ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 สวรรค์ กับ อเวจี ต่างกันแค่ ซ้าย กับ ขวา
...ตั้งแต่นี้ไปเราจาเริ่มเข้าเรื่องกานแร้ว...วันที่ 20 ธันวาคม 20xx
ตอนที่ 1 สวรรค์ กับ อเวจี ต่างกันแค่ ซ้าย กับ ขวา
ณ บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชานเมืองไม่ไกลจากยอร์คชิน ซิตี้ มากนัก ซึ่งสภาพแวดล้อมเช่นนี้ (เท่าที่ผู้แต่งจะจิ้นภาพออกมา) ก็พอที่จะเดาได้ไม่ยากว่าผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นคนประเภทไหน ใช่แล้ว! ที่นี่ก็คือ
บ้านของ...พระเอก เอ๊ะ หรือว่า นางเอก(โดนคุราซัดไปหนึ่งผัวะ อูยส์! ไม่สน เป็นนางเอกแหละดีแร้ว Ha Ha Ha) ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยสไตล์เรียบๆ แต่ดูไฮคลาส (ไม่เหมือนห้องใครบางคนแถวนี้โลวคลาส โนเซ้นส์ชะมัดเล้ย) เฟอร์นิเจอร์ซึ่งเป็นไม้เคลือบเงาอย่างดี ทุกชิ้นเงางามเหมือนของใหม่ แต่พอดูแล้วก็เป็นเพียงสิ่งที่ทำจากไม้เท่านั้น หากแต่บรรยากาศอันอบอุ่นเป็นกันเองที่อยู่บริเวณรอบๆนั้น ก็ทำให้ของเหล่านี้แลมีค่าขึ้นมาทันที บนชั้น 2 ก็เช่นเดียวกันกับข้างล่าง ทว่า...เมื่อเลี้ยวไปทางซ้ายก็จะพบกับกระถางต้นไม้นานาชนิดวางเรียงรายอยู่
สีเขียวเหล่านั้นดูตัดกับสีของตัวบ้านอย่างลงตัวพอดิบพอดี ทำให้รู้สึกผ่อนคลายความเครียดไปได้มาก หากว่าชายตาไปทางขวา 180 องศาก็จะพบว่าโลกเปลี๊ยนไป๋...โอ้! พระเจ้าจอร์จ กล้วยทอด นั่นมัน เอ่อ...ครือ....
ครือว่า...รังหนู เอ๊ย ห้องใครฟระเนี่ย แมร่ง! วางของได้รกโคตรไม่มีใครสามารถดองของได้เก่งเท่าแกอีกแล้ว โห แล้วมนุษย์หน้าไหนมันจะไปอยู่ได้ฟระเนี่ย สุดยอด เมื่อกี้มองไปทางนู้นเหมือนได้ขึ้นสวรรค์อยู่หยกๆแต่ไหงดันตกนรกเร็วอย่างนี้ฟระ พลัน! ภาพที่สะท้อนบนเรติน่าก็ดับวูบไป
ในห้องนอน(ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าซ้ายหรือขวา)
แสงอรุณรุ่งเริ่มส่องผ่านหน้าต่างซึ่งมีผ้าม่านบางๆติดอยู่เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าได้เริ่มต้นวันใหม่แล้ว
บนเตียง ร่าง 2 ร่างที่นอนกอดกันกลมดิ๊กกำลังดื่มด่ำกับความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่าย แสงแดดเริ่มแรงขึ้นปลุกให้ร่างบางที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงตื่นขึ้น
คุราปิก้า: ฮ้าว...ว...ว...เช้าแล้วเหรอเนี่ย?
คุโรโร่: หืมม์...ตื่นแล้วเหรอ?
คุราปิก้า: อืมม์...วันนั้มีความรู้สึกว่าเช้าเร็วจังเนอะ (เหมือนเดิม หวังว่าท่านผู้อ่านคงจะรู้ว่าทำไมเค้าถึงมีความรู้สึกว่าเช้าเร็ว อิอิ ถ้าใครไม่รู้ส่งคำร้องมาที่เมล์นะจะส่งไปให้ แต่ก็คงจะรู้ๆกันอยู่แล้วล่ะน่า)
คุโรโร่: นั่นสิ ชั้นยังเมื่อยเอวอยู่เลย
คุราปิก้า: (ขว้างหมอนใส่หน้าคุโรโร่) ไม่ต้องมาพูดมาก นายนั่นแหละทำตัวเองแล้วยังจะมาบ่น
คุโรโร่: โธ่! อย่าใจร้ายกับสามีนักสิ ที่รัก...เดี๋ยวหน้าหล่อๆพังแล้วจะเสียใจนะ ชั้นคงต้องเป็นบาปไปชั่วชีวิตแน่ๆทำภรรยาเสียใจเนี่ย...
คุราปิก้า: ไปไกลๆไป๊ ไอ้แก่หัวแตงโมโรคจิต ทีบอกให้จัดห้องตัวเองก็ไม่ทำแล้วก็มาบอกว่าใจร้าย จะให้ชั้นทำไงกะนายดีเนี่ย? บอกไว้ก่อนนะชั้นจะไม่ช่วยนายทำด้วย
คุโรโร่: ถ้าชั้นทำ...นายจะช่วยชั้นหน่อยได้มั้ยล่ะ?
คุราปิก้า: ก็บอกว่าไม่ทำ
คุโรโร่: (คอตก เดินย่ำต๊อกออกไปจากห้อง)
คุราปิก้า: เดี๋ยว! คุโรโร่...นายจะทำจริงๆนะ
คุโรโร่: อืมม์
คุราปิก้า: งั้น...ชั้นไปช่วยก็ด้ะ
คุโรโร่: จริงนะ? (วิ่งมาจุ๊บแก้มคุราหนึ่งที) งั้นชั้นไปทำอาหารเช้าก่อนนะ
คุราปิก้า: (หน้าแดง) นาย!...ช่างเถอะ...ชั้นไปด้วยสิ แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากห้อง
บริเวณทางเชื่อมของสองฝั่งบ้าน
คุโรโร่: ที่รัก นั่นตัวอารายอ้ะ
คุราปิก้า: ปึ้ก! (เสียงคุราทำร้ายหน้าพระสวาปาม เอ๊ย สวามี) บอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนี้
คุโรโร่: โต้ดก๊าบ...
คุราปิก้า: จะว่าไปเราลืมล็อคประตูบ้านเหรอเนี่ย?
คุโรโร่: ก็คงงั้นมั้ง ก็เมื่อคืนหลังจากกลับมาจากยอร์คชินเราก็...
คุราปิก้า: เงียบเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นนายเชิญไปเก็บห้องคนเดียวเลย
คุโรโร่: โอ๋! อย่างอนสิจ๊ะ ไม่พูดแล้วก็ได้
คุราปิก้า: ไปดูกันดีกว่าว่านั่นมันตัวอะไร
คุโรโร่: อืมม์... ว่าแล้วก็เดินไปดู เฮ้ย! นั่นมันเจ้าฮิโซกะนิหว่ามาทำอะไรบ้านเราเนี่ย
คุราปิก้า: ก็นั่นน่ะสิ แถมไม่มีใครเดาความคิดมันออกซะด้วย
คุโรโร่: ชั้นก็ว่างั้นแหละ
คุราปิก้า: ฮิโซกะ...ฮิโซกะ...ลุกซะทีสิ
คุโรโร่: มานี่มาคุราชั้นเอง ไอ้มายากรไม่เอาอ่าว ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย ไม่งั้นแกไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกแน่
คุราปิก้า: นี่คุโรโร่เบาๆ หน่อยสิ
คุโรโร่: ไม่ต้องไปเบากับไอ้คนพรรค์อย่างนี้หรอก ลุกสิเว้ย!
ฮิโซกะ: หือ? งายจ๊ะ หัวหน้า
คุโรโร่: ไม่ต้องมา ไงจ๊ง ไงจ๊ะ นายมาทำอะไรที่นี่หา…...
ฮิโซกะ: ก็นะ ว่าจะมาลักหลับคุราปิก้า แต่ดันมาเจอไอ้กองเนี่ยส่งกลิ่นประหลาดออกมาก็เลย...
คุโรโร่: นายว่าไงน๊า...จะมาลักหลับภรรเมียชั้นเหรอ ฝันไปเห๊อออออะ...ถ้าชั้นยังอยู่ข้างๆเค้าล่ะก็ไม่มีทางเด็ดขาด
คุราปิก้า: (เริ่มซึ้งใจในตัวคุโรโร่ขึ้นมาหน่อยนึงละ)
คุโรโร่: ไปเถอะคุราปิก้า ทิ้งไอ้โรคจิตเนี่ยไว้ตรงนี้เหอะ...ไปกินข้าวเช้ากัน
ฮิโซกะ: หัวหน้าจายร้าย ทิ้งลูกน้องที่น่ารัก (ษาโดยการสต๊าฟ) ได้ลงคอ
คุราปิก้า: คุโรโร่ ช่วยเค้าหน่อยเถอะน่า
คุโรโร่: ในเมื่อคุราปิก้าขอร้องก็ช่วยไม่ได้...เฮ้อ...ทำไมชั้นต้องมาช่วยมันด้วยว้า.....
ชั้นล่าง
ฮิโซกะ: ว่าไปแล้ว ไอ้ห้องฝั่งปีกขวานั่นมันอะไรกันฟระ แมร่ง! คนละเรื่องกับห้องฝั่งซ้ายเลยนะเฟ้ย เดินอยู่ดีๆ เกือบโดนหนูมันเอาไปทำพันธุ์แล้ว...เหมือนเดินๆอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้วเดินตกท่อลงไปโผล่ในอเวจีขุมสุดท้าย ห้องบ้าอะไรมีสัตว์เกือบทุกชนิดใครมันอยู่เข้าไปได้ก็เป็น...อุ๊บส์
คุโรโร่: (เอาหนมปังปิ้งยัดปากฮิโซกะเข้าไป 2 แผ่น) พูดมากไปแล้วนะมรึง ขืนพูดออกมาอีกคำเดียวรับรองนายไม่มีปากไว้พ่นคำพูดไร้สาระของนายแน่
คุราปิก้า: แล้วของชั้นล่ะ?
คุโรโร่: เราไปกินที่โต๊ะเหอะ ปล่อยมันนั่งกินอยู่ตรงนี้แหละ
คุราปิก้า: อืมม์...ก็ได้
คุโรโร่: ไปเถอะ...
ที่ห้องอาหาร
คุราปิก้า: นายว่าเค้ามาทำอะไรกันแน่?
คุโรโร่: ไม่รู้สินะ...อืมม์...จะว่าไปตอนนี้มันก็ไม่ได้ใกล้เทศกาลอะไรนี่นา แล้วมันจะถ่อมาถึงนี่ด้วยสาเหตุอะไร
ฟระ? คิดแล้วปวดหัวกินข้าวดีกว่า...
ฮิโซกะ: ถ้าอยากรู้...ชั้นจะบอกให้ก็ได้นะ ว่าชั้นมาที่นี่ทำไม...
คุราปิก้า: จริงเหรอ!
ฮิโซกะ: จริงสิ
คุโรโร่: แอ้ว อัน อะ ไอ อ่ะ อ๊ะ อีบๆ อูด อา อัว แอ่ อะ บิด อะ อวน อู่ ไอ้ (แล้วมันอะไรล่ะฟระ รีบๆพูดมามัวแต่กระบิดกระบวนอยู่ได้)
คุราปิก้า: นายจะกลืนมันลงไปก่อนแล้วค่อยพูดได้มั้ย? น่าเกลียดเป็นบ้า
คุโรโร่: เอื้อก...ได้สิ แต่ช้าไปแล้วอ้ะ
คุราปิก้า: ชั้นล่ะเหนื่อยใจกะนายจริงๆเล้ย นายก็อีกคนมีอะไรก็รีบๆพูดมา
ฮิโซกะ: ก็ชั้นจะมาบอกว่า เนี่ยมันใกล้จะคริสต์มาสแล้ว ชั้นจะมาชวนพวกนายไปฉลองด้วยกัน
คุโรโร่: นาย...มาชวนเราเนี่ยนะ หัวไปกระแทกอะไรมารึเปล่า หรือว่าตอนที่ล้มไปเมื่อเช้า
คุราปิก้า: นั่นสิ หรือว่ากลิ่นของห้องคุโรโร่มันแรงขนาดทำให้นายความจำเสื่อมได้เลยเหรอเนี่ย?
ฮิโซกะ: หยู้ด...ทามมายห๊ะ กะอีแค่ปีละครั้งมันเป็นเรื่องประหลาดมากเลยใช่มะ ที่ชั้นมาชวนพวกนายไปฉลองกันน่ะห๊ะ...ไม่ไปก็ได้นะ
คุโรโร่: นายนี่ก็ใจน้อยเหมือนกันนะ ไม่เห็นหัวล้านซักหน่อย เอ๊ะ! หรือว่าล้าน ก๊ากกกกกก...
คุราปิก้า: ฮึฮึ...คุ...คุโรโร่...นาย...ไปหัวเราะ...เค้า...ทำไม...ฮึ...ฮิฮิฮิ...
ฮิโซกะ: ฮึ่ม! เออ ไม่ต้องไปก็ได้...
คุราปิก้า: ใครบอกว่าจะไม่ไปล่ะ
คุโรโร่: ใช่ๆ ไปสิ ก็แค่ปีละครั้ง...ก๊ากกกกก...
ฮิโซกะ: อืมม์...จะว่าไปคุราปิก้าบอกว่าไอ้สิ่งสับปะรังเคนั่นเป็นห้องเหรอ?
คุราปิก้า: อือ...ใช่ ห้องของคุโรโร่เค้าน่ะ
ฮิโซกะ: งั้นเหรอ...
คุโรโร่: ก๊ากกกกกก...
คุราปิก้า: พอได้แล้วน่ะคุโรโร่
คุโรโร่: อือ...ก็ได้ๆ หึหึหึ
ฮิโซกะ: ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าแก๊งค์เราจะมีหัวหน้าซกมกขนาดเนี้ย หืมม์...ว่างายจ๊ะ หั....วหน้า.....
คุโรโร่: เฮือก! แล้วจาทามมายฟระแค่นิดหน่อยเอง
คุราปิก้า: ไม่หน่อยแล้วล่ะ ขนาดนั้นน่ะ
ฮิโซกะ: ก๊ากกกกกก.....
คุราปิก้า: พอเลยๆ ทั้งคู่นั่นแหละ คุโรโร่ไปเร็วๆกินข้าวแล้วก็รีบๆไปทำซะเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำอีก ส่วนฮิโซกะเรื่องงานฉลองเดี๋ยวชั้นจะโทรฯ ไปหาเอง
ฮิโซกะ: อือ...งั้นไปนะ...บาย
คุราปิก้า: อืมม์...บาย
ตอนที่ 1 สวรรค์ กับ อเวจี ต่างกันแค่ ซ้าย กับ ขวา
ณ บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชานเมืองไม่ไกลจากยอร์คชิน ซิตี้ มากนัก ซึ่งสภาพแวดล้อมเช่นนี้ (เท่าที่ผู้แต่งจะจิ้นภาพออกมา) ก็พอที่จะเดาได้ไม่ยากว่าผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นคนประเภทไหน ใช่แล้ว! ที่นี่ก็คือ
บ้านของ...พระเอก เอ๊ะ หรือว่า นางเอก(โดนคุราซัดไปหนึ่งผัวะ อูยส์! ไม่สน เป็นนางเอกแหละดีแร้ว Ha Ha Ha) ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยสไตล์เรียบๆ แต่ดูไฮคลาส (ไม่เหมือนห้องใครบางคนแถวนี้โลวคลาส โนเซ้นส์ชะมัดเล้ย) เฟอร์นิเจอร์ซึ่งเป็นไม้เคลือบเงาอย่างดี ทุกชิ้นเงางามเหมือนของใหม่ แต่พอดูแล้วก็เป็นเพียงสิ่งที่ทำจากไม้เท่านั้น หากแต่บรรยากาศอันอบอุ่นเป็นกันเองที่อยู่บริเวณรอบๆนั้น ก็ทำให้ของเหล่านี้แลมีค่าขึ้นมาทันที บนชั้น 2 ก็เช่นเดียวกันกับข้างล่าง ทว่า...เมื่อเลี้ยวไปทางซ้ายก็จะพบกับกระถางต้นไม้นานาชนิดวางเรียงรายอยู่
สีเขียวเหล่านั้นดูตัดกับสีของตัวบ้านอย่างลงตัวพอดิบพอดี ทำให้รู้สึกผ่อนคลายความเครียดไปได้มาก หากว่าชายตาไปทางขวา 180 องศาก็จะพบว่าโลกเปลี๊ยนไป๋...โอ้! พระเจ้าจอร์จ กล้วยทอด นั่นมัน เอ่อ...ครือ....
ครือว่า...รังหนู เอ๊ย ห้องใครฟระเนี่ย แมร่ง! วางของได้รกโคตรไม่มีใครสามารถดองของได้เก่งเท่าแกอีกแล้ว โห แล้วมนุษย์หน้าไหนมันจะไปอยู่ได้ฟระเนี่ย สุดยอด เมื่อกี้มองไปทางนู้นเหมือนได้ขึ้นสวรรค์อยู่หยกๆแต่ไหงดันตกนรกเร็วอย่างนี้ฟระ พลัน! ภาพที่สะท้อนบนเรติน่าก็ดับวูบไป
ในห้องนอน(ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าซ้ายหรือขวา)
แสงอรุณรุ่งเริ่มส่องผ่านหน้าต่างซึ่งมีผ้าม่านบางๆติดอยู่เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าได้เริ่มต้นวันใหม่แล้ว
บนเตียง ร่าง 2 ร่างที่นอนกอดกันกลมดิ๊กกำลังดื่มด่ำกับความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่าย แสงแดดเริ่มแรงขึ้นปลุกให้ร่างบางที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงตื่นขึ้น
คุราปิก้า: ฮ้าว...ว...ว...เช้าแล้วเหรอเนี่ย?
คุโรโร่: หืมม์...ตื่นแล้วเหรอ?
คุราปิก้า: อืมม์...วันนั้มีความรู้สึกว่าเช้าเร็วจังเนอะ (เหมือนเดิม หวังว่าท่านผู้อ่านคงจะรู้ว่าทำไมเค้าถึงมีความรู้สึกว่าเช้าเร็ว อิอิ ถ้าใครไม่รู้ส่งคำร้องมาที่เมล์นะจะส่งไปให้ แต่ก็คงจะรู้ๆกันอยู่แล้วล่ะน่า)
คุโรโร่: นั่นสิ ชั้นยังเมื่อยเอวอยู่เลย
คุราปิก้า: (ขว้างหมอนใส่หน้าคุโรโร่) ไม่ต้องมาพูดมาก นายนั่นแหละทำตัวเองแล้วยังจะมาบ่น
คุโรโร่: โธ่! อย่าใจร้ายกับสามีนักสิ ที่รัก...เดี๋ยวหน้าหล่อๆพังแล้วจะเสียใจนะ ชั้นคงต้องเป็นบาปไปชั่วชีวิตแน่ๆทำภรรยาเสียใจเนี่ย...
คุราปิก้า: ไปไกลๆไป๊ ไอ้แก่หัวแตงโมโรคจิต ทีบอกให้จัดห้องตัวเองก็ไม่ทำแล้วก็มาบอกว่าใจร้าย จะให้ชั้นทำไงกะนายดีเนี่ย? บอกไว้ก่อนนะชั้นจะไม่ช่วยนายทำด้วย
คุโรโร่: ถ้าชั้นทำ...นายจะช่วยชั้นหน่อยได้มั้ยล่ะ?
คุราปิก้า: ก็บอกว่าไม่ทำ
คุโรโร่: (คอตก เดินย่ำต๊อกออกไปจากห้อง)
คุราปิก้า: เดี๋ยว! คุโรโร่...นายจะทำจริงๆนะ
คุโรโร่: อืมม์
คุราปิก้า: งั้น...ชั้นไปช่วยก็ด้ะ
คุโรโร่: จริงนะ? (วิ่งมาจุ๊บแก้มคุราหนึ่งที) งั้นชั้นไปทำอาหารเช้าก่อนนะ
คุราปิก้า: (หน้าแดง) นาย!...ช่างเถอะ...ชั้นไปด้วยสิ แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากห้อง
บริเวณทางเชื่อมของสองฝั่งบ้าน
คุโรโร่: ที่รัก นั่นตัวอารายอ้ะ
คุราปิก้า: ปึ้ก! (เสียงคุราทำร้ายหน้าพระสวาปาม เอ๊ย สวามี) บอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนี้
คุโรโร่: โต้ดก๊าบ...
คุราปิก้า: จะว่าไปเราลืมล็อคประตูบ้านเหรอเนี่ย?
คุโรโร่: ก็คงงั้นมั้ง ก็เมื่อคืนหลังจากกลับมาจากยอร์คชินเราก็...
คุราปิก้า: เงียบเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นนายเชิญไปเก็บห้องคนเดียวเลย
คุโรโร่: โอ๋! อย่างอนสิจ๊ะ ไม่พูดแล้วก็ได้
คุราปิก้า: ไปดูกันดีกว่าว่านั่นมันตัวอะไร
คุโรโร่: อืมม์... ว่าแล้วก็เดินไปดู เฮ้ย! นั่นมันเจ้าฮิโซกะนิหว่ามาทำอะไรบ้านเราเนี่ย
คุราปิก้า: ก็นั่นน่ะสิ แถมไม่มีใครเดาความคิดมันออกซะด้วย
คุโรโร่: ชั้นก็ว่างั้นแหละ
คุราปิก้า: ฮิโซกะ...ฮิโซกะ...ลุกซะทีสิ
คุโรโร่: มานี่มาคุราชั้นเอง ไอ้มายากรไม่เอาอ่าว ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย ไม่งั้นแกไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกแน่
คุราปิก้า: นี่คุโรโร่เบาๆ หน่อยสิ
คุโรโร่: ไม่ต้องไปเบากับไอ้คนพรรค์อย่างนี้หรอก ลุกสิเว้ย!
ฮิโซกะ: หือ? งายจ๊ะ หัวหน้า
คุโรโร่: ไม่ต้องมา ไงจ๊ง ไงจ๊ะ นายมาทำอะไรที่นี่หา…...
ฮิโซกะ: ก็นะ ว่าจะมาลักหลับคุราปิก้า แต่ดันมาเจอไอ้กองเนี่ยส่งกลิ่นประหลาดออกมาก็เลย...
คุโรโร่: นายว่าไงน๊า...จะมาลักหลับภรรเมียชั้นเหรอ ฝันไปเห๊อออออะ...ถ้าชั้นยังอยู่ข้างๆเค้าล่ะก็ไม่มีทางเด็ดขาด
คุราปิก้า: (เริ่มซึ้งใจในตัวคุโรโร่ขึ้นมาหน่อยนึงละ)
คุโรโร่: ไปเถอะคุราปิก้า ทิ้งไอ้โรคจิตเนี่ยไว้ตรงนี้เหอะ...ไปกินข้าวเช้ากัน
ฮิโซกะ: หัวหน้าจายร้าย ทิ้งลูกน้องที่น่ารัก (ษาโดยการสต๊าฟ) ได้ลงคอ
คุราปิก้า: คุโรโร่ ช่วยเค้าหน่อยเถอะน่า
คุโรโร่: ในเมื่อคุราปิก้าขอร้องก็ช่วยไม่ได้...เฮ้อ...ทำไมชั้นต้องมาช่วยมันด้วยว้า.....
ชั้นล่าง
ฮิโซกะ: ว่าไปแล้ว ไอ้ห้องฝั่งปีกขวานั่นมันอะไรกันฟระ แมร่ง! คนละเรื่องกับห้องฝั่งซ้ายเลยนะเฟ้ย เดินอยู่ดีๆ เกือบโดนหนูมันเอาไปทำพันธุ์แล้ว...เหมือนเดินๆอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้วเดินตกท่อลงไปโผล่ในอเวจีขุมสุดท้าย ห้องบ้าอะไรมีสัตว์เกือบทุกชนิดใครมันอยู่เข้าไปได้ก็เป็น...อุ๊บส์
คุโรโร่: (เอาหนมปังปิ้งยัดปากฮิโซกะเข้าไป 2 แผ่น) พูดมากไปแล้วนะมรึง ขืนพูดออกมาอีกคำเดียวรับรองนายไม่มีปากไว้พ่นคำพูดไร้สาระของนายแน่
คุราปิก้า: แล้วของชั้นล่ะ?
คุโรโร่: เราไปกินที่โต๊ะเหอะ ปล่อยมันนั่งกินอยู่ตรงนี้แหละ
คุราปิก้า: อืมม์...ก็ได้
คุโรโร่: ไปเถอะ...
ที่ห้องอาหาร
คุราปิก้า: นายว่าเค้ามาทำอะไรกันแน่?
คุโรโร่: ไม่รู้สินะ...อืมม์...จะว่าไปตอนนี้มันก็ไม่ได้ใกล้เทศกาลอะไรนี่นา แล้วมันจะถ่อมาถึงนี่ด้วยสาเหตุอะไร
ฟระ? คิดแล้วปวดหัวกินข้าวดีกว่า...
ฮิโซกะ: ถ้าอยากรู้...ชั้นจะบอกให้ก็ได้นะ ว่าชั้นมาที่นี่ทำไม...
คุราปิก้า: จริงเหรอ!
ฮิโซกะ: จริงสิ
คุโรโร่: แอ้ว อัน อะ ไอ อ่ะ อ๊ะ อีบๆ อูด อา อัว แอ่ อะ บิด อะ อวน อู่ ไอ้ (แล้วมันอะไรล่ะฟระ รีบๆพูดมามัวแต่กระบิดกระบวนอยู่ได้)
คุราปิก้า: นายจะกลืนมันลงไปก่อนแล้วค่อยพูดได้มั้ย? น่าเกลียดเป็นบ้า
คุโรโร่: เอื้อก...ได้สิ แต่ช้าไปแล้วอ้ะ
คุราปิก้า: ชั้นล่ะเหนื่อยใจกะนายจริงๆเล้ย นายก็อีกคนมีอะไรก็รีบๆพูดมา
ฮิโซกะ: ก็ชั้นจะมาบอกว่า เนี่ยมันใกล้จะคริสต์มาสแล้ว ชั้นจะมาชวนพวกนายไปฉลองด้วยกัน
คุโรโร่: นาย...มาชวนเราเนี่ยนะ หัวไปกระแทกอะไรมารึเปล่า หรือว่าตอนที่ล้มไปเมื่อเช้า
คุราปิก้า: นั่นสิ หรือว่ากลิ่นของห้องคุโรโร่มันแรงขนาดทำให้นายความจำเสื่อมได้เลยเหรอเนี่ย?
ฮิโซกะ: หยู้ด...ทามมายห๊ะ กะอีแค่ปีละครั้งมันเป็นเรื่องประหลาดมากเลยใช่มะ ที่ชั้นมาชวนพวกนายไปฉลองกันน่ะห๊ะ...ไม่ไปก็ได้นะ
คุโรโร่: นายนี่ก็ใจน้อยเหมือนกันนะ ไม่เห็นหัวล้านซักหน่อย เอ๊ะ! หรือว่าล้าน ก๊ากกกกกก...
คุราปิก้า: ฮึฮึ...คุ...คุโรโร่...นาย...ไปหัวเราะ...เค้า...ทำไม...ฮึ...ฮิฮิฮิ...
ฮิโซกะ: ฮึ่ม! เออ ไม่ต้องไปก็ได้...
คุราปิก้า: ใครบอกว่าจะไม่ไปล่ะ
คุโรโร่: ใช่ๆ ไปสิ ก็แค่ปีละครั้ง...ก๊ากกกกก...
ฮิโซกะ: อืมม์...จะว่าไปคุราปิก้าบอกว่าไอ้สิ่งสับปะรังเคนั่นเป็นห้องเหรอ?
คุราปิก้า: อือ...ใช่ ห้องของคุโรโร่เค้าน่ะ
ฮิโซกะ: งั้นเหรอ...
คุโรโร่: ก๊ากกกกกก...
คุราปิก้า: พอได้แล้วน่ะคุโรโร่
คุโรโร่: อือ...ก็ได้ๆ หึหึหึ
ฮิโซกะ: ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าแก๊งค์เราจะมีหัวหน้าซกมกขนาดเนี้ย หืมม์...ว่างายจ๊ะ หั....วหน้า.....
คุโรโร่: เฮือก! แล้วจาทามมายฟระแค่นิดหน่อยเอง
คุราปิก้า: ไม่หน่อยแล้วล่ะ ขนาดนั้นน่ะ
ฮิโซกะ: ก๊ากกกกกก.....
คุราปิก้า: พอเลยๆ ทั้งคู่นั่นแหละ คุโรโร่ไปเร็วๆกินข้าวแล้วก็รีบๆไปทำซะเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำอีก ส่วนฮิโซกะเรื่องงานฉลองเดี๋ยวชั้นจะโทรฯ ไปหาเอง
ฮิโซกะ: อือ...งั้นไปนะ...บาย
คุราปิก้า: อืมม์...บาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น