ยัยมาเฟียจอมซ่าส์ กลายเป็นคุณภรรยาจอมแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

 

 

                

 

               

                “คุณแม่ๆๆอย่าเป็นอะไรนะค่ะ”เสียงใสๆของเด็กน้อยพร่ำบอกมารดาของเธอ น้ำตาหยดไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย

               

“เซีย...แม่ขออะไรลูกสักอย่างได้มั้ยจ๊ะ”

               

“อะไรค่ะคุณแม่”

               

“อย่าฆ่าคน...อย่าฆ่าใคร”

               

“เหมือนที่พ่อทำเหรอค่ะ”เด็กน้อยถามมารดาด้วยความสงสัย

               

“จ๊ะลูก...สัญญากับแม่นะจ๊ะ”

               

“ค่ะ หนูสัญญา”

 

                ปัง ! โครม! ประตูถูกพลักเข้ามาอย่างแรง ด้วยฝีมือของเด็กชายอีกคน ตามด้วยชายร่างสูงที่หน้าตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด

               

“คุณแม่ครับๆโซลอยู่นี้แล้วครับ”เด็กชายก้าวช้าๆไปยังข้างเตียงของผู้เป็นมารดา

               

“สัญญากับแม่นะโซลว่าลูกจะต้องดูแลน้อง”

               

“ครับผมสัญญา”

               

“ดีแล้วจ๊ะลูก...ลูกต้องเชื่อฟังพ่อนะ”

               

“แล้วแม่ละค่ะแม่จะไปไหนนะค่ะ/ครับ”

               

“เอย่าไปกวนแม่ซิลูก แม่จะไม่ไปไหนหรอกนะ แค่หลับไปเฉยๆ”

               

“คุณค่ะ...ฉันฝากดูแลลูกด้วยนะค่ะ”

               

“ไม่ต้องห่วง...ผมจะดูแลลูกเป็นอย่างดีที่สุด”

               

“ขอบคุณนะค่ะ...สำหรับทุกอย่าง”

               

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ”

               

“ดึกแล้ว คุณพาเด็กๆไปนอนเถอะค่ะ”

               

“หนูจะนอนกับแม่ค่ะ”

               

“ผมด้วย”

               

“อย่าดื้อสิไปนอนนะจ๊ะ”

               

“ก็ได้ค่ะ/ครับ”

 

 

3 เดือนต่อมา

               

“โซล”

               

“ครับพ่อ”

 
“ลูกต้องรับหน้าที่สืบทอดพรรคมังกรเพลิงต่อจากพ่อนะ”

 

 “ทำไมต้องเป็นพี่โซลละค่ะ”

 
 “ทำไมไม่เป็นหนูละ”เสียงของเซียน้อย เอ่ยค้านบิดาอย่างไร้เดียงสา

 

 “ก็เพราะพี่โซลเป็นผู้ชาย แต่หนูเป็นผู้หญิงไงลูก”

 

  “ไม่ยุติธรรมเลยนี้นา”

 

  “อย่าดื้อสิเซีย”

 

  “พี่ไม่สืบทอดพรรคจากพ่อคนเดียวหรอกนะ...เซียต้องอยู่ช่วยพี่เข้าใจมั้ย”

 

  “ได้ค่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

 

“ดีมาก งั้นเราไปฝึกกันเถอะจะได้เก่งๆ”

 

 

 

                12 ปีต่อมา

 

“ตามที่ตกลงไว้ 10 ล้าน”ฉันยืนเคียงข้างผู้เป็นพี่อยู่ที่ท่าน้ำ ข้างโกดังร้างแห่งหนึ่ง

 

“เราคงต้องมีการตกลงกันใหม่แล้วละนะ”

 

 “หมายความว่าไง” เมื่อผู้เป็นพี่เริ่มมีอารมณ์ คนถูกระบายอารมณ์จบไม่สวยทุกทีชั้นอยากจะเตือนให้ถอยไปซะดีๆแต่มาน

ก็ไม่เคยมีใครฟังฉันเลย > *<

 

"ก็หมายความว่า ของขึ้นราคาไง”ชายชุดดำตรงหน้าเริ่มมีท่าทียียวนพี่ฉันให้อารมณ์เสียอีกแล้ว

 

 “จะเอาเท่าไหร่”พี่โซลถามอย่างเรียบๆก่อนจะ หยิบปึกเงินสีเทาออกมานับ

 

“20 ล้านเท่านั้น”

               

“คิดว่าพูดกับใครอยู่มิทราบ ไอ่พวกชั้นต่ำ”พี่โซลเริ่มอารมณ์เสียอีกแล้ว ถอยไปซะเถอะไม่งั้นจะเจ็บตัวฟรีน้า

 

               

“หน่อยแหน๊ะ อยากตายรึไง”ชายชุดดำหยิบปืนขึ้นมาเล่งมายังหน้าของพี่โซล แต่พี่โซลกลับไปคิดที่จะหลบด้วยซ้ำ เพราะ

 

               

              ควับ ! ชั่วพริบตาพี่ชายของก็กระโดดเอามีดสั้นจี้คอชายชุดดำได้อย่าง่ายดาย พี่โซลหัวเราะราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก แล้ว

ค่อยบรรจงกรีดมีดไปที่แก้มของศัตรูช้าๆ เลือดสีแดงไหลออกมาตามรอยใบมีด ชายคนนั้นยืนตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อพี่

เอากระเป๋ายาที่มันมาได้พี่ก็เขวี้ยงมาให้ฉันที่ยืนรอรับอยู่ตรงนั้น

 

 “แกยังจะปากดีอีกมั้ย”มีพี่โซลถามช้าๆ

               

“พวกผมขอโทษครับจะไม่ทำอีกแล้ว”คนพวกนั้นคุกเข่าอ้อนวอนพี่โซลอย่างน่าสมเพช ก่อนที่พี่โซลจะหยิบปึกเงินสีเท่า

ออกมาเขวี้ยงไว้แล้วเรียกฉันให้ไปขึ้นรถ

               

“ว่าไง นั่งเงียบเชียบ”

               

“ปล่าว แค่เบื่อๆ”

               

“งั้นคราวหน้า...พี่ให้เธอจัดการเองแล้วกัน”

               

“จริงนะ ” ^ ^ ที่ดีใจเพราะ 12ปีที่ผ่านมาฉันทำได้แค่ตาม และดูเท่านั้น พี่กับพ่อไม่เคยให้ฉันออกโรงเองสักที คราวนี้ต้องสนุกแน่ๆ

               

“จริงสิ จะโกหกเธอทำไมละ”

               

“วันนี้พี่โซลใจดีที่สุดในโลกเลย”

               

“ขอบคุณค่ะ”ฉันหันไปหอมแก้มพี่โซลฟอดใหญ่ พี่โซลหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนกับฉัน ทั้งๆที่เป็นดวงตาคู่เดียวกับเมื่อกี้ 

แต่มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน