สาวงามกะนายป.ญ.อ.ตอนที่12

ตอนที่12

“พอๆไม่ต้องเรียกแล้ว คนของคุณอะหลับเป็นตายกันหมดแล้ว”

“หลับหรอแกเป็นใครวะ”

“ชื่อปาร์ค มินจี อายุ18 เป็นน้องสาวของคนที่แกมัดไว้อยู่แล้วก็เป็นตำรวจ”

“เฮ้ยหยุดไอพวกพลามอีกละ”

“ฉันขอเตือนให้แกปลอยพี่ฉันเดี๋ยวนี้”

“ไม่ปล่อยแกจะทำไม”

“แกพูดเองนะ”

มินจีตรงเข้าไปคิดจะอัดนายนั้น

“เดี๋ยวใจเย็น”

“อะไรคะ”

“ฉันขอตัวต่อตัวกับมันได้มั้ย กะจะเท่ต่อหน้าพี่สาวเธอซักนิด”

“เกลียดจริงๆตาคนบ้านี้”

“เฮ้ยแกอะหมั่นใส้มานานละไอ้นักสืบอะขอสักนิดเถอะ”

นายนั้นกระโดดเข้ามาเหว่หมัดใส่ผมผมใช้สอกกันหมัดแล้วต่อยรัวที่ท้องมันเตะผมอีกครั้งผมกระเดนออกแล้วโดนสวนที่แก้มอีกต่อยผมอีกหลายหมัดบริเวณหน้าท้องผมกลับหลังแล้วเตะกระโดดกลับแล้วอัดด้วยราวคิกบริเวณหน้าท้องทั้งผมและนายนั้นเหนื่อยแทบกลิ้งผมต่อเวลาให้มินจีแก้มัดมินอาอีกไม่นานตำรวจที่ผมสั่งก็มา

“มินอาเออคุณเป็นไงบ้าง เจ็บมั้ย”

ผลลูบรอยช้ำบริวณแก้มของเธอผมก้มลงกอดเธอ

“ลืมเข้าเถอะนะเห็นที่แฟนเธอทำกับเธอแล้วยัง”

มินอามองหน้าผมแล้วผลักผมออก

“ถึงนายจะเป็นนักสืบที่อัจฉริยะแค่ไหนยังไงนายก็มีสิ่งที่ไม่สามารถทำให้กระจ่างคลี่คลายได้อยู่ดี”

มินอาเดินผ่านหน้าผมไป

“เดี๋ยวผมมี่อะไรจะบอกคุณ”

“รีบนะฉันจะไปทำแผล”

“คือ25ปีมานี้ไม่มีใครคอยดูแลผมคอยสนใจคอยเป็นห่วงคอยทำแผลให้จนผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอทำให้ผมมีความสุขทำให้ผมยิ้มทำให้ผมร้องไห้ คอยดูแลผมคอยสระผมให้คอยทำแผลคอยแคร์ความรู้สึกผมแล้ววันหนึ่งเธอก็ได้จากเธอได้ทิ้งความว่างป่าวทิ้งความเหงาความเดียวดายให้ผมต้องเผชิญผมรู้สึกว่าผมไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปผมเคยถามส้มว่าอาความรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆอยากคุยด้วยฉันรู้สึกอยากปกป้องอยากทะนุถนอม ความรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็สุขรู้สึกดีเหมือนว่าใจมันเจอสิ่งที่ต้องการยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆอยากคอยดูแลไม่อยากแยกจากอะมันคืออะไรแล้วเมื่อเธอจากผมไปเมื่อตอนที่สายไปแล้วผมก็ไดรู้ว่าทั้งหมดมันคือความรัก”

“เฮ้อตานี้พลามยันจบเลย” มินจีพูดแล้วเดินออกไป

“แล้วนายมาบอกฉันทำไม”

“เพราะเธอคือผู้หญิงคนนั้น”

มินอายิ้มให้ผม

“มินอาครับ”

“อะไร”

“ผมอยากจะบอกคุณว่าผมรักคุณนะ”

ยิ้มแล้วมินอากอดคอผมตำรวจแล้วก็พยาบาลที่ถูกเรียกมาทุกคนมองกันเป็นสายตาเดียวแล้วก็ตบมือให้

แล้วผมก็ล้มลงไปแล้วถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้น3วันผ่านไปผมก็ฟื้นขึ้นมา คนแรกที่ได้เห็นหน้าคือยัยส้มตามด้วยมินอาแล้วมินจีตามลำดับ

“มินอา”

“ชิตาพี่ชายบ้าพอตื่นมาก็พี่มินอาเลยนะ”

ยัยส้มบ่นประชด มินอามองหน้าผมแล้วยิ้มให้ มินจีเดินเข้ามาหาผม

“คุณPMเฮ้ยไม่ใช้ว่าที่พี่เขยต่างหาก ถือว่านายชนะก็แล้วกันนะ”

“ไม่หรอกเธอก็เก่งมากเลยนะถ้าไม่เพราะเธอเราก็คงจะหาหลักฐานมามัดตัวนายแบงค์ไว้ได้”

“ขอบคุณ แต่ฉันมีอีกเรื่องที่จะบอกนาย”

มินจียิ้มแบบมีเรสนัยผมขมวดคิ้วอย่างง

“นายยังจำคำพูดสุดท้ายก่อนจะสลบได้หรือป่าว”

เงิบเลยมินจียิ้มให้ผมอย่างเจ้าเลห์แล้วจูงมือยัยส้มออกไป

ตอนนี้ในห้องมีแค่เรา2คน

“มินอา”

“เออนายหิวแล้วยังกินข้าวก่อนมั้ย”

“อื้ม”

ผมพยายามจะลุกขึ้นมาจากเตียงแต่ก็ไม่เป็นผล

“อย่าพยายามเลย หมอบอกว่าผลจาการต่อสู่ของนาย นายโดนเข้าไปหนักมากแล้วยังไหวเดินออกมาพูดอย่างนั้นอีกมันก็ฝืนร่างกายของนายที่จะรับไหวแล้วถ้าเป็นคนปกติคงจะล้มไปตั้งนานแล้วแต่สงสัยเพราะนายเป็นโรคจิตละมั้งถึงรอดมาได้”

มินอายิ้มให้ผม แล้วเธอก็เอื้มมือไปปรับเตียงผมใหน้อยู่ในสภาพที่ผมนั่งได้

“ผมอุส่าห์บุกรังโจรไปช่วยคุณแต่นอกจากโดนหักอกแล้วยังโดนด่าซ้ำอีกหรอ สรุปแล้วนี้ผมหิวนะอาหารวางอยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้กินอะไรเนีย”

“เออ เดี๋ยวป้อน”

มินอาหยิบถ้วยโจกใช้ช้อนตักข้าวเป่าแล้วป้อนผม

“ฉันเคยหักอกนายเมื่อไหร่กัน”

“ก็ตอนที่คุณไปทานข้าว2ต่อ2กับนายนั้นไงแล้วก็ยังมีประกาศเป็นแฟนกันอีก”

มินอาวางถ้วยลงแล้วมานั้งบนเตียงผมแล้วใช้มือทั้ง2ข้างประกบแก้มทั้ง2สองข้างของผมไว้ เธอมองหน้าผมเราสบตากัน ก่อนเธอจะก้มหน้าลงเอาริมฝีปากสีชมพูลงมาปะกบบนริมฝีปากผม ผมเอามือขวามาโอบหลังของเธอแล้วลูปหลังของเธอก่อนจะพยุงตัวเองขึ้น มินอาผลักผมออกผมมองหน้าเธอแบบอ่อนวอนแล้วก็ตกใจ

“นายยังไม่เข้าใจอีกหรอ”

มินอาทำหน้าแบบเกินเยียวยาก่อนจะหันหลังแล้วจะเดินจากไป

“ผมแค่อยากได้ยินคำนั้นจากปากคุณเท่านั้นเอง”

มินอาหยุดชะงักแล้วหันกลับมา

“แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ มินอาถ้าคุณไปแล้วใครจะป้อนข้าวผมละ”

มินอาทำหน้ากวนใส่ผม

“นายขยับตัวได้แล้วก็กินเองแล้วกัน”

“ก็เมื่อกี้ มันมีแรงกระตุ้นอะ”

“กระตุ้นอะไรนายโรคจิต”

“ป้อนผมหน่อยนะ”

ผมทำหน้าตาอ้อนวอล

“เออก็ได้”

“มินอา ยังไงคำนั้นจากปากคุณผมก็ยังอยากจะได้ยินอยู่นะ”

“ไอบ้า”

5วันต่อมาผมเริ่มขยับตัวได้ผมออกจากโรงพยาบาล ผมพามินอาไปที่สำนักงานเพิ่อสอบปากคำเล็กน้อยแล้วผมก็ต้องนั่งสอบเธอ

“มินอา แต่งงานกันนะ”

“คุณตำรวจคะฉันไม่เห็นจะทราบเลยนะคะว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับคดีตรงไหน”

“จริงๆก็ไม่เกี่ยวกับคดีหรอกนะครับ แล้วผมก็จะสารภาพตรงๆเลยนะครับตั้งแต่ทำงานมาผมสอบปากคำคุณเป็นคนแรกเลย”

“ไม่เชื่อ”

“ก็ไม่อยากบอกให้คุณเชื่อนะเพราะจริงๆแล้วคนที่จะสอบปากคำก็คือมินจีแต่ตอนนี้เจ้าตัวเค้าก็ไปพักร้อนยาวหลังจบคดีแล้ว”

“นายบ้า นี้นายจะบอกว่าสอบไม่ได้แล้วฉันจะต้องมาอีกแล้วใช้มัย”

“ก็ไม่ถึงกับขนาดนั้นหรอกผมสอบเป็นแต่คนอื่นเค้าคงไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดทางผู้ใหญ่เค้าเลยไม่ให้ผมสอบปากคำใคร แล้วอีกอย่างมินจีก็สอบปากคำนอกสถานที่แล้วก็สรุปคดีเรียบร้อยแล้วคือสรุปง่ายๆคือคดีจบแล้วไม่มี่ความจำเป็นต่อแล้ว ที่เหลืออยู่แล้วยังไม่เรียบร้อยซักเท่าไหร่ผมก็ตรวจสอบแล้วเห็นจะมีอยู่เรื่องเดียวละนะครับ”

“เรื่องอะไรยะ”

“เรื่องของเราไงครับ”

มินอาอึ้งไปครู่

“แต่งงานกันนะ”