คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
ณ บ้าน
“แฟร์ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนกี่โมง” พี่ฟาร์ถามก่อนจะเข้าห้องของพี่เค้า
“โรงเรียนพี่เค้าขึ้นกันกี่โมงล่ะคะพี่ฟาร์ขา”ฉันหยอกเล่น
“กวนนะยัยตัวดี เอาเป็นว่าเก้าโมงค่อยไปแล้วกัน หึหึ”พี่ฟาพูดพลางหัวเราะ
“จะบ้าเรอะ นั้นมันจะขึ้นคลาสแล้วย่ะ แปดโมงก็ได้”ฉันบอกพี่ฟาร์ไปแล้วก็เข้าห้องนอน
~ ฮัลโหล ๆๆ ช่วยรับสายหน่อยเร็ว รับหน่อยเร๊ว วว ~
หืม ใครน่ะ ไม่โชว์เบอร์อ๊า
“สวัสดีค่ะ แฟร์รี่พูดค่ะ”ฉันพูดไป
(นี่ฉันเอง...) ใครวะ ฉันจะไปตรัสรู้ได้ไหมกับคำพูดเพียงไม่กี่คำแล้วที่สำคัญ เบอร์นี้ฉันไม่มีในเครื่องย่ะ
“ ‘ฉัน’ นั่นใครล่ะคะ?”ฉันถามไป
(นิค....)
“อ๋อ นิคหรอ..ห๊า!!!! นิคหรอ นายมีเบอร์ฉันได้ไงอ่ะ”
(หาได้ไม่ยาก = =)
“อ่า...แล้วโทรมาทำไมยะ”
(ยัยบ้า!)ตู้ดดดดดด ด ! อะไรวะนั่น ถามว่าโทรมาทำไมแล้วก็ตัดสายทิ้งเฉยเลย ดูท่าจะบ้านะหมอนั่น
แต่ฉันก็ไม่ได้โทรกลับไปแต่เตรียมเข้านอน(เด็กอนามัยน่ะฉันน่ะตอนตั้งแต่สามทุ่ม)
รุ่งเช้า
“คุณหนูคะ เช้าแล้วค่ะ” เสียงไรเนี่ย
“....................”
“คุณหนูคะ!!!!! เช้าแล้วค่ะ ไม่งั้นจะสายแล้วนะคะ”พี่แตงแน่เลย โอยยังง่วงอยู่เลย
“ตื่นแล้วค่ะพี่แตง ตื่นแล้วก็ลุกแล้วด้วยค่ะ”ฉันพูดดักคอพี่แตงก่อนลุกออกมาอาบน้ำแต่งตัว
เมื่อเสร็จแล้วฉันก็ลงไปข้างล่างก็พบพี่ฟาโรห์กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่
“มาแล้วหรอแฟร์ จะกินไรเบรคฟาสต์หรือข้าวต้ม”พี่ฟาร์ถาม
“ขอข้าวต้มดีกว่าค่ะ”ฉันบอกทันทีกับที่พี่แตงยกข้าวต้มกุ้งมาให้
เมื่อทานเสร็จแล้ว
“วันนี้เลิกกี่โมง”พี่ฟาร์ถาม
“สี่โมงค่ะ”
“อาฮะ เดี๋ยวพี่ไปรับ”
“ค่า” แล้วพี่ฟาร์ก็ไปส่งฉันที่โรงเรียน
ที่โรงเรียน
ว่าแล้วไงว่าต้องมีคนมองอีกแล้ว เฮ้อฉันล่ะเบื่อ แต่คราวนี้พวกนั้นมองที่พี่ฟาร์ด้วย แหงล่ะรถหรูแถมคนขับยังหล่อขนาดนั้นจะไม่มองได้ไง แต่พวกผู้หญิงก็ส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรมาให้อย่างชัดเจนด้วยล่ะ T^T
“แฟร์ไปนะ พี่ฟาร์”ฉันบอกพี่ชาย
“ไปเหอะ = =;; ฝากบอกบลูด้วยว่าพี่คิดถึง”
“ก็บอกเองสิยะ”ฉันพูดก่อนเดินเข้าโรงเรียนไป
ระหว่างทาง
ฉันก็เจอเด็กที่น่าจะเป็นรุ่นน้องฉันประมาณสักสองสามคนมั้งนะ เดินมาทางนี้ด้วยความหวาดๆอยู่นิดๆ
“เอ่อ...พี่คือพี่แองเจิลหรือเปล่าคะO_O”หนึ่งในกลุ่มเด็กนั่นพูด
“เอ่อ....ความจริงแล้วฉันชื่อ...”ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ
“พี่สวยจังเลยนะคะ หนูเคยเห็นพี่แค่ไกลๆเท่านั้นเอง>////<”
“อ่า ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะ”ฉันพูดอย่างประหม่า
“เอ่อจะว่าอะไรไหมคะถ้าหนุจะขอ...เอ่อ...ขอถ่ายรูป><”
“อ่า...ไม่ว่าหรอกค่ะ แต่พี่ไม่ใช่คนเด่นคนดังอะไรสักหน่อย”ฉันพูดยิ้มๆซึ่งเด็กพวกนั้นก็มองมาอย่างบูชา
“พี่แองเจิล...*0*”
“เอ่อ...พี่ชื่อแฟร์รี่จ้ะ ไม่ใช่แองเจิล^^”
“หรอคะ อร๊าย ทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย หนูเป็นแฟนคลับพี่ตั้งแต่พี่อยู่โรงเรียนเก่าแล้วนะคะ”ยัยเด็กพูด
“อ่าจ้ะ...”
“พี่แฟร์รี่คะ นะคะๆขอหนูถ่ายรูปหน่อยน๊า”เด็กพวกนั้นอ้อน เอาไงล่ะ ฉันแพ้กับลูกอ้อนอย่างนี้ซะด้วย
“ก็ได้จ้ะ”แล้วฉันก็ยิ้มให้พวกนั้นถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน เฮ้อ! ให้มันได้อย่างนั้นสิ เชื่อเลยว่าต้องมีคนที่หมันไส้ฉันอยู่แน่ๆเลยตอนนี้= =;;
“ไปก่อนนะคะพี่แฟร์รี่ แองเจิลของพวกหนู >////<”ยัยพวกนั้นพูดแล้วรีบวิ่งออกไป เอ่อ ก็ดีใจอยู่หรอกนะแบบนี้ แต่ว่า.....
“แหม!! ดูซิ ดูสิ เข้ามาไม่นานก็ดังซะแล้วนะแองเจิล^^” เสียงใสๆพูดข้างหลังฉัน อ๊ะ จำได้แล้วเธอคือนาเดีย ที่ตบฉันไปนี่นา
“เอ่อ...เปล่านะ”ฉันพูด
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่ หน้าตาอย่างเธอใครไม่ชอบก็โง่แล้ว...เอ๊ะ ฉันว่าไงใครไม่ชอบก็โง่งั้นเหรอ ต้องเติมไปด้วยว่าพวกโง่เท่านั้นแหละที่ชอบ”นาเดียพูด ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจัง รู้สึกรัศมีความน่ากลัวจะมากกว่ายัยเบสซะอีก
“............”ฉันไม่พูดอะไรไป เพราะถ้าพูด แน่นอนว่ายัยพวกนั้นต้องหาเรื่องฉันชัวร์
“เป็นอะไรจ๊ะแองเจิล^^”นาเดียพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ซึ่งฉันก็ถอยหลังทันที
สถานการณ์ชักไม่ค่อยดีแล้วแฮะ
แต่ก่อนที่ยัยนาเดียจะได้ทำอะไร ก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาซะก่อน
“เธอกำลังจะทำอะไรเหรอนาเดีย....”เสียงหวานคุ้นๆแฮะ
เมื่อหันกลับไปมองก็พบ...ยัยบลู!!
แต่น่าแปลกที่ดูเหมือนนาเดียจะกลัวบลูเหมือนกันนะ
“ฉันก็...เปล่านี้บลูเบอร์รี่”นาเดียพูด
“หวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรเพื่อนฉันหรอกนะ เพราะถ้าทำ เธอก็รู้ว่าจะเป็นอย่างไร”บลู ไม่สิ ถ้าให้ถูกต้อง ต้องเป็น บลูเบอร์รี่
“ธะ..เธอจะทำอะไร!”นาเดียพูดอย่างหวาดกลัว สงสัยจังว่าทำไมต้องกลัว
“เธอน่าจะจำได้นะนาเดีย^^”บลูเบอร์รี่ยิ้มเย็น อึ๋ย ไม่รู้สิ ฉันก็เริ่มกลัวแล้วเหมือนกัน=^=
“ไปกันเถอะแฟร์”บลูเบอร์รี่พูดแล้วดึงฉันออกมาจากกลุ่มยัยนั่น
เอิ่ม! รู้สึกว่าคนรอบข้างจะค่อนข้างหวาดกลัวบลูเบอร์รี่เหมือนกันนะ เพราะทุกคนต่างแหวกทางให้เธอ ราวกับเธอเป็น....จะพูดไงดี ราชินีมั้งนะ
“เอ่อ...บลูเบอร์รี่ ขอบคุณนะ^^”ฉันพูดเมื่อเดินมาจะถึงห้องเรียน
“ก็ฉันรับปากกับพี่ฟาร์แล้วนี่นา><!!!”เอิ่มรู้สึกว่าจะหลุดกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วสินะ
“อ่าจ้ะ”
“แล้วที่สำคัญนะแฟร์เรียกฉันว่าบลูก็พอ บลูเบอร์รี่มันยาวไป><”
“อ่อ โอเค^^”ฉันพูดแล้วยืนนิ่ง
“ทำไมไม่เข้าห้องล่ะจ๊ะ”บลูเดินเข้ามาสะกิด
“เอ๋ กะ..ก็รอเธอไปก่อนไง”ฉันพูด
“ไปไหนล่ะยัยเบ๊อะ ฉันก็อยู่ห้องเดียวกับเธอนี่นา”
“เห!!!! ทำไมไม่เคยเจออ่า=[]=”ฉันถามอย่างตกใจ
ก็จริงนี่ ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ฉันไม่เคยเจอยัยนี่เลย
“ก็ฉันเพิ่งกลับมานี่นา><”บลูพูด
“เธอเป็นใครเนี่ยยยยยย”ฉันถามอย่างงง
“ฉันก็บลูเบอร์รี่ไงจ๊ะ”บลูพูดแล้วลากฉันเข้าห้องเรียน
เมื่อเข้ามาในห้อง
(O_o ) (o_o) (o_O) ( ( (=[]=) ) ) นี่คือสายตาคนทั้งห้องเมื่อเห็นหน้าบลูเบอร์รี่
ทำไมต้องตกใจง่ะ คนสวยงง!!!!!!
“สวัสดีทุกคน เป็นไงกันบ้าง!”บลูเบอร์รี่ทักเสียงใสก่อนเดินมานั่งข้างๆข้าวฟ่าง
“เอ่อ คุณบลูเบอร์รี่กลับมาแล้วหรอคะ=[]=”เพื่อนในห้อง ที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าถามอย่างหวาดๆ
คุณบลูเบอร์รี่เหรอ??? ทำไมต้องคุณด้วย –[]-
“ใช่!คิดถึงกันมั้ยเอ่ย^^”บลูเบอร์รี่พูด
นี่มันอะไรกัน ฉันงงย่ะ
ฉันหันไปหาข้างฟ่างซึ่งยัยนั่นก็ยิ้มแหยๆตอบกลับมา
“นี่บลูเธอเป็นใครกันเนี่ย ทำไมทุกคนถึงกลัวเธอ”ฉันถามอย่างงง
“ฉันเป็นราชินี= =”บลูเบอร์รี่พูด
“หา!อะไรกัน งงอ่ะ”ฉันพูด ข้าวฟ่างเลยตอบแทนบลูเบอร์รี่ที่ทำหน้าเบื่อหน่อยอยู่
“เอ่อ..บลูเบอร์รี่เป็นราชินี ก็คือเป็นประธานหญิงของโรงเรียนไงจ้ะ โรงเรียนเรานอกจากจะมาคิงแล้วก็ยังมีควีน หรือราชินีด้วยเหมือนกันซึ่งคนคนนั้นก็คือบลูเบอร์รี่ไง”ข้าวฟ่างอธิบาย นี่เธอคือสายสืบประจำโรงเรียนหรือเปล่าเนี่ย รู้ทุกเรื่องจริงๆ
“ก็นะๆ อย่างที่ฟ่างพูดนั่นแหละ”บลูพูด
“อ่างั้นหรอ เธอก็คือควีนประธานหญิงที่คู่กับเดลใช่ป่ะ”ฉันถาม
“ก็เป็นงั้นแหละฉันกับเดลเป็นฝาแฝดกันน่ะ^^” มิน่าทำไมเธอถึงหน้าตาดี ไม่แปลกใจจริงๆ
“อ่อ ฉันเข้าใจอันเดอร์สแตนดิ้งมากแล้วล่ะตอนนี้ แล้วที่ผ่านมาเธอไปไหนมาอ่ะ”
“ไปอบรมมาน่ะสิ เพราะอีตาเดลนั่นไม่ยอมไปฉันเลยต้องไปแทน”บลูทำหน้าเบื่อหน่าย
“อ่า...อื้ม”ฉันพูด พอดีกับที่อาจารย์เข้ามาสอนทันที การสนทนาของเราก็เลยต้องยกเลิกไปโดยปริยาย
ความคิดเห็น