คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 คำตัดสิน
จิดานีจับมือเพื่อนสาว พร้อมกับพาเข้ามาในบ้านที่เป็นบ้านของชริสาเอง คนงานเก่าทุกคนยังอยู่ ป้าจิต แม่บ้านเก่าแก่ของพ่อ ลมัย ชบา พี่เลี้ยง ของเธอ ลุงชมคนสวน ที่บางวันทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้เธอ สี่ชีวิตที่เป็นเหมือนครอบครัว ‘แล้วเธอจะเห็นแก่ตัว ทิ้งทุกคนได้ยังไงกัน’
“คุณหนูของป้า แม่คุณ เป็นยังไงบ้างคะ เหนื่อยไหม”
ป้าจิตพูดพร้อมกับลูบหัวของชริสาอย่างเอ็นดู
“ป้าจิต ริสาขอโทษนะคะ ริสาไม่ได้ช่วยอะไรใครเลย ทำอะไรไม่ได้เลย ริสาแย่จริงๆเลยใช่ไหมคะ”
ชริสาพูดพร้อมกับน้ำตา คลอ
“แม่คุณของป้า ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราดูแลตัวเองได้ค่ะ อย่างมากก็กลับบ้านนอก ก่อนหน้านี้คุณท่าน พ่อของคุณหนูให้เงิน พวกเราบอกว่าเป็นเงินโบนัส คนละก้อน บอกว่าเก็บไว้ทำทุน แต่ป้าก็ไม่คิดว่าคุณท่าน ...”
พูดได้แค่นั้นป้าจิตก็สะอื้น
“ไม่เป็นไรค่ะป้า ริสาจะขอร้องเจ้าของคนใหม่ให้เค้ารับทุกๆคนทำงานต่อนะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ”
ริสาบอกทุกคน
“ป้าจิตคะ ทุกคนอยู่ไหนกันคะ แล้วรถใครหรือคะที่จอดหน้าบ้านเรา”
“รถของคนที่มาฟังเรื่องพินัยกรรมน่ะค่ะ เป็นฝรั่งค่ะ แต่พูดไทยได้ คุณดนัยบอกว่าเค้าจะมาดูแล กิจการของคุณท่าน รายละเอียดคุณหนูต้องถามคุณดนัยค่ะ” ป้าจิตอธิบาย
“รีบเข้าไปเหอะ” จิดานี เร่งเพื่อนสาว เจ้าตัวจึงพยักหน้าเดินมาทางห้องที่คิดว่า น่าจะเป็นห้องทำงานของพ่อเธอ
“อ้าว คุณริสา มาพอดี ลุงกำลังจะออกไปตาม” คุณดนัยเปิดประตูออกมาพอดี
“ค่ะ เริ่มกันเลยก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”
ริสาพูดจบพร้อมกับก้าวเข้ามาในห้อง สิ่งที่สะดุดตา คงเป็นร่างสูงในสูทสูดำ แค่มองก็พอรู้ว่ามันราคาแพงระยับ ผมสีน้ำตาลเข้ม ที่ยืนหันหลังให้เธอ มองออกไปทางหน้าต่าง พลอยทำให้อยากเห็นหน้าเจ้าหนี้ขึ้นมา ตะหงิดๆ ห่างไปอีกนิด มีชายหน้าตาท่าทาง รู้เลยว่าเป็นคนสนิท นั่งอยู่พร้อมกับกองเอกสารตรงหน้า พร้อมกับอีกคนที่ยืนใสแว่นดำ ไม่พูดไม่จา ประหนึ่งว่าถ้าเสียงของเค้าเล็ดลอดออกมา จะตกงานอย่างนั้นแหละ
“เชิญนั่งครับ หนูริสา”
“คุณแดเนียล ครับ พร้อมแล้วครับ” คุณดนัยหันไปบอกกับ คนตัวโตที่ยืนอยู่
พร้อมกับหันมากล่าวกับชริสา
“คุณริสา ลุงจะแนะนำให้รู้จักกับคุณ แดเนียล ฟรานเซสโก มาคัส คุณแดเนียลจะเป็นคนที่เข้ามาดูแลกิจการของคุณท่านในช่วงนี้ เพราะลำพังคุณหนูคนเดียวคงไม่ไหว” คุณดนัยอธิบาย
ชริสาเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของร่างสูง เค้าโครงหน้าที่คม ตามแบบฉบับของคนอิตาลี ผสมกับอเมริกัน ที่ทำให้ใบหน้านี้หน้ามอง จมูกโด่ง ตาคม ผิวละเอียดสีน้ำตาลที่เหมือนกับคนที่ออกแดด แต่กลับทำให้คนตัวโตตรงหน้าดูมีเสน่ห์ เหลือล้น ‘แต่ทำไมหน้าดุจังเลย ’ ชริสาแอบคิดในใจ
“ก็ในเมื่อมีคนที่จะมีคนมาดูแลอยู่แล้ว จะเปิดพินัยกรรมให้เสียเวลาทำไม อยากได้ก็เอาไปสิ”
ชริสาพูดขึ้น ตามความคิดของตนทันที
ทั้งห้อง จึงตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนมองมาที่ริสา รวมถึงแดเนียล
“ถ้าเธอพูดอย่างนั้น ชั้นก็ยินดีรับทุกอย่าง ของตระกูลทรัพย์ ดำรง ไว้ในครอบครอง ซึ่งเธอก็ต้องยอมรับในข้อนั้นตกลงนั้น และพึงระลึกเสมอว่า ต่อไปเธอ คือคนอาศัย” แดเนียลพูดขึ้นอย่างช้าๆ และชัดเจน
“คุณริสาครับ คุณแดเนียล ครับ ใจเย็นก่อนครับ ขอให้ผมได้เปิดพินัยกรรมก่อนเถอะครับ” คุณดนัยเห็นท่าไม่ดี เพราะดูเหมือนว่า จะเกิดสงรามย่อยๆ ขึ้นในห้องนี้เสียก่อน
“ริสาจะฟังพินัยกรรม แต่ถ้าเสร็จเมื่อไหร่ ริสาจะกลับอเมริกา และริสาจะเอาพ่อไปกับริสาด้วย ริสาจะไม่อยู่ให้ใครมาว่าริสาหรอกค่ะคุณลุง” ชริสายังไม่วายเถียงต่อ
แดเนียล จ้องมองสาวสวยตรงหน้า ที่ตั้งหน้าตั้งตาเถียงเขาอย่างเอาเรื่อง ผมยาว ผาวสีน้ำผึ้งแบบคนเอเชียแท้ ปากนิด จมูกหน่อย โครงหน้าเรียวเล็ก เหมือนตุ๊กตา พลางนึกในใจ
‘ถ้าเธอไม่พูดคงจะน่ารักกว่านี้เยอะเลย’
“เอาล่ะครับ ผมจะเริ่มอ่านพินัยกรรม เลยเมื่อทุกคนพร้อมกันแล้ว”
“ผมนายโยธิน ทรัพย์ ดำรง ขอแจกรายละเอียด ทรัพย์สิน และ ทรัพย์สมบัติ ของบริษัท ทรัพย์ดำรง เอ็นจิเนียริ่งดังนี้ บ้านและที่ดิน ทั้งหมด ขอมอบให้ นางสาวชริสา ทรัพย์ ดำรง ทั้งหมด โดยมีเงื่อนไขคือ ทุกอย่างต้องอยู่ในความดูแลของ คุณแดเนียล ฟรานเซสโก มาคัส กรรมการผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท และ นางสาวชลิสา จะมีสิทธ์ อย่างสมบูรณ์ เมื่ออายุครบ 28 ปี . ส่วนบริษัท บริษัท ทรัพย์ดำรง เอ็นจิเนียริ่ง ขอให้อยู่ในความดูและของคุณเนียล ฟรานเซสโก กรรมการผู้ถือหุ้นรายใหญ่ซึ่งมีหุ้นอยู่ 60 เปอเซ็นต์ ส่วนหุ้นอีก 10 เปอร์เซ็น ข้าพเจ้าขอมอบให้นางสาวชริสา บุตรสาว และขอให้ นางสาวชริสา อยู่ในความดูแลของคุณคุณแดเนียล ฟรานเซสโก มาคัส จนถึงอายุ 28 ปี ”
คุณดนัย อ่านจบพร้อมกับเงยหน้ามอง ชริสา ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง แต่สิ่งที่เห็นคือ ชริสา นั่งนิ่ง เหมือนไม่ได้สนใจจะรบฟัง
“คุณหนู ริสา ว่าอย่างไรครับ ยอมรับในพินัยกรรมใช่ไหมครับ” คุณดนัยถาม
“ค่ะ ริสาทำไรไม่ได้อยู่แล้ว คงต้องยอมรับ” ชริสา พูดเหมือนประชด พร้อมกับมองหน้าคนตัวโต ที่นั่งไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
“คุณแดเนียลล่ะครับ”
“ได้ ไม่มีปัญหา งั้นช่วยบอกที่บริษัทนะว่า พรุ่งนี้ผมจะเข้าประชุม และก็บอกด้วยว่า ขอประชุมผู้ถือหุ้นรายใหญ่ทั้งหมด” พร้อมกับหันมาสั่งชริสา
“เธอด้วย สาวน้อย พรุ่งนี้เข้าประชุม หัดทำอะไรที่มันสร้างสรรค์ แล้วก็มีสาระซะมั่ง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวไปวันๆ แล้วก็หายใจทิ้ง” แดเนียลพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“นี่คุณว่าใครมิทราบ ชั้นไม่ไดเที่ยวไปวันๆ ชั้นเรียนอยู่ แล้วนี่ก็ปิดเทอม ชั้นกำลังจะเรียน ปริญญาโทที่อเมริกา รับรู้ไว้ซะด้วย แล้วก็ไม่ต้องมาสั่งชั้น” ชริสาพูดพร้อมกับลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนี
แต่ช้ากว่ามือใหญ่ที่คว้าแขน ชริสา พร้อมกระตุกเบาๆ เจ้าตัวก็ปลิวมาปะทะ คนตัวโตอย่างจัง จนต้องเอามือดันหน้าอกเขาไว้
“อย่ามาขึ้นเสียงกับชั้น ชั้นป็นผู้ปกครองเธอ จำไว้นะ” แดเนียล ตวาดกลับ ด้วยสีหน้าที่เลขา อย่าง อลัน รู้ดีว่า หน้าอย่างนี้ ห้ามเข้าไกล้ แต่ชริสานั้นพลาดจนได้ ท่ามกลางความตกใจ ของคนในห้องอย่างคุณดนัย ...และชริสาเอง
“ไม่ต้องมาสั่งชั้น” เธอยังใจกล้าทั้งที่รู้ว่าตัวเองเสียเปรียบ มือบางดันหน้าอกไว้มือเห็นแววตาดุดันเอาจริงของแดเนียล ชริสาก็ร้อนๆ หนาวๆ แต่จะให้ยอมคงไม่มีทาง แต่ชริสาก็ ต้องใจเต้นแรงอีกครั้งเมื่อแดเนียล ก้มลงกระซิบที่ริมหูของเธอ
“ถ้าเธอยังเถียงชั้นต่อหน้าคนอื่น ชั้นคงไม่เก็บเธอไว้ให้รกหูรกตา หรือถ้าจะเก็บ คงให้อยู่แค่บนเตียงของชั้นแทน”
แดเนียลพูดจบพร้อมกับปากที่จงใจให้โดนใบหูนิ่มของเธอ ชริสา ถึงกับยืนตัวแข็ง รู้สึกว่าหน้าแดงขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นอย่างผิดจังหวะ
แดเนียลมองสาวน้อยตรงหน้า
พร้อมกับบอกตัวเองว่า …เย็นไว้ ไม่ใช่เด็ก 18-19 ที่จะมามีอารมย์อยากจะ กินสาวน้อน้อยตรงหน้าทั้งตัว เพียงที่มือเธอสัมผัส...เค้าต้องสะกดอารมณ์อย่างมาก เวลาที่เห็นเธออยู่ใกล้ๆ แบบนี้ “ให้ตายเถอะแดเนียล อายุ 33 แล้ว ไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อน ทำไมยังเป็นอย่างนี้ได้ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยจะเป็นแบบนี้ไม่ว่ากับสาวคนไหน” เค้ายังด่าตัวเองในใจ
แดเนียล ปล่อยมือจากหญิงสาวพร้อมกับ สั่งคุณดนัยต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ประชุมกันตามนี้ นะครับ นัดผู้ถือหุ้นในไทยให้ด้วย ...คืนนี้ ผมจะนอนที่โรงแรม แล้วยังไงผมจะให้คนเข้ามาตกแต่งห้องที่บ้านนี้ เตรียมเข้ามาอยู่” แดเนียลออกคำสั่ง พร้อมกับมองมาที่ชริสา ที่กำลังจะอ้าปากถาม
“เงียบ ริซ่า ถ้าไม่อยากมีปัญหากับชั้น” เค้าพูดพร้อมกบจ้องหน้า ชริสาไว้นิ่ง
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่อยู่ที่นี่ แต่ผมจะอยู่ที่คฤหาสน์ ตระกูลฟรานเซสโก้ ที่ชานเมืองละ กัน”
ชลิสา เมื่อได้ยินดังนั้น ถึงถึงกับโล่งอก ...”รอดแล้วไม่ต้องอยู่กับนายยักษ์นี่”
“แต่ ริซ่า ไปอยู่ที่บ้านของผมด้วยละกัน เพราะผมจะได้ดูแลได้อย่างสะดวก ไม่ต้องห่วง”
แดเนียลพูดพร้อมกับ รอยยิ้มที่มุมปาก
“ไม่มีทาง ชั้นไม่ไปอยู่กับแก ไอ้ฝรั่งบ้า” ชริสาเริ่มอารมณ์เสีย พร้อมกับ ด่าแดเนียลออกมาอย่างลืมตัว
“เธอ ว่าใครบ้านะ” แดเนียลเริ่มจะหมดความอดทนกับ เด็กดื้อตรงหน้าเต็มที
“ใช่ ชั้นมันบ้า แต่ชั้นคือคนที่ต้องดูแลเธอ ดูแลบ้านหลังนี้ เอาสิ ....ไม่ไปบ้านชั้นก็ได้ แต่บ้านนี้ ชั้นจะไม่ให้ใครอยู่ จนกว่าเธอจะอายุครบ 28 ไล่ออกให้หมดเลยมั้ย คนงานเก่าแก่ ของพ่อเธอ ....ให้เค้ากลับไปลำบากที่บ้านนอก ไม่ให้เหลือใครเลย อยากให้ชั้นทำอย่างนั้นมั้ย” แดเนียลหมดความอดมนกับชริสา เต็มที
ชริสา มองแดเนียล ด้วยสายตาที่เกลียดชัง น้ำตาคลอ ..... “คุณใจร้ายกว่าที่ชั้นคิดไว้อีกนะ ถ้าคุณเกลียดชั้นก็ลงที่ชั้น คนพวกนั้นเค้าไม่เกี่ยว อย่าไล่พวกเค้าเลย ถ้าคุณอยากอยากชนะชั้น ..ก็ได้คุณชนะ ชั้นยอมไปอยู่กับคุณที่บ้าน แต่เก็บบ้านนี้ไว้นะ มันคือความทรงจำสุดท้ายของชั้นที่มีกับพ่อ คนที่นี่ทุกคน คือคนในความทรงจำของชั้น กับพ่อ ” ชริสาพูดพร้อมน้ำตาที่ร่วงลงอาบแก้ม
แดเนียลไม่คิดว่าคำขู่แค่นี้ จำทำให้คนที่ไม่กลัวใครอย่างชริสา ยอมทุกอย่าง ถึงแม้จะรู้มาจากคุณทนายบ้างก็ตาม ว่า ริสา รักคนในบ้านมาก เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ..
เห็นแม่ตัวดี น้ำตาร่วง แดเนียล ก็ใจอ่อนยวบ นึกอยากจะ ดึงเข้ามากอด แต่ก็เกรงใจคุณทนายที่นั่งมองเหตุการณ์ แต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะ คุณดนัยรู้จัก ตื้นลึก หนาบาง ของแดเนียลเป็นอย่างดี เค้าอาจเป็นพระเจ้าสำหรับหลายๆคน แต่สำหรับบางคน ถ้าทำให้แดเนียลอารมณ์เสีย ..เค้าก็คือ นรก ดีๆนี่เอง ไม่อย่างนั้นนั้น คงไม่ได้ฉายาว่า พยัคฆ์ดำ แห่งกรุงโรมเป็นแน่
“กระเป๋าเดินทางอยู่ไหน” แดเนียลถามเสียงห้วน
“ในรถเพื่อน” ชลิสาตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม
แดเนียลหันมองอลัน เลขา คนสนิท ซึ่งจริงๆแล้วเป็นลูกพี่ลูกน้อง กับเค้าเองงานของเค้าหาคนไว้ใจได้ยาก เพราะฉะนั้นถ้าไม่ไว้ใจได้จริง คงไม่กล้าจ้าง
อลัน เหมือนรู้หน้าที่ ลูกขึ้นเก็บเอกสาร พร้อมกับรีบเดินออกมาด้านนอก เพื่อทำตามที่พี่ชายเค้าต้องการ
ความคิดเห็น