คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Anymore } 22
“แบฮยอน!”
เสียสะท้อนลับเป็นบ้านที่เียบสั ทว่าวไฟยัเปิสว่าทั้หลั
“แบฮยอนไ้ยินันรึเปล่า!”
เฮุนะโนเรียอีรั้หน้าประูห้อเ็บอ แ่เมื่อไร้เสียอบลับใเายิ่ระวนระวาย
แร็!
ประูไม่ไ้ล็อหนิ
เาหมุนลูบิเินเ้ามา้านใน ทุอย่ายัปิ เว้นแ่เ้าอห้อหายไป…
แบฮยอนหายไปไหน
ร่าสูลับออมาามหานทั่วบ้าน หวัว่านัวเล็ะอยู่ในห้อน้ำหรือำลัหาอะไรินอยู่ที่ห้อรัว
ทว่าพบเพียวามว่าเปล่า…
Rrrrrrr Rrrrrrr
เสียโทรศัพท์ัาห้อนอนแบฮยอน มันถูลืมทิ้ไว้บนเีย เสียที่ไ้ยินเป็นสายโทรเ้าาเาเอ ้วยวามใร้อนาสถานาร์ที่เป็นอยู่ร่าสูึรีบ่อสายหาใรบานทันที
[ว่าไ๊ะ ลูถึบ้านแล้วใ่ไหม]
“แม่รับ แบฮยอนหายไป”
[ะเป็นไปไ้ไ เมื่ออน่ำแม่ยัแวะไปหาน้ออยู่เลย]
“อนนี้ไม่มีแล้ว ผมหาเาไม่เอ” มอไปทาไหนเหมือนะเว้ว้าไปหม “ผมะทำยัไี เาอาะำลัอยู่ในอันราย”
[ลู้อใเย็น ๆ]
“ผมะใเย็นไ้ยัไ แบฮยอนหายไปทั้น!”
“ุเฮุน” เสียใรอีนัมาาหน้าประู
“แบฮยอน! นายไปไหนมา” เาปรี่รเ้าไปหาอีฝ่าย้วยวามร้อนใเพราะใล้ะเสียสิเ็มที
“ผมออไปมินิมาร์ทหน้าปาอยมาน่ะรับ”
“ันเยบอนายแล้วไว่าอย่าออไปไหนมาไหนอนลาืน!”
“….” ร่าเล็เหมือนะใที่ผมเผลอพูใส่อารม์ไปหน่อย
โธ่เอ้ย ผมเป็นไอ้เผ็ารอีแล้ว
“ันเป็นห่ว”
“ผมลืมปิระระเบียห้อรัวน่ะรับ แมวเลยย่อเ้ามาหาอะไริน ผมสสารเลยออไปื้ออาหารให้มัน”แบฮยอนโว์ถุ้าวอในมือ สายาไม่ไ้มอมาที่เาสันิ “อัว่อนนะรับ มันำลัรอผมอยู่”
“มันไม่อยู่แล้วล่ะ มันไปแล้ว ่าเถอะ”
“ั้น…ผมอัวไปนอน่อน”
“เี๋ยวสิ” รั้้อมือเล็ไว้ “ันอยาอยู่ับนาย” ืนนี้เาะไม่ปล่อยแบฮยอนให้าสายาไปอี
“ุลับห้อุไปเถอะ” น้ำเสียเรียบนิ่อบลับ ทว่าร่าสูไม่สน ใ้มือประอใบหน้าแสนรั้นให้หันมาสบาัน ่อนป้อนูบริมฝีปาอย่าอ่อนโยนเพื่อเป็นารล่อมเ็ให้เื่อฟั
“ให้ันนอน้วยนนะ” ถุ้าวอหล่นระทบพื้น สอมือเล็โอบอรอบเอวแร่ ริมฝีปาหวานูบอบอย่าล้อยามสิ่ที่เฟหนุ่มำลััู ลอทั้สัปาห์ที่ผ่านวามรู้สึหลายอย่าที่สะสมถูระบายผ่านูบอเรา
“ห้อุ ืนนี้ห้อุไ้ไหมรับ” เสียอ้อมแอ้มอนรหน้าพยายามผละูบออมาุย
“ไ้สิ ทำไมะไม่ไ้ล่ะ” เฮุนยิ้มพลาใ้นิ้วหัวแม่มือเี่ยแ้มใสอย่านึเอ็นู เาเ็บอที่พื้นเอาไปไว้บนโ๊ะแล้วูมือเ็น้อยเินึ้นบันไมายัั้นสอ
แทบะในทันทีที่้าวเ้ามาในห้อร่าเล็ถูึเ้าสู่อ้อมอ
“ันอโทษ”
“ุทิ้ผม! ฮื้อ~ ุทิ้ผม” เพราะรู้ว่าระหว่าเราเหมือนะไม่โอเั้แ่เอหน้าันนถึอนนี้แบฮยอนยัไม่รู้สึีึ้นเลย
“ันอโทษ อย่าร้อเลยนะนี”
“ฮึ! ุไปไหนมารับ” ำถามนี้เหมือนโน้อนหนั ๆ ทุบที่หัว เาไม่มีำแ้ัว เาผิเอที่หนีปัหาและเลือทิ้อีฝ่ายไป
“ันอยู่ที่อนโ อโทษนะแบฮยอน อโทษที่ทิ้นาย”
“ุไม่ไ้อยู่ับเาใ่ไหม” เป็นประโยหึหวที่ฟัแล้วโรน่าับฟัลเีย
“เ็น้อย อย่าิมา ันมีแ่แบฮยอนนเียว”
“…..”
“ะไม่ไปไหนแล้ว” ร่าสููบหน้าผามนเป็นารสัา่อนเปลี่ยนมาประบริมฝีปานุ่มแทนำอโทษ ทั้ส่ลิ้นร้อนวา้อนิมรสาิหวานปนม
“เบียร์เหรอ?”
“ผมื่มมานิหน่อยามินิมาร์ท”
“ไม่ไ้เมาใ่ไหม”
“รึ่ม ๆ มั้รับ”
“ั้น็เ้านอนันเถอะ
“ไม่รับ ไม่่วเลย” สายาหวานเื่อมที่แบฮยอนมอมาแปรเปลี่ยนาราแร สาเหุส่วนหนึ่มาาฤทธิ์แอลอฮอล
“นายะทำอะไร!” ใสั่นสะท้านเมื่อ ู่ ๆ มือเล็เลื่อน่ำลมารูิบาเอเา
“่วยุ”
CUT
ามอ่านไ้ที่ #ห้อเ่าฮุนแบ
ผมลุึ้นาเียพลาวาามอไปรอบห้อหลัื่นนอนในเ้าวันใหม่
แบฮยอนื่นแล้ว แถมไม่ปลุผม้วย
อนนี้เวลาเ็โมว่า ๆ ผมเินลมาั้นล่ามอหาอีนที่อาะอยู่รไหนสัแห่
แบฮยอนำลัทำอะไรเอร์ไพรส์ผมอยู่ในรัวรึเปล่า
รน้ำ้นไม้อยู่้าบ้าน
หรือำลัอยู่ในห้อเ็บอ ผมึหมุนลูบิประูเปิเ้ามาอย่าถือวิสาสะ
ทว่า
“แบฮยอน…”
Rrrrr Rrrr
[เมื่อืนลูเป็นอะไรรึเปล่า ู่ ๆ ็ัสายแม่ไปแบบนั้น] เสียนในโทรศัพท์ัแทรแวามว่าเปล่าในหัวอผม
“….”
[เฮุนยัอยู่รึเปล่า]
“แม่รับ เาไปแล้ว”
#ห้อเ่าฮุนแบ
--------------------------------------
โปริามอน่อไป
โนเาฟันแล้วทิ้
่อม่ะ
(11/02/2562)
ความคิดเห็น