คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ..กลัว
อลันเดินออกมาจากห้องประชุม ตรงมหา จิดานี ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก
พร้อมกับพูดเป็นภาษาอังกฤษ รัวเร็ว
“นี่คุณผู้หญิง กระเป๋าเพื่อนคุณอยู่ท้ายรถใช่มั๊ย ช่วยเอาออกมาให้ด้วย”
อลันกล่าวพร้อมกับจองหน้าจิดานี
“แล้วทำไมจะต้องเอามิทราบ”
“เจ้านายผมต้องการให้เพื่อนคุณไปนอนที่คฤหาสน์ฟรานเซสโก้” อลันตอบเรียบๆ
“แล้วทำไม่ต้องไป ที่นี่ก็นอนได้”
“ผมไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามคุณ” อลันกล่าวสั้นๆ เป็นผลทำให้จิดานี ตาลูกวาว จ้องมาเหมือนจะกินอลันได้ได้อย่างนั้นแหละ แต่อลันก็ไม่สนในมากไปกว่าสิ่งที่เขาต้องการ
“แล้วคุณมาสั่งชั้นด้วยภาษาอังกฤษอย่างนี้ คุณไม่คิดหรือไงว่า ถ้าคนที่ฟังเค้าฟังไม่รู้เรื่อง คุณจะทำยังไงฮะ มาบ้านเมืองคนอื่น แทนที่จะพูดภาษา บ้านเค้า เมืองเค้านี่อะไร พูดแต่ภาษาอังกฤษ”
จิดานี ยังบ่นต่อเป็นผลทำให้
อลันมองหน้าเธอ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างขันๆ
“คุณยืนเถียงผมฉอดๆ อย่างนี้ได้แสดงว่าคุณฟังผมรู้เรื่องอย่างดี ผมไม่มีเวลากับคุณมาก
ขอกุญแจรถด้วย”
อลันตัดบท จิดานีจึงต้องจำใจยื่นให้ แต่ยังมีเสียงเล็ดลอดบ่นเป็นภาษาไทยตามหลังอลันมาเบาๆ
จากเธออยู่ดี
“ไอ้ฝรั่งบ้า มาถึงก็สั่งๆ จะเอาโน่นจะเอานี่ รู้มั้ยชั้นเป็นใคร ฝากๆไว้ก่อนเถอะแก”
อลันไปเอาข้าวของของชริสาเข้ารถอีกคัน โดยมี จิดานี ยืนมองอยู่ไม่ห่าง ...
“เสร็จแล้วครับ คุณจิดานี ..อ้อ แล้วผมก็รู้ว่า คุณคือ มล.จิดานี ไฮโซที่ใครต่างเกรงใจ แต่ไม่ใช่กับผม แล้วผมก็ไม่ใช่ฝรั่งบ้าด้วย”
อลันพูดจบ พร้อมกับ ยัดกุญแจรถใส่มือจิดานี เดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้จิดานี ทำหน้าเหวอ อยู่
“นี่ตกลงพูดไทย แต่ไม่พูด ...ฮึ ..ฝากไว้ก่อน นายต้องเจอกับชั้นแน่ๆ”
ภายในห้องทำงาน หลังจากที่ตกลงกันได้แล้ว ว่าชริสา จะต้องอยู่ในคฤหาสน์ ของแดเนียล เจ้าตัวก็เริ่มจะใจไม่ดีขึ้นมา ไม่รู้ว่า ไปอยู่ที่นั่นคนเดียว จะเป็นอย่างไรบ้าง
“คุณหนูครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ ผมจะแวะมาดูแลบ่อยๆ” คุณดนัยกล่าว
“ค่ะ ริสาฝากด้วยนะคะ” ริสากล่าวเพียงสั้น
“คุณพ่อริสา ฆ่าตัวตายจริงๆ ใช่มั๊ยคะ”
ริสาถามดนัย ซึ่งทำให้ทุกคนในห้องล้วนหันมามองเธอป็นตาเดียว
“แล้วคุณริซ่า คิดว่า ไม่ใช่อย่างนั้นหรือครับ” แดเนียล สวนขึ้นมาทันที สีหน้าและแววตาที่จ้องมานิ่งๆนั้น แต่ทำให้ริสาหนาวขึ้นมาได้เหมือนกัน
“ชั้นแค่เห็นว่า เหมือนทุกอย่างมันถูกเตรียมไว้ให้คุณอย่างจงใจไปหน่อย”
“แล้วคุณริซ่าคนสวย เลยสงสัยผมรึเปล่าครับ” แดเนียล จ้องริสานิ่งเหมือนรอฟังคำตอบที่ถูกใจ ประหนึ่งว่าถ้าคำตอบที่ออกมาไม่เป็นที่พอใจ คนตรงหน้าก็พร้อมจะแหลกคามือเขาได้ทันที
ชริสา มองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดหวั่น . . .
‘เค้าคือนักธุรกิจ คือเจ้าพ่อก่อนตอบคิดดีๆนะ ริสา ไม่งั้นเธอเละ เ ป็นโจ๊กแน่ๆ’ ริสาคิดในใจ
“เปล่า” ริสาตอบสั้น
“ดีแล้ว เพราะผมคือคนสุดท้ายที่คุณหนูริสาคนสวยจะสงสัย จำไว้ ...อ้อ แล้วก็ขอบอกอีกที ..ช่วยแทนตัวเองว่าริซ่า จะดูน่ารักกว่า พูดว่าชั้น แล้วก็จำใส่สมองน้อยๆ ของเธอไว้ด้วย ว่าชั้นอายุมากกว่าเธอ เกือบ 10 ปี และเป็นผู้ปกครองของเธอ อย่าออกฤทธิ์ ให้มันมาก เพราะคนอย่างชั้น ไม่เกรงใจใครอยู่แล้ว”
แดเนียลพูด พร้อมกับมองหน้าริสา ด้วยสายตาที่ไม่บอกก็รู้ว่า เขาเอาจริง
“ค่ะ” ริสา รับคำสั้น เมื่อไม่อยากพูดอะไรมา
“เสียเวลามามากแล้ว และชั้นก็อยากพักผ่อน” แดเนียลกล่าวสั้นๆ พร้อมเดินออกจากห้องไป อย่างไม่สนใจใยดีอะไรมากนัก จนริสา ชักจะงง กับพฤติกรรม เอาแต่ใจของคนตัวโต
“คือ ลุงดนัยคะ ริสา ต้องไปกับเขาจริงๆ ใช่ไหมค่ะ แล้วเขาจะฆ่าริสาทิ้งมั้ย ถ้าริสาทำอะไรไม่ถูกใจเขาน่ะค่ะ”
“คุณริสา เป็นคนคนเก่ง เป็นคนดี และเป็นเด็กที่น่ารัก เนื้อแท้เของคุณหนูคือเพชร อยู่ที่ไหนก็คือเพชร อยู่ที่ว่า คนๆนั้นจะเห็นค่าของเพชรเม็ดนี้เมื่อไหร่” คุณดนัยพูดพร้อมกับ มองหน้าริสา
“ค่ะ” ริสาได้แต่รับคำสั้นๆ พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง เพื่อจะมาลาแม่บ้าน
“ป้าจิตคะ ริสา มาลาค่ะ”
“อ้าวคุณหนู เพิ่งมาจะลาแล้วเหรอคะ แม่คุณของป้า”
“คือ ริสาไม่ได้พักที่นี่น่ะค่ะ แต่ทุกคนทำงานที่นี่ปกตินะคะ แล้วริสา จะจ่ายเงินเดือนตามปกติ ดูแลบ้านให้ริสาด้วยนะคะ” ริสาบอก ป้าจิต ด้วยสีหน้าแจ่มใส (แต่ใจห่อเหี่ยวสุดๆ)
“แล้วคุณหนูจะไปอยู่ที่ไหนคะ” ป้าจิตถามด้วยความห่วงใย
“คือ ริสาอยู่กับคุณแดเนียลน่ะค่ะ ป้าไม่ต้องห่วงนะ ริสาดูแลตัวเองได้ค่ะ แล้วริสาจะแวะมาหาบ่อยๆ นะคะ” ริสาพูดพร้อมกับยิ้มน่ารัก ตามแบบของเธอ ซึ่งก็ทำให้คนมองสบายใจได้บ้าง
“งั้นริสา คงต้องไปแล้วค่ะ” ริสากล่าว พร้อมกับยอกมือไหว้ผู้สูงวัย
เดินออกมาจากห้องรับแขก ริสาไม่เห็นเพื่อนสาวอยู่ จึงมองออกไปลายจอดรถหน้าบ้าน เห็นจิดานี ยืนพิงรถอยู่ ถัดออกไป เห็นรถตู้สีดำคันใหญ่ แต่ไม่เห็นแดเนียล
จิดานี รีบเดินมาหาริสาด้วยท่าทีร้อนรน
“ริสา ตกลงแกจะไปอยู่กับเขาเหรอ แกอย่าลืมนะ เขาเป็นมาเฟีย เกิดแก ไปขัดแข้ง ขัดขาเค้า
แกโดนยิงทิ้งหมกป่าเลยนะ” จิดานี เตือนเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง
“ไม่หรอก เค้าไม่ทำหรอกแก” ริสาตอบ
“เพราะอะไร แกถึงคิดอย่างนั้น” จิดานีถามเพื่อนสาวด้วยสายตาสงสัย
“เค้าต้องดูแลชั้นตามพินัยกรรมน่ะ ไม่ทำอะไรชั้นหรอก แกก็รู้ คนอย่างริสา ไม่ให้ใครมาทำอะไรอยู่แล้ว”
ริสาบอกกับเพื่อนสาว
“งั้นก็แล้วไป ยังไงคืนนี้แกโทรหาชั้นด้วยนะ นี่เบอร์ชั้น” จิดานียัดนามบัตรใส่มือเพื่อนสาว
“แต่ชั้นไม่มีโทรศัพท์นะ จิดา”
“บ้านเศรษฐี ระดับโลกขนาดนั้น เค้าต้องมีโทรศัพท์ที่บ้านอยู่แล้ว แกก็แค่ยกหูแล้วโทรมา มันไม่ยากเลยนะแก”
จิดานีสอนเพื่อนสาว
“ค่ะ แม่คนแสนรู้” ริสาล้อเพื่อนสาว
“ย่ะ กระเป๋าแก โดนอีตาบอดี้การ์ด ผมทองลาก เข้ารถไปแล้ว” จิดานีบอก
ยังไม่ทันที่ชริสา จะพูดอะไรกับเพื่อน ประตูรถตู้ก็เปิด ออก พร้อมกับแดเนียล ก้าวออกมา หน้าตาบอกบุญ
ไม่รับสักเท่าไหร่ พร้อมกับเดินตรงมาหา ชลิสา
“ริซ่า เราต้องรีบ ชั้นมีงานทำนะ คุณจิดานี ผมขอเอาตัวริซ่าไปสักพัก ยังไงถ้าคุณจิดานีคิดถึงริซ่า แวะไปหาที่ บ้านผมได้ตลอดเวลา ริซ่าจะได้ไม่เหงา” พูดจบก็แขนลากริสา ยัดเข้ารถตู้ แบบไม่ค่อยปราณีเท่าไหร่
“เบาๆได้ไหม ริสาเจ็บ” ริสาพูดพร้อมกับมองมือใหญ่ที่จับอยู่บนต้นแขน ตัวเอง
แดเนียล ค่อยๆปล่อยมือออกพร้อมกับมอง สาวสวยตรงหน้า ผิวเนียน สีน้ำผึ้งที่น่าลูบไล้ ขนตางอน จมูกโด่ง ปากสีชมพู ที่เห็นแล้ว มันทำให้เลือดในกายของเขาไหลเวียนเร็วขึ้นอย่างประหลาด
“ให้ตายสิ ชั้นจะอดทนกับเธอได้นานสักแค่ไหน สาวน้อย ถ้าชั้นรวบหัวรวบหางเธอ มันก็ไม่ใช่ความผิดของชั้น ใครใช้ให้เธอดึงดูดชั้นได้ขนาดนี้ ให้ตายสิ” แดเนียลคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ในใจ
ความคิดเห็น