THE GHOST HOUSE วันนี้เธออยู่....วันนั้นฉันตาย!!

ลำดับตอนที่ #2 : พี่อย่าจากฉันไป!!! (100/100)

  
      ตั้งแต่เมื่อวานที่พี่เมย์ขึ้นห้องไปปานนี้ยังไม่ลงมาจะคิดสั้นหรือเปล่ายังไม่รู้แต่ฉันว่าพี่เมย์คงไม่เป็นแบบนั้นหรอกพี่เมย์อาจจะหลับแล้่วยังไม่ตื่นก็เป็นได้ โครม!!!!

         อยู่ดีๆไฟตั้งโต๊ะที่วางอยู่ในสุดของโต๊ะก็ตกลงมาอย่างไร้สาเหตุเหมือนมีคนปัดลงมาแต่เอ๊ะ...เมื่อไรพี่เมย์จะลงมาสักที


         "พี่เมย์เปิดประตูให้หน่อย''เงียบว่างเปล่าไม่มีเสียงตอบรับจากพี่เมย์ แก็กๆ อ้าวประตูไม่ได้ล๊อค

         ''พี่เมย์อยู่ไหนอ่ะ''ฉันมองซ้ายมองขวาไม่พบใครเลยเข้าไปในห้องน้ำก็ไม่พบมีแต่ความว่างเปล่าฉันเดินมาถึงหน้าห้องเก็บของเจอกระดาษแ่ผ่นเล็กๆเขียนด้วยลายมือพี่เมย์

                                                          แพรวา...ตอนนี้พี่รู้สึกเจ็บมาก มันเจ็บที่ใจ มันเจ็บที่

 ความโง่ของตัวเองไปหลงเชื่อผู้ชายที่ไม่มีอะไรดี
มีแต่ความเจ้าชู้หลอกลวงบอกว่ารัก
บอกว่าคิดถึงแต่...
สำหรับพี่มันแค่อีผู้ชายสันดานหมาสุดๆ
ถ้าพี่อยู่บนโลกนี้ต่อไปพี่คงเจ็บใจไม่หาย
คงแค้นไม่หยุด
พี่ขอตายเลยดีกว่า
ดีกว่าการที่ต้องมาอยู่ร่วมโลกกับมัน
พี่จะขอสิ้นใจ
พี่จะขอลา
ต่อไปนี้จงรักษาตัวเองไว้ให้ดีอย่าไปหลงเชื่อผู้ชาย
ลาก่อน......แพรวา

            ''ไม่!!!!!มันไม่จริงพี่ไม่ใช่คนคิดสั้นแบบนี้มันไม่จริงฮือๆๆๆๆๆ ไม่จริงไม่มีวันทำไม!!!!!!!''

             แอ๊ดดด..ปังฉันเปิดประตูเข้ามาไม่พบใครเลยสักคนฉันเดินจนหยุดอยู่ตรงหน้ากองกระดาษเหมือนมีคนมาแตะที่ไหล่ฉันพอเงยหน้าขึ้นไปดู กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!

              พี่เมย์ทำร้ายตัวเองด้วยการผูกคอตายศพของเธอมันช่างน่าสมเพช พี่เมย์ไม่เคยเป็นแบบนี้พี่เมย์ๆไม่คิดทำร้ายตัวเองพี่เมย์ไม่เคยเป็นแบบนี้
   
               ครืดๆ ตุ้บ! ฉันตัดเชือกจนศพพี่เมย์หล่นลงมาก่อนที่จะกอดศพพี่เมย์ด้วยน้ำตา....น้ำตาของฉันมันไหลไม่หยุดยิ่งไหลฉันก็เริ่มออกแรงกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆฉันเริ่มหมดแรงแล้วค่อยปล่อยศพของพี่เมย์แล้วโทรแจ้งตำรวจ

               (สวัสดีครับมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ)

                ฉันแทบควบคุมสติตัวเองไม่อยู่มันไม่อยากจะพูดแต่มันจำเป็นที่ต้องพูดออกไป

                ''พี่.....พี่ของฉันเสียชีวิตแล้วค่ะมาเร็วๆน่ะค่ะที่บ้าน 112/987  หมู่บ้านร่วมใจด่วนเลยค่ะ"

                 วี้ว่อๆๆๆ
 
                 เสียงรถตำรวจและปอเต็กตึ๊งดังก่อนที่จะมาหยุดจอดที่หน้าบ้านฉัน ฉันวิ่งลงไปข้างล่างแล้วเล่าเรื่องที่พี่ฉันฆ่าตัวตายพวกเขานำศพไปวัดแต่ฉันบอกว่าอย่าเผาเพราะจะให้พี่อยู่ดูความเจ็บปวดของผู้ชายคนนั้น ฉันจะแก้แค้นให้เอง


                     บริษัท

                      
                     ''คุณแพรวาค่ะแล้วคุณเมย์ล่ะคะยังไม่เห็นเลยตั้งแต่เช้าแล้วคุณเมย์เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ''

                      จุ๊บแจงหรือที่ฉันเรียกว่าแจงเป็นคนทำความสะอาดบริษัทเข้ามาถามเกี่ยวกับพี่เมย์แต่ฉันไม่ตอบ เดินหนีมาเข้าห้องทำงานตัวเองน้ำตาที่ไหลรินลงเกือบกลายเป็นเลือดพร้อมกับความแค้นที่มีฉันร้องไห้จนตาบวมฉันทรุดลงกับพื้นแทบไม่มีแรงลุกในตอนนี่ฉันรู้สึกมึนหัวมากถุกอย่างมันมัวก่อนที่จะสลบลงไป


                      ฉันตื่นมาพบว่านี่ตอนตี สามฉันรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู กึกๆ ประตูมันล๊อคจากด้านนอกซึ่งมันไม่สามารถล๊อคได้สิแล้วจะทำยังไงใครเอาอะไรมากั้นมันไว้ฉันผลักประตูออกไปแต่ไม่สำเร็จ.........ฉันคิดออกแล้วห้องฉันมีระเบียงและสามารถออกไปข้างนอกได้ ครืดดดด ฟิ้ววว ฉันออกมาข้างนอกระเบียงและวิ่งไปอีกประตูนึงเพื่อที่จะออกไปข้างนอก

                      ฮึ่ย ใครกันน่ะมาทำกับฉันแบบนี้ มีคนมาเอาเก้าอี้กั้นประตูเอาไว้ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับแพรวา

                       ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเหมือนคนกำลังเคาะประตูแบบรัวมากและมันก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักเสียงหัวใจฉันเต้นรัวเนื่องจากความกลัวกลัวมากๆ  ฮือ ฮือ ฮือเสียงคนร้องไห้ ค่อยๆดัง ขึ้น มาเรื่อยๆ ก่อนที่เสียงนั้นจะหายไป 
                        "ใครมาร้องไห้แถวนี้น่ะ !!!!!!!!"ฉันตะโกนออกมาดังลั่น แต่ก็ไม่มีใคร เลยสักคน ความกลัว เริ่มครอบงำ
ใจสั่นแรงอย่างบอกไม่ถูก 

                         'แพรวา' 0_0 ฉันหันมองไปด้านหลังแต่ก็ไม่มีใครเลยสักคน ทำยังไงดีแล้วฉันจะออกไปอย่างไรมืดๆแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่เมื่อกี๊ ใครเรียกฉัน 
 
                          'แพรวา'ฉันหันหน้ากับไป ก็เห็นพี่เมย์ อยู่ตรง หน้า เลือดตาเธอไหล ก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมา หึหึหึ
เธอแสยะยิ้มมุมปากก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

                            กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พรึบ ฉันฝันไปเองเหรอเนี่ยความฝันอันน่ากลัวที่ฉันไม่อาจลืมเลือน