ผู้รับใช้แวมไพร์

 

อยู่มาหลายร้อยปี จ่มปรักอยู่กับสิ่งที่ตัวเองเป็น จะว่ารักก็ไม่ใช่ เพราะถูกบีบบังคับให้รักษาปราสาทเก่าแก่ที่ตนไม่เคยรู้สึกผูกพันใดๆ ...อยู่เป็นเจ้าของผู้ห่วงทรัพย์จนไม่ได้ผุดได้เกิดจากไปที่ไหน

แต่จะว่าไม่รักและหลงใหลในความเป็นอมนุษย์ของตน ก็คงไม่อยู่มานานเป็นหลายร้อยปีอยู่แบบนี้ เลือดของมนุษย์ถ้าได้ลิ้มลองสักครั้ง ก็จะติดใจจนยากจะถอนตัว

ก็แค่... สักคนสองคน หรือสิบ หรือจะเป็นร้อยๆดี ที่โลภมากหลงเข้ามาที่ปราสาทแห่งนี้ อาหารที่หวาดกลัว เลือดอุ่นๆจากกายที่สั่นสะท้าน ความกลัวอย่างถึงขีดสุด คือรสชาติที่ข้าไม่เคยเบื่อ