คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
เมื่อถึงตอนพักกลางวัน
“เออบลู พี่ฟาร์ฝากมาบอกว่าคิดถึง><”ฉันพูดกับบลูตอนที่เราเดินออกมาจากห้องพร้อมกัน
“จริงเหรอ>////<” บลูพูดอย่างเขินๆ
“ว่าแต่พวกเธอคบกันตอนไหนอ่า ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย”
“ก็...สักพักแล้วแหละ”บลูพูด
“ดีสิ...ฉันยอมรับเธอเป็นพี่สะใภ้เลยนะเนี่ย ห้ามเลิกกับพี่ชายฉันล่ะ”ฉันพูดซึ่งข้างฟ่างก็หัวเราะไปด้วย
“บ้าเหรอ>/////<”
“ว่าแต่บลูเบอร์รี่ เธอต้องไปทานอาหารข้างบนใช่หรือเปล่า”ข้าวฟ่างถาม
“อ่อใช่แล้ว ไปด้วยกันนะพวกเธอ”บลูพูด
“พวกฉันไปได้เหรอ”ฉันพูด
“ได้สิ เธอมากับใคร ควีนเชียวนะ ไปด้วยกันนะฟ่าง”
“อื้ม”ข้าวฟ่างตอบ
แล้วเราก็ขึ้นไปข้างบน ถึงแม้จะเคยมาแล้วก็ตาม แต่ก็ต้องยอมรับนะว่าที่นี่มันสวยจริงๆ อะไรมันก็ดูไฮโซไปหมดซะทุกอย่าง
และที่สำคัญ เวลาจะกินจะมาพนักงานมาคอยรับออเดอร์ของพวกเราด้วยไม่ต้องไปซื้อเอง อร๊าย ดีจริงๆ
แต่แล้ว...
“อ้าว..แอง ทำไมเธอมากับยัยราชินีปีศาจนี่ได้ล่ะ”ดราก้อนทักด้านหลัง
“ดระ..ดราก้อน!”ฉันพูด ตายจริง ลืมสัญญาที่ให้กับพวกนั้นซะด้วยสิ
“ดูซิคนเรา พวกฉันอุตส่าห์ไปหาเธอที่ห้อง แต่เธอกลับมากับยัยปีศาจนี่เข้าซะได้=^=”ซูกัสพูด
“ว่าใครยะอีตานรก”บลูตอกกลับไม่แพ้กัน
โอ้ว พวกเค้ารู้จักกันงั้นสิ=[]=
“ยัยปีศาจเอ๊ย!!”ซุกัสพูดแล้วทำท่าจะเข้าใส่บลูซึ่งเตรียมตัวไว้เช่นกัน แต่ก็มือห้ามไว้ก่อน
เท่าที่สังเกต มากันครบเลยสินะ
ฉันมองนิค ซึ่งจ้องฉันตาเขม็ง อะไรกันยะ
“เธอผิดสัญญา - -“เดลพูด แล้วมองมาที่ฉันสลับกับข้าวฟ่าง
อืม...สองคนนี้มีอะไรกันหรือเปล่าน่ะ ข้าวฟ่างเมื่อพูดถึงพวกปรินซ์มหาภัยแล้วจะดูอึกๆอักๆทันทีส่วนอีตาเดลก็จ้องข้าวฟ่างด้วยเช่นกัน
อร๊าย ฉันต้องรู้ให้ได้ ไม่แน่ พวกเค้าอาจจะมีซัมธิงรองกันก็ได้>////<
“ฉันเปล่าผิดสัญญานะ ก็แค่มากับเพื่อน ไม่ผิดตรงไหนนี่”ฉันพูด
“พวกนายสัญญาอะไรกับแฟร์ที่รักของฉัน= =”บลูพูดแล้วมองเรียงตัวไปที่พวกปรินซ์
“เธอไม่ต้องรู้หรอกยัยปีศาจ”แล้วพวกนั้นก็เข้ามาลากฉันไป แต่บลูกับข้าวฟ่างก็ตามมาด้วยอยู่ดี
“ถ้าไม่บอกเดี๋ยวฉันถามแฟร์เอาเองก็ได้!”บลูแล้วนั่งลงในโต๊ะเดียวกับพวกปรินซ์
“แล้วเธอจะยืนอีกนานไหนข้าวฟ่าง^^”ดราก้อนพูดแล้วดึงเก้าอี้ให้ข้าวฟ่าง
“อา...นั่งแล้ว”ข้าวฟ่างพูดพลางหลบสายตา แต่ฉันแอบเห็นนะว่าอีตาเดลนั่นจ้องไม่วางตาเลย
ทันทีที่บริกรมานำอาหารมาเสิร์ฟแล้วยัยบลูก็เค้นถามพวกนั้นทันที
“จะบอกไหมกัส”บลูพูด
“อะไรยัยปีศาจ ไม่มีอะไรหรอกน่า เราแค่สัญญาไว้ว่าจะมากินข้าวกับแองเท่านั้นเอง”ซูกัสพูด
“จริงเหรอแฟร์”บลูพูด ฉันมองหน้าพวหปรินซ์ที่ทำสายตาว่า ‘ถ้าเธอบอกเละแน่’ อ่าTT^TT
“อะ..อืม พวกนั้นแค่มาชวนฉันไปกินข้าวเท่านั้นเอง^^;;”ฉันพูดพอดีกับที่สบตากับนิค
อ่า>////< ทำไมต้องเขินหมอนี่ล่ะ บ้าไปแล้วยัยแฟร์
~ ฮัลโหล ๆๆ ช่วยรับสายหน่อยเร็ว รับหน่อยเร๊ว วว ~
เสียงเรียกเข้าอุบาทว์จังแฮะ แต่เพราะโรห์เพื่อนฉันเป็นคนตั้งไว้เลยเปลี่ยนไม่ได้
“เสียงเรียกเข้าของใครน่ะ ทำไมอุบาทว์จัง= =;;”ซูกัสพูด
“ขะ..ของฉันเองแหละ ขอโทษทีนะซูกัส=[]=”ฉันพูดแล้วดูโทรศัพท์ว่าใครโทรมา
(++De ’ roh++) นั่นไงว่าแล้วเชียว
“ว่าไงโรห์”ฉันพูด
(เฮ้!ยัยตัวเล็กสบายดีนะ เรียกที่รักสิ*o*)โรห์พูดอย่างอารมณ์ดี
“ห้าๆๆ ว่าไงคะที่รัก”ฉันก็เล่นไปกับหมอนั่นด้วย
แกร๊ง!! ช้อนทุกคนกระทบจานหมดเทื่อได้ยินฉันพูด ทุกคนส่งสายตาอึ้งๆมาให้ด้วย ฉันทำอะไรผิดล่ะ=[]=
(แหมน่ารักซะจริง ว่าแต่สบายดีหรือเปล่า)
“ก็สบายดีนะ นายล่ะเป็นไงบ้าง”
(จะเป็นไงล่ะยัยบ้า ฉันก็เหงาน่ะสิ ทั้งไหมทองและก็เธอหนีฉันไปหมด)
“อ่า...ว่างๆก็มาหาฉันสิ ฉันคิดถึงนะ><”
แกร๊ง!! คราวนี้เฉพาะแต่พวกปรินซ์(ยกเว้นเดล)ที่ทำส้อมหล่น อะไรกันน่ะ>////<
(ห้าๆๆเธอนี่ตลก ไปหัดพูดมาจากไหนน่ะยัยบ๊อง)
“ก็นายเป็นคนสอนฉันเองนี่”
(จะว่างั้นก็ได้ แต่อย่าไปพูดให้ใครฟังล่ะ ฉันหวง- -)
“นายก็ด้วยล่ะโรห์ ฉันก็หวงนายเหมือนกันย่ะ”
(ห้าๆๆ คุยกับเธอแล้วมีความสุขจัง ไว้วันเสาร์ฉันจะแวะไปหา อยากได้อะไรไหม)
“อะไรที่ฉันอยากได้นายก็รู้นี่”
(คร้าบผม แล้วเจอกันที่รัก)
“ค่ะ ที่รัก”
(บายยยย) ตู้ดดดด ๆ
แล้วการสนทนาอันเผ็ดร้อนนั่นก็จบลง แหมคุยกับโรห์แล้วมีความสุขจริงๆนั่นแหละนะ แต่เมื่มองหน้าแต่ละคน
(=___=^)นิค
(-_____-)เดล
(^____^;;)ซูกัส
( =[]=! )ดราก้อน
(O_O!!!!!)บลูเบอร์รี่
(^ ^////)ข้าวฟ่าง
ทุกคนเป็นอะไรกันน่ะ
“พวกเธอเป็นอะไรกัน”ฉันถามอย่างงงๆ
“เมื่อกี้เธอคุยกับใคร”นิคถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ อร๊าย! ทำไมทำหน้าอย่างนั้น
“เอ่อ.....”
“แฟนเหรอ>////<”บลูเบอร์รี่พูด
“เธอมีแฟนแล้วเหรอแอง=[]=”ดราก้อนพูด
“นั่นน่ะ....”ยังไม่ทันจะพูด
“หมอนั่นชื่ออะไรอ่ะ=^=”ซูกัส
“หมอนั่นน่ะเป็น....”ฉัน
“ไม่บอกกันเลยอ่าแฟร์”ข้าวฟ่าง
“คือว่าหมอนั่นน่ะ.....”ฉัน
“แฟนเหรอ??”เดล
“นี่!!!!ฟังก่อนสิ!”ฉันขึ้นเสียง มันทนไม่ไหวแล้วย่ะ
“อะไร!!???” ทุกคน
“หมอนั่นเป็นเพื่อนฉันต่างหาก”ฉัน
“คุยกันแบบนั้นไม่น่าใช่เพื่อนนะ=3=”ซูกัส
“นั่นน่ะสิมีคิดถึงด้วย=^=”ดราก้อน
“ว่างั้นแหละ”เดล =[]= นายก็เป็นไปกับเค้าเหรอนั่น
“อย่ามาปิดบังน่าแฟร์รี่น้อย”บลู
“นั่นน่ะสิ^__^”ข้าวฟ่าง
“เพื่อนจริงๆย่ะ” ฉันตอบ
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเชื่อ เฮ้อ ช่างมันเหอะถ้างั้นน่ะ
แต่ว่านะ อีตานิคจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหมนั่น ฉันก็เขินเป็นนะ=////=
ตอนเย็น
“บลูกลับด้วยกันป่าว? พี่ฟาร์มารับ”ฉันถามบลูเบอร์รี่ที่เดินอ่านเอกสารอะไรอยู่(เธอช่างวิเศษที่เดินไปแล้วยังอ่านได้ด้วย)
“หืม? ไม่ล่ะวันนี้ฉันเอารถมา แต่ฉันจะไปส่งเธอที่หน้าประตูแล้วกันจะได้เจอพี่ฟาร์ด้วย”บลูพูดยิ้มๆอย่างเขินๆ
“อิอิ เอางั้นก็ได้”
เมื่อเดินลงมาถึงที่หน้าโรงเรียน ซึ่งน่าแปลกใจที่มีคนหยุดและยืนดูอะไรที่หน้าโรงเรียนอยู่
อ่า! แล้วฉันก็ตรัสรู้แล้ว พี่ชายฉันนั่นเอง มายืนเต๊ะท่าหล่ออะไรตรงนั้นน่ะ
บลูก็น่าจะเห็นด้วยเช่นกัน และมองไปที่พวกผู้หญิงที่กรี๊ดพี่ฟาร์อย่างหมันไส้
“พี่ฟาร์!!!!”ฉันเดินเข้าไปหาพี่ฟาร์พร้อมกับบลู แต่ดูเหมือนพี่ฟาร์จะไม่ได้สนใจฉันนะเพราะมองแต่ยัยบลูที่ทำท่างอนๆอยู่
ฉันไม่สนใจแต่เดินขึ้นไปนั่งในรถรอและมองสองคนนั้นงุ้งงิ้งกันเล็กน้อย
คิดว่าพวกผู้หญิงพวกนั้นคงใจสลายกันเป็นแถวเมื่อพี่ฟาร์ก้มลงไปหอมแก้มยัยบลูอ่ะนะ
‘พี่เค้าเป็นแฟนของควีนเหรอTT^TT’
‘โอ้ว ไม่นะ ฉันอุตส่าห์ปลื้มพี่เค้า’
‘เค้าเหมาะสมกันจังเลยนะTT^TT’
‘แต่ว่าทำไมแองเจิลถึงขึ้นรถพี่เค้าล่ะ’ เอ๊ะๆๆ อะไรๆ แองเจิลนะ
‘เธอไม่รู้เหรอว่าพี่ชายสุดเพอร์เฟ็คนั่นเป็นพี่ชายของแองเจิลน่ะ’
‘กรี๊ด!จริงเหรอ อิจฉาชะมัดหน้าตาดีกันทั้งบ้านเลย’
แล้วก็เสียงเซ็งแซ่ที่ฉันฟังไม่ออกอีกเยอะ แต่ที่แน่นอนมันเกี่ยวกับฉันและพี่ฟาร์ซะส่วนใหญ่
เด็กพวกนี้เป็นอะไรกันนะ เจอพวกหน้าตาดีไม่ได้ ไม่ชื่นชมก็นินทา นอกจากนั้นไม่มีอะไรทำกันแล้วหรือยังไง น่าเบื่อชะมัด!
เมื่อพี่ฟาร์ล่ำลากับยัยบลูเรียบร้อยแล้วก็เดินขึ้นรถด้วยสีหน้ายิ้มหน้าบาน
“ชิ!หมันไส้ย่ะ”ฉันค้อนพี่ชาย
“อะไรไอ้ตัวดี นั่นว่าที่พี่สะใภ้แกเลยนะ”พี่ฟาร์พูดอย่างอารมณ์ดี
“พี่แน่ใจแล้วนะว่าบลูคือตัวจริงของพี่น่ะ”
“อืม....พี่รักบลู”
“งั้นก็ดีเพราะฉันก็ชอบบลูเหมือนกัน นี่แหละว่าที่พี่สะใภ้ของฉัน แล้วที่สำคัญพี่ห้ามเลิกกันเด็ดขาด!”ฉันพูด
“แน่นอนครับน้องสาว พี่คนนี้ทำมันได้แน่^^”แล้วพี่บลูก็ขับรถด้วยความเร็วเกินมาตรฐานเช่นเคย ซึ่งฉันก็ชินกับมันไปแล้วซะด้วย
ความคิดเห็น