คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Butterfly - Chapter.9
Butterfly
– นยอนแน
Chapter. 9
“อบุที่มาส่รับ” แฮวานเอ่ยับออูที่อุส่าห์ไปรับนมาาบ้านแถมยัมาส่ถึที่ทำานเนื่อาแเนียล้อไปทำธุระสำัับแม่
โฟล์สวาเนันโปรที่ับเป็นประำ็ันมาเสียเอาวันนี้
“อืม ไม่เป็นไร ไว้อนเย็นะส่นมารับนะ
พอีันมีประุม” ออูเอ่ยอบน้อสะใภ้อย่าเป็นมิรเพราะแฮวานเอ็ถือเป็นนในรอบรัวเ่นัน
“รับ” พยัหน้าอบรับำอออูพร้อมทั้ยืนรอรถันหรูเลื่อนัวนลับาแฮวาน็เินหายเ้าไปในบริษัท้วยวามรวเร็ว
“สวัสีรับบ.
เ้านี้ื่มาแฟหรือยัรับ” เอ่ยทัทายเ้านายอน้วยรอยยิ้มสใส
แฮวานยื่นแ้วาแฟร้อนที่แม่บ้านเพิ่มาส่ให้ับเ้านายอนโยที่วานลินเอ็ไม่ไ้ปิเสธ
“อ่า อบุรับ อให้วันนี้เป็นวันที่ี ปิ๊อบให้ผมไ้ไวๆ”
รับาแฟาแฮวานมาถือเอาไว้วานลิน็เอ่ยอย่าิลามประสานมีอารม์ัน
“ะพยายามไม่ทำให้ผิหวัรับ” สบถ้วยรอยยิ้มแฮวาน็เป็นฝ่ายยแ้วาแฟร้อนอนึ้นเื้อเินรหน้าามมารยาท่อนะื่มมันอย่าใเย็น
วานลินยาแฟึ้นื่ม้าๆามำเื้อเิอแฮวาน
ร่าสูลอบมอร่าบารหน้า หลัาที่แฮวานมาทำานในบริษัทอนไ้เือบอาทิย์วานลิน็เพิ่รู้าีฮุนว่าร่าบานั้นเป็นู่หมั้นอฮวั
มินฮยอน พี่ายอีฮุนแ่ที่น่าแปลใ็ือทั้ๆที่มีู่หมั้นรวยมหาศาลแ่ทำไมแฮวานถึไ้เลือมาทำานเป็นลูน้ออนอื่น
“ผมไปทำานีว่า โีทุน” เอ่ยปับวานลิน็เินโบมือหายเ้าไปในห้อทำานอนอย่าไม่รั้รอ
#บฟแน
หลัเลิานแฮวานเินทอน่อออมาาบริษัทอย่าสบายอารม์เพื่อมารอนอออูที่ะส่มารับทว่ายืนรออยู่หน้าบริษัทไ้ไม่ทันไรู่รีที่เยมีปัหาันเมื่อรั้่อน็ปราัวึ้นสร้าวามไม่ยินีให้ับแฮวานอยู่ไม่น้อย
“ไ… เอันอีแล้ว
ถึไม่อยาะเอ็เถอะ” โบอาที่มอเห็นแฮวานมาแ่ไลเอ่ยึ้นเมื่อนเินมาถึในะเียวันแฮวาน็ไม่ไ้ให้วามสนใับเธอมานั
“ั้น็่าน่าอยู่สิรับ ุ็ทำเป็นไม่เห็นผม
เหมือนที่ผมเอแล้ทำเป็นไม่เห็นุ” แฮวานเอ่ยอย่าใเย็น
ำพูที่ฟัูเหมือนไม่มีอะไรแ่ถ้าหาโบอารอสันิ็ะรู้ว่าร่าบานั้นหมายถึสิ่ใ
“นิแ!!!” สบถเสียัแปหลอ
โบอาำหมัแน่น้วยวามเ็บใ่อนที่เธอะยิ้มเยาะพร้อมทั้ยมือึ้นมาอเอาไว้ที่อและไม่หยุวนประสาทแฮวาน่อ
มือสวยหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแสร้ทำเป็นโทรหาใรบานทว่าเสียที่เอ่ยเรียื่ออนในสายนั้น็ทำให้แฮวานถึลับใหวิวึ้นมา
“โบอาเอนะะมินฮยอน วันนี้มินฮยอนะมารับโบอาใ่ไหมะ ะรอนะะ
บาย่ะ” เอ่ยบ้วยท่าทีระแนะระแหนโบอา็เหยียยิ้มมอแฮวาน้วยวามสะใ
แฮวานรู้ีว่านปลายสายที่โบอาุย้วยือใรแ่ถึแบบนั้นร่าบา็ไม่ิที่ะโวยวายออมาทว่าเาำเป็น้อเินออไปารนี้เพื่อที่วามเ็บแปลบภายในใมันะไ้ทุเลาลว่านี้เสียหน่อย
“็นะ…”
“รับ”
เอ่ยยัไม่ทันบโบอา็้อหยุเอียหูฟัแฮวานที่เพิ่รับโทรศัพท์ัหน้าารสนทนาอเธอ
ูเหมือนว่านปลายสายที่โทรเ้ามาะมีอิทธิพลับร่าบาไม่น้อย
“อยู่ไหน?” หลัาแฮวานรับสายร่าบา็หยุยืนนิ่สนทนาับนในสาย้วยวามั้ใ
มินฮยอนนั่นเอที่โทรหาแฮวาน
“ที่ทำานรับ” เอ่ยอบนปลายสายพร้อมทั้พยายามวบุมเสียอนไม่ให้สั่นแ่ถึแบบนั้น็ยัอัพ้อเสียไม่ไ้เมื่อนึึ้นว่าร่าสูเลือโทรหาโบอา่อนที่ะโทรหาน
“เี๋ยวันไปรับ”
“รับ?”
“เี๋ยวันไปรับ รถเธอเสียไม่ใ่หรือไ
ทำไม้อให้ทวน้ำหลายๆรอบ เย์ับรถมาวนะถึที่ทำานอเธอแล้ว”
แฮวานเอ่ยทวนำบอเล่าาปลายสายเพราะิว่านอาไ้ยินไม่ัทว่าำพูอมินฮยอนที่เอ่ยย้ำออมา็สร้าวามมึนให้แ่ร่าบาเพราะมันัแย้ับำพูอโบอาใน่อนหน้า
“เอ่อ ือว่าริๆถ้าุมินฮยอนไม่สะว็ไม่เป็นไรนะรับ
แฟนอพี่แนเาำลัส่นมารับผมแล้วรับ” แม้ใริแล้วอยาะให้มินฮยอนมารับนมาว่านที่ออูส่มาทว่าร่าบา็ลาพอที่ะใ้ำพูเพื่อพิสูน์ว่าโบอานั้นไม่ไ้โห
“นที่ออูส่ให้มารับเธอ็ันไ
นี่เธอไม่รู้หรอว่าันับออูเป็นเพื่อนัน”
“รู้รับ…”
“รู้รับแล้วทำไมถึเ้าใยานั
เอาเป็นว่า ัน ำลั ไป รับ เธอ ไว้ืนนี้เราไปินเนอร์ัน”
“รับ”
แฮวานานรับนในปลายสาย้วยรอยยิ้มและน้ำเสียอันแผ่วเบาพร้อมๆับมินฮยอนที่เป็นฝ่ายัสายไปและแม้ว่าสายะถูัไปแล้วแ่ราบา็ยัยืนยิ้ม้วยวามีใ
ร่าสูยัเป็นนที่ทำให้นประทับใไ้เสมอ
“ใรโทรมาหาเธอน่ะ” โบอาเอ่ยถามแฮวาน้วยวามใร่รู้
ถ้าฟัไม่ผิเหมือนะไ้ยินร่าบาเรียนปลายสายว่ามินฮยอนนั่นึทำให้เธอเป็นัวลเพราะแฮวานอาะรู้วามริไ้ว่าหล่อนนั้นแสร้าทำเป็นุยับมินฮยอนทั้ๆที่ไม่ไ้โทรออ้วย้ำ
“มันเป็นเรื่อส่วนัวอผมรับ” เอ่ยอบโบอาบแฮวาน็เินหนีไปอีทา
“เอามานี่!”
“ุโบอา!”
โบอาใ้ัหวะที่แฮวานเผลอแย่โทรศัพท์มาามืออร่าบาพร้อมทั้เินไปอีทา้วยลัวว่าแฮวานะามมาแย่ืน
ทาฝ่ายแฮวานนั้นไม่พอใเป็นอย่ามาทีู่่ๆหิสาวรหน้า็เสียมารยาทร่าบาึเินามไปหมายะอโทรศัพท์อนืนเ่นัน
“MY HWANG”
สอมือเล็สัมผัสหน้าอทัสรีนพร้อมทั้เ็ประวัิารโทรอแฮวานอย่าพลารทันทีที่แววาอันมริบมอเห็นเบอร์ที่โทรเ้ามาเมื่อไม่ี่นาทีที่แล้วโบอา็ทั้โรธทั้อับอายเพราะแฮวานเอ็ะรู้แล้วว่าเธอโหเรื่อที่โทรหามินฮยอน
“นี่มินฮยอนโทรมาหาแหรอ”
“ุโบอาเอาโทรศัพท์ผมืนมานะรับ”
“ว๊าย!”
“ุโบอา!!”
เพราะมัวแ่ลัวว่าแฮวานะแย่โทรศัพท์ไปานโบอาที่เอาแ่เินถอยหลัหนีมาเรื่อยๆึไม่ทันไ้ระวัทา่าระับ
หล่อนล้มลไปอับพื้น้วยท่าทีอันหมสภาพนั่นยิ่สร้าวามอับอายมาว่าเ่านมันเริ่มที่ะเปลี่ยนเป็นวามโรธแ้นึ้นมา
“แ!!! นี่แแล้ให้ันล้มหรอ!!!” แม้ะรู้ีแ่ใว่าแท้ริแล้วนเอนั้นล้มเพราะวามเลินเล่อทว่าโบอา็ยัเลือที่ะโยนวามผิให้ับแฮวานอย่าน่าไม่อาย
หล่อนทรัวลุึ้นยืนบนรอเท้าส้นสู
มือเล็ำโทรศัพท์อแฮวานเอาไว้มั่น แววาอันมริบ้อมอร่าบารหน้าอย่าไม่ลละ
“เป็นยัไบ้ารับ” ่อให้อีฝ่ายะไม่อบี้หน้านมาแ่ไหนแ่ยัไ็ึ้นื่อว่าเพื่อนมนุษย์แฮวานึเอ่ยถามโบอาออไป้วยวามเป็นห่วที่ออมาาใริ
“็เป็นอย่าี้ไล่ะ!”
เพี๊ยะ!!!!
พอไ้ยินำถามาแฮวานโบอา็ยิ่รู้สึเหมือนถูหยาม
หล่อนปาโทรศัพท์เรื่อหรูอแฮวานนแระาย
ร่าบามอามแรระแทนั้น้วยวามใและยัไม่ทันที่ะไ้หันมาเอื้อนเอ่ยหิสาวแสน้าวร้าว็เ้าู่โมน้วยวามรวเร็ว
ใบหน้าสวยหันไปามแรบอโบอาที่ฟาฝ่ามือมาสุแรนแฮวานที่ไม่ไ้ั้ัวเถลาไปอีทาพร้อมับวามรู้สึเ็บปนา
รั้แรับารโนบไม่ิเลยว่ามันะแสบไปทั้แ้มแบบนี้
เพี๊ยะ!!!!!!
ไม่ปล่อยให้แฮวานไ้ั้ัวโบอา็ฝาฝ่ามือ้ำรอยเิมลบนแ้มอแฮวานอีรั้โยที่ไม่ิะผ่อนแรลเลย
ร่าบาเถลายืนแทบไม่ิวามเ็บแปลบถูเิมเ้า้ำๆ มันุเสียนเปล่ำพูออมาไม่ออ
หมั!
เพี๊ยะ!!!
ยัไม่ทันที่โบอาะไ้ฟาฝ่ามือลบนแ้มอแฮวานให้สาแ่ใใรบานที่เพิ่เินเ้ามาใหม่็ว้า้อมือเล็อเธอเอาไว้พร้อมับบีบมันแน่น่อนะพลั้มือ้วยวามโรธับลบนแ้มอหล่อนเ่นที่หล่อนทำับแฮวาน
“มินฮยอน…”
“ใ่ ันเอ…”
น้ำเสียอันแสนเยือเย็นเอ่ยออมา้าๆ
นัยน์าสีหม่น้อมอนรหน้า้วยแววาอันเรียบนิ่ มินฮยอนที่เพิ่มาถึ็เห็นโบอาปรี่เ้ามาบแฮวานเสียแล้วเหุาร์ทั้หมมันเิึ้นอย่ารวเร็วแม้ว่าะพยายามแล้วแ่็ยั้าไป
โบอายืนนิ่เนื้อัวสั่นเทาทำอะไรไม่ถูึ้นมาทันทีที่ไ้เห็นว่านรหน้าือใรแ่ที่น่าเ็บใไปว่านั้นือหล่อนไม่ิว่ามินฮยอนะบน
ทาฝ่ายมินฮยอนพออารม์อันุรุ่นเริ่มที่ะสบลร่าสู็แอบรู้สึผิเล็น้อยที่เผลอพลั้มือใส่โบอาแ่นั่น็ยัไม่มาพอถ้าเทียบับสิ่ที่โบอาทำับแฮวาน
“ันเยบอเธอว่าไโบอา…”
มินฮยอนหันมายืนประันหน้าับโบอาพร้อมทั้เอ่ยับหิสาวอย่าเยือเย็นในะที่แฮวานมอเห็นแ่เพียแผ่นหลัว้าอร่าสูเท่านั้น
นรหน้ายืนบัเาให้ห่าาโบอานมิ
หิสาวไม่ไ้พูอะไรหล่อนยืน้มหน้าไม่ล้าที่ะสบสายาับมินฮยอนอีทั้นรอบ้า็เริ่มมอมาทาพวเาเรื่อยๆ
“ถ้ายอมรับและทำาม้อลไม่ไ้็ไปะ เพราะันเลือแฮวานแน่”
มินฮยอนเอ่ยับโบอาอย่ารไปรมา
ำพูอร่าสูที่เปล่ออมานั้นนอาโบอาแล้วแฮวานเอ็ระหนัถึ้อลอน้วยเ่นัน
มันเป็นอะไรที่ยามาๆทว่ามินฮยอนลับให้วามสำัับ้อลนั่นเสมอ
ไม่รอให้โบอา้อเอ่ยสิ่ใอบลับมินฮยอน็เินูแฮวานออไปาบริเวนั้น้วยวามรวเร็ว
“ุมินฮยอนไม่น่ารุนแรับุโบอาเลย” แม้ว่าัวเอะเป็นฝ่ายเ็บัวแ่็ยัไม่วายเป็นห่วและเห็นในอื่นไปทั่ว
แฮวานมัะเป็นแบบนี้เสมอ
มินฮยอนหันมาสบาับแฮวานเล็น้อยโยไม่ไ้พูอะไร
ร่าสูันร่าบาเ้าไปนั่ในรถ่อนที่นะามเ้าไป้วยพร้อมับเย์ที่เลื่อนัวุปเปอร์าร์ันหรูออไปอย่ารวเร็ว
#บฟแน
ลิฟ์ถูเปิในั้นที่ยี่สิบเอ็ึ่เป็นพื้นที่อเพนเฮาส์ที่มินฮยอนใ้พัอาศัย
แฮวานและมินฮยอนเินออมาาลิฟ์มุมโปรอร่าสูยัเป็นเาน์เอร์ที่เป็นส่วนอบาร์ไวน์เ่นเียวับร่าบาที่เินรไปยัเปียโนหลัให่้วยวามรวเร็ว
นัยน์าสีหม่นหันไปมอแฮวานเล็น้อย
มุมปายยิ้มยามเมื่อไ้เห็นใบหน้าสวยอารม์อันุรุ่นใน่อนหน้า็เบาบาลนแทบะหายไปหม
าโ้ มูอ รอธส์ิล์ 1945 ถูเปิวใหม่โยมินฮยอนเพื่อเป็นารอนรับแฮวานลับมายัเพนเฮาส์ในรอบสอปี
หลัาที่ร่าสูรินไวน์แลในแ้วแมเปเสร็เรียวายาว็้าวเินไปยัุโฮมเธียเอร์
มินฮยอนเล่น้วยระบบสัมผัสเพล Flightless Bird, American Mouth
อ Iron & Wine
็ัึ้นลอเบาๆไปทั่วั้นล่าอเพนเฮาส์
านั้นร่าสูึเินถือแ้มแมเปที่นเพิ่รินไวน์ทิ้เอาไว้เินไปหาแฮวาน
แฮวานลิ่วนิ้วลบนเปียโนร่าบาบรรเลไปามทำนอเพลที่มินฮยอนเปิไ้อย่าไม่มีบิพลิ้ว
วามุ่นหมอ้อใใน่อนหน้าพลาหายไปนหมสิ้นยามเมื่อปลปล่อยอารม์ไปับทำนอเพลอันแสนลาสสิ
“ูรอยที่แ้มเธอสิ” มินฮยอนเอ่ยพร้อมทั้ใ้ฝ่ามืออนประอใบหน้าสวยึ้นมา้าๆ
นัยน์าสีหม่น็ทอมมอแฮวาน้วยวามอ่อนโยน
“มันหายแสบแล้วล่ะรับ” เอ่ยเสียแผ่วพร้อมับเบือนหน้าหนีมินฮยอนทว่าแรุรั้ที่ประอใบหน้าอนอยู่็เรียให้แฮวานหันมาสบมอับมินฮยอนอีรา
“ถ้าันะื้อับบลิวอร์ปเธอะว่ายัไ” มินฮยอนเอ่ยถามแฮวานอย่าใเย็น ร่าสูส่แ้วไวน์แราาแพให้ับร่าบาพร้อมทั้ยในส่วนอนึ้นื่มอย่าพิถีพิถัน
“แ่นั่นมันบริษัทที่ผมทำานอยู่นะรับ”
“ัน็แ่เป็นเ้านายอเ้านายอเ้านายเธออีที”
“ุมินฮยอนรับ ุวานลินเป็นนีและผม็มีวามสุับารทำานโยที่ไม่อยาใหุ้เ้ามา้าวาย”
เถียอบรับสวนันไปมาอย่าทันวันแฮวาน็เป็นฝ่ายพรูลมหายใออมาพร้อมทั้พยายามอธิบายให้มินฮยอนเ้าใวามรู้สึและวาม้อารอนทว่ามินฮยอนที่มีทุอย่าไม่าบพร่อ็ยัไม่เ้าใอยู่ี
“ฮวานเธอเป็นู่หมั้นอฮวั มินฮยอนนะ อันที่ริเธอไม่ำเป็น้อไปทำานเลย็ไ้
ันสามารถ่ายให้เธอไ้มาว่าเินเือนที่เธอไ้รับาับบลิวอร์ปะอี”
มินฮยอนเอ่ยับแฮวานพลายัไหล่ ร่าสูผายมือใส่ร่าบา้วยวามไม่เ้าใว่าทำไมแฮวานถึไ้อยาทำานนัทั้ๆที่น็สามารถให้เินแฮวานใ้ไ้อย่าสบายๆ
“แู่่หมั้นอฮวั มินฮยอน็ำเป็น้อมีวามสามารถ
และผม็มีวามสามารถ ุไม่ิแบบนั้นหรอรับ” เอ่ยอบไป้วยน้ำเสียอันแสนแผ่วเบาแฮวาน็เริ่มที่ะอธิบายเหุผลอน่อ
“ให้ผมไ้ทำานที่ผมรันะรับ ุอย่าื้อับบลิวอร์ปเลยนะ” แววาอันพราวระยับทอประายสบมอับนัยน์าสีหม่นอย่าอออ้อน
น้ำเสียที่ใ้เอื้อนเอ่ยเอ็แสนะแผ่วเบาและนุ่มนวล
มินฮยอนทอมอริมฝีปาอันอวบอิ่มอแฮวานไม่วาา
ร่าสูไม่ไ้เปล่ำพูใๆออมามีเพียรอยยิ้มมุมปาเท่านั้นที่ยัยยิ้มอยู่ลอนั่นึทำให้แฮวานเร่ถามอีรั้
“ว่ายัไล่ะรับ”
ถ้อยำที่แสนเร่เร้าอแฮวานทำเอามินฮยอนหลุยิ้มำ้วยวามอบใพร้อมๆับลิส์เพลที่ร่าสูเปิเอาไว้รันมาถึ
My Love อ Sia
ทำนอเพลอันไหลลื่นและไพเราะทำเอาทั้มินฮยอนและแฮวาน่า็เียบเอียหูฟัไปามๆัน่อนที่มินฮยอนะแสยะยิ้มออมาพร้อมับเอ่ยัวนนัวเล็เสียแผ่ว
“เ้นรำัน”
สิ้นสุเสียอมินฮยอนที่เอ่ยอย่าอารม์ีแฮวาน็หันหน้าหนีไปอีทาพลาลอบยิ้ม้วยวามอบใ
ร่าบาลุึ้นยืนามำเื้อเิอร่าสู มินฮยอนพาแฮวานเินมาหยุลาห้อโถิับระเบียระนาให่ที่ั้อยู่ไม่ใล้ไม่ไลาเปียโน
มินฮยอนึแฮวานให้เ้าไปแนบิ นทั้สอเี่ยวพันอรั้ันเอาไว้พร้อมับเริ่มยับไปามทวทำนออบทเพลที่บรรเลอย่าไพเราะ
“ุยัไม่ไ้อบผมเลยนะรับ” แฮวานเอ่ยถามมินฮยอนเสียแผ่วถึเรื่อทีุ่ยันไว้่อนหน้านี้
แววาอันพราวระยับสบมอันนัยน์าสีหม่นอย่าสื่อวามหมาย ร่าายยับโยอย่าพลิ้วไหวไปามท่วทำนอ
“เธอไม่อยานอนับเ้านายอเ้านานอเ้านายูบ้าหรอ
ันว่าเธอะเหนือว่าใรๆ ไม่รู้สิ…”
เอ่ย้วยน้ำเสียแหบ่านพร้อมทั้โน้มใบหน้าอันมาย่ำลไปหาแฮวานเรื่อยๆ
มือไม้เอ็รู่ำลนมาถึสะโพสวย มินฮยอนเี่ยวรั้ร่าบาเอาไว้แบบนั้น
เรียวายาว็เลื่อนไหวไปามบทเพล นัยน์าสีหม่นสบมอับแววาสวยู่นั้นอยู่ลอ
“อย่าฮวั มินฮยอน
ไม่ำเป็น้อื้อบริษัทับบลิวอร์ปเพื่อนอนับเลาออบรราธิารบริหารหรอ
แ่แหวนวเียวที่ผมสวมอยู่มัน็ทำใหุ้มีสิทธิ์ทุอย่าในัวผมแล้วมินฮยอน”
ร่าบาเอ่ยอบมินฮยอนอย่านุ่มนวลพลาบใบหน้าสวยลบนแผ่นอแร่อย่าแผ่วเบาในะที่ร่าสูยัพาร่าบาเ้น้าๆ
ทั้มินฮยอนและแฮวาน่า็ระบายยิ้ม้วยวามพึ่พอใ
เสียเพลอยับล่อม เนื้อเพลที่แสนเล้าโลมมันทำให้นทั้สอราวับหลุเ้าไปในภวั์ที่่าฝ่าย่า็หลใหลและมีวาม้อารในันและันลึๆ่อนอยู่
“ันะโอบอเธอเอาไว้ในลอทั้ืน”
“ผมยินีที่ะเป็นอุ”
#บฟแน
Writer ::
อบอุ่นยิ่ว่าไมโรเวฟ ฮือ อนเ้นรำอยาให้เปิ my love อ sai ริๆ่ะ ือบั่บีย์
ไรท์อัพไปสออนนะะ
มีนถามว่าไรท์ไม่ิะแ่ฟีลู๊บ้าเลยหรอ
อยาอ่านฟีลู๊อไรท์ั แ
ริๆไรท์็มีฟีลู๊ที่ลไว้ในอยนะ รู้สึอยาแ่อยเหมือนัน่ะ
แ่ยัหาพล็อที่รู้สึโนใทาไม่ไ้สัที
ถ้าั้ใะทำไรท์ะไ้รับแรสนับสนุนาทุนใ้มั้ยะ?
ยัไอนนี้ฝา #บฟแน ้วยนะะ
See
you “ันูีไม่พอที่เธอะสนใหรอ”
“ั้น็หันมามอันสิ”
“ันเลือเธอนะฮวาน”
เอัน้า ^^
ความคิดเห็น