ในกรง(รัก)เจ้าพ่อ

ลำดับตอนที่ #5 : ภารกิจ 1.

ตอนที่ 5

เมื่อเจนขึ้นไปข้างบน ริต้าก็ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับตัวเอง จะได้มีเวลาอยู่กับอธิวัฒน์ สองต่อสอง

“คุณวัฒน์ขา นี่ก็ดึกแล้วนะคะ คือ ......จะรังเกียจใหมคะถ้าริต้าจะขอค้างที่นี่ ริต้าไม่อยากขับรถกลับคนเดียวนะค่ะ ริต้า กลัวจังเลย”

ริต้าเริ่มออดอ้อน ตามนิสัยของเธอ ซึ่งอธิวัฒน์ก็มักจะรู้ทันเสมอ  นี่ถ้าเป็นเวลาปกติ ไม่มีเจนนี่อยู่ห้องข้างๆ เขาคงไม่มีทางปฏิเสธสาวสวยตรงหน้าอย่างแน่นอน  แต่ ณ ขณะนี้ มันมีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม  ซึ่งเขาเองก็รู้ว่ามันคืออะไร   

“งั้นเดี๋ยวผมให้วาทินไปส่งก็ได้ครับ ถ้าคุณริต้ากลัว”

“แต่ริต้าไม่อยากกลับ กับ วาทินนี่คะ” 

“ให้วาทินไปส่งดีแล้วครับคุณริต้า ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

อธิวัฒน์บอกเสียงเรียบ  ซึ่งนั่นก็ทำให้ริต้ารู้ว่า หมดเวลาที่จะต่อรองของเธอแล้ว

“งั้น....ตามนั้นก็ได้ค่ะ” ริต้ารับคำอย่างช่วยไม่ได้

“วาทิน ไปส่งคุณริต้าที่บ้านให้เรียบร้อยนะ” อธิวัฒน์หันไปสั่ง บอดี้การ์ดคนสนิท

“ครับ” วาทินรับคำสั้นๆ

“งั้นริต้าไปก่อนนะคะ”  แล้วริต้าจะโทรหานะคะ

“ครับ กูดไนท์ครับ คุณริต้า” 

          ริต้าหันมาส่งยิ้มหวานให้อธิวัฒน์ พร้อมกับเดินไปขึ้นรถ โดยมีวาทินเดินตามไปส่ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ป้าจิต  คุณแม่บ้านเดินนำโทรศัพท์มาให้

“คุณวัฒน์คะ  จากที่เกาะค่ะบอกว่ามีเรื่องด่วน”  พร้อมกับส่งให้อธิวัฒน์

“ว่ามา” อธิวัฒน์กรอกเสียงลงในโทรศัพท์

“คุณวัฒน์ครับ ที่เกาะมีปัญหา พวกของเสี่ยวิบูลย์ ส่งคนของมันเข้ามาก่อกวนครับ”

“มันทำอะไร  คือ....มันคิดจะเผาไซด์งานก่อสร้างที่รีสอร์ท  แต่ทางเราเจอก่อน เลยช่วยกันดับไฟทัน”

“มันเสียผลประโยชน์ไปเยอะ ถ้ามันอยู่เฉยๆ นี่สิแปลก” อธิวัฒน์คิดไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องรอบกัด แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

“พรุ่งนี้ 9 โมงส่งเรือเร็วมารับที่ท่า ฉันจะกลับไปที่เกาะ”

“ครับ  นายจะมากี่คนครับ”   

“5 คน”  หลังจากนั้นก็วางสาย

          ทุกครั้งจะไป 4 คน แต่นี่มีเจนนี่อีกคน ถ้าปล่อยไว่คนเดียวที่นี่ เขาคงเป็นห่วง จนไม่เป็นอันทำงานทำการแน่นอน

          ....................................................................................................................................................

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นหน้าห้องอย่างต่อเนื่องนั้น ทำให้เจนรู้สึกรำคาญอย่างยิ่งเพราะเธอเพิ่งหลับไปได้สักพักเดียวเอง

“โอ้ย อะไรกันนักหนานะ คนบ้านนี้ เคาะอยู่นั่นแหละเจนจะนอน”  เจนพูดอย่างรำคาญพร้อมกับเอาผ้าคลุมหัวไว้ไม่ยอมออกไปเปิดประตู   

แล้วก็ต่องแปลกใจเมื่อรู้สึกว่า เตียงนอนนั้นยุบลง

“คุณ.........”   เจนตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆเธอเป็นอธิวัฒน์

“เข้ามาทำไม เจนจะนอน”

“พูดจาไม่เพราะอีกแล้วนะ จำไม่ได้เหรอเวลาที่พูดไม่เพราะ แล้วเป็นยังไง”  อธิวัฒน์ขู่เจน

“เจนง่วงแล้วจริงๆ นะคะ มีอะไรคุยกันพรุ่งนี้ได้ใหมคะ”  เจนพูดพร้อมกับถอยหนีจนสุดหัวเตียง

“วันนี้ฉันต้องไปแล้ว”

“ไปใหน” เจนถามอย่างแปลกใจ

“ไปที่เกาะ มีงานด่วนต้องรีบไปจัดการ”  พร้อมกับมองหน้าเจนนิ่ง

“แล้วเจนต้องอยู่บ้านนี้คนเดียว ??????”   คำถามมากมายผุดขึ้นในใจเจนนี่  จะทำไงดี ใครจะดูแลเจนล่ะ ไม่รู้จักใคร หรืออะไรที่นี่เลย

“ก็ ให้เจนไปอยู่บ้านคุณริต้า ไงดีมั้ย” อธิวัฒน์แกล้งตอบยิ้มๆ

“ไม่นะ เอาเจนไปไว้กับยัยปลาทองนั่น เจนยอมให้คุณวัฒน์เอาเจนไปปล่อยให้ ขจก.ภาคใต้ดีกว่า”

อธิวัฒน์ต้องนั่งขำกับความคิดของเจนนี่

“คุณวัฒน์ ขำอะไร เจนพูดจริงๆนะ”

“เปล่า  ทำไมเจนเรียกคุณริต้าว่าปลาทองล่ะ  เขาเหมือนปลาทองมากเหรอ” อธิวัฒน์พร้อมกับเขี่ยลูกผมที่ลงมาข้างแก้มเจนนี่  

“ไม่ค่ะ หน้ายัยริต้าไม่เหมือนปลาทองหรอกค่ะ แต่สมองน้อยๆของเธอเหมือนมากกว่า”

“ไปเปลี่ยนเสื้อนะ เดี่ยวต้องไปกันแล้ว”  

“ไปใหนอีกล่ะคะ นี่ดึกมากแล้วนะคะ”

“ไปที่เกาะกันไง หรือว่าอยากไปอยู่บ้านคุณริต้า มี 2 ช้อยท์ให้เลือก ถ้าจะไปให้เวลา 15 นาที แล้วรีบลงไปข้างล่าง"

"แล้วไปยังไง นี่มันกี่โมงแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณวัฒน์จะขับรถไป” เจนนี่ถามอย่างแปลกใจ

“ใช่”  เขาตอบสั้น

“ทำไม ไม่ไปที่มันสะบายกว่านี้นะ เมื่อยแย่เลย” เจนบ่นเสียงเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นหูของอธิวัฒน์

“โอเคนะ เอาเป็นว่าเจนไม่ไปใช่ใหม งั้นเจอกันอาทิตย์หน้าที่บ้านริต้าละกัน กลับมาจะไปรับ” อธิวัฒน์รวบรัดพร้อมกับหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้อง

“ไป ค่ะ ... ไป ... เจนเปลี่ยนเสื้อผ้าสิบห้านาที แล้วเดี๋ยวลงไปข้างล่างเลยค่ะจริงๆ” เจนรีบตอบอย่างเร็ว เพราะว่าการได้ไปเที่ยวเกาะ ดีกส่าอยู่ที่นี่กับริต้าอย่างแน่นอน

            อธิวัฒน์หยุดอยู่หน้าประตูพร้อมกับเดินกลับมาหาเจน แล้วก้มลงหอมแก้มใสๆ นั้นหนึ่งฟอดอย่างอดใจไม่ได้ (อีกแล้ว)  ทำเอาเจนยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่หลายวินาที  จนได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหูว่า

“ถ้าเจนไม่ไป พี่ก็ต้องเอาเจนไปอยู่ดีแหละน่า”  พร้อมกับหัวเราะ ฮึ ฮึ ออกไปอย่างอารมณ์ดี

‘อ๋อ นี่ตกลงแกล้งเจนใช่ใหมเนี่ย  .... อย่าให้ถึงที่เจนบ้างละกัน ..ทำไมต้องเอายัยริต้านั่นมาขู่เราด้วย เกลียดที่สุดเลย”

          หลังจากขึ้นไปเรียกเจนนี่เรียบร้อยแล้ว อธิวัฒน์ก็ลงมาให้วาทินที่กลับมาจากส่งริต้า เตรียมรถ 2 คัน เพื่อขับไปไปที่ท่าเรือ ระยะทางจากกรุงเทพถึงท่าเรื่อนั้น ถ้าออกจากรุงเทพฯ เร็ว  ถึงท่าเรือไม่น่าจะเกินเช้า นั่งเรือเร็วอีก ชั่วโมงครึ่งก็จะถึงเกาะที่เขาสัมปทานไว้  ด้วยที่ตั้งที่อยุ่กลางทะเล เกาะนี้ถือว่าเป็นเกาะที่เป็นธรรมชาติมากที่สุด ไม่น่าแปลกที่เสี่ยวิบูลย์อยากได้เกาะนี้ไว้เพื่อตั้งเป็นบ่อนการพนันกลางทะเล  แต่สำหรับเขา คิดว่านี่เกาะ นี้เหมาะกับการทำรีสอร์ทมากกว่า เพราะธรรมชาติที่ยังอุดมสมบูรณ์อยู่นั่นเอง

          นั่งรอสักพักเจนก็วิ่งลงมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อมที่ตัวเองหยิบส่งๆมา เพราะกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้คง ต้องโดนดุอีกแน่นอน

“คุณเจนนี่ ผมช่วยถือครับ” วาทินเดินเข้ามาช่วยเจนถือกระเป๋าของเจนนำไปไว้ที่รถ อย่างรู้หน้าที่

“วาทิน นายขับไปกับฉันนะ   แล้วนาย 2 คน เดี๋ยวขับตามไปอีกคัน วันนี้ใช้รถ 2 คันนะ อยากให้ถึงท่าเรือเช้าแต่อย่าขับเร็วมาก ระวังอันตรายด้วย” อธิวัฒน์เอ่ยสั่งเสียงเรียบ เพราะปกติกการเดินทางไปใหนตอนกลางคืน เค้าต้องระวังตัวเป็นพิเศษอยู่แล้ว และวันนี้ยังมีเจนนี่เข้ามา ยิ่งต้องความระมัดระวังเพิ่มขึ้นอีก

“ออกเดินทางได้แล้ว ฉันไม่อยากสายไปกว่านี้” พร้อมกับหันมามองเจนนี่ที่กำลังยืนงงอยู่ เพราะความง่วงที่ถูกปลุกขึ้นมากะทันหันแบบนี้

“เจน เดี๋ยวค่อยไปนอนในรถ”

เมื่อเจนเดินมาเห็นรถที่จอดคอยอยู่ถึงกับบ่นออกมาอย่างเบื่อๆ

“ไปตั้งไกล ทำไมเอาบีเอ็มไป ทำไมไม่เอารถตู้ไปล่ะ แล้วเจนจะได้นอนมั้ยเนี่ย”

“ได้สิ เดี่ยวให้นอนตัก” แล้วก็หัวเราะอย่างสบายใจ

ส่วนเจนสิ ทำหน้ายุ่งไม่พอใจ แต่อธิวัฒน์ก็ลากเจนเข้าไปในรถ และสั่ง วาทินให้ออกรถทันที