ร้ายซ่อน...รัก

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 9 ผู้ชายขี้อ้อนกับอาหารเดลิเวอรี่ (70%)

“สวัสดีค่ะ ชามพูดค่ะ”

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มทักทายกลับเสียงนุ่มและตั้งใจฟังเสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยตอบกลับมา

“เอ่อ คุณนนทพัทธ์” หญิงสาวอ้ำอึ้งเมื่อรู้ว่าคนที่โทรหาตนเองนั้นคือใคร

“ครับผมเอง แต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่าชามจะเรียกพี่ว่าอะไร” นนทพัทธ์ทวงถามสัญญา พร้อมกับเอนหลังพิงเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างผ่อนคลายเมื่อได้ยินเสียงหวานของคนตัวเล็ก

“เอ่อ…ค่ะพี่นนท์” ชาริกาเอ่ยเรียกอย่างที่เจ้าของชื่อต้องการ และเอ่ยถามด้วยความสงสัย “พี่นนท์มีอะไรรึเปล่าคะถึงได้โทรหาชาม”

“ก็แค่…คิดถึง” ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่ม นั่นทำให้คนปลายสายหน้าเห่อร้อนขึ้นมาด้วยความเขินอาย

“พูดบ้าอะไรเนี่ย” แม้จะต่อว่า ใบหน้าก็ไม่ได้ลดความแดงก่ำลงเลย

“ก็แค่พูดเรื่องจริง” ชายหนุ่มยืนยันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อรับรู้ว่าคนปลายสายพยายามกลบเกลื่อนความเขินอายเอาไว้

“พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ค่ะ แต่พี่พูดจริงนะคะที่พี่บอกว่า ‘คิดถึง’ ชาม”

แม้บอกว่าจะไม่แกล้งแล้ว ทว่าคนขี้แกล้งก็ยังทำให้คนปลายสายเขินได้ไม่จบไม่สิ้น

“พี่นนท์มีอะไรคะ” ชาริกาตัดบท ก่อนที่นนทพัทธ์จะแกล้งตนไปมากกว่านี้

เพียงแค่เขาพูดคำว่า ‘คิดถึง’ คำๆ นี้มันก็มีอิทธิพลต่อหัวใจเธอยิ่งนัก เพราะก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายนั้นกระหน่ำเต้นแข่งกันจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

“วันนี้ชามไม่มีเรียนใช่ไหมคะ” นนทพัทธ์เอ่ยเข้าเรื่อง

“ไม่มีค่ะ” หญิงสาวตอบ แม้จะสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าวันนี้ตนไม่มีเรียน

“พี่อยากทานอาหารฝีมือชาม ชามทำมาให้พี่นนท์ที่ทำงานได้ไหมคะ” ชายหนุ่มอ้อนเสียงหวาน

เขารู้ว่าวันนี้ชาริกาไม่มีเรียน ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่เขารู้ตารางเรียนของเจ้าหล่อนทั้งสัปดาห์ และส่วนใหญ่หญิงสาวไม่มีเรียน เนื่องจากใกล้จะสำเร็จการศึกษาแล้วจึงมีเวลาว่างมากขึ้น

ชาริกาคิดหนัก เนื่องจากตนเองเคยถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปเหยียบ พี.พี.แอล กรุ๊ป ซึ่งคำสั่งนั้นก็มาจากเจ้าของเสียงหวานที่อ้อนเธออยู่ตอนนี้ แต่น้ำเสียงออดอ้อนก็ทำให้ใจอ่อนขึ้นมา

“พี่นนท์อยากทานอะไรคะ”

“พี่ทานอะไรก็ได้ค่ะ ขอแค่เป็นฝีมือของน้องชาม พี่ก็ทานได้ทุกอย่าง” คนขี้อ้อนยังอ้อนไม่เลิก

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวชามจะเอาเข้าไปให้ แต่พี่นนท์ต้องรอหน่อยนะคะ”

“นานแค่ไหนพี่ก็รอได้ค่ะ”

“พี่นนท์บ้า”หญิงสาวต่อว่าด้วยความเขินอายกับคำพูดชวนเลี่ยนของเขา

“แล้วเจอกันนะครับ”

นนทพัทธ์วางสายไปแล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงถือเครื่องมือสื่อสารค้างอยู่ที่ใบหู

ความเปลี่ยนแปลงอันฉับพลันของเขาทำให้เธอกลัว กลัวว่าวันหนึ่งความใจดีที่เขามอบให้จะหมดไป เหลือเพียงผู้ชายที่ชื่อนนทพัทธ์คนเดิมที่คอยด่าทอ คอยต่อว่าต่างๆ นาๆ เพราะความแค้นที่เธอมีส่วนทำให้ผู้หญิงที่เขารักต้องจากโลกนี้ไปไม่มีวันหวนกลับ

ทว่าก็ต้องเรียกสติกลับคืนมา เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง

“คะป้านวล”

“คุณหนูชามยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนเอ็นดูยืนเหม่อลอยค้างอยู่กับที่มาพักหนึ่งแล้ว

“อ่อ…เอ่อ…ชามว่าจะเข้าครัวหน่อยค่ะ”

“หนูชามอยากทานอะไรคะ ให้ป้าทำให้ไหม” ป้านวลอาสา เพราะเรื่องเข้าครัวเป็นหน้าที่ของตนเองอยู่แล้ว ทว่าก็ได้รับการปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

“ขอบคุณมากค่ะป้านวล แต่ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวชามเข้าครัวเองดีกว่า”

ชาริกาพูดพร้อมกับเดินไปโอบกอดร่างท้วมไว้อย่างอ้อนๆ ก่อนจะผละออกเดินเข้าไปในครัว เพื่อทำอาหารไปส่งให้คนขี้อ้อนที่หิ้วท้องรออยู่

ไรท์กลับมาแล้วค่าาาาาาาาาาาา

ยินดีต้อนรับเข้าสู่โหมดนิยายภัคธีมาค่า



ฝากติดตามด้วยจ้าา