปแ่มันเป็นรูปทั้ำแพ !!!
“ื่นแล้วเหรอรับ”
อ้อ ที่แท้ผม็นอนห้อพี่มาร์ .. แ่ .. เฮ้ย !?
“พี่มาร์.. ทำไมถึ..”
“พี่บอแล้วไ ว่าพี่อบแบมนะ”
“..” ผมถึับุ น้ำท่วมปา พูอะไรไม่ออ..
“่อยเป็น่อยไป็ไ้รับ ไม่้อรีบ.. พี่เ้าใว่าแบมพึ่อหั”
พี่มาร์เินมาหาผม่อนะเอื้อมมือให้ผมลุึ้น.. ส่วนพี่มาร์ ็เ่าล่อนะเอื้อมมือผมไปุมพิอย่าแผ่วเบา
“พี่มาร์..” ผมพูอะไรไม่ออริๆ ใผมอนนี้มันเ้นแรนปว.. ผมีใ ผมรู้สึื้นัน .. แ่ส่วนลึอผมยัิถึยูยอม
“รอผม่อนนะ.. ฮึ ผมะพยายามเพื่อพี่มาร์นะรับ”
“..อบุนะ”
ผมยอมเริ่ม้นทุอย่าา 0 .. ผมะยอมหันหลัให้ยูยอมเพื่อหันหน้าเ้าหานที่อยเป็นห่วผม ผมะหยุวิ่ไล่ามนที่ไม่เยหยุรอผม .. ผมะยอมเินถอยหลัเพื่อเินไปพร้อมับนที่รัผม
THE END
Talk
ใรรอ #มาร์sm บ้า รอ่อนนะ วันนี้อัพแน่นอน เอา sf นี้ไปอ่าน่อนนะะ พอีไรท์ิานนิหน่อยเลยมาอัพให้ไม่ไ้ ไม่โรธันเนาะ <3 #มาร์sm อน่อไปน้อแบมวาโิน chap 5 +nc นะ
ความคิดเห็น