hxhสงครามเล็กๆ(หรือเปล่า)ของคุโรโร่และคุราปิก้า

ลำดับตอนที่ #5 : คุโรโร่ โดดเดี่ยวผู้น่ารัก

คุโรโร่: นายเตรียมใจไว้รึยัง?

คุราปิก้า: ไม่มีทางชะหรอก

คุโรโร่: ไม่มีก็ต้องมีแล้วล่ะ หึหึ...

คุราปิก้า: อ๊ะ...อย่านะคุโรโร่...ชั้นเจ็บนะ...ไม่...ปล่อยช้าน...อึก อ... อย่า..........

คุโรโร่: นายพูดเหมือนไม่เคยทำแบบนี้กับชั้นงั้นแหละ

คุราปิก้า: นายหยุดเถอะนะ...ฮึก... (น้ำตาคลอ) ชั้นเจ็บ...

คุโรโร่: ก็เพราะนายน่ารักอย่างนี้น่ะสิชั้นก็เลยยิ่งหยุดไม่ได้ ไม่ว่าจะทำอะไรนายซักกี่ครั้งชั้นก็ยังมีความรู้สึกว่านั่นเป็นครั้งแรกของนาย

คุราปิก้า: ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับชั้นด้วย

คุโรโร่: ถ้านายอยากรู้ชั้นก็จะบอกให้ นั่นก็เพราะว่า...ชะ...ชั้น...ชั้นรักนายน่ะสิ (หน้าแดง) คราวที่แล้วชั้นก็บอกนายไปแล้วหนิ (โอ๊ย! โคตรจะเขิลล์ เล้ยยยย)

คุราปิก้า: ............... (หน้าแดง เพราะไม่นึกว่าคุโรโร่จะพูดคำหวานเลี่ยนชวนอ้วกแบบนี้ออกมา)

คุโรโร่: โธ่เว้ย! ให้ตายสิทำไมนายถึงซื่อบื้ออย่างนี้ห๊ะ ชั้นยิ่งไม่อยากจะพูดอยู่ด้วย

คุราปิก้า: ชั้น...ชั้นเชื่อนายได้เหรอ...นาย...นายคงไม่ฆ่าใครอีกแล้วใช่มั้ย เพราะว่านายรักชั้นใช่มั้ยคุโรโร่

ตอบชั้นมาสิ

คุโรโร่: อือ...ชั้นสัญญาที่ชั้นไม่ฆ่าใครอีกก็เป็นเพราะนาย...เพราะว่าชั้นรักนาย รักนายคนเดียวนะคุราปิก้า

ชั้นขอสาบานต่อหน้าดวงจันทราที่สาดส่องอยู่ที่นี่ว่า(พูดพร้อมๆกับค่อยๆเอามือของคุราปิก้ามาวางทาบบนหน้าอกบริเวณหัวใจ) ชั้นจะรักนายคนเดียวและต่อให้ชั้นต้องมีอันเป็นไป ชั้นก็จะไม่ฆ่าใครอีก ภายในดวงตาสีรัตติกาลฉายแววอันแรงกล้าต่อคำปณิธานที่ตนเองได้ตั้งไว้จนทำให้ร่างบางที่อยู่ภายใต้ร่างสูงนั้นถึงกับสั่นขึ้นมา

คุราปิก้า: .......... (หน้าแดง) นายเผยความในใจออกมาอย่างนี้แล้วคราวนี้ก็ตาชั้นบ้างแล้วล่ะนะ ว่าแต่นายช่วยเอาไอ้ความเป็นผู้เป็นคนของนายออกไปก่อนได้มั้ย ชั้นเจ็บจะตายอยู่แล้ว!  (โธ่! คุราจัง ทำเอาคนอ่านหมดมู้ดซึ้งเลย)

คุโรโร่: ได้สิ...ขอโทษนะ ชั้นทำนายเจ็บอีกแล้ว [(ก้มลงจูบหน้าผากคุราปิก้าอย่างอ่อนโยน) Mam: คนอย่างนายอ่อนโยนเป็นกะเค้าด้วยหรือฟระ / คุโรโร่: แล้วแกจาทามมายห๊ะมีหน้าที่แต่งก้อแต่งปายเด่ะ ให้จบสวยๆนะเฟร้ยไม่สวยโดนอัดนอกรอบแน่ ส่งสายตาอำมหิตมาให้พร้อมรอยยิ้มอัน...เชิญผู้อ่านไปจิ้นกันเอาเองไม่อยากพิมพ์แล้ว หยองชะมัด]

คุราปิก้า: ชั้นน่ะนะถึงจะแค้นนาย แต่ทุกครั้งที่ชั้นใกล้นาย มันก็ทำให้หัวใจชั้นเกิดอาการแปลกๆ ชั้นคิดเสมอว่านี่มันความรู้สึกอะไรกันแน่นะ? ทำไมชั้นจะต้องเป็นแบบนี้ด้วย?

คุโรโร่: นั่นก็เพราะว่านาย...รักชั้นใช่มั้ยล่ะ (โอบคุราปิก้าเข้ามาแนบอกอุ่นๆของตน)

คุราปิก้า: อืม...ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ

คุโรโร่: ในเมื่อนายรู้ว่านายรักชั้นแล้ว เราก็มาต่อจากเมื่อกี้กันเลยนะ ชั้นเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วล่ะ (ขึ้นคร่อม

คุราปิก้าพร้อมๆกับเริ่มไซร้ซอกคอของคุราปิก้าไปเรื่อย)

คุราปิก้า: อย่าสิ ชั้นบอกว่าชั้นรักนายจริง   อ๊ะ... แต่ชั้นไม่ได้บอกให้นายทำกับชั้นอย่างนี้นะ อ๊ะ...คุโร...คำพูดที่เหลือถูกดูดหายไปกับจูบของคุโรโร่ เหลือเพียงเสียงครางเบาๆที่ลอดออกมาเท่านั้น

คุโรโร่: นายเงียบเถอะ...ชั้นจะทำให้นายมีความสุขเอง เชื่อชั้นนะ

คุราปิก้า: อ๊ะ......อืมม์.......อะ......อ๊า.....คุโรโร่...อืมม์...

คุโรโร่: อึก...คุราปิก้า...ชั้น...รักนาย...รักนายที่สุด

คุราปิก้า: อา.....คุโรโร่....แรงอีกหน่อยสิ.....อืมม์.....อา................................

เวลาแห่งความสุขก็ผ่านไป

9 วันต่อมา (9วัน 9คืน 9นาที 9วินาที)

คุโรโร่: แฮ่กๆ..................อืมม์........คุราปิก้า.......อา...........น...นายเป็นไงบ้าง   ดีรึเปล่า ฮึ ว่าไงล่ะ?

คุราปิก้า: ฟี้...........ฟี้...........

คุโรโร่: นายทำงี้ได้ไงเนี่ย หลับเฉยเลย ตื่นเดี๋ยวนี้นะคุราปิก้า!  คุราปิก้า!.......

[(โถ่เอ๋ย! คุราจังเค้าทนแรงอึดควายถึกอย่างนายไม่ไหว สลบไปตั้งแต่ 3 วันก่อนแล้ว /Mam: สมควรดันทำจนไม่ดูตาม้าตาเรือแถมยังบอกอีกว่าถึงจะหลับแต่ร่างกายไม่หลับ ก็เลยไม่รู้กันพอดีว่าหลับหรือตื่น บ้าจริงๆคนอย่างนายเนี่ย เฮ้อ!...........ทาม...ปาย...ด้าย...]

***พอๆ จบเหอะ***

(เหลือบไปเห็นคุโรโร่เดินทำตาเขียวกะลังมาทางนี้

Mam: ซวยแว้ว!  

คุโรโร่: หยุดเลยนะแก๊ ดันแต่งออกมาเป็นแบบนี้ บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้แต่งให้มันสวยๆ เดี๋ยวศพแกนั่นแหละจะไม่สวย!

คุราปิก้า: นายสัญญากับชั้นแล้วน้า...

คุโรโร่: อึก...ก็ได้คราวนี้แกรอดตัวไปแต่คราวหน้า...

Mam: แว้กกกกกก......กรัวแร้วววววววววววว.........อย่าทามช้านเรยยยยย

คุโรโร่: ตรูยังไม่ได้ทามอารายมันเรย น้าเนี่ย

Mam: ขอบคุณ คุราจัง ขอบคุณจริงๆ   จาพายายามทำให้นาย 2 คน Happy Ending สุขีสโมสร เฮงเฮงเฮง    น้า........อิอิอิ   ขอบป๊ะเดชป๊ะคุณทุกๆท่านที่ทนอ่านฟิคปัญญาอ่อน (อย่างแรง) เรื่องนี้นาก๊ะแล้วเจอกานใหม่    ปายหละน้า...เจอกานเรื่องหน้ากั๊บ