คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Butterfly - Chapter.2
Butterfly
– นยอนแน
Chapter.2
หลัาที่เรียสิอัวเอลับืนมาไ้แฮวาน็หันไปมอมินฮยอนอย่าาโทษ
ร่าสูแสยะยิ้มพลายัไหล่ไม่สนใับท่าทีอร่าบาพลันเินไปยัเาน์เอร์รัวอย่าสบายอารม์
แววาอันพราวระยับทอมอแผ่นหลัว้าพลาส่ายหน้าไปมาเล็น้อย
อันที่ริแฮวานไม่ไ้รู้สึเสียหายอะไรมานัที่โนมินฮยอนูบ
อาเป็นเพราะนิสัยที่อบใ้เหุผลและวามถู้อในารัสินใแฮวานึิว่ามันไม่ผิสิ่ใเพราะมินฮยอนเอ็ถือว่าเป็นู่หมั้นอนแม้ว่าอีฝ่ายะยื่น้อเสนอแ่ในนาม็าม
“อยาื่มอะไร่อนไหม” น้ำเสียทุ้มเอ่ยถามพลาเผยมือเป็นารเิวนร่าบาที่ยืนอยู่ฝั่รัน้ามับเา
แฮวาน้อมินฮยอนเพียรู่่อนแววาอันพราวระยับะวามอไปทั่วบริเวพลันสายาอเา็สะุเ้าับระเป๋าเินทาใบให่ที่เย์เป็นนนำมันมาไว้ที่นี่่อนที่พวเาะมาถึ
ร่าบายัวาสายาไปทั่วโยไม่ไ้อบำถามอร่าสู
พื้นที่ที่มินฮยอนเรียมันว่าเพนเฮาส์ไม่น่าเื่อเลยว่าเพียแ่ึรูปทรสี่เหลี่ยมธรรมาๆแ่ภายในลับัแ่อ์ประอบไ้ีอย่าเป็นสัเป็นส่วน
“าโ้ มูอ รอธส์ิล์ 1945”
เอ่ยออมาเพียแผ่วเบาพลาี้นิ้วเรียวไปทาู้เ็บไวน์ที่ั้อยู่ไม่ไล
แววาอันพราวระยับแสนมริบ็หันมาสบมอับนัยน์าสีหม่นอย่าท้าทาย
“หึ 23000 อลลาร์ รสนิยมีนิ โอเ ไ้เลย”
มินฮยอนเอ่ยอย่ายียวนพลาหยัไหล่ให้ับแฮวาน่อนที่นะเินอ้อมเาน์เอร์ไปหยิบไวน์แที่ั้อยู่ในบาร์ไม่ไลันนัโยมีแฮวานอยมอ้วยรอยยิ้มอบใอยู่ลอ
มินฮยอนเินถือวไวน์แราาแพลับมายัเาน์เอร์
ร่าสูวาวไวน์แพแสนแพลบนหินอ่อน้าๆพลานัยน์าสีหม่น็สบมอับแววาู่สวยอแฮวานอย่ามีเลศนัยในะที่ร่าบาเอ็สบมอับแววาู่มนั้นอย่าไม่ลละเ่นัน
ในระหว่าที่มินฮยอนเินไปหยิบแ้วแมเปใบสวยแฮวาน็ละสายาาร่าสูหันมาสนใเปียโนหลัให่ที่ั้อยู่ไลๆ่อนร่าบาะสาวเท้าเินไปยัเปียโนหลันั้น้วยวามรวเร็ว
นัวเล็เินมาหยุอยู่รหน้าเปียโนหลัให่
แววาู่สวยอันพราวระยับทอมอเลยเปียโนหลันั้นไปยัระบานให่นามหึมาที่ีันเป็นหน้า่าไปทั้แนวระนาบ
ผ้าม่านสีโอรสถูัหูรูให้เปิออ้วยฝีมืออแฮวานโยไม่ไ้มีารออนุาเ้าอบ้าน
มินฮยอนมอารระทำอแฮวานเพียเล็น้อย ร่าสูแสยะยิ้มมุมปา่อนะหันลับไปสนใวไวน์ัเิม
หลัาที่แฮวานเปิผ้าม่านนาให่ออแววาู่สวยอเา็้อเบิว้า้วยวามะลึในวามามอทิวทัศน์้านนอยาม่ำืน
แสไฟอึรามบ้าน่อรวมไปถึไฟอสะพานบันโพ่าสวยามเสียเหลือเิน
ร่าบายืนทอมอทัศนียภาพ้วยรอยยิ้มทว่ารอยยิ้มที่ปรานั้นลับแสนเศร้าสร้อย
ไม่มีใรรู้ว่าภายในใอเานั้นรู้สึเ่นไร
มันทั้ื่นลัวและเศร้าใเมื่อิว่าอีไม่ี่ั่วโมเา็้อไปไลารอบรัวอเาเสียแล้ว
แฮวานเินลับมายัเปียโนหลัเ่า
สายาู่สวย้อไปามีย์บอร์สีาวอเปียโนหลันั้นพลันนิ้วเรียว็ลูบเบาๆบนอัษรสีทอที่สลัเป็นื่อรุ่น Steinway
& Sons แฮวาน็รู้ึ้นมาอย่าทันทีว่าเปียโนหลัามอมินฮยอนัวนี้ไม่ธรรมาอย่าแน่นอน
ร่าบานั่ลบนเ้าอี้เปียโน้าๆ่อนสายาะมอีย์บอร์สลับันไปมาเล็น้อยพลาลิ่มนิ้วเบาๆเสียัวโน๊ัวแร็ัึ้นภายในวามเียบเรียให้มินฮยอนที่ำลัเทไวน์ลในแ้วแมเป้อหันไปมอ้วยวามประหลาใ
บทเพลบรรเลอันแสนเศร้าถูับล่อม้วยฝีมือารลิ่มนิ้วอแฮวาน
ร่าบายับรรเลเพลอันแสนไพเราะไปอย่า่อเนื่อ้วยวามเศร้าโศที่มีอยู่ภายในอ
“เล่นไ้ทั้เศร้าและไพเราะมาๆ ันาไม่ถึว่าเธอะเล่นเปียโนเป็น
แถมยัเป็นเพลอศิลปินื่อัอย่าYirumaอี้วย” มินฮยอนพูในะที่แฮวานยัเล่นเปียโนอยู่
ร่าสูยืนพิเปียโนหลัามนั้นพลายไวน์แรสาิีึ้นื่มพร้อมทั้ฟัเพลบรรเลเปียโนที่แฮวานเล่นพลาิไปว่าารื่มไวน์อเาในรั้นี้มัน่าพิถีพิถันราวับานศิลปะ
นึไม่ถึริๆว่าแฮวานะเล่นเปียโนไ้เ่และไพเราะแถมยัรู้ัไวน์แ าโ้ มูอ รอธส์ิล์ 1945 อี้วย
รอยยิ้มมุปาปราึ้น้วยวามประหลาใทันทีที่แฮวานบรรเลนบเพล
มินฮยอนส่แ้วแมเปที่บรรุไวน์แให้ับแฮวาน
นัวเล็รหน้ามัะมีสิ่ที่เาาไม่ถึและอบทำให้ทึ่อยู่ลอ
“if
i could see you again ศิลปิน yiruma”
แฮวานเอ่ยึ้นหลัาที่ื่มไวน์เ้าไปไ้เพียเล็น้อย
แววาู่สวยสบมอับนัยน์าสีหม่น้วยวามเรียบนิ่ทว่ามินฮยอนลับรู้สึว่าแววาู่นั้นมัน่าเศร้าเสียเหลือเิน
“ที่เล่นเพลนี้เป็นเพราะว่าเธอ้อไปบอสัน้วยวามไม่เ็มใใ่ไหม”
มินฮยอนเอ่ยถามแฮวาน้วยสีหน้าอันเรียบนิ่
น้ำเสียทุ้ม่ำลในะที่เอ่ยออมา
เมื่อมินฮยอนพูบแฮวาน็หลบแววาสีหม่นนั้น้วยวามรวเร็วโยไม่ล้าที่ะสบา
ท่าทีอร่าบานั้นร่าสูมอออทั้หม
“ถ้าเธอไม่อยาไปันะบอเย์ให้ยเลิเที่ยวบินเี๋ยวนี้”
“ไม่รับ ผมอยาไป” แฮวานสวนลับมินฮยอนทันทีที่ร่าสูพูบทว่ามินฮยอนเอ็เอ่ยออมาอย่ารู้ทันเ่นัน
“เธอไม่อยาไปันูออ อย่าสนใเลยแม่เลี้ยอันเา็แ่เ้าี้เ้าารมานเินไป
ันะโทรให้เย์ยเลิไฟล์ทบินเี๋ยวนี้”
“ไม่รับ ผมอยารับโอาสนี้เอาไว้ ผมัสินใแล้วว่าะไปบอสัน” แฮวานเอ่ยปรามมินฮยอน้วยวามรวเร็วเมื่อเห็นว่าร่าสูนั้นทำท่าะโทรหาเย์ลูน้อนสนิทอน
“ุนายฮวัทำให้เธออึอั”
“ไม่รับ ท่านมอบโอาสให้ับผม ผม็แ่ลัว…”
ลอเวลาที่ผ่านมาารระทำับำพูและารแสอออแฮวานมันัเนว่านนั้นไม่อยาเินทาไปบอสันแ่ลึๆแล้วเานั้น็รู้ีว่ามันเป็นโอาสที่ีร่าบาึไม่ปิเสธที่ะไว้ว้า
ารรัษาน้ำใอุนายฮวั็เป็นส่วนหนึ่
“ไม่้อัวลอเมริาือฮวั ทุนที่นั่นะูแลเธอเป็นอย่าี”
“รับ” แฮวานานรับมินฮยอนเสียแผ่ว
ร่าบา้มหน้า่ำลไม่ล้าที่ะสบาับร่าสู
“เธอถูเลี้ยมา้วยสภาพแวล้อมยัไันทำไมถึไ้มอออ่ายนั” มินฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยนพร้อมเินมานั่ลบนเ้าอี้เปียโนัวเียวับแฮวาน่อนะ้อนาสวยให้เิหน้าึ้นมามอน
แววาู่สวยายแววสั่นระริยามเมื่อรู้ว่ามินฮยอนมอนออทั้หม
แม้ะานรับมินฮยอนไปแบบนั้นแ่ลึๆแล้วแฮวาน็ยัลัวอยู่ี
“อย่าลัว ันะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรแน่นอน”
เอ่ย้วยน้ำเสียทุ้มอันแผ่วเบามินฮยอน็ใ้ฝ่ามือหนาทั้สอ้าอนประอใบหน้าสวยเอาไว้ในระับสายา
ใบหน้าอนทั้สอใล้ันนสัมผัสไ้ถึลมหายใ
แฮวานสบมอับนัยน์าสีหม่น้วยแววาสั่นระริ
ำพูอมินฮยอนทำให้ร่าบานึสบายใ
ร่าสูยัทำาม้อลที่เยให้ไว้แม้ะบอว่าารหมั้นอพวเาไม่ไ้เป็นารผูมัแ่มินฮยอน็อยูแลและให้วามสุสบายแ่แฮวานเป็นอย่าี
นัยน์าสีหม่นละาแววาู่สวยเปลี่ยนมาให้วามสนใับริมฝีปาอันอวบอิ่ม
ทุรั้ที่มินฮยอน้อมอมันอย่าบ้าลั่เา็มีวาม้อารที่อยาะสัมผัสมันเสียทุรั้
รั้นี้็เ่นัน
ริมฝีปาหยัประบูบบนริมฝีปาเรียวไ้รูปสวยอันอวบอิ่มอย่ารวเร็ว
วามหนัหน่วมาพร้อมับวามวาบหวาม วามรู้สึที่ำลัอ่อนไหวอแฮวานในรานี้ทำร่าบาเผลอไผลไปับรสูบอันแสนาบ่านเมื่อนยอมเผยริมฝีปาให้ร่าสูนั้นแทรึมส่ลิ้นร้อนเ้าไปในโพรปาเล็ไ้อย่า่ายาย
เรียวลิ้นเี่ยววัหยอล้อลิ้นเล็อแฮวานอย่าสนุและเพลิเพลินโยที่แฮวานไม่ไ้ัืน
รสูบอันหนัหน่วละลุ้ไปพร้อมับรสไวน์อันแสนละมุนลิ้น เลือในร่าายที่สูีไม่ไ้เป็นเพราะแอลอฮอล์แ่เป็นเพราะวาม้อารที่พาเลิไปไลยาที่ะึลับ
ปึ!
าที่อนแรนั่อยู่บนเ้าอี้เปียโน้วยันแ่พอแลรสสัมผัสันไม่ทันไรแฮวาน็ถูมินฮยอนพามานั่อยู่บนัวเปียโนเสียแล้ว
มือไม้เริ่มวนสะเปะสะปะไปามสาบเสื้อและแผ่นหลัอร่าบา้วยวามพอใ
มินฮยอนยอมที่ะผ่อนูบให้แฮวานไ้มีอาาศหายใแ่เา็ยัไม่ให้โอาสร่าบาไ้ถอนูบอยู่ี
“อึ! อื้อ!’
หลุราเสียหลเมื่อมินฮยอนลานิ้วเรียวผ่านแผ่นออันแบนราบแฮวาน็รีบปราม้วยารึมือนั้นเอาไว้่อนะเรียสิลับืนมาพร้อมับถอนูบมินฮยอน้วยวามรวเร็ว
“ุมินฮยอนผมยัไม่เย…”
เอ่ยเสียแผ่วเบาพลาหายใถี่้วยวามเหนื่อยหอบหลัถอนูบเสร็แฮวาน็้มหน้า่ำลไม่ล้าสบาับร่าสูที่อย้อมอนอยู่ลอ
“ับผู้หิล่ะ”
มินฮยอนเอ่ยถามแฮวานรไปรมาอย่าไม่อายปา
ในอนแรร่าสูิเพียว่าไม่เยที่ร่าบาพูะหมายถึับผู้ายทว่าแรส่ายหน้าอแฮวานมันยิ่ทำให้เานึแปลใับนรหน้าเ้าไปอี
“เธอเป็นนเ่ที่มีรสนิยม ลาและมีไหวพริบแ่ลับไร้เียสาและมอออ่ายว่าที่ันิ
เธอไปอยู่ไหนมาฮวาน นอย่าเธอถูเลี้ยมาในสภาพแวล้อมที่ไม่เหมาะับันเลยที่รั” เอ่ยระิบเสียแผ่วเบาพลา้อนาสวยให้หันหน้ามาสบาับน
มินฮยอนใ้ฝ่ามือหนาลูบเบาๆบนแ้มเนียนอแฮวาน
ร่าสูโน้มใบหน้าอันมายเ้าไปใล้นรู้สึไ้ถึลมหายใร้อนพลันเอ่ยระิบอีประโย่อมา้วยน้ำเสียแหบ่านบเา็อุ้มแฮวานลอยึ้นาเปียโนพร้อมับเินไปยัั้นสออเพนเฮาส์้วยวามรวเร็ว
“ันะเป็นนสอนให้เธอเรียนรู้สัมผัสอันาัน้วยัวันเอ…”
ผมะรารึุ้วยสัมผัสาผม
ผมะทำใหุ้ลุ่มหลเหมือนับผมที่ำลัเป็นอยู่
ผมะโอบอุ
ผมะทำใหุ้เป็นอผม…
มินฮยอนอุ้มแฮวานเินึ้นบันไสีาวที่มีโรสร้าอันน่าหลใหลมานถึั้นสออเพนเฮาส์
แฮวานทอมอไปโยรอบ้วยหัวใอันสั่นระริ
ั้นล่าอเพนเฮาส์ถูีไน์ให้โปร่โล่ผิับั้นสอที่มืทึบทว่าสีอผนัมันลับให้วามรู้สึอบอุ่นอย่าประหลา
มินฮยอนอุ้มแฮวานเินมาเรื่อยอย่าไม่รีบเร่เพีย่วแวบหนึ่ที่ร่าสู้อนแววาสีหม่นสบมอับนัยน์าอันพราวระยับอแฮวาน่อนที่ร่าบาะเป็นฝ่ายบหน้าลบนับอแร่ปล่อยให้ร่าสูเินอุ้มนามอำเภอใ
แร๊
มินฮยอนใ้มือเพีย้าเียวในารเปิประูบานสวยในะที่เายัอุ้มแฮวานเอาไว้
ร่าสูเินพาร่าบามายัเียสีาวมอูแล้วสะอาา มินฮยอนวาแฮวานลบนเียหลัให่้าๆโยที่นนั้นามมาทาบทับพลาสบาู่สวยอยู่ลอ
“ันะทำให้่ำืนนี้มีแ่เรา”
เอ่ยระิบ้าใบหู้วยน้ำเสียอันแหบ่านบมินฮยอนโน้มใบหน้าอันมอายอนรไปับวหน้าสวยอแฮวาน
มูโ่ลอเลียไปามใบหน้าสวยพลันูบับวหน้าหวานไปทั่วทุส่วน
ารระทำอมินฮยอนทำเอานที่ไม่เยถูสัมผัสอย่าแฮวานเลิบเลิ้มและล่อลอยไปไล
วาู่สวยปรือหวาน้วยวามวาบหวามอย่าไม่เยเป็นมา่อน
“มันะออมาี อย่าัวล”
เอ่ยปลอบ้วยน้ำเสียทุ้มอันนุ่มนวลบมินฮยอน็บเม้นูึริมฝีปาอแฮวาน
ร่าสูบยีู้บอยู่สอสามรั้่อนะถอนออพลา้อนาสีหม่นอันแสนเร่าร้อนมอแฮวานอย่ามีวามหมาย
มินฮยอน่อยๆปลระุมเสื้อเิ้ัวบาอแฮวานออ้าๆอย่าไม่เร่รีบ
นิ้วเรียวลาผ่านไปามแผ่นออันแบนราบมานถึหน้าท้อสวยเสียทุรั้ที่เาบรรปลเปลื้อระุม้วย้อารส่มอบวามรู้สึวาบหวามให้ร่าบาไ้ล้อยาม
สำหรับมินฮยอนที่ผ่านารหลับนอนอู่นอนืนเียวมาเยอะ
เพราะผ่านมาทั้ผู้หิและผู้ายมินฮยอนึรู้ว่าวามประทับใแรเป็นสิ่สำัยิ่ับนที่ไร้เียสาอย่าแฮวานแล้วนั้นมันึำเป็นมาที่้อทำให้ร่าบาประทับใ
แฮวานไม่ใ่นที่ถูื้อมา้วยเินแน่นอนว่าร่าสูะ้อทำให้ร่าบาประทับใไปับรั้แรที่เามอบให้นไม่อาลืมเลือน
มินฮยอนเท่านั้นที่ะเป็นผู้รอบรออที่เป็นอเา
แฮวานะไม่มีทาหาใรมาแทนที่วามรู้สึนี้ไ้ มันะ้อรารึอยู่ในทุส่วนสัมผัส
่ำืนนี้ะเป็นที่น่าำอย่าแน่นอน เพราะุนั้นำลัะเป็นอผมแล้ว…
ร่าสูนั่ั้นเ่าอยู่รหน้าร่าบา แววาสีหม่น้อนัวเล็ไม่วาา
นิ้วเรียวลายเนไทอนออ่อนะ่อยๆปลระุมเสื้อัวในออ้าๆหลัาที่นนั้นโยนสูทัวนอไปไล
แฮวานนอนนิ่ไม่ยับเยื้อน
แววาอันพราวระยับอเาสบมอับนัยน์าสีหม่นอย่าไม่ลละ้วยวามที่ไม่เยร่าบาึไม่รู้เลยว่าวรทำหรือไม่วรทำสิ่ใ
“ฮึ! อื้อ!!”
มือทั้สอ้าถูยึ้นมาปิปาอนเออย่ารวเร็ว้วยระหนที่นเผลอส่เสียอันน่าอับอายโยไม่ไ้ั้ใเหุเพราะมินฮยอนใ้ฝ่ามือลูบผ่านส่วนอ่อนไหวอเา
ร่าสูใ้ฝ่ามือลูบผ่านส่วนอ่อนไหวอแฮวานอย่าเื่อ้า
เรียวนิ้วเี่ยวะอพร้อมปลระุมาเผ้าอร่าบาออ้วยวามำนา
แผ่นออันแ็แร่โถมทับบนร่าบานแนบิ
มูโ่ลาผ่านไปทั่ววหน้าหวาน ฝ่ามือยัปรนเปรออยู่เหนืออบาเ่อนะถอนมันออ
มินฮยอนหยุารระทำที่ทำให้แฮวานเลิบเลิ้มลั่วะ ร่าสูนั่ันเ่าอยู่บนเียโยนัยน์าสีหม่นยัเอาแ่้อมอร่าายอันเปลือยเปล่าแสนาวผ่ออยู่ลอเวลา
แฮวานเบือนหน้าหนีไปอีทาพลานอนนิ่ไม่ยับ้วยวามเินอายยามเมื่อร่าายอเาไร้เสื้อผ้าอาภร์และแน่นอนว่ามินฮยอนเป็นนแรที่ไ้เห็นมัน
“หันมามอันสิ”
แม้ะเป็นประโยำสั่ทว่าน้ำเสียที่เอื้อนเอ่ยออมานั้นมันแหบ่านและแผ่วเบานแฮวานไม่อาัืนไ้
ร่าบาึหันมามอร่าสูรหน้าอย่า้าๆโยที่ไม่ไ้พูถ้อยำใๆออมา
แววาอันพราวระยับอแฮวานสบมอับนัยน์าสีหม่นทว่า็ไม่วายมอเห็นแผ่นออันแ็แรแสนน่าอิาอมินฮยอนที่สะท้านสายาอยู่รหน้า
ร่าสูเลือที่ะปลเปลื้อาเราาแพอนออโยไม่นึอายสายาอแฮวานที่ำลัมอมา
เมื่อร่าบาเห็นเ่นนั้นใบหน้าสวย็แ่านพลาหันหนีไปอีทา้วยวามรวเร็ว
สอมือเล็เร็ิบนผ้าปูที่นอนแน่น เ่นนั้นแล้วแฮวาน็ยัเลือที่ะไม่พูอะไรออมาอยู่ี
“หึ”
มินฮยอนแสยะยิ้มมุมปา้วยวามพอใเมื่อเห็นทีท่าอแฮวาน หลัาที่ร่าายอเาเปลือยเปล่าเทียบเท่าร่าบา
เา็ไม่รอ้าที่ะทาบทับลบนัวร่าบาอย่าแร
ปึ
แฮวานสะุ้ใับารู่โมอมินฮยอนทว่าเาลับไม่สามารถัืนไ้ยามเมื่อร่าายอันแสนบอบบาอยู่ใ้วแนและอ้อมออันแ็แรราวับปราารัน
“ุมินฮยอน…”
แฮวานเอ่ยไม่ทันบมินฮยอน็ฝั่มูโ่ลบนแ้มเนียนเสียฟอให่่อนะเปลี่ยนมาูึริมฝีปาอันอวบอิ่มที่ำลับวมเ่อานั้น็ไล่พรมูบสลับลาผ่านสันมูไปทั่วแผ่นออันแบนราบมานถึหน้าทอสวยโยไม่ปล่อยให้แฮวานไ้มีโอาสทัทาน
เาู่โมทุสัมผัสอย่ารวเร็ว
“ฮึ! อื้อออ!”
แฮวานเผลอาเสียหลพลาแอ่นอรับวามเสียวสะท้านที่มินฮยอนปรนเปรอให้้วยวามเผลอไผล
สิอเานั่นหลุหายและล่อลอยไปไล ไม่อาะหัห้ามัวเอไ้มีแ่วาม้อารเท่านั้นที่เพิ่มมาึ้น
มินฮยอนพรมูบเลื่อน่ำลมานถึ้นาอันาวเนียน
เาลอบมออาารสั่นไหวอแฮวานอยู่ลอ นัวเล็ูะอบสนอ่อสัมผัสที่เามอบให้เป็นอย่าี
ในวามรู้สึอผู้ระทำเ่นมินฮยอนนั้นมันแสนเพลิเพลินและถูใเป็นที่สุ
“อ๊ะ!”
แฮวานสะุ้้วยวามใเมื่อสัมผัสไ้ถึวามื้นและรู้สึเย็นวาบบริเว่อทารั
ร่าบาะัทันทีพลาะผลัร่าสูออเมื่อแน่ใแล้วว่าเป็นลิ้นร้อนอมินฮยอนที่ผสมับอุหภูมิภายในห้อทำเารู้สึเ่นนั้น
ปึ
“ุมินฮยอน…”
เป็นมินฮยอนที่ผลัแฮวานลไปนอนบนเียามเิม
เมื่อเห็นว่าร่าบาเริ่มที่ะื้อรั้นึ้นมาร่าสูึเปลี่ยนาารปรนเปรอบริเว่อทารัมาูบับลาผ่านั้แ่นาาวๆมานถึริมีปาอันอวบอิ่มอีรั้
ใบหน้าอนทั้สออยู่ห่าันเพียระาษัน
แววาอันพราวระยับที่ำลัลอหน่วไป้วยน้ำา้อนมอมินฮยอนราวับวบุมัวเอไม่ไ้
“ุมินฮยอนทำไมถึ้อใ้ลิ้นรนั้น้วย
ือว่า…”
“็ันอบ”
เอ่ยถาม้วยวามใร่รู้ไม่ทันบวหน้าสวยอแฮวาน็ึ้นสีระเรื่อึ้นมาทันทีที่ไ้ยินเสียแหบพร่าอมินฮยอนที่เอ่ยบอับน
“ะ แ่ อึ! อื้อออ”
ยัไม่ทันที่ะเอ่ยทัทานมินฮยอน็เป็นฝ่ายประบูบและูึริมฝีปาอแฮวานเสีย่อน
ร่าสูถอนูบออ้าๆ ลำัวอันแ็แรอเายัทาบทับอยู่บนร่าายอันบอบบาอแฮวาน
ฝ่ามือหนาลูบไปามปอยผม
นัยน์าสีหม่น้อมอลึไปยัแววาู่สวย้วยวามอ่อนระทวยส่วนมืออี้า็ลูบไล้ย้ำไปามเรียวาอ่อน
“ันำเป็น้อสัมผัสเธอให้เธอมีวามสุ”
มินฮยอนเอ่ยอย่าไม่อายปาเพียเพราะรู้ีว่าแฮวานนั้นไร้เียสาเินว่าะเ้าใ
ารอธิบายอย่าัเนึเป็นัว่วยสำัที่ะทำให้ร่าบายอมโอนอ่อนเพราะไม่เยไ้เป็นอย่าี
“แ่เธอนอนเยๆ ทำามำสั่อัน
ส่เสียเมื่อรู้สึีแ่นั้น็พอ”
Nc-17 by J-Joo
@ssssk1043
ลิ์อยู่บนไบโอ
“ันะให้เย์มาปลุแล้วเราะไปสนามบิน้วยัน” เป็นมินฮยอนที่เอ่ยอย่านุ่มนวลเมื่อว่าเห็นเปลือาอแฮวานใล้ะปิลเ็มที
ราวับเสียอมินฮยอนเป็นมน์สะพอแฮวานไ้ยินเ่นนั้นวาปรือหวานที่ำลัมอร่าสูยืนอยู่ไม่ไล็ปิสนิทลและเ้าสู่ห้วนินทราทันที้วยวามเหนื่อยอ่อน
นัยน์าสีหม่นทอมอร่าายันเปลือยเปล่าอแฮวานอย่าใ้วามิ
วามรู้สึหลัาไ้อร่าบายัรารึ สัมผัสที่ไ้รับาแฮวานมันัเนและยัอยู่
่าานอื่นที่พอไ้ปลปล่อย็บลแ่สำหรับแฮวานมันยัทำเาลุ้มลั่
าที่ั้ใะเินลับไปนอนยัห้ออนมินฮยอน็ัสินใแทรัวลไปบนเีย้าๆร่าบาพร้อมับเ้าสู่ห้วนินทราไป้วยวามสนิทใอย่าน่าประหลาทั้ๆที่ปิแล้วเย์ะทำหน้าที่เรียแม่บ้านให้เ้ามาัารแ่สำหรับแฮวานมันับไม่เป็นเ่นนั้น
ผมไม่ใ่นที่ะเื่อใและไว้วาใใรไ้่ายๆ
เหุผลอผม่อน้าับ้อนและเ้าใยา
สำหรับผมุ่า่าอย่าสิ้นเิ
เื่อใ วาใ ไม่ับ้อน นั่นแหละุ…
#บฟแน
แฮวานลืมาึ้น้าๆ้วยวามัวเีย
ร่าบาวามอไปยัเพานสีสะอาาพลาเรียสิอนลับมาไ้เพียรู่แฮวาน็เริ่มที่ะปะิปะ่อเรื่อราว่าๆไ้ทว่าวามสับสนับอยู่ับแน่นเ็มไปทั้อ
แววาู่สวยวูบไหวยามเมื่อหันไปมอร่าสูที่หลันอนหลับและหันหลัให้ับน
แฮวานไม่ไ้รู้สึเสียใ ไม่ไ้ร้อไห้เพียแ่รู้สึว่านนั้นพลาที่ทำอะไรามใอารม์ไปหน่อย็เท่านั้น
ทันทีที่หันไปเห็นนาฬิาแฮวาน็่อยๆลึ้นาเียอย่า้าๆเพราะลัวว่าร่าสูะื่น
นัวเล็วาสายามอไปยัเสื้อผ้าอันยับเยินที่ออยู่บนพื้น็รู้ไ้อย่าทันทีว่านนั้นไม่สามารถลับไปใส่เสื้อผ้าุเิมไ้อีร่าบาึเอื้อมมือไปหยิบผ้านวมที่วาอยู่อีผืนึ้นมาพันัวเอเอาไว้่อนะเินออาห้อไปโยให้เียบที่สุ
“เย์…”
สบถ้วยวามใเมื่อออมาละเห็นลูน้อนสนิทอมินฮยอนยืนอยู่หน้าห้อพร้อมับแม่บ้านที่เรียมุใหม่อเาเอาไว้เ่นนั้นแล้วเย์ึเป็นฝ่ายเอ่ยออมา
“ุไปอาบน้ำที่ห้อั้นล่า่อนเถอะรับใล้เวลาเินทาไปึ้นเรื่อแล้ว”
แฮวานพยัหน้าอบรับเล็น้อย่อนะเินามป้าแม่บ้านไปยัห้ออาบน้ำที่ว่าโยมีเย์เป็นนัารทุอย่าให้อีที
หลัาที่อาบน้ำแ่ัวเสร็นเรียบร้อยร่าบา็เินมาหาเย์อีรั้
เย์โ้ให้แฮวานเล็น้อยพร้อมับยื่นเอสารและหนัสือเินทาให้ร่าบา
“นี่ือเอสารทั้หมอุรับ
ส่วนระเป๋าเินอุผมเรียมไว้ที่รถแล้วรับ”
“อบุรับ”
“ั้นผมอัวึ้นไปูุมินฮยอน่อนนะรับ”
“ุเย์รับ” แฮวานเอ่ยเรียอีนทันวันเมื่อเห็นว่าเย์ทำท่าะเินึ้นไปบนั้นสออเพนเฮาส์
“รับ ุแฮวานเรียผมว่าเย์็พอรับ
มีอะไรให้ผมรับใ้รับ” หันมาพู้วยอย่าสุภาพเย์็โ้ให้ับร่าบาไปทีหนึ่
“เอ่อ ือว่า่วยไปส่ผมที่สนามบินโยที่ไม่้อปลุุมินฮยอนทีรับ”
“แ่ว่าุแฮวานรับ….”
“ถ้าเย์ไม่สะวที่ะไปส่ ผมเรียแท็ี่ไปเอ็ไ้รับ”
ยัไม่ทันที่เย์ะเอ่ยบแฮวาน็สวนึ้นมาอย่าทันวันพลาเอ่ยเ็า
แววาู่สวยมอเย์้วยวามเรียบนิ่
“็ไ้รับ”
เป็นเย์ที่้อเอ่ยอบอย่าำใแม้รู้ีว่ามินฮยอนอาะโรธนไ้แ่ถ้า้อปล่อยให้แฮวานเินทาไปนเียวในลาึแบบนี้็ลัวว่าร่าบาะมีอันรายสุท้ายึ้อยอมทำามที่แฮวานอ
“อบุมารับ”
เอ่ยอบเย์าใริแฮวาน็โ้ให้ลูน้ออมินฮยอนอย่าไม่ถือัว่อนะเินไปึ้นลิฟ์พร้อมาไปโยิว่าารไม่้อเอมินฮยอนมันะีที่สุแล้ว
ุปเปอร์าร์ันหรูับมาบนเส้นทาหลว้วยวามเียบ ลอทาแฮวานไม่ไ้สนทนาใๆับเย์เลย
ร่าบานั่นิ่ทอมอออไปนอหน้า่าอย่าใ้วามิพลันหันลับมามอเอสารที่เย์เรียมให้มันมีทั้ั๋วเรื่อบิน
หนัสือเินทา เอสารเี่ยวับารเรียนและยัมีแบล็าร์ใส่มาในอให้อี้วย
ใ้เวลาไม่นานเมื่อเทียบับเย์ที่ับรถมา้วยวามเร็วสูพวเา็มาถึสนามบินในที่สุและยัเป็นเย์ที่ัารทุอย่าให้แฮวานนระทั้ถึเวลาที่แฮวาน้อึ้นเรื่อ
“อนแรุนายฮวัะเป็นนัารทุอย่าให้ับุแฮวานแุ่มินฮยอนอทำแทนรับ
แบล็าร์ที่อยู่ในอเป็นื่ออุมินฮยอนุแฮวานสามารถใ้มันไ้ทันที และเมื่อไปถึะมีนอฮวัมารับ
ผมอใหุ้โีรับ”
“อบุรับ
เย์เอ่ยับแฮวานไปามวามเป็นริ ฝ่ามือหนาถูยื่นออไปหาร่าบาอย่าเป็นมิร
แฮวานับมือนั้นพลาเอ่ยอบุเย์เสร็เา็เินไปึ้นเรื่อ้วยไม่ิที่ะหันหลัลับมามออี
แฮวานะัเล็น้อยพลาสูหายใลึๆ
ร่าบามอึ้นไปบนท้อฟ้าอันมือรึ้ม สายลมในยาม่ำืนโบสะบันเส้นผมบาปลิวไสว
น่าแปลที่เาวระรู้สึิถึรอบรัวทว่าในอนนี้ลับมีเรื่ออร่าสูเ็มหัวไปเสียหม
“บทบาทอู่หมั้นที่พวเาเล่น
วามสัมพันธ์ที่ไม่ไ้มีพันธะใๆ่อัน ันั้น็ไม่ำเป็น้อเอ่ยำร่ำลา”
ผมเอที่ไร้เียสานไม่รู้ว่าวามสัมพันธ์มันเิึ้นเพราะว่ารู้สึ
ารที่ยอมใหุ้สัมผัสัวไ้่ายๆไม่ไ้หมายวามว่าผมะให้ใร่ายๆ
ผิเอที่ผมอวเ่และิว่าะสามารถบวามสัมพันธ์ใน่ว่ำืนไ้
สุท้ายผมึอยู่ในวัวนอุนไม่อาลืมืนแรอเราไปไ้เลย
#บฟแน
Writer ::
ไม่อยาให้พลาาัท ริๆนะ ไปามเ็บเถอะเื่อไรท์
Nc
ลิ์อยู่บนไบโอ @ssssk1043 นะะ
ฝาแท็้วยนะ ส่สรีมบ้า อมเม้นบ้า เป็นำลัใให้ันบ้านะะ
#บฟแน ะรอทุำลัใสำันะ ฮือ
See
you “เที่ยวบินAC บินาอินอนไปโลแนอุแฮวานเ็มทุทีนั่รับ”
“ั้น็ื้อสายารบินแล้วแ้ให้ีเลย์ะ”
เอัน้า ^^
ความคิดเห็น