คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
สายลมอ่อนพัผ่าน ใบไม้ไหวเพียเล็น้อย่อนปลิปลิว ร่วหล่นามฤูาล บนพื้นลาเลื่อนไป้วยใบไม้สีแส้ม สารทฤูมาเยือน เปล่าเปลี่ยวอ้าว้า
้นไม้ให่เหลือใบเาะิ่เพียเล็น้อย สุาส่เสียเื้อยแ้วยามอาทิย์อัส รารีาลลืนินแสสว่า ายสูวัยเินสะพายล่อออมาาเรือนหลัหนึ่ เ็หิร่าเล็ร่ำไห้สะอึสะอื้นเินาม้อย ๆ หวัเอ่ยวาาให้ายสูวัยเห็นใ
“ท่านหมอ ฮึ ่วยท่านแม่อ้า้วยเถิ” น้ำเสียใสสั่นเรือยามเอื้อนเอ่ย าสั้น้าวามไม่ลละ ทว่าายสูวัยเพียส่ายหน้า ร่าเล็วิ่ไปเาะา้วยมือู่น้อย “ท่านหมอ ้ามีมาราเพียผู้เียว”
ายสูวัยะัฝ่าเท้า สายาเวทนาเ็น้อย ทว่าัวเามิใ่เทพเียน ะให้รัษาลมหายใอผู้ึ่าไปไ้อย่าไร “ุหนูน้อยัใเสียเถิ”
นัยน์าใสื่อไม่เ้าใ นาเ้าใเพียว่า หามีท่านหมอมารวมารา มารา้อลืมนัยน์ามามอนาแน่นอน
ท่านหมอสูวัยผ่อนลมหายใ วามายืออนิั ่อให้ภูผาแ็แร่เพียใ สัวันอาพัทลายไ้ น้ำหยลหิน หินยัร่อนันใ วามาย็ันนั้น เาแะมือเล็ออาาอย่านิ่มนวล ่อย ๆ เยื้อรายาไป ทิ้ร่าเล็ให้ส่สายามอามไ้เพียอย่าเียว
สรีวัยสาว อายุราวยี่สิบสอ ใบหน้าาม นัยน์าลมวาวรับับแสเทียน ิ้วโ่ั่ันศร มูโ่รั้นรับริมฝีปาอวบอิ่มแส ยามยยิ้มพราวเสน่ห์ นิ้วเรียวามุลำเทียนยถ้วยาึ้นิบ ผินหน้ามอไปนอหน้า่า พบบ่าวไพร่วิ่วุ่นวายราวับวาน้อยื่นพยั์ร้าย
“เป็นอย่าไรบ้า” นายาึ้นิบอีรั้ รอฟัรายานาบ่าวรับใ้
“เรียนฮูหยินรอ ฮูหยินให่หมลมหายใ่อนท่านหมอะมาถึเ้า่ะ” เสี่ยวี บ่าวรับใ้นสนิทรายาน
ฮูหยินรอัวหลันหลันยยิ้มมุมปา ลุึ้นเยื้อย่าไปทาหน้า่า เฝ้ามอวามวุ่นวาย้วยในิ่สบ รอมานานเหลือเิน ผู้ใบ้าปรารถนาเป็นเพียรอ โอาสีเ่นนี้เท่าับสวรร์เ้า้า
“ฮูหยินให่อายุสั้นยิ่นั ท่านพี่ลับมาหรือยั”
“พ่อบ้านหานส่นไปส่่าวแล้วเ้า่ะ”
ัวหลันหลันแ้มรอยยิ้มบาประับมุมปา รอให้สามีลับมาถึ่อน ยามนั้น่อยแสร้เสียใ็ยัไม่สาย มือเลื่อนึ้นแะหาาไล่ลมาถึปลายา หาร่ำไห้มาไป ใบหน้านี้อาเหี่ยวย่น ะึใบุรุษไ้เ่นไร
นาแสร้ถอนหายใ เยื้อรายนั่ลัเิม “ุหนูรอเป็นอย่าไรบ้า”
“นาวิ่ามท่านหมอเ้า่ะ ทว่าไม่เป็นผล”
นิ้วเรียวุลำเทียนวาวลมบนโ๊ะเล่น “เ็น้อยที่น่าสสาร” นาแย้มยิ้มเผยฟันาวราวไ่มุ บุรสาวอนาะ้อเป็นที่หนึ่เท่านั้น สายาวามอรอบห้ออน ่อไปนาะ้อไ้อยู่ในเรือนให่ว่านี้ บ่าวไพร่้อมาว่านี้
ใบหน้าน้อยเปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำา อบนัยน์าแ้ำาารร่ำไห้อย่าหนั ร่าเล็นั่บนเียเฝ้ามอมารา มือน้อยอบุมมืออมาราไว้ไม่ปล่อย นัยน์าใสื่อำลับราวรัิาลเผยวามไม่เ้าใ มาราเพียหลับไปใ่หรือไม่ เมื่อหายเหนื่อยะลับมาอนาอีรั้
บ่าวรับใ้สูวัยมอร่าเล็้วยแววาเวทนา วัยเพียเท่านี้้อสูเสียมาราเสียแล้ว “ุหนูรอ ให้้าน้อยูแลฮูหยินให่เถิเ้า่ะ”
ใบหน้าน้อยแหนมอแม่นมหย นัยน์าใสะพริบถี่พลาส่ายหน้า “ท่านแม่เอ่ยว่าะเล่านิทานให้เียเอ๋อร์ฟั ะพาไปเินเล่นในสวนทุเ้า สอนเียนอัษร วาภาพ” น้ำาใสราวหยาน้ำ้าบนยอห้าหยลบนมือมาราอนา “ท่านแม่เอ่ยเ่นนั้น ทำไมทุนึเอ่ยว่าท่านแม่ายแล้ว ไม่เห็นหรือว่าท่านเพียหลับเพราะเหนื่อย”
บ่าวไพร่่าพาัน้มหน้า แม่นมหยเินไปนั่เีย้าร่าเล็ โอบประอทา้านหลั “ุหนูรอ”
เหลียนิเียส่ายหน้าไม่ยินยอม มือเล็ุมมือมาราแน่น “ท่านแม่เอ่ยว่าะพาเียเอ๋อร์ไปเที่ยว”
“เียเอ๋อร์” น้ำเสียทุ้ม่ำอบุรุษผู้หนึ่เอ่ย บ่าวไพร่่าแหวทาให้ประมุอบ้าน “แม่นมหยพาุหนูรอออไป”
“เ้า่ะ”
แม่นมหยโอบประอเหลียนิเีย ทว่าร่าเล็ิ้นลุลัไม่ยินยอม “ปล่อยนะ เียเอ๋อร์ะอยู่รอท่านแม่ื่น ปล่อย”
“ท่านพี่ ุหนูรออาเ็บไ้” ัวหลันหลันที่ามมาเอ่ย้วยน้ำเสียเอื้ออาทร ทว่าแววาลับพึพอใเมื่อเห็นร่าเล็ทรมาน นาแสร้เผยสีหน้าไม่พอใเมื่อแม่นมหยอาระทำรุนแร่อร่าเล็
“แม่นมหยเบามือ” นาเ้าไปหมายับร่าเล็ไว้เสียเอทว่า… “อ๊ะ เียเอ๋อร์” นาสะบัมือออ บริเวสันมือปรารอยฟันนาเล็ โลหิึมึมออมาเพียเล็น้อย
เสนาบีรมพิธีารเหลียนหลี่ผิ เยื้อรายเ้าหาบุรสาว ับแนเล็ระาลมาบนพื้นห้อ้าเียมารา
“ฮือ” ้วยวามใ เหลียนิเียเบะปาร้อไห้ น้ำาใสแวววาวไหลลมาอาบแ้มนวล มอบิา้วยแววาัพ้อ “ฮือ ท่านพ่อทำเียเอ๋อร์ทำไม”
เหลียนหลี่ผิผ่อนลมหายใเหนื่อยหน่าย “่อให้เ้าไม่ปรารถนายอมรับวามริ แ่อย่าไรไม่อาปิสธไ้ว่า วอาทิย์ึ้นทาะวันออ ทาะวันเสมอ”
นัยน์าู่น้อยไม่เ้าใถ้อยำเหล่านั้น แม่นมหยเพียโอบอุ้มเหลียนิเียออไป…
ร่าเล็อเ่าุายอยู่มุมห้อ ไม่เ้าใว่าเิสิ่ใึ้นับน นัยน์าู่น้อยเฝ้ามอประูห้อเสมอ หวัเพียมาราะ้าวเ้ามาหา เผยรอยยิ้มหวานอ่อนโยนเ่นวันวาน
“ุหนู รับประทานอะไรบ้าเถิเ้า่ะ” เสี่ยวเียวับเสี่ยวหลาน สอบ่าวรับใ้นสนิทเินนำนมมาวาบนพื้นให้เ้านาย เมื่อเรียบร้อยึถอยห่าออไปเพื่อเฝ้ารอ
เหลียนิเียมอนมพลาเม้มริมฝีปาแน่น มือน้อยยื่นไปหยิบมาหนึ่ิ้น ิมูสัำ่อนินนมหมทั้าน้วยวามหิวโหย
เสี่ยวเียวยิ้มเล็น้อย รีบเินไปนั่ร้ามับเ้านาย นามีอายุมาว่าเ้านายสามปี “ุหนู ฮูหยินให่ปรารถนาพบท่านเ้า่ะ”
เสี่ยวหลานเินเ้ามานั่้าเสี่ยวเียว นามีอายุเท่าเสี่ยวเียว “ออไปับพวเรานะเ้าะ”
เหลียนิเียเบะปาเรียมร้อไห้ น้ำาใส่อย ๆ ไหลออมา “ท่านแม่บอว่าะมารับเียเอ๋อร์” นาส่ายหน้าไปมาไม่ยินยอม “เียเอ๋อร์ะรออยู่ที่นี่”
วสันฤูมาเยือน ใบไม้เียวอ่อนผลิใบ พื้นิน่ำุ่มไป้วยหยาฝนโปรยปราย ิมหันฤูร้อนแร ล้ายแผเผาไปทุพื้นที่ สารทฤู ใบไม้ร่วหล่นปลิปลิวาิ่้าน ร่าบอบบานั่รมุมห้อ นัยน์าับ้อประู เหมันฤูหนาวเหน็บ เสียแทถึระู วามอบอุ่นนั้นาหายไปทุฤูาล หิมะโปรยปราย้านนอ เสมือนโปรยปรายลในิใ อ้าว้า โเี่ยว รอเพียปรารถนาเียว หลุพ้น
เสียพิใสัวานลอเลียล้อสายลมแห่วสันฤู หยาหยฝนใสไหลลาหลัา ใบไม้เียวอ่อนผลิใบาิ่้าน โมสะราล่มเมือประับรอยยิ้มแ่แ้มใบหน้าาม อาภร์าวราวหิมะับเน้นให้นาเสมือนเทพธิาลมาุิ
ายสูวัยเรือนผมสีอเลานั่หลับาพริ้มื่ม่ำบรรยาาศ ศีรษะโลไปมาามัหวะเสียพิ ใบหน้าอิ่มเอิบเสมือนำลัื่ม่ำน้ำทิพย์าสรวสวรร์ “วสันฤู หยาฝนโปรยปราย ยออ่อนผลิใบ” มุมปายึ้นเล็น้อย “ุหนูสาม ท่านยัเยาว์นั” เาหัวเราะอย่าอารม์ี
เหลียนิลี่แย้มยิ้มประับใบหน้าาม พวแ้มแระเรื่อประุผลอิเถา ทว่าปลายนิ้วเรียวามยัรลบนสายพิ “ท่านอาารย์ ศิษย์ูออ่ายเ่นนั้นเียวหรือเ้าะ”
อาารย์ุนหัวเราะมิออ ร้อไห้มิไ้ “เ้านี่นะ ้าสอนเ้ามาแ่เยาว์วัย ะูไม่ออเียวหรือ โมสะราล่มบ้านมเมือ วามสามารถพรั่พร้อม บุรุษใไ้ยลโม้อปรารถนาแน่นอน”
มือบาู่ามวานิ่เพื่อให้สายพิสบ รอยแย้มยิ้มบาเบาแ่แ้มใบหน้า สรีใบ้ามิปรารถนาถ้อยำสรรเสริเยินยอ “อาารย์ล้อศิษย์เล่นแล้ว”
อาารย์ุนมอโมสะราั้แ่ศีรษะรปลายเท้า อีเพีย้าวเียว สรีนานี้สามารถึ้นสู่ำแหน่สูไ้ แม้เาะไม่เ้าใว่า เหุใบิาอนาึไม่มอบำแหน่ฮูหยินให่ให้มาราอนาเสียที
“บารั้้อรอเวลาและโอาส เ้าเป็นเ็ลาย่อมเ้าใ”
เหลียนิลี่ลุึ้นยอบายารวะ ใบหน้ามิเผยอารม์ใ สร้าวามพึพอใให้แ่อาารย์ุน
ความคิดเห็น