คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : THREE HEART - INTRO
CHANBAEK
“เฮียชานนนนน” แจ็คสัส เอ้ย!! สัน เด็กนรกเรียกผมก่อนที่จะขับรถมอตอร์มาจอดตรงรังพักของผม มันลงมาพร้อมกับเสื้อกั๊กสีส้มแสบตา…พอจะนึกออกได้ไหมว่าผมทำงานอะไร……คำตอบก็คือ วินมอ’ไซค์สุดเท่เมพขิงขิง-_-+ ตอนนี้โครตร้อนร้อนจังไรมาก ไม่รู้จะร้อนทำหอยหลอดหรืออะไร ผมก็ไม่ทราบ อ่า….. ตอนอินโทรจะยังไม่เกรียนมากเพราะอิไรท์มันให้บทผมมางี้ครับ ในแก๊งวินมอ’ไซค์สุดเท่เมพขิงขิงของเรามีด้วยกัน ‘เฉิน’พระพ่อธรรมะ ‘เทา’ นุ้งแบ๊วแต่หน้าตาไม่ให้ความร่วมมือ-_- ผม ‘ชานยอล’ ผู้หล่อเหลาไม่ใช้ตังพ่อแม่ และ ‘แจ็คสัน’ สัส น้องใหม่ของแก๊ง
“ไร มึงไอ้แจ็ค” ผมไม่ได้ตอบแต่พระพ่อตอบแทนผม สีหน้าของพระพ่อนี้หงุดหงิดตั้งแต่เช้ามา ผมไม่แน่ใจว่าพ่อพระเป็นอะไร สงสัยเมนส์(?)ไม่มาปีกว่า
“ผมจีบน้องแบมแบมข้างบ้านติดแล้วโว้ยยย” พอพูดเสร็จแจ็คสันก็ดุ้กดิ้ก(?)ไปมา ไม่รู้จะเขินทำเชี้ยไรนักหนา วันนั้นก็ให้เทาไปขอเบอร์ กลับมาหมาไล่กัดตูด พูดแล้วขำว่ะ55555
“อะ….เอิ่ม ไปที่หมู่บ้านโซลี่ครับ….” เสียงหวานดังขึ้น ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร พอผมหันไปเท่านั้นแหละ….อ้าว!!หายไปไหนว่ะ
“คือ…..ผมอยู่นี้ครับ” ผมมองต้นเสียงที่อยู่ต่ำกว่าผมนิดหน่อย….เฮ้ย!!นางฟว้า เอ้ย!!ฟ้า สวยงามชาติบรรลัย(?) งามแท้หนอ แต่…….ผู้ชายนี้หว่า=_= ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย คุณกูไม่สนล่ะครับ น่ารักงี้ กูจีบสิครับ รอไร
“ได้ครับ อยู่หมู่บ้านเดียวกันเลยนะครับ^_^” ผมยิ้มกระชากใจสาวๆที่อยู่แถวๆนั้นแทบจะละลายหล่อมรวมกัน กูนี้มันเท่จริงๆหล่อไม่บรรยะบรรยัง คุณชายตัวน้อยของผม(?)ก้มหน้าลงเพราะเขินที่ผมพูดและกระทำไปเมื่อกี้ หล่อลากไส้ครับบ
“ฮิ้วววว” เสียงพวกนรกสามตัวทั้งหลายจงใจพร้อมกันพูดอย่างกะสวดมนต์ตอนเข้าที่โรงเรียนตอนเช้า แหม!! กูก็เขินเป็นนะครับ สัส ผมว่าคุณชายน้อยคงลอยไปดาวอังคารล่ะครับ เขินจริงไรจริงนะเนี่ย!!
จากนั้นผมก็ขี่ไอ้แดงลูกชายสุดที่รักของผม แล้ววนให้คุณชายน้อยนั่ง พอขี่มาถึงสี่แยกไฟแดง แล้วผมเบรกกะทันหัน คนข้างหลังตกใจ มือเล็กแอบโอบเอวผมด้วย><มือนิ่มจัง อยากจะตัดแล้วเอาไปกอดนอนสักอาทิตย์แล้วเอามาคืน……เฮ้ย!!ผมลืมไปได้งายย ลืมถามชื่อโว้ยยย
“คือ….คุณลูกค้าครับ ผมขอทราบชื่อของคุณได้มั้ย”
“ได้ครับ…….บยอนแบคฮยอนครับ” เสียงเบาที่กระซิบข้างหู ทำให้รู้สึกจั๊กจี้ เดี๋ยวมันจะแข็งนะครับ….อะไรครับ หมายถึงหูจะแข็ง เนอะๆ
“ส่วนผม อู๋ชานยอลนะครับ” ผมบอกชื่อตัวเองบอกให้อีกคนฟัง แถมอีกคนมัวแต่ขวยเขินก้มหน้าก้มตา
“กอดแน่นๆนะครับ จะซิ่งแล้วว” ผมพูดจบก็ไฟเขียวที่พร้อมจะให้ขับขี่ต่อไปได้ ทำให้อีกคนกอดแน่น ตามที่ชานยอลบอก…..
KRISLAY
“พักผ่อนเยอะๆนะลูก แม่ไปรับชานยอลที่โรงเรียนก่อน” แม่ของผมบอกกล่าวผมก่อนที่จะไปรับชานยอลน้องของผมที่เรียนอยู่ป.3แล้วผมอยู่ม.2 อ๋อ ผมชื่อ อู๋อี้ฟาน ปีนี้โชคร้ายเอามากๆ ผมนั่งเล่นเกมรอแม่มารับก็โดนรุมซะงั้นแถมเป็นรุ่นพี่ม.5 พอรุมเสร็จคนพวกนั้นก็บอกว่า ‘ไม่ใช่ไอ้นี้’ แล้วก็วิ่งหนี แถมไม่ขอโทษอีกด้วย แล้วผมก็สลบ ตื่นมาก็อยู่โรงพยาบาล โรงพยาบาลเจือกห้องเต็ม ผมต้องอยู่กับคนที่เป็นอัมพาลครึ่งตัว ซึ่งคงไม่เป็นอันตรายกับผมหรอก แต่ที่ผมรู้ก็คือ เขาชื่อ ‘จางอี้ชิง’ อยู่ม.4ครับ ผมดูไปดูมาก็สงสารเขาเหมือนกัน เขาเป็นตั้งแต่ป.4แล้ว ไม่ได้ออกไปนอกโรงพยาบาล ได้แต่นั่งอ่านหนังสือไปวันๆ เอาละ วันนี้ผมจะเป็นคนที่ให้เขามีความสุขเอง
“หวัดดีครับ พี่” ผมทักไปที่พี่อี้ชิงอ่านหนังสือเงียบๆ พี่อี้ชิงกลับไม่พูดแต่พยักหน้าแล้วส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้ผมแทน
“พี่อยู่ที่นี้กี่ปีแล้วอ่ะ” ผมแกล้งถามไปทั้งที่ผมก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ก็….หลายปีแล้วครับ” คำพูดแรกที่ผมได้ยินจากพี่อี้ชิง เสียงหวานๆของพี่อี้งชิงนั้นทำให้ผมเคลิ้ม…
“ผมอี้ฟานนะ หล่อโครตพ่อโครตแม่555” ผมหัวเราะกับสิ่งที่พูดไป… แต่พี่อี้ชิงผู้ที่เงียบขรึมกลับหัวเราะได้อย่างสดใสซะอย่างงั้น…..มันทำให้หัวใจของอู๋อี้ฟานคนนี้มันเต้นเหมือนมีคนมาตีกลองรัวๆข้างๆเขา…
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ อี้ฟาน”
จากนั้นแทบทั้งเดือนเราสองคนเล่นด้วยกัน ดูแลกันมาตลอด ทำให้ความผูกพันเพิ่มขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด และแล้ว…..
“อี้ฟาน กลับบ้านแล้ว อย่าไปให้ใครรุมอีกล่ะ….” อี้ชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง
“ไม่เอาอ่ะ…..ผมอยากอยู่กลับพี่อี้ชิง…” ผมพูดเสียงเบา ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง…
“ดีแล้วล่ะ ได้ออกจากโรงพยาบาล แถมได้ไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ได้ ด้วยนะ” พี่อี้ชิงตอบผมก่อนที่จะยิ้มมาให้ผม…
“แล้วผม….จะได้เจอพี่อี้ชิงอีกมั้ย” ผมถามคนที่นอนอยู่บนเตียง ผมไม่อยากไปไหนเลย ผมอยากอยู่กับพี่อี้ชิงให้นานๆๆๆ
“มีสิ…..ก็มาหาพี่บ่อย แล้วเรียนเก่งๆมาเป็นหมอรักษาพี่สิ”
“ต้องรอผมนะ”
“ครับ อู๋อี้ฟาน”
ผมยังจำคำนี้ได้……หลังจากนั้นผมเตรียมตัวไปหาพี่อี้ชิง…
“นายจางอี้ชิงอยู่ไหมครับ?” ผมถามพยาบาลที่เดินผ่านมาเพราะผมไปที่ห้องกลับเจอแต่ความว่างเปล่า ไม่มีพี่อี้ชิงนอนอ่านหนังสือ นอนรอให้เขากลับมา…
“อ๋อ คุณจางอี้ชิงย้ายไปอีกโรงพยาบาลนึงค่ะ ไม่ทราบว่าย้ายไปโรงพยาบาลไหนค่ะ” ผมถึงกับเข่าทรุด……ทำไมล่ะ ทำไม พี่อี้ชิงถึงไม่รอ….
เพราะว่าผมไม่ใช่ ‘คนสำคัญ’ หรอ ทำไมกัน……….
KAIHUN
“เฮียชาน ผมหิวข้าวววว” ผมตะโกนด้วยหิวโซ ทั้งวันผมแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย พี่ชานก็มัวแต่นอน พี่อี้ฟานก็มัวแต่เรียน พ่อกับแม่ก็ไปทำธุระต่างประเทศ ฮ่วย!! หิวโว้ยยยยย
“อ่ะ เอาไป50 ไปซื้อไรกิน ได้ข่าวว่าหน้าหมู่บ้านมีไก่ทอดร้านใหม่เปิด” พี่ชานออกมาด้วยสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียวๆโดดๆ หัวยุ่งๆหยอยๆ งัวเงียๆแล้วโยนแบงค์50ให้
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณตามมารยาทที่พ่อแม่สอนมา ก่อนที่จะลงจากบ้านสองชั้นพ่อแม่ซื้อให้ พร้อมอยู่กับพี่ชายอีก2คน
ผมค่อยก้าวเท้าไปตามถนนที่จะตรงไปทางร้านไก่ทอดที่พี่ชานบอกไว้ที่หน้าหมู่บ้าน…. กลิ่นของไก่ทอดหอมมาแต่ไกลทำให้คนได้กลิ่นถึงกับท้องร้องเลยทีเดียว
ผมตามกลิ่นหอมของไก่ทอดไปจนมาหยุดตรงที่ร้าน……
“ไก่ทอดครับ ไก่ทอดอร่อยๆ น่องละ10บาท” เสียงของผู้ชายผิวสีแทน ที่กำลังตะโกนเรียกลูกค้า ผมว่าไม่จำเป็นเพราะ ตอนนี้มีลูกค้าอัดกันอยู่หน้าร้านเพื่อมาซื้อไก่
“น้องๆ ซื้อไก่มั้ยครับ น่องสิบบาทเอง พี่แนะนำ น่อง2ชิ้น ข้าวเหนียว10บาท ถือว่าอิ่มครับ” พี่ผู้ชายสีแทนพูดคุยกับผม………แต่ทำไมแค่พูดกันเฉยๆ ใจถึงเต้นรัวขนาดนี้……..
“งั้นผมเอาตามที่พี่ว่าเลยครับ” ผมไม่ใช่คนที่เรื่องมากอยู่แล้วล่ะ พี่เขาแนะนำไรก็เอาอย่างนั้นดีกว่า….
“นี้ครับ30บาท” พี่เขายื่นถุงไก่ทอดมาให้ ผมก็ยื่นแบงค์50ให้ แต่พี่เขาทอนให้30บาท
“อ้าว พี่ครับ พี่ทอนเกินครับ”ผมยื่นเหรียญสิบให้พี่เขา
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าผมแถมให้น้องคนสวยละกัน555” ไม่รู้ว่าพี่เขาทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า แต่ตอนนี้เซฮุนเขินจนหูแดงไปแล้ว
“พี่ชื่อ จงอิน นะ”
_________________________
จบไปแล้วกับอินโทรครัชชช55555
BY: มม.
’ cactus
ความคิดเห็น