HxH MeRrY ChRiStMaS CoUnTdOwN To HaPpY

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกดีๆ เป็นบ่อเกิดแห่งความเข้าใจ

คุโรโร่: น่าจะไปตั้งนานแล้วนะ

คุราปิก้า: ช่างเค้าเหอะเราไปเก็บของกันดีกว่า

คุโรโร่: อืมม์

ผ่านไป 3 ชั่วโมง

คุราปิก้า: เฮ้อ...เสร็จซะที เห็นมะ ถ้าจะทำแป๊บเดียวก็เสร็จ คืนนี้จะได้ไม่ต้องมาแย่งที่นอนชั้นนอนอีก

คุโรโร่: อืมม์... (เสียงอ่อยๆเล็กน้อย)

คุราปิก้า: นายไม่ดีใจเหรอ?

คุโรโร่: ก็ใช่น่ะสิ ถ้าชั้นไปนอนที่ห้องชั้น ชั้นก็ไม่ได้นอนกอดนายน่ะสิ หนาวตายเลยนี่มันหน้าหนาวนะ

คุราปิก้า: นายก็ห่มผ้าหนาๆสิ จะได้ไม่หนาว

คุโรโร่: .....................

คุราปิก้า: ล้อเล่นน่า...ชั้นก็ไม่ได้อยากแยกห้องนอนกับนายซักหน่อยนึง (หน้าแดง...แปร๊ด ขอเน้นๆ)

คุโรโร่: หืมม์...นายว่าอะไรนะ

คุราปิก้า: ไม่รู้...ไม่พูดแล้ว...อยากแก่ แล้วหูไม่ดีเอง

คุโรโร่: อย่างอนสิ...ล้อเล่นหรอกน่า   (ไม่พูดเปล่าแถมเอาหน้าไปไซร้ซอกคอคุราอีก)

คุราปิก้า: อย่าสิ...ตัวมีแต่ฝุ่นสกปรกจะตาย

คุโรโร่: นายรังเกียจเหรอ?

คุราปิก้า: ก็............

คุโรโร่: งั้นก็ไปอาบน้ำกัน

คุราปิก้า: ไม่เป็นไร...ชั้นอาบคนเดียวได้

คุโรโร่: แต่ชั้นอยากอาบด้วยนี่

คุราปิก้า: ไม่ได้ (เสียงดุหน่อยๆ)

คุโรโร่: ก็ได้ๆ ชั้นอาบทีหลังคนเดียวก็ได้

ผ่านไป 30 นาที

คุราปิก้า: ชั้นอาบเสร็จแล้วล่ะ นายไปอาบได้แล้ว

คุโรโร่: ไปก็ได้

คุราปิก้า: (คิด) ใกล้คริสต์มาสแล้วเหรอเนี่ย ปีนี้ทำเค้กช็อกโกแล็ตให้คุโรโร่ดีกว่ามั้ยน้า...หรือว่าคุกกี้ดี...อืมม์หรือว่าแยมโรลดีน้า...  ความคิดของคุราก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อคนที่เค้าคิดจะทำขนมให้มากอดเค้าอยู่ข้างหลัง

คุโรโร่: หอมจังเลย...

คุราปิก้า: อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ

คุโรโร่: อืมม์

คุราปิก้า: คุโรโร่

คุราปิก้า: หืมม์

คุราปิก้า: นายชอบกินขนมรึเปล่า

คุโรโร่: จะว่าไปนะ ไอ้ชอบน่ะก็ชอบอยู่หรอก แต่ว่าเวลาไปซื้อมากินน่ะ มันหวานชะมัด กินทั้งทีก็กินได้นิดเดียว มันเลี่ยนน่ะ

คุราปิก้า: งั้นเหรอ? แล้วชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า

คุโรโร่: ก็นะ...มีเค้กช็อกโกแล็ต คุกกี้ แล้วก็แยมโรลด้วย

คุราปิก้า: แล้วชอบอะไรที่สุดล่ะ

คุโรโร่: ไม่มีที่ชอบที่สุดหรอก...ขนมน่ะมีแต่ที่ชอบเป็นอับดับ2

คุราปิก้า: อะไรเหรอ?

คุโรโร่: ก็เค้กช็อกโกแล็ตไง

คุราปิก้า: (คิด) งั้นเอาช็อกโกแล็ตแบบดาร์คมาทำเค้กให้คุโรโร่ดีกว่าจะได้ไม่หวานเกินไป

คุโรโร่: คิดอะไรอยู่เหรอ?

คุราปิก้า: อ๊ะ...เปล่านี่ แต่ว่าของที่คุโรโร่ชอบเป็นอันดับที่ 1 คืออะไรเหรอ

คุโรโร่: ไม่บอกหรอก

คุราปิก้า: ทำไมล่ะ

คุโรโร่: ขืนบอกไปนายก็รู้น่ะสิ

คุราปิก้า: บอกไม่ได้เลยเหรอ? (น้ำเสียงอ้อนวอนสุดๆ)

คุโรโร่: อ้ะๆ...บอกก็ได้  

คุราปิก้า: จริงนะ?

คุโรโร่: อืมม์...

คุราปิก้า: อะไรล่ะ

คุโรโร่: ก็นายน่ะแหละ

คุราปิก้า: หา...ชั้นเหรอ

คุโรโร่: ก็ใช่น่ะสิ (หอมแก้มคุราไปฟอดใหญ่)

คุราปิก้า: (หน้าแดงงงงงง) คุโรโร่ นายไม่ได้โกหกใช่มั้ย

คุโรโร่: อืมม์...

หลังจากนี้หวังว่าท่านผู้อ่านคงจะไปจิ้นกันต่อได้นะกั๊บ

    เมื่อยามอรุณรุ่งมาเยือน ทิวาราตรีกาลก็เลือนหายไปกับแสงอรุณที่สว่างไสว ตะวันเริ่มทอแสงอีกครั้ง

แสงอรุณสาดส่องมากระทบร่างสองร่างที่กอดก่ายกันอย่างแนบสนิทอันเป็นผลมาจากกิจกรรมเมื่อคืนนี้

คุโรโร่: หืมม์...เช้าอีกแล้วเหรอเนี่ย?  ยังไม่อยากลุกเลยจริงๆน้า...ร่างสูงสบถเบาๆเพื่อที่เสียงของตนจะไม่ไปสะกิดร่างบางที่นอนหนุนแขนตนอยู่ให้ตื่นขึ้นมา เพราะรู้ว่าเมื่อคืนดูร่างบางจะตามใจเค้ามากกว่าปกติ

คุราปิก้า: อือ...

คุโรโร่: ขอโทษนะ...ทำให้นายตื่นจนได้ จะนอนต่อก็ได้นะชั้นไม่กวนแล้วล่ะ

คุราปิก้า: ไม่เป็นไรหรอกได้เวลาตื่นพอดีน่ะ

คุโรโร่: งั้นเหรอ?

คุราปิก้า: อืมม์

คุโรโร่: เช้านี้นายจะกินอะไรรึเปล่า

คุราปิก้า: อืมม์...อยากกินสปาเก็ตตี้ทูน่าสลัดน่ะ

คุโรโร่: ไม่ได้นะ...กินของเย็นๆแบบนั้นเดี๋ยวก็ไม่สบายไปหรอก

คุราปิก้า: แต่ว่า...

คุโรโร่: ไม่มีแต่ กินสปาเก็ตตี้ทูน่าธรรมดาไปก่อนแล้วกัน

คุราปิก้า: ก็ได้ แต่เย็นนี้คุโรโร่ต้องทำให้ชั้นกินนะ

คุโรโร่: ได้สิ…นายไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวชั้นอาบข้างล่างก็ได้

คุราปิก้า: อืมม์...เดี๋ยวเราไปทำอาหารด้วยกันนะ

คุโรโร่: อือ...

ชั้นล่าง

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...

คุราปิก้า: ครับ คุราปิก้าพูด

ฮิโซกะ: คุราปิก้าเหรอ

คุราปิก้า: อืมม์

ฮิโซกะ: ไหนว่าจะโทรกลับมาเองไงฟระ งานมันก็จะเริ่มอยู่รอมร่อแล้ว

คุราปิก้า: โทษ’ ทีนะ มัวแต่ยุ่งๆกับการเก็บบ้านเก็บช่องน่ะลืมไปเลย

ฮิโซกะ: แล้งตกลงนายจะมามั้ย

คุราปิก้า: ที่ไหนล่ะ

ฮิโซกะ: โรงแรม ทวินเนอร์ ริเวอร์ไซด์

คุราปิก้า: ห้องไหน ชั้นไหนล่ะบอกทีเดียวได้มั้ย?

ฮิโซกะ: ตึก A ห้อง Blue Water ชั้น 45 นะ

คุราปิก้า: อืมม์ แล้วเจอกันวันที่ 25 นะ

ฮิโซกะ: ไม่ได้ๆ ชั้นได้แพ็คเก็จ ห้องสูท สำหรับหมู่คณะมาดังนั้นเราจะต้องไปอยู่ที่นั่นกัน

คุราปิก้า: นายว่าไงนะ?

ฮิโซกะ: ก็อย่างที่พูดไปนั่นแหละ

คุราปิก้า: เอางี้...นายบอกมาดีกว่าว่าเราต้องไปถึงที่นั่นวันไหน?

ฮิโซกะ: ภายในวันนี้ ก่อนบ่าย 2 โมงจะต้องเช็คอินให้เรียบร้อยไม่งั้นห้อง Blue ที่จองไว้ก็จะฟาล์วไปด้วย

คุราปิก้า: งั้นก็แสดงว่า...

ฮิโซกะ: ใช่...นายจะต้องออกจากบ้านเดี๋ยวนี้

คุราปิก้า: ได้ๆ...เดี๋ยวเจอกัน     กริ๊ก

คุโรโร่: มี’ ไรเหรอ

คุราปิก้า: คุโรโร่ นายทำอาหารเช้ารึยัง

คุโรโร่: ยังเลย...ไหนบอกว่าจะทำด้วยกันไง?

คุราปิก้า: ไม่มีเวลาแล้วล่ะ นายรีบไปเก็บกระเป๋าเอาเสื้อผ้าสำหรับ 4-5 วันทั้งของชั้นและนายลงมาด่วนเลย

คุโรโร่: แล้วนายล่ะ?

คุราปิก้า: ชั้นจะออกไปซื้อของหน่อยน่ะ เจอกันที่สถานีรถไฟใต้ดิน มีอะไรก็โทรเข้ามานะ

คุโรโร่: อืมม์...