ในกรง(รัก)เจ้าพ่อ

ลำดับตอนที่ #1 : รู้จักผู้ปกครอง(ตัวร้าย)

สนามบินดอนเมือง....
     วุ่นวายเหมือนปกติ
ผู้คนที่ต่างมุงหน้าไปยังที่หมายนั้น
หากแต่จะมีจุดที่สะดุดตาผู้คนคงจะเป็นสาวน้อย วัย 24
หน้าลูกครึ่งอเมริกัน ผิวขาว
ตาคมที่ได้มาจากแม่ที่เป็นคนไทยทำให้ใบหน้าสะดุดตาคนที่พบเห็
็นยิ่งนัก..แต่ในเวลานี้เจ้าตัวดูจะไม่มีเวลาสนใจใครทั้งนั้
น นอกจากมองหาคนที่มารับ  คนจากตระกูล “พิพัฒน์ไพศาล”
ตระกูลนี้ ที่จะมาเป็นผู้ปกครองของเธอ แต่ด้วยเวลานี้ เพิ่ง
จะตีห้าครึ่งทำให้เธอต้องรอสักพักกว่าจะมีคนมารับ
“แล้วใครจะมารับ ตื่นกันรึยังเนี่ย
รู้รึเปล่าเนี่ยว่าเจนจะมาถึงกี่โมง”
  เจนนิสา   พิทักษ์กิจ  หรือเจนนี่ เริ่มจะบ่น
ตามนิสัยที่ไม่ชอบคอยใครของเธอ
     ถ้าจะพูดถึงสาเหตุที่ทำให้เจนต้องมาอยู่กับตระกูลนี้
ไม่มีอะไรมาก นอกจากความรู้สึกที่ว่าตัวเองเป็นเด็กบ้านแตก
เด็กที่พ่อกับแม่เลิกกัน แต่ละคนล้วนไปมีครอบครัวใหม่กันหมด
กระทันหันจนรับไม่ทันแต่ทั้งคู่ก็ยังรักและห่วงลูกสาวคนนี้เ
หมือนเดิม  เพียงแต่เจนนี่
รู้สึกว่าตัวเองอาจเป็นส่วนเกินของทั้งสองครอบครัวนี้ก็เลย
เลือกไม่อยู่กับใครเลยดีกว่า ถ้าคิดถึงค่อยไปเจอ
เจนนี่เลยรับข้อเสนอที่ว่า
ให้มาเป็นลูกสาวบุญธรรมของเพื่อนสนิทของคุณแม่เธอ
“คุณลัดดา และคุณไพศาล  พิพัฒน์ไพศาล”
แม่บอกว่าทั้งสองเป็นผู้มีอิทธิพล เป็นนักธุรกิจ
และเศรษฐีอันดับต้นๆของเมืองไทย
แต่ที่เจนนี่มาอยู่กับทั้งสองเพราะคิดว่าท่านทั้งสองไม่มีลู
กสาว ท่านมีแต่ลูกชายคนเดียว จบโทจากอังกฤษ
และต้องนี้ก็ทำงานแทนทั้งสองอย่างดีเยี่ยม
เดี่ยวนี้คุณไพศาล ว่าที่พ่อบุญธรรมของเธอ
นั่งเป็นประธานกรรมการที่ปรึกษาของพิพัฒน์ไพศาลอย่างเดียว
“คุณเจนนิสา พิทักษ์กิจ รึเปล่า ครับ” เสียงทักดุๆ
จากผู้ชายใสสูท และแว่นดำเหมือนในหนังมาเฟีย
ที่ทำให้เธอสะดุง
“ แล้วนายเป็นใคร”
สำนวนภาษาไทยที่แปร่งๆเล็กน้อย สำหรับคนที่อยู่ต่างประเทศ
แต่ไม่ได้ทำให้ผู้ฟังนั้นฟังยากมากนัก
“ผมเป็นคนที่จะมารับคุณไปบ้าน พิพัฒน์ไพศาล ครับ”
“แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไง ว่าใช่จริงรึเปล่า”
“ผมรับหน้าที่มาจาก คุณอธิวัฒน์ ให้มารับคุณไปที่บ้านครับ”
คำตอบของ ชายชุดดำยังตอบไม่ต่างจากเดิมนัก
“แล้วคุณ อธิวัฒน์ ของนายเป็นใครฉันไม่รู้จัก ฉันรู้จักแต่
คุณไพศาล และคุณลัดดา พ่อแม่บุญธรรมของฉันเท่านั้น”
“คุณ อธิวัฒน์ คือลูกชายของท่านทั้งสองครับ
และจะเป็นพี่ชายบุญธรรมของคุณ แล้วอีกอย่างตอนนี้
คุณอธิวัฒน์คอยคุณอยู่ในรถ
และคงจะไม่พอใจอย่างมากถ้าคุณยังไม่ตามผมยอมมาแบบนี้”
“ฉันไม่ตามไปใหนทั้งนั้น จนกว่าจะมีอะไรมายืนยันว่า
นายเป็นคนของพิพัฒน์ไพศาลจริงไม่อย่างนั้น
ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ไปใหนทั้งนั้น”  เจนนี่ตอบอย่างฉะฉาน
และดื้อรั้นตามนิสัยตัวเองที่ไม่เคยยอมใคร
“คุณเจนนิสา ครับ  คุณทำแบบนี้ผมเดือดร้อนนะครับ
และไม่ใช่ผมคนเดียวถ้า คุณอธิวัฒน์โกรธขึ้นมา
คุณเจนนิสาก็คงไม่อยากเจอกับอารมย์ร้ายๆ
ของคุณอธิวัฒน์หรอกครับ ผมเตือนด้วยด้วยความหวังดี”
ชายชุดดำเริ่มขู่ แต่มันไม่ได้ทำให้เจนนี่กลัวขึ้นมาได้
“ฉันไม่ไปใหนทั้งนั้น”
“คุณครับ ... คือ ...”  คำพูดที่หยุดหายไปของชายชุดดำ
พร้อมกับสายตาที่มองไปด้านหลังเจนนี่อย่างเกรงๆ
นั้นทำให้เจนต้องหันไปมอง   ผู้ชายที่เดินตรงมา
ก็ยอมรับนะว่า หล่อมาก ผู้ชายผิวขาว สูงประมาณ 180-185
เซนติเมตรได้มั้ง เจนนี่เดาอย่างคร่าวๆ   ตา จมูก
ปากที่รับกันอย่าลงตัวทำให้ใบหน้าคมเด่น
และน่ามองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าไม่มีใครบอก
เจนนี่คิดว่าเป็นนายแบบอย่างแน่นอน แต่หน้านี่สิ ..ทำไม
ดุจัง
“นายทำฉันเสียเวลานะ วาทิน”เสียงเข้มที่ถามออกมาอย่างมีอำนาจ
“คือ ....คุณเจนนี่ไม่ยอมไปกับผมครับ”
คนที่ชื่อวาทินตอบออกมาอย่างกลัวๆ
"คุณเจนนี่ครับ นี่คือคุณอธิวัฒน์ครับ" วาทินแนะนำให้เจนได้รู้ว่าผู้ชาย
ที่หน้าตาหล่อแบบดุๆนี่ คือ คุณอธิวัฒน์
เจนนี่ยังยืนไม่สนใจ และไม่ยอมยกมือไหว้ เหมือนที่แม่เคยสอน
ถ้าแม่ยืนอยู่ใกล้ๆ เจนคงโดนหยิกเนื้อเขียวเป็นแน่ เจนนึกในใจ
แล้วเจนก็ต้องตกใจ เมื่อมือใหญ่เข้ามากระชากมือเจน จนปลิวไป
ปะทะอ้อมอก พร้อมกับรวบเจนไว้แน่
"โอ้ย นี่คุณจะบ้าเหรอไง ฉันเจ็บนะ"
"ใครใช้ให้เธอไม่ฟังที่ฉันสั่ง"
ใบหน้าดุที่ก้มลงมาใกล้เจน จนทำให้เจนใจเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ก็ยัง
ปากดีไม่เลิก
"ปล่อยฉันนะ แกจำไว้เลยนะ ฉันจะฟ้อง คุณลัดดา กับคุณไพศาล
ว่าแกแกล้งฉัน" เจนตวาดกลับอย่างไม่กลัว
"เสียใจนะ เดือนนี้ท่านทั้งสองอยู่เชียงใหม่ เธอต้องอยู่ในความดูแล
ของฉัน และเชื่อฟังฉันเท่านั้น" แววตาที่จ้องกลับมาอย่างผู้ชนะ
พร้อมกับลากเจนเดินไปที่รถอย่างไม่สนใจว่าเจนจะยอมไปหรือไม่
"ถ้าเธอยังขืนดื้อ อีก ฉันจะอุ้มเธอเดินจากตรงนี้ไปที่รถ"
เสียงพูดที่ดุ จริงจังจนทำให้เจนนิ่ง เงียบไม่กล้าขัดขืน เพราะความกลัว
"แต่อย่างหวังนะ ว่าจะสั่งเจนได้ทุกอย่าง" เจนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
"วาทิน เอากระไปใส่ที่รถ แล้วไม่ต้องกลับบ้านแล้ว ไปที่ออฟฟิศเลย
วันนี้ฉันสายเพราะเด็กเหลือขอนี่มามากพอแล้ว เวลาฉันมีค่า มากกว่า
ที่จะมาเสียเวลากับคนอย่างเธอ" พร้อมกันอธิวัฒน์ก็ลากเจนนี่มาพลัก
เข้าไปในรถอย่างไม่สนใจใยดีนัก
"เบาๆ ได้ใหม ฉันเจ็บนะ" เจนนี่ยังบ่นอีก แต่คราวนี้เสียงเริ่มเบาลง
เพราะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ คงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ก็ดูอย่างนายวาทิน
คนที่มารับเธอสิ อย่างกับมือปืนแน่ะ อีกทั้งในรถยังมีคนขับรถที่ดูยังไง
ก็ไม่ต่างจากนายวาทินเลยแม้แต่น้อย เจนนี่อยากรู้จังว่าข้างเอวสองคนนี่
จะมีปืนเหน็บอยู่หรือเปล่า แต่ยังไงก็คงไม่กล้าเสียงไปเปิดดูอย่างแน่นอน
ยังไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้ บางทีเจนอาจจะตายได้ในวันแรกที่เหยียบ
ประเทศไทย คิดแล้วสยอง เจนนั้งคิดพร้อมกับมอง กรุงเทพฯยามเช้า
ที่ทุกอย่างแตกต่างไปจากที่ที่เธอจากมา คิดแล้วก็น่าเศร้าจัง...เฮ้อ
   อธิวัฒน์ นั้งมองสาวน้อยที่อยู่ข้าง หน้าตาที่สวย ไม่ได้สวยแบบเนียบ
เหมือนนางแบบ หรือดาราสาวๆที่เค้าเคยควง แต่สวยแบบใสๆ ธรรมชาติ
จมูกโด่ง ที่บอกได้เลยว่าดื้อไม่ใช่เล่น ปากชมพู ตาสีน้ำตาลอ่อน แก้มเป็น
พวงสีชมพู ที่มองแล้วอยากจะเข้าไปหอม ซักฟอดใหญ่  แต่ถ้าทำอย่างนั้น
จริง คงเสียการปกครองเป็นแน่แท้ ก็ทั้งคุณพ่อ และคุณแม่บอกให้ดูแลน้อง
อย่างดี น้องสาวบุญธรรม ตอนนี้เริ่มมองเห็นความวุ่นวายที่จะตามมาอย่าง
แน่นอน รวมทั้งหัวใจของเค้าเองด้วย ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเจอ
ผู้หญิงที่อยู่ใกล้แล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ คงต้องบอกว่ามันยากแค่ใหนที่จะปล่อย
สาวสวยในอ้อมกอดออกมา เค้าต้องข่มใจอย่างมาก..ทั้งที่ก่อนหน้านี้
เค้าไม่เคยเป็นอย่างนี้กับใครมาก่อน...
"กรุงเทพฯ ตอนเช้าวันเสาร์อย่างนี้ จะโล่งกว่าวันธรรมดามาก" อธิวัฒน์จงใจ
กระซิบเบาๆที่ข้างหูเจนนี่ เมื่อเห็นเจนตั้งหน้าตั้งตามองอย่างไม่วางตา
เจนนี่รู้สึกว่าตัวเองขยับไม่ได้ ไม่ได้เพราะกลัว แต่เป็นความรู้สึกอื่น ความรู้สึก
ที่ทำให้เจนใจเต้นเร็วกว่าปกติ
"วันนี้ฉันต้องเคลียร์งานครึ่งวัน แล้วจะพาไปซื้อของ" อธิวัฒน์พูดเรียบๆ พร้อม
กับมือที่เข้ามาโอบรอบใหล่เจน แล้วจงใจลูบใหล่เจนเล่นอย่างเบา
"นี่ พูดเฉยๆก็ได้  นายไม่ต้องมาจับตัวฉันแบบนี้" เจนตวาดกลับ พร้อมกับพยามยาม
แกะมืออธิวัฒน์ออก แต่มันไม่เป็นผล และยิ่งแย่กว่านั้นเมื่อมืออีกข้างของเขา รวบสอง
มือของเจนไว้ข้างตัว
"เปลี่ยนสรรพนามที่เรียกตัวเองซะใหม่นะ เรียกตัวเองว่าเจน แล้วเรียกฉันว่าคุณวัฒน์
ถ้าฉันได้ยินเธอเรียกฉันว่าอย่างอื่น เธอ เจ็บตัวแน่" อธิวัฒน์พูด พร้อมกับปล่อยเจน
ออกอย่างยากเย็น
"ทำไมควบคุมตัวเองไม่ได้วะ ไม่ได้เป็นวัยรุ่นแล้วนะเนี่ย" อธิวัฒน์ด่าตัวเองอยู่ในใจ
พร้อมกับนั่งมองสาวน้อยที่อยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้หน้าเธอเริ่มหงิกเป็นม้าหมากรุกเข้าไปทุกที
       รถคันใหญ่เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าตึก บริษัทพิพัฒน์ไพศาล ตึกสูงใจกลางแหล่งธุรกิจของ
กรุงเทพฯ 
"ลง ถึงแล้ว เธอขึ้นไปกับฉันก่อน รอฉันทำงานเสร็จ แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"
"แต่ฉันเหนื่อยแล้วนะ ไม่ยากทำอะไรอีกแล้ว" เจนตวาดกลับอย่างลืมตัว
"เมื่อกี้เธอเรียกตัวเองว่าอะไรนะ" คำถามที่ออกมาแทบเป็นตะคอก พร้อมกับกระชากเจน
เข้ามาประชิดตัว เจนไม่ทันระวังตัวจึงเซถลา เกือบลงไปกองกับพื้น ดีนะที่อธิวัฒน์คว้า
เอวเจนเข้ามาหาตัวเองได้ทัน แต่ก็เท่ากับว่า ตอนนี้เจนอยู่ในอ้อมกอดของอธิวัฒน์
เต็ม ๆ ดีที่วันนี้มีพนักงานทำงานน้อย ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นข่าว อีกแน่
"เดินดีๆได้ไหม"
"ก็คุณวัฒน์กระชากแขนเจน  เจนเจ็บนะ" เจนไม่กล้าอีกแล้วที่จะพูดไม่เพราะกับ
ผู้ชายคนนี้ หน้าตาก็ดี แต่โค-ตร ดุเลย ถ้าพูดอะไรผิดหูมีหวังสั่งลูกน้องมาเก็บเจน
รึเปล่าก็ไม่รู้ นี่แม่ส่งเจนมาให้ใครเนี่ย มาเฟียรึเปล่า เจนนึกในใจ
"ไป ขึ้นไปข้างบน " อธิวัฒน์เดินนำเข้า พร้อมกับมีเจนเดินข้าง คงต้องเรียกวิ่งตามมากกว่า
เพราะเค้าเดินเร็ว คนเจนต้องเดินเกือบวิ่งเพื่อ ตามเค้าให้ทัน  สองคนที่ไปรับเจนที่สนามบิน
เดินตามหลังมาไม่ไกลนัก ตัวตึกมี รปภ.แน่นหนา คนที่จะผ่านเข้าออกต้องผ่านการ
ตรวจอย่างละเอียด แต่เจนนี่เดินเข้ามา โดยไม่มีใครแตะ เพราะเดินมากับอธิวัฒน์
เมื่อเข้าลิฟ ซึ่งเป็นลิฟส่วนตัวเพราะคนที่มีรหัสเท่านั้น ถึงสามารถใช้ได้ เจนสังเกตุว่า
ที่นี่มันดูลึกลับพิกล แต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวโดนเก็บเป็นปุ๋ยแถวนี้
ลิฟขึ้นมาหยุดที่ชั้น 35 แล้วค่อยเปิดออก แต่เจนนี่ก็ยืนนิ่งไม่ยอมก้าวออกมาจากลิฟ
จนอธิวัฒน์ต้องหันมามอง
"ออกมาสิ ถึงแล้ว" อธิวัฒน์พูดพร้อมกับมองหน้าเจน ที่ตอนนี้เริ่มซีดลงอย่างเห็น
ได้ชัด
"เป็นอะไรไปเจนนี่ ฉันสั่งให้เธอเดินออกมาจากลิฟเดี๋ยวนี้"
เมื่อเจนไม่ยอมก้าวออกมา อธิวัฒน์จึงเข้าไปลากเจนออกมาเอง ทันทีที่เค้าจับมือเจนนี่
เค้าก็ต้องตกใจเพราะมือเจนนี่เย็นเฉียบ ไม่อุ่นเหมือนก่อนหน้านี้เมื่อ สิบห้านาทีก่อน
"เป็นอะไรเจน ไม่เอาน่าไม่มีอะไร ฉันไม่ได้เอาเธอมาฆ่าทิ้งนะ นี่ห้องทำงานฉันเอง
ไม่มีอะไรต้องกลัวเข้ามาสิ  ทำไมมือเย็นอย่างนี้ล่ะ"
อธิวัฒน์เข้ามาโอบเจนออกจากลิฟ  เจนค่อยเดินตามออกมาอย่างหุ่นไม่มีผิด เค้าสั่ง
เกตุว่าเจนมองมาที่ผนังห้องด้านซ้าย  เมื่อเค้าหันไปมองก็รู้ว่าทำไมเจนถึงไม่ยอมออกมา
ปืนที่เค้าเรียงอยู่ที่ชั้นติดผนังยี่สิบกว่ากระบอก
"ไม่มีอะไร ของสะสมของฉันเอง" อธิวัฒน์พูดพร้อมกับพาเจนมานั้งที่โซฟา ก่อน
ที่จะเดินไป กดปุ่มที่ใต้โคมใฟติดผนัง แล้วผนังที่มีปืนก็หมุนสลับเอาด้านหลังออกมา
ซึ่งเป็นชั้นหนังสือแทน
อธิวัฒน์เดินไปต่อโทรศัพท์ เรียกเลขาให้เข้ามาที่ห้อง
"คุณภา ช่วยเอาน้ำสม กับของว่างมาให้น้องสาวผมด้วย"
"น้องสาวหรือคะ สวยเชียว ชื่ออะไรค่ะ"
เงียบ มีแต่ความว่างเปล่า เจนไม่ตอบคำถามของเลขาคนสวยของอธิวัฒน์
เจนดูก็รู้ว่ายัยเลขานี่ต้องหวังอะไร ที่มากกว่าการเป็นเลขาอย่างแน่นอน
"เจน มีมารยาทกับผู้ใหญ่หน่อยสิ" อธิวัฒน์ดุเจนแต่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก
เงียบเหมือนเดิม
"แกคงเหนื่อย ขอน้ำสมเย็นให้แกก่อนล่ะกัน แล้วขอกาแฟให้ผมด้วย"
"ได้ค่ะ แล้ววันนี้คุณวัฒน์จะไปตี กอล์ฟหรือเปล่าค่ะจะได้เตรียมให้"
เลขาสาวสวยถามอย่างรู้หน้าที่