ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ร้ายซ่อน...รัก

    ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 12 หึง !!! (70%)

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 10.44K
      43
      22 ส.ค. 59



    “น้องชามว่างไหมคะวันนี้” นันทพัทธ์เอ่ยถาม เมื่อเจอชาริกากำลังออกมาจากห้องส่วนตัวของหญิงสาวพอดี เนื่องจากเขาเองก็ตั้งใจไปหาเธออยู่พอดี

    “พี่นันท์มีอะไรหรือเปล่าคะ”

    ชาริกาที่กำลังปิดประตูห้องเอ่ยถามด้วยความสงสัย คิดว่าพี่ชายคงมีเรื่องวานให้ช่วย เลยพยักหน้าบอกว่าตนเองว่างในวันนี้

    “ชามว่างค่ะ”

    “ไปข้างนอกกับพี่หน่อยสิ”

    ชายหนุ่มเอ่ยชวน พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้คนหน้าหวานอย่างนึกเอ็นดู แต่ก็ต้องฉงนใจกับสิ่งตรงหน้า เมื่อเหลือบสายตาไปเห็นรอยแดงจางๆ อยู่บริเวณต้นคอของชาริกา จึงอดจะถามออกไปไม่ได้

    “น้องชามไปทานถั่วมารึเปล่าคะ ทำไมคอถึงดูแดงๆ”

    เมื่อได้ยินในสิ่งที่นันทพัทธ์ถาม คนร้อนตัวก็รีบยกมือปิดลำคอแกร่งของตนเองทันที พร้อมกับรีบเอ่ยอธิบายออกไป ก่อนที่พี่ชายจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้

    “เอ่อใช่ค่ะ พอดีชามเผลอทานเข้าไป แต่ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบ พร้อมกับทำท่าลูบต้นคอแก้คันไปด้วยให้สมจริงกับเหตุผลที่อ้างไป

    “คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน เข้าใจไหมคะ” นันทพัทธ์บอกพร้อมกับยกมือขึ้นวางบนหัวของหญิงสาว ก่อนจะโยกไปมาด้วยความเอ็นดู

    “ค่ะ พี่นันท์”

    หญิงสาวรับคำ พร้อมกับยิ้มหวานประจบ เพราะกลัวชายหนุ่มวกกลับมาที่เรื่องเดิม

    “งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนอีกครั้ง

    “ค่ะ”

                    ทั้งสองเดินตรงมุ่งหน้าตรงไปยังรถคันหรูของนันทพัทธ์ที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

    ตลอดทางเดินทั้งคู่ต่างก็พูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม ทำให้คนในบ้านที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินหัวเราะของสองหนุ่มสาวไม่ขาด

    ไม่เว้นแม้แต่อีกหนึ่งหนุ่มหล่อของบ้านที่รีบออกจากห้องส่วนตัว เพราะอยากเจอหน้าคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งอาทิตย์ แต่ก็ช้ากว่าน้องชายฝาแฝดของตน

    นนทพัทธ์ยืนมองทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนมจากห้องของตนเองที่อยู่เยื้องไปจากห้องของชาริกา แต่ก็ไม่สามารถจับใจความอะไรได้

    ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินที่ทั้งสองพูดสนทนากัน แต่อารมณ์หึงหวงที่มีทำให้บทสนทนาที่ทั้งคู่คุยกันไม่สามารถประมวลผลไปถึงสมองได้ เนื่องจากถูกขวางกั้นด้วยอารมณ์หึงที่เจ้าตัวเองก็ไม่ทันได้รู้ตัว

    “บอกกี่ทีทำไมไม่รู้จักฟังนะแม่ตัวดี”

    คนขี้หวงเอ่ยโทษไปที่ชาริกาที่ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งของตนเองสักครา

    “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่น”

    เขารึอุตส่าห์รีบตื่นแต่เช้าจะได้ทันเห็นหน้าหวานๆ ของเธอ หลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาร่วมอาทิตย์ เพราะต้องเดินทางไปดูโรงงานที่เกิดปัญหาขึ้นอย่างกะทันหันยังต่างจังหวัด

    ซึ่งจะให้เลขาคู่กายอย่างนทีจัดการแทนก็ได้ ทว่าก็อยากเข้าไปดูด้วยตนเองมากกว่าเพื่อความชัวร์ และนั่นทำให้เขาต้องห่างจากชาริกาไปนานหลายวัน หลังจากบุกเข้าห้องของเจ้าหล่อนเพื่อตกลงเรื่องย้ายมาอยู่คอนโดฯ ส่วนตัวของเขา

    พอนึกย้อนไปถึงคืนวันนั้นกายแกร่งก็ร้อนระอุขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ยามเมื่อได้สัมผัสกายหอมกรุ่มของชาริกา ผิวที่นุ่มลื่นมือจนไม่อยากถอนมือออก แถมทุกสัดส่วนของสาวเจ้ายังอวบอิ่มไปหมด

    กรี๊ด ! พี่นนท์จะทำอะไรคะ

    ก็เก็บค่าห้องล่วงหน้าไงคะ แต่จะเก็บล่วงหน้ากี่เดือนดีนะหนึ่งเดือน สามเดือนหรือหนึ่งปีดีกัน

    แม้ตั้งมั่นว่าจะเก็บ ค่าห้องล่วงหน้าจากคนตัวเล็ก โดยการจู่โจมให้คนด้อยประสบการณ์คล้อยตามได้ ทว่าพอเอาจริงๆ ก็ไม่สามารถหักหารน้ำใจหญิงสาวได้ ทำให้คืนนั้นนนทพัทธ์ไม่สามารถเก็บค่าเช่าล่วงหน้าจากคนเช่าได้ แต่ได้กลับมาเพียงค่ามัดจำเท่านั้น

    ทว่าค่ามัดจำนั้นก็แสนคุ้ม เนื่องจากได้สำรวจกายสาวทุกซอกทุกมุม ไม่เว้นแม้แต่ดอกไม้งามที่ได้ดูดกลืนน้ำหวานไปเสียหลายโถ

    หลังจากรีดพลังงานจากหญิงสาวไปหลายแคลอรี่จนหลับคอพับคออ่อนไป ชายหนุ่มเองก็มิได้ออกจากห้องสาวเจ้าไป เลือกจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ หญิงสาว พร้อมกับตระกองกอดเอาไว้อย่างหวงแหนจวบจบเกิดแสงแรกของวันใหม่ขึ้นมา

    แต่ชายหนุ่มก็ต้องจำใจผละออกจากร่างอันหอมกรุ่น เนื่องจากได้รับโทรศัพท์จากเลขาหนุ่มตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยเรื่องโรงงานผลิตอะไหล่รถยนต์มีปัญหา จึงต้องรีบออกเดินทางไปทันทีในเวลานั้น โดยไม่ได้บอกกล่าวร่างบางที่ตนนอนกกกอดมาตลอดทั้งคืนแต่อย่างใด

    ทว่างานที่คิดว่าจะแก้เสร็จภายในวันเดียว กลับคาราคาซังเสียยืดยาวไปเป็นอาทิตย์ ซึ่งตลอดหลายวันที่มาทำงานนนทพัทธ์เองก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาหญิงสาวแม้แต่ครั้งเดียว

    พอจัดการปัญหาเสร็จกลับมาถึงบ้านก็ดึกมากโข บวกกับความเหนื่อยล้าที่เร่งทำงานให้รีบเสร็จ ทำให้ชายหนุ่มหลับทันทีเมื่อหัวถึงหมอน

    ความคิดถึงที่มีต่อชาริกาปลุกให้นนทพัทธ์ตื่นขึ้นมาเองแต่เช้าตรู่โดยอัตโนมัติ ก่อนจะรีบชำระร่างกายและแต่งตัวเพื่อจะออกไปหาเป้าหมาย

    แต่ก็ต้องชะงักเท้าอยู่ที่หน้าห้องเช่นเดิม เมื่อเห็นคนที่ตนคิดถึงกำลังคุยกับชายคนอื่นอย่างสนิทสนม ซึ่งชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นน้องชายฝาแฝดของชายหนุ่มเอง

    นนทพัทธ์มองตามหลังของทั้งสองที่เดินหยอกล้อกันไปตลอดทางด้วยความไม่พอใจ แล้วก้าวเดินหลังตามไปด้วยความเร่งรีบ โดยไม่ให้เป้าหมายได้รู้ตัว





    ฝากติดตามด้วยจ้าา

     





     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×