hxhสงครามเล็กๆ(หรือเปล่า)ของคุโรโร่และคุราปิก้า

ลำดับตอนที่ #4 : 2 in 1

Mam: อายิโนะโมะโต๊ะ เอ๊ย! อาริงาโตะ ชาวแฟนๆฟิคทุกๆท่าน มาอัพให้แล้วแต่จะมันแค่ไหนไม่รู้เด้อ ต้องไปอ่านกันเอาเอง ยังไม่มีครายมาโพสห้ายเลยอ้ะ แง้ๆๆ...คราวหน้าพบกับตอนจบที่สุดแสนจะระทึก&ประทับใจ (รึเปล่า) แต่ตอนนี้ขอบายไปแต่งตอนจบต่อก่อนล่ะนะ...

ตอนที่ 4    2 in 1

    5 ปีต่อมา (เฮ้ยๆ...เร็วปายแย้ว...)

ฟรีสซ์*: นายสำเร็จการฝึกแล้วสิ่งๆนี้มันจะสามารถทำตามความต้องการของนายได้ขอให้โชกเลือด...เอ๊ย! โชดดีเด้อ โทดทีๆ (หมายเหตุ * อาจารย์สอนการสร้างเน็นของคุโรโร่)

คุโรโร่: ขอบคุณนะครับ (โค้งคำนับ) หลังจากนั้นก็ได้มุ่งหน้าไปตามหาคุราปิก้าโดยเริ่มจากสถานที่ๆสุดท้ายที่เค้าได้เจอกับคุราปิก้า นั่นก็คือบ้านที่ (โคตร) บรมเก่าสุดๆหลังนั้นนั่นเอง (มันยังจาอยู่หรือฟระ ตั้ง 10 ปีแล้วนา)

    เมื่อร่างสูงย่างก้าวเข้าไปถึงบ้านที่ๆเคยมีความทรงจำที่ทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกันกับ

คุราปิก้า (เย้ๆ! ดีจายด้วยนะที่บ้านยางม่ายกลายเป็นฝุ่นไปซะก่อน) หรือที่เรียกง่ายๆว่า 2 in 1

(ม่ายช่ายกาแฟ แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวนี้กาแฟเค้าเป็น 3 in 1 แล้วหนิ มีต้างหลายยี่ห้อ ทั้ง เนสกาแฟ ทั้งมอคโคน่า เบอร์ดี้ ฯลฯ...   คุโรโร่: นี่ไอ้คุณคนแต่ง มัวแต่ออกนอกเรื่องชั้นก็ไม่ได้เจอกับสุดที่รักซักทีเซ่ แต่งเร็วๆ อย่าอู้ เดี๋ยวพ่อก็เรียกสกิลฮันเตอร์ออกมาซะหรอก...Mam: ก๊าบคุณพระเอก)

ที่ซึ่งมนุษย์ธรรมดาคงไม่คิดที่จะย่างกรายเข้ามาอีกเป็นหนที่ 2 ไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ (ก็แหงล่ะเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาหนิ ความภูมิใจทั้งชีวิตข้ามลายสิ้นเล้ย คุโรโร่: ออกนอกเรื่องอีกและ ไป๊...ไปแต่งต่อเร็วๆยืนคาอยู่หน้าประตูบ้านตั้งนานแล้ว มันหนาวนะเฟ้ย! Mam: ฟิ้วววววววว) แต่ร่างสูงไม่คิดเช่นนั้นเค้าจะต้องกลับมาหาสุดที่รักของเค้าจนเจอไม่ว่าสุดที่รักของเค้าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

    ร่างสูงก้มตัวลงต่ำก้าวเข้าไปภายในบ้านที่เคยมาแล้วเมื่อ 10 ปีก่อน ร่างสูงมองไปรอบๆตัวบ้านซึ่งบัดนี้ไม่เหลือเค้าโครงตัวบ้านเก่าๆโทรมๆอีกต่อไปแล้ว หากแต่กลายเป็นบ้านที่สะอาดสะอ้านน่าอยู่กว่าแต่ก่อนขึ้นเป็นกอง จากนั้นเค้าก็เริ่มสาวเท้าขึ้นตามบันไดไปที่ชั้น 2 จุดมุ่งหมายของเค้าก็คือห้องแห่งความทรงจำ เค้าค่อยๆเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูพลางคิดถึงความทรงจำดีๆที่เคยมีในห้องเล็กๆนี้ “แอ๊ด…” ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆปรากฎภาพในห้องที่ทำให้คุโรโร่แทบช็อค+ตาค้าง&เลือดกำเดาไหลนั่นก็คือภาพของร่างบางนอนพักผ่อนสบายๆอยู่บนเตียงนอนอันหนานุ่มคุราปิก้าอยู่ในชุดยูกาตะที่ไม่เป็นทางการ ชุดที่ใส่อยู่นั้นดูหลุดลุ่ยเล็กน้อยทำให้หัวใจของร่างสูงพองโตขึ้นเรื่อยๆพลางคิดไปว่า “ไม่ต้องเปลืองแรงไปตามหาเลยนะเราสงสัยจะได้เอาแรงส่วนนั้นมาทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ง หึหึ...”เค้าก้าวเข้าไปในห้องที่ปูพรมหนานุ่มอย่างดีความหนาของพรมนั้นเคยทำให้ใครบางคนเกือบล้มมาแล้ว แน่นอนมันย่อมไม่เป็นอุปสรรคต่อคุโรโร่แม้เพียงแต่น้อย ทันใดนั้นก็มีเสียงหวานฟังแล้วเสนาะหูยิ่งนักเอ่ยขึ้น

คุราปิก้า: อ๊ะๆ...เดี๋ยวก่อนสิคุโรโร่ เดินทางมาไกลอาบน้ำซะก่อนสิ อาบเร็วก็ออกมาเร็ว อาบช้าก็ออกมาช้านะ...ฮิฮิ...

คุโรโร่: หึ...ทำใจไว้รึยังล่ะที่รัก รอแป๊บนะ ออกมาแล้วจะสนองให้สมอยากเล้ย

เวลาผ่านไป 0.005 วินาที (อาบหรือวิ่งผ่านน้ำฟระเนี่ย เหอะๆๆ...) เมื่อร่างสูงเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำก็ปรากฎว่าร่างบางมาถือโซ่แกว่งไปแกว่งมาเหนือหัว กางขาเล็กน้อยอยู่หน้าห้องน้ำ

(แง้ๆ...ซาดิสต์ไปแย้วง่าคุราปิก้าจัง)

คุราปิก้า: เอ้า! มัวทำอะไรอยู่ล่ะ มาเร็วๆเข้าสิ

คุโรโร่: นายก็ชอบแบบนี้เหรอเนี่ย (คิดนะคิด ขืนพูดไปคราวนี้ได้ไปโผล่นอกโลกแน่ๆ)

คุโรโร่ทำตามคำสั่งของคุราปิก้าแทบจะในทันทีรีบไปนอนบนเตียงในท่านอนหงาย

คุราปิก้า: หืมม์...ไม่ใช่หงายสิคว่ำต่างหาก แล้วชั้นจะทำให้นายมีความสุขเอง

คุโรโร่: …………………… (ใบ้กรินครับท่านผู้อ่านที่เคารพ)

ผัวะๆๆ...แคร้ง...ผัวะๆ...แคร้งๆ...ฟึ่บๆๆ...ผัวะ

คุโรโร่: โอ๊ย!............. (อ้าวพรูดด้ายแย้วเหยอ)

คุราปิก้า: จุ๊ๆ คุโระจัง ไม่เอาเสียงแบบนี้สิ...ทำเสียงให้มันเซ็กซี่ๆหน่อย ทำไม่เป็นรึไง

คุโรโร่: ได้สิ...อา...อืมม์...อ๊ะๆ...อ๊า...คุ...คุราปิก้า

เวลาผ่านไป 7วัน7คืน

คุราปิก้าก็นอนซมหมดแรงอยู่บนเตียง

คุราปิก้า: (คิด) ตอนนี้ชั้นจะนอนพักซักแป๊บนึงไงๆนายก็ทำอะไรชั้นไม่ได้อยู่แล้วชั้นจะทรมานนายช้าๆไปตลอดจนกว่าชั้นจะเบื่อตอนนี้พอก่อนก็แล้วกัน) จากนั้นก็หลับไป

คุโรโร่: แค่ 10 ปี เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอแสดงว่าจะต้องมีอาจารย์ดีแน่ๆ หลับตามกันไปติดๆ

ผ่านไป 1 วันล่วงเข้าเช้าวันที่ 9 ของศึกสะท้านเตียง (นอน) คุโรโร่ก็ตื่นขึ้นมา จากนั้นก็ขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้พร้อมกับพรมจูบไปทั่วร่างที่นอนอยู่ตรงหน้าราวกับว่าจะจูบจนกว่าจะหายคิดถึง จากปากก็เลื่อนมาเป็นหน้าอก ไล่ลงมาเรื่อยๆจนมาถึงจุดที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกายของร่างบางเค้าเริ่มปลดสิ่งที่กีดขวางออกเผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ยูกาตะสีหม่นหลังจากนั้นก็เริ่มกระทำสิ่งที่เค้าต้องการมาตลอดไม่นานก็มีน้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาเค้ากลืนน้ำนั่นลงคอไป

คุโรโร่: เมื่อไหร่จะตื่นซักทีนะ แค่นี้มันไม่พอซะด้วยสิ...

หลายสิบนาทีต่อมา  คุราปิก้าก็ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคุโรโร่ พบว่าอาภรณ์ที่เคยอยู่ติดกับกายของตนได้อันตรธานไปเรียบร้อยแล้ว

คุโรโร่: ตื่นแล้วเหรอ? ที่รัก

คุราปิก้า: นาย...นายทำอะไรชั้นเนี่ย

คุโรโร่: ก็พอทำไปแล้วก็รู้อะไรดีๆมาด้วยล่ะ

คุราปิก้า: ว่าไงนะ?

คุโรโร่: ก็ถึงหลับแต่ร่างกายไม่หลับไง

คุราปิก้า: หมายความว่านาย...

คุโรโร่: ก็นะ

คุราปิก้า: นาย...อุ๊บ...

ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดอะไรออกมาเค้าก็ถูกริมฝีปากใหญ่ของคุโรโร่ประกบปิดซะแล้ว

คุราปิก้า: อืมม์...คุ...คุ...คุโรโร่...ปะ...ปล่อย...ชั้นนะ เสียงที่เล็ดลอดออกมาขาดเป็นห้วงๆ

คุโรโร่: ไม่ปล่อย! อยากให้ปล่อยก็ดิ้นให้หลุดสิ ชั้นได้ตัวนายมาแล้วไม่มีวันที่ชั้นจะปล่อยให้นายหลุดมือไปได้อีกหรอก เตรียมตัวได้เลยที่รัก ชั้นน่ะตลอด 10 ปีมาเนี่ยคิดถึงนายตลอดเวลาพูดได้คำเดียวว่า ชั้นน่ะ รักนายนะ...ฮึบ...

แน่นอนว่าพละกำลังของคุราปิก้าย่อมยังไม่ฟื้นตัวเป็นแน่แท้จะไปสู้อะไรกับแรงควายของคุโรโร่ได้

คุราปิก้า: นายจะให้ชั้นซ้ำรอยเดิมให้รึไง? ได้เลยตลอด 10 ปีมาเนี่ยชั้นก็ฝึกเหมือนกันนะ ว่าแล้วก็ใช้วิชา รูม่านพิฆาตมาร ฉึบ!

คุโรโร่: …………

คุราปิก้า: ไม่นะ? ทำไมปืนใหญ่ของนายถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ? นี่มันวิชาขั้นสุดยอดแล้วนะ?

คุโรโร่: เน็นของนายตอนนี้น่ะสู้ชั้นไม่ได้หรอก...เพราะวิชาที่ชั้นฝึกมาน่ะมันยอดกว่าวิชาของนายเป็น 100 เท่าความสามารถของมันคือการรับรู้ว่าเจ้าของถ้ำพิสดารที่มันเข้าไปน่ะชอบแบบไหนที่สุดแล้วมันก็จะทำให้นายพอใจสุดๆไปเลย ไงล่ะ อึ้งไปเลยเหรอ?

และแล้วบทสุดท้ายก็จะเรื่มขึ้นในไม่ช้า  คุราปิก้าจะทำอย่างไร และคุโรโร่จะชิงหัวใจของคุราปิก้ามาได้หรือไม่

To continue on the endless file