hxhสงครามเล็กๆ(หรือเปล่า)ของคุโรโร่และคุราปิก้า

ลำดับตอนที่ #3 : อีก 5 ปี เสร็จสมบูรณ์

ตอนที่ 3 อีก 5 ปี เสร็จสมบูรณ์

ผ่านไป 5 ปี

ฝ่ายคุโรโร่ก็กำลังฝึกการสร้างเน็นอย่างขะมักเขม้นโดยไม่ลดละความพยายามต่อความยากลำบากใดๆ เมื่อฝึกมาได้ 5 ปี ก็เริ่มมาดูผลงานของตนเองว่าไปถึงไหนแล้ว ปรากฎว่าคุโรโร่สร้างปืนใหญ่ของตนออกมาได้ 50% แล้ว

คุโรโร่: หึหึ...อีก 5 ปีสินะ คุราปิก้านายจะต้องเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจ นายไม่มีวันที่จะปฏิเสธฉันได้หรอก

พอคิดว่าอีกแค่5 ปีเท่านั้นก็จะได้สุดที่รักกลับมาอีกครั้งคุโรโร่ก็แทบจะอดใจไม่ไหวรีบรีดเร้นกำลังของตนออกมาฝึกฝนเน็นอย่างต่อเนื่อง (เพ่ๆ 5 ปีเท่านั้นเนี่ยนะ! แถมรีดเร้นเน็นขนาดนั้น ตายก่อนได้เจอสุดที่รักไม่รู้ด้วยล่ะเอ้อ!)

ส่วนคุราปิก้าก็ได้ฝึกมาถึงขั้นที่ 5 แล้ว

ฮิโซกะ: เอ้า! ฝึกเร็วๆเข้าเหลืออีกแค่ 5 ขั้นเท่านั้นนายก็จะเป็นผู้ไร้เทียมทาน (โห! ฝึกเน็นจนถึงขนาดไม่มีเวลาไปซื้อกระเทียมมาทานเลยเหยอ อืมๆ ก็ข้าวจายอ่ะนะว่าแต่หายดีแล้วเหยอ...

ฮิโซกะจัง...อิอิครายมะรุปายดูที่ตอน 2นะ)

คุราปิก้า: อือม์... (ชั้นต้องต้องตั้งใจฝึกแน่ๆ เพราะชั้นน่ะ อยากจะเห็นหน้าที่เจ็บปวดของนายอีกครั้ง คุโรโร่ คราวนี้ชั้นจะเล่นงานนายให้หนักกว่าคราวที่แล้ว คอยดูนะพ่อจะล่อให้สูญเผ่าพันธุ์ไปเล้ย) พอคิดได้ตัวเองก็เรื่มควบคุมออร่าอำมหิตไว้ไม่มิดจนคิรัวร์ กอร์น และฮิโซกะ ต้องถอยไปตั้งหลักหน้าปากซอยนู่น และพอรู้สึกตัวอีกทีก็ปรากฎว่ารอบๆตัวนั้นไม่มีใครอยู่เลย

คุราปิก้า: หนอย! พวกมันเร่งให้ชั้นรีบๆฝึกแต่คนที่มันเป็นเทรนเนอร์ดันหายเรียบแล้วตรูจะฝึกยังไงฟระ

ที่หน้าปากซอย

ฮิโซกะ: ไอ้เจ้าคุราปิก้ามันคิดอะไรไม่เคยเก็บความรู้สึกไว้เล้ยแผ่ออร่าออกมาหมด น่ากลัวชะมัด

คิรัวร์: นั่นดิ ออร่ามันทำให้พยาธิในท้องชั้นร้องขอของกินระงมเลย

กอร์น: ไม่เกี่ยวกะออร่าคุราปิก้าล่ะมั้งคิรัวร์ พยาธิในท้องนายมันก็ร้องขอของกินตลอด 24 ชั่งโมงอยู่แล้วหนิ

คิรัวร์: (หน้าแดง) เดี๊ยะเหอะ! กอร์น นายกะชั้นก็เหมือนๆกันน่ะแหละทำเป็นพูดดีไปเหอะอย่าให้ชั้นเอาคืนมั่งละกัน

ฮิโซกะ: พอแล้วๆ ชั้นก็เริ่มหิวเหมือนกันนั่นแหละเดี๋ยวเราซื้อข้าวร้านอาโกตรงนี้ก็ได้หนิ

กอร์น/คิรัวร์: เสร็จตรูล่ะ (พ่อจะล่อให้ ‘เป๋าฉีกเล้ย) ว่าแล้วก็สั่งกันจนอาโกแทบจะต้องปิดร้านเพราะเหนื่อย&ไม่มีของจะขายได้อีกต่อไป

คุราปิก้า: ไปไหนกันมาเนี่ย! ชั้นรอจนเหงือกจะแห้งเป็นผงแล้วนะ!

คิรัวร์: โทดทีๆ ไปซื้อข้าวหน้าปากซอยน่ะ (ไม่กล้าบอกว่าหนีออร่าไปตั้งหลักที่หน้าปากซอย) อ่ะนี่ข้าวผัดแบบจีนของนาย 1 กล่อง

คุราปิก้า: (โห! พวกมันล่อกันคนละเกิน 10 กล่องแต่ของชั้นกล่องเดียวมันน่าฆ่าทิ้งมั้ยเนี่ย?)

ไม้รู้ล่ะแต่แค่ข้าวกล่องเดียวมันจะไปพอยาไส้อะไรเนี่ยพวกนายต้องแบ่งมาคนละครึ่งให้ชั้นเป็นการไถ่โทษ

กอร์น: ก็ได้ๆ อ่ะนี่ของชั้น

คิรัวร์: อ้ะ เอาไปๆ

ฮิโซกะ: ฮึก...ฮึก...งี๊ดดดดด...ม่ายห้ายแล้วมัน 2 คนสั่งข้าวซะ ‘เป๋าฉีกหมดเลย (ทำหน้าจ๋อยสุดๆเกินคำที่จะบรรยาย)

คุราปิก้า: (ส่งสายตาอำมหิตมาที่ คิรัวร์/กอร์น)

คิรัวร์/กอร์น: เฮือก! อุ้ย! แหะๆก็แค่นานๆทีนี่นาเลี้ยงเด็กแค่เนี้ยจะเป็น ‘ไรไป

ฮิโซกะ: พวกนายมันใช่เด็กๆเหมือนชาวบ้านทั่วไปซะที่ไหนเล่า? ชาวนาปลูกข้าวทั้งปียังไม่พอพวกนายกินวันเดียวเลย!

คิรัวร์/กอร์น: ขอโต้ดก๊าบ!

คุราปิก้า: ฮิโซกะนายยกโทษให้พวกมัน 2 คนก็แล้วกัน

ฮิโซกะ: อือม์...ก็ด้ะ

คุราปิก้า: ไปๆ รีบๆแด๊กให้เสร็จแล้วไปฝึกต่อได้แล้ว

To be continue on 4

Mam: ดีก๊าบ! มะรุว่าจาถูกจายกานแค่หนายนะแต่ก็พยายามคิดมุขออกมาแล้วอ้ะแต่ก็ได้แค่เนียะมาโพสให้กำลังจายหน่อยเด้อ (เฮ้อ! หลังๆ ยิ่งแต่งยิ่งออกทะเลไปซ้าขนาดนั้นมะรุจากลับมาได้ม้ายเนี่ย)  ถ้ามี ’ไรโพสไว้เลยนะจะตอบให้ บาย2