คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter.10
Imagine
10
อให้เ้าไ้อยู่เีย้า้า
วัหลว
นับาเหุาร์ที่เิึ้นอย่าวุ่นวายนอำแพวั็เือบๆสามวันแล้วที่มินฮยอนพาแฮวานลับเ้ามาพัอยู่ในำหนัอนโยมิไ้บอให้ผู้ใล่วรู้นอาออู
ออุนเินวไปวนมาอยู่ภายในำหนัอนร่าอรรรุ่นิเหุใทำไมวัหลวถึไ้เียบสบราวับไม่มีสิ่ใเิึ้นมา่อนทั้ๆที่พระอนุาออ์ายออูอันวบำแหน่ท่านแม่ทัพหายไปทั้น
มันแปลๆอบล อันที่ริสนมเอีอเอ็วระไ้รับโทษเสียั้แ่วันแรที่อ์ายแฮวานหายัวไปแล้ว้วย้ำ
หลัารุ่นิอยู่เสียนานออุน็แสยะยิ้มร้ายา่อนะหันไปเอ่ยับนาำนัลอน
“้ามีเรื่อะให้เ้าทำ….”
่วเย็นในวันเียวัน่าวลือารหายัวไปออ์ายแฮวานแพร่สะพัไปทั่วทั้วัหลว
นาำนัลและันทีรวมถึ้าราบริพารั้นน้อยให่่า็ให้วามสนใับเรื่อารหายัวไปออ์ายแฮวานเป็นอยามา
“ฝ่าบาทระหม่อมเรว่าเราไม่อาปิเรื่อนี้และรอนอ์ายแฮวานฟื้นาพิษไ้ไ้แล้วพ่ะย่ะ่ะ
อนนี้เหล่าเสนาบีทั้หฝ่าย่าอถวายารเ้าเฝ้า หม่อมันว่า…”
“ามสนมเอีอมาหา้าที่ท้อพระโร ้าะรอเ้าอยู่ที่นั้นพร้อมับเหล่าเสนาบีทั้หฝ่าย”
ยัไม่ทันที่ออูะเอ่ยบมินฮยอน็พูึ้น
ใบหน้าอันมายาบไว้้วยวามเรียบนิ่ยาม้อัสินใเรื่อที่มันยาและอาส่ผลระทบถึหลายๆฝ่าย
แม้ว่าอยาะเป็นนไ่สวนสนมเอีอ้วยนเอหาแ่ไม่อารอนแฮวานฟื้นไ้เห็นที่เหล่าเสนาบีะั้าน
มินฮยอนึำเป็น้อทำเ่นนั้น ปล่อยให้เป็นไปามลไลอหมายบ้านเมือ
แม้ว่าสนมเอีอเอะเป็นนาที่ทรรัและทรพระเมา็าม
ท้อพระโรหลว
บัลลั์ทอำอันส่าามำลัรอารมาอใรบาน ราามินฮยอนนั่นิ่ ใบหน้าาบเอาไว้้วยวามเรียบเย
แววาหาไ้สั่นไหวยามเมื่อออูนำัวสนมเอีอมาถึท้อพระโร
“นี่มันเรื่ออันใเหุใท่านแม่ทัพึนำทหารไปพาัวหม่อมันมาเ่นนี้เพะฝ่าบาท”
ีอเอ่ยับมินฮยอน้วยน้ำเสียอันแสนสั่นเรือ
แม้ะไม่เ้าใหาแ่บรรยาาศพร้อมทั้แววาที่ราามินฮยอนใ้มอมาหาไ้มีวามเมาเ่นาล่อน
ปึ!
ราสัลัษ์ประำัวอพระสนมเอถูวาลรหน้าอีอ้วยฝีมืออเสนาบีนายหนึ่
ีอทอมอมัน้วยวามไม่เ้าใหาแ่ยัไม่ทันไ้เอ่ยถามราามินฮยอน็ทรรัสออมาเสีย่อน
“อ์ายแฮวานหายัวไปาวัหลวเป็นเรื่อริ”
สิ้นสุเสียอราาหนุ่ม ท้อพระโร็มีเสียฮือฮาัึ้นอย่าหนาหูรวมถึีอเอที่็ใไม่่าัน
“หาแ่ออู่วยอ์ายแฮวานเอาไว้าอันรายไ้และ้า็พบสิ่ประำพระสนมเออยู่ในที่เิเหุ้วย”
“ฝ่าบาท...”
สิ้นสุสุรเสียอราาแห่าีอ็าเบิว้า้วยวามใ่อนะสบถออมาเสียแผ่วพลันส่ายหน้าไปมาแ่ยัไม่ทันที่พระสนมเอแห่าะไ้เอ่ยแ้่าราามินฮยอน็แทรึ้นมาทำเอาีอทรุฮวบอย่าหมแร
“นำัวสนมเอีอไปัไว้ในุใ้ิน รอารพิพาษ์และปลาารเป็นพระสนมเอแห่า”
“ฝ่าบาททรโปรพระเมา หม่อมันไม่เยิร้าย่อพระอ์หรืออ์ายแฮวาน
ฝ่าบาทเพะ”
ีอวอนอทั้น้ำา
น้ำเสียที่ใ้เอื้อนเอ่ยทำนฟัแทบใสลาย
วินาทีสุท้าย่อนะถูพาัวออไปาท้อพระโรแววาที่นาใ้สบมอับมินฮยอน่าสร้าวามเ็บปว
ำหนัราามินฮยอน
หลัาไล่นาำนัลออาำหนัร่าสู็เินลับเ้ามายัห้อบรรทม้วยวามรวเร็ว
นัยน์าู่มุราสีห์ทอมอร่าเล็ยามหลับใหล้วยแววาอันอ่อนโยน แฮวานไม่อารับรู้ไ้เลยว่ามินฮยอนนั้นเป็นห่วนเพียใ
“เหุใถึปล่อยให้้านอนหนาวเพียผู้เียว ใยึไม่ื่นึ้นมาอ้า
้านอนไม่หลับ็เพราะเ้า”
มินฮยอนเอ่ยเสียแผ่วพร้อมทั้ระับอ้อมอให้ร่าเล็เ้ามาแนบอมายิ่ึ้น่อนะบีบเบาๆบนมูรั้อย่านึเอ็นูใบหน้าสวยอแฮวานยามหลับใหลแม้น่ามอแ่ลับไม่มีีวิีวาเลยสันิ
ุมพิเบาๆบนหน้าผา่อนะเ้าสู่ห้วนินทราามร่าเล็ที่หลับมานานมาว่าสามวัน
มินฮยอนอระับแฮวานให้แน่นึ้น
ใน่ำืนแสนเียบันสายลมหนาวพัผ่านอท้อปลิวไสว
รุ่สายามเมื่อวอาทิย์ใล้ะโผล่พ้นึ้นาอบฟ้าแฮวานลืมาึ้น้าๆหลัาที่หลับใหลไปนานหลายวัน
พลันนแรที่เาไ้เห็นหน้าหลัาื่นึ้นมาลับลายเป็นราามินฮยอนเพียเท่านั้นหยน้ำา็ไหลรินอย่าไม่อาห้ามปราบไ้
ร่าเล็ไม่รู้ัว้วย้ำว่าเหุาร์ที่หอิาหลัานั้นเิอะไรึ้นับเาบ้าหาแ่ลับเป็นมินฮยอนที่อย่วยเาให้พ้นภัยอยู่เสียทุรั้แ่วามรู้สึในรานี้ไม่อาเป็นไ้ัเ่นทุทีที่ผ่านมาเมื่อร่าายอเาไมู่่วรพอะไ้รับอ้อมออันอบอุ่นาราามินฮยอนเลยแม้แ่นิเียว
มันะเป็นเ่นไรหาฝ่าบาททรรู้ว่าวามริแล้วนที่พระอ์ทรเมาเฝ้าูแลและทะนุถนอมลับ่ำ้าสามัหาไ้บริสุทธิ์อย่าที่ทริ
“ฮึ”
มินฮยอนรู้สึถึวามเปียื้นบริเวอแร่
ร่าสูลืมาึ้น้าๆหาแ่ยันอนนิ่สัเอาารอแฮวานที่เอาแ่สะอื้นไห้่อนะเป็นฝ่ายเอ่ยถามออไป
“ฟื้นไ้เ้า็ร้อไห้เสียยให่เ่นนั้นเมื่อใึะแ็แร”
เอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยนพลันใ้นิ้วเรียวเ็ราบน้ำาบนแ้มอย่าแผ่วเบา
แฮวานละัวถอยห่าามินฮยอน แม้ร่าเล็พยายามะลืน้อนสะอื้นแล้ว็ามแ่มัน็ยาที่ะหัห้ามยามเมื่อมินฮยอนยัห่วหาอาทรนเ่นนี้
“ฮึ หม่อมันมิอาร้ออหาฝ่าบาททรมีพระเมา
หม่อมันอยาลับำหนั พระอ์ทรพิาราถอถอนารพระราทานถวายัวเถิพ่ะย่ะ่ะ
หม่อมันไมู่่วร ฮึ”
“ถ้าไม่ใ่เ้าที่เป็นนเอ่ยับ้าเ่นนี้ เห็นทีไ้อยู่ลานประหารไปแล้วเป็นแน่แท้
เ้าิว่าเ้าเป็นใรันถึไ้ล้าพูับ้าเ่นนี้”
มินฮยอนเสีย่ำยามเอ่ยับแฮวานแม้ว่าะรู้สึเรี้ยวโรธึ้นมาหาแ่ร่าสู็ไม่ิะลายอ้อมอออาแฮวานเลย
“ฝ่าบาท…”
เอ่ยเรียมินฮยอนเสียแผ่วแฮวาน็สะอื้นไห้ออมาอีรั้อย่าหนัหน่ว
หาไม่ใ่มินฮยอนเา็ไม่ิที่ะเอาวามอัปยศอนเอมาพูเ่นนี้แ่เพราะเป็นราามินฮยอนผู้ทรมีเมาับเามาโยลอแฮวานึไม่อาทำร้ายนที่มีพระุเ่นมินฮยอนไ้
“หาเรื่อที่หม่อมันะทูล่อไปนี้อาทำให้ฝ่าบาทนึเปลี่ยนพระทัย
หม่อมันไม่รู้ว่าเหุใถึมาอยู่ที่นี่ไ้แ่ที่หอิา…”
“หม่อมันมิวรไ้รับวามเมาาพระอ์เลยพ่ะย่ะ่ะ ฮึ”
สิ้นสุถ้อยำอแฮวานที่เอื้อนเอ่ยมินฮยอน็พอะเ้าใว่าร่าเล็้อาระสื่อวามเ่นไร
ถ้าเ่นนั้นเา็ไม่วระปปิมันเ่นัน เาวระรั้อีนเอาไว้ไม่ว่าะในานะใมินฮยอน็อยาที่ะมีแฮวานอยู่เีย้าทั้ยามสุและยามทุ์
ริมฝีปาประบเ้าหาันอย่ารวเร็ว ลิ้นร้อนแทรึมเ้าไปยัโพรปาเล็่อนะส่วามนุ่มนวลและอ่อนหวานผ่านารเี่ยววัาปลายลิ้นหยอล้อและไล่อนลิ้นเล็ๆนั้นอยู่นานนแฮวานร้อประท้วเพราะาอาาศหายใ
“ฮึ… ฮือออ เหุใถึใร้าย
ทรทำับหม่อมันเยี่ยนี้ไ้เ่นไร ฮึ…”
“หาหม่อมันไม่รอมใพระอ์็ไม่ิที่ะบอวามริ
ทรเห็นแ่ัว ปล่อยให้หม่อมันิวินอยาะหนีไปาพระอ์ ฮือออ”
ถ้อยำแสนัพ้อถูเปล่ออมาาริมฝีปาไ้รูปสารพั
แฮวานทั้ทุบทั้ีบนอแร่อมินฮยอนอย่าไม่ิะเรลัววามผิ
ยามนี้วามรู้สึมันมีมาว่าะมานั่อธิบายเหุผลหรือถามหาที่มาที่ไปทันทีที่รสูบอมินฮยอนนั้นไม่ไ้่าาบุรุษแปลหน้าที่เ้ามาหาแฮวานในหอิาเลย
“้ามันเป็นผู้ายที่เห็นแ่ัวเพียเพราะ้าอยาเ็บเ้าไว้เีย้า
้ามันี่เ่าไม่เอาไหน…”
นัยน์าู่มสั่นไหวยามเมื่อสบมอนัยน์าู่สวยผ่านม่านน้ำา
แฮวานสะอื้นไห้อย่าหนัหน่วพลันหยุทุบีมินฮยอนเมื่อไ้ยินประโยสุท้ายที่ร่าสูเอื้อนเอ่ย่อนะุหน้าเ้าหาวามอบอุ่นาอ้อมอแร่นั่นอีรั้พร้อมๆับถ้อยำบาประายที่มินฮยอนเป็นฝ่ายเอ่ยมันออมา
“้ารัเ้า…”
หลัาปรับวามเ้าใเหุาร์ทุอย่า็ูะปิีเว้นเสียแ่ออุนที่มีอาารหัวเสียอยู่ไม่น้อยหลัา้นพบว่าแฮวานลับเ้าวัเป็นที่เรียบร้อนหาแ่็สามารถำัสนมเอีอไปไ้นับว่าเป็นเรื่อีเรื่อหนึ่
“น้ำาพ่ะย่ะ่ะ” เป็นแนียลที่เอ่ยบอแฮวานหลัานวาถาน้ำาลบนโ๊ะทรานออ์ายน้อย
แฮวานละาอเอสารมามายหันมาส่ยิ้มให้ับแเนียล่อนะรับน้ำาึ้นมาื่มอย่าสบายอารม์
นัยน์าู่สวยเอ็ทอมอไปยัหมู่มวลอทานะวันเหลืออร่าม
“’ูสิแนทานะวันอออเพิ่มึ้นามทีเียว” เอ่ยบอับนสนิทพลันระบายยิ้มอย่าสใส
ารมีแฮวานอยู่ในวั็นับเป็นสีสันอรานิุลและนในราสำนัอยู่ไม่น้อยเพราะรอยยิ้มอเา
แเนียลมอ้ายมอวาพลันหันมาส่ยิ้มร่าให้ับแฮวานอย่าิัท่าทีื่นเ้นอแเนียลทำแฮวานนึแปลใอยู่ไม่น้อย่อนร่าบาะเป็นฝ่ายเอ่ยระิบเบาๆ้าใบหูอแฮวาน
“อ์าย……”
แฮวานยืนรอารมาอใรบานอยู่ใ้้นท้อนาให่
ร่าเล็อยู่ในุลำลอสบายๆไร้เรื่อบ่บออิสริยศใๆ สอมือำเ้าหาันแน่นราวับุมไม่ให้นเอื่นเ้น
รออยู่ไม่นานใรบานที่ว่า็มาถึ
“แนบอ้าว่าฝ่าบาททรมีรับทรให้้ายืนรอพระอ์อยู่ใ้้นท้อ
พระอาทิย์ินเมื่อใแล้วะส่ท่านแม่ทัพมารับ…”
“็อย่าที่เ้าว่า ฝ่าบาททรรอเ้าอยู่นอวัแล้ว” ออูเอ่ยพลันระโลาหลัม้า้วยวามรวเร็ว่อนะ่วยพยุแฮวานึ้นบนหลัม้าพร้อมับนที่ปืนลับึ้นไปนั่ที่เิม
บัับม้าให้ไปในทิศทาที่ถู้อและเหมาะสมเสร็แม่ทัพแห่า็พร้อมที่ะวบม้า้วยวามรวเร็วร่าหนาไม่วายเอ่ยับแฮวาน้วยวามสสัย่อนะนำพาร่าเล็ไปหานที่นล่าวถึ
“เหุใฝ่าบาทถึไ้โปรเ้านั
นเยี่ยเ้า้าไ้มาเป็นน้อยันึปวหัวยิ่”
“ฝ่าบาท…”
แฮวานเอ่ยเรียนรหน้าทันทีที่ออูพานมาถึ่อนะเป็นมินฮยอนที่ส่ายหัวล้ายับว่าไม่้อารให้แฮวานเรียนในานะษัริย์
“ท่าน…”
หลัาแฮวานเปลี่ยนสรรพนามมินฮยอน็พยัหน้า้วยวามอบใพลันส่ยิ้มละมุนให้ับแฮวานทำเอาออูที่ยืนอยู่ใล้ๆนึหมั่นไส้และอย่าออไปให้ไลารนี้ึ้นมา
“้าไปีว่าไม่อยาอยู่เป็น้าอท่านทั้สอหรอนะ”
แม้ะเอ่ยออไปเ่นนั้นและเินหนีหายไปริอย่าที่ว่าแ่ออู็ไม่ไ้ปล่อยให้แฮวานและมินฮยอนาสายาอนเลยอย่าไรเสีย็อยเฝ้าูอยู่ห่าๆเพราะมันเป็นหน้าที่ออ์รัษ์เ่นเาอีทั้วามปลอภัยอมินฮยอน้อมาเป็นอันับแร
พรึ่บ!
มินฮยอนระโนึ้นมาบนหลัม้านั่แทนที่ออู้วยวามรวเร็วหาแ่แฮวานลับรู้สึว่าวามแนบิมันมาเสียนวยเิน
“เราำลัะไปไหนันรึท่าน” แฮวานเอ่ยถามในะที่มินฮยอนยัวบม้าไปอย่า้าๆ
สายลมในยาม่ำืนพัผ่าน้นสนปลิวไสวไปทั่วบริเวหาแ่วามมืมิลับไ้รับแสสว่าาหมู่าวบนฝาฟ้า
“เราะเ้าเมือัน”
บรรยาาศแสนรื้นเร าวบ้าน่าสนุสนามับเทศาลูอเป็นอย่ามา
ยามรารีนี้แทบะไม่ไ้หลับใหลเ่นทุืน
แฮวานทอมอโมลอยนับไม่ท้วนที่าวบ้าน่าอธิาน
บ้า็ื่มสุรา ร้อรำทำเพลันอย่าสนุสนาน
บ้า็เลือื้อสิ้น้าอสวยามาทั้ในเมือและ่าเมือ
“เราะทำแบบพวเาใ่ไหม”
เอ่ยถามออไปอย่าื่นเ้นมีเพียรอยยิ้มและแรพยัหน้าอมินฮยอนเท่านั้นที่อบลับมาเพียแ่นี้็มาพอแล้วสำหรับแฮวาน
หลัานำม้ามาผูไว้ใ้้นไม้ให่เสร็มินฮยอน็หันมาสบมอับแฮวาน้วยรอยยิ้มพร้อมทั้ยื่นมือออไปให้แฮวานเล็น้อย
ร่าเล็มอระระทำอราาหนุ่มพลันรอยยิ้ม็ปราึ้นอย่าห้ามไม่อยู่แทบไม่้อใ้เวลาัสินใแฮวาน็ส่มือไปประสานับฝ่ามือให่นั้น้วยวามรวเร็ว
นทั้สอเินเที่ยวเล่นอยู่ในลาภายในเมืออย่าเพลินเพลิทั้มินฮยอนและแฮวาน่าใ้เวลาเพีย่วสั้นๆในานะนธรรมา
ไม่ไ้หวือหวาหาแ่ลับมีวามสุเมื่ออีฝ่ายือมินฮยอนและอีฝ่ายือแฮวาน
“ไปัน”
เอ่ยออไปเพียสั้นๆมินฮยอน็พาแฮวานเินเ้าไปยัโรน้ำาที่เยเป็นหอิา้วยวามรวเร็ว
ร่าเล็ยัมีทีท่าหวาลัวเล็น้อยแ่เพราะน้าๆเป็นมินฮยอน็ะไม่เป็นไร
“นะ… นายท่าน
ีแที่เยเฝ้าหน้าห้ออแฮวานเมื่อรั้่อนเอ่ยึ้นอย่าหวาวิ
นาทำอะไรไม่ถูเมื่อหันมาเห็นว่านที่เ้ามาใหม่ือราาแห่า
เธอยัำไ้ีเมื่อวัน่อนราามินฮยอนเส็มาพร้อมับราอรัษ์่อนที่หอิาะถูปิให้ลายเป็นโรน้ำาอเหล่าีแธรรมาๆแทน
แฮวานมอไปรอบๆร้าน้วยวามรู้สึแปลๆบรรยาาศมัน่า่าไปาเิมมานไม่อาเ้าใแ่พอหันไปเห็นรอยยิ้มอมินฮยอนเา็เ้าใมันอย่าทันที
“ท่านไ้ทำอะไรับพวเาหรือเปล่า”
แฮวานเอ่ยถามมินฮยอน้วยวามใร่รู้ถึอย่านั้นแฮวาน็ไม่ไ้้อารให้ีแพวนั้นานเพราะเ้าใีว่าพวนามีหลายปาหลายท้อที่้อูแล
มินฮยอนส่ายหัวแทนำอบพลันส่รอยยิ้มละมุนให้ับแฮวาน่อนะุรั้ที่้อมือเล็และพาแฮวานเินออาบริเวนั้น้วยวามรวเร็ว
ไม่นานพวเา็มาถึสะพาน้ามแม่น้ำสายสำัอเมือ
ราาหนุ่มที่ไม่เยให้ราษร์รเห็นหน้าส่ถุเิน่าเรือพายให้ับพ่อ้าพร้อมับื้อโมลอยิมือมา้วย
แฮวานมอไปามเรือลำ่าๆทีู่่รัหลายๆู่พาันพายออไปลอยโมเพื่อสร้าวามเป็นส่วนัว
เสียพลุัลั่นไม่หยุหย่อนพร้อมๆับที่มินฮยอน่วยพาเาลเรือพอีพอี
เรือไม้ลำเล็ถูพายออาฝั่้วยฝีมืออมินฮยอนอย่าไม่รีบเร่
ลอเวลาทั้แฮวานและมินฮยอน่า็สบมอ้อลึไปยันัยน์าู่สวยอันและัน
เทศาลูอปีนี่ไม่เหมือนับทุปีทั้แฮวานและมินฮยอน่า็รู้ี…
เรือน้อยลำเล็ลอยมาในุที่เียบและห่าไลาผู้นแ่ถึอย่านั้นเสียพลุยััไม่หยุ
ทั้แฮวานและมินฮยอน่า่วยันประอโมลอยึ้น้าๆ
เปลือาทั้สอ้าหลับสนิทลพร้อมๆับพวเาั้ใอธิานมันเป็นอย่าี
แฮวานมอามโมลอยอนและมินฮยอนที่่อยๆลอยึ้นสู่ฝาฟ้า้าๆในะที่มินฮยอนนั่ทอมอแฮวานอีทีพลันรอยยิ้มอันอบอุ่น็ปราึ้นหลัแฮวานละสายาาโมลอยหันมาสบาับมินฮยอน
“เ้าอธิานสิ่ใ”
“โบราว่าห้ามเอ่ยสิ่ที่ประส์เ่นนั้นแล้วมันะไม่เป็นอย่าที่้อาร”
แฮวานเอ่ยอบมินฮยอนพลาส่ยิ้มหวานให้ยามเมื่อนรหน้าเอาแ่ทอมอนไม่หยุ
“เ้าไม่อยารู้หรอหหรือว่า้าอธิานสิ่ใ” มินฮยอนเอ่ยถามแฮวานฝ่ายแฮวานเอส่ายหน้าแทนำอบ
“แ่้าอยาให้เ้ารู้”
“้าอให้เ้าอยู่เีย้า้า…”
สิ้นสุถ้อยำที่มินฮยอนเอื้อนเอ่ยแววาอันแสนอ่อนโยน็สบมอันและันอย่าเนิ่นนาน
นานนแฮวานอยาะหยุเวลาเอาไว้เสียรนี้
มินฮยอนหยิบำไลหยออมา้าๆพร้อมับส่ืนให้ับแฮวาน้วยรอยยิ้ม
แฮวานมอำไลหยวนั้น้วยวามีใเารับมันมาามืออมินฮยอนหาแ่วามรู้สึลัวับมีเพิ่มมาึ้น
้อวามในารึลอยเ้ามาในหัวเป็นาๆ
“ยามัวายาลับไร้เาออัรมเหสีอันเป็นที่รัยิ่”
วามสับสนเิึ้นภายในิใ
สิ่ที่ไ้ศึษาเล่าเรียนายเ้ามาในหัว
อัรมเหสีไม่ไ้อยู่ใน่วีวิสุท้ายอษัริย์แห่าในะที่ัวเาเอ็มาาโลอนาหาแ่พบรัับราามินฮยอน
ถ้าเาสวมำไลแล้วไ้ลับไปเ่นนั้นแล้วใรันที่ไ้เป็นอัรมเหสีอราามินฮยอน
หรือแท้ริแล้วมันไม่ใ่เามาั้แ่้น
“เ้าไม่ีใรึที่้าืนำไลให้แ่เ้า”
มินฮยอนเอ่ยถามแฮวานพร้อมับส่ยิ้มยามเมื่อมอแฮวานสลับับำไลที่ร่าเล็ำลัถืออยู่
แฮวานเยหน้ามอร่าสูเาไม่แม้แ่ะมีรอยยิ้มส่ไปนี่อาเป็นรั้แรที่เารู้สึเห็นแ่ัวเ่นนี้เมื่อู่ๆ็รู้สึไม่อยาสวมำลันั้นึ้นมา
ไม่อยาลับไปแม้ว่าพ่อและแม่หรือแม้แ่แเนียลอาำลัเป็นห่วเามา็าม
สบมอับมินฮยอน้วยแววาอันสั่นไหว่อนะ่อยๆสวมำไลหยวามอย่า้าๆลอที่แฮวานสวมำไลเาไม่แม้แ่ะละสายาออามินฮยอนเลย
หา้อาันริๆ
หาเาไ้ลับไปอย่าน้อยรั้สุท้าย็อยาะำใบหน้าอนที่นรัให้นานที่สุ…
#อมแน
Writer ::
วรั่ยรั่ยแร้ว
ะเป็นยัไ่อไปล่ะทีนี้ TT
ที่เาหลี่วนี้็ูอเหมือนันเลย่ะ
อบุสำหรับารสรีมแท็
ทั้อมเม้นและแท็มันเเป็นำลัใให้ไรท์มาริๆโล้ยย
ยัไฝาอยอีเรื่อ้วยนะะ อันนี้ิ้มลิ์ไ้เลยน้า > > #น้อ้อนแ้ม
ฝาแท็เป็นำลัใให้ัน้วยนะะ #อมแน และฝาิาม้วย่ะ
Next “้ารัท่าน”
“แฮวาน…”
“เิบที่ายา”
See you
ความคิดเห็น