[Mekaku City Actors] รักร้าย นายปีศาจ (SetoxMaryxKuroha)

ลำดับตอนที่ #4 : [ตอนที่3] ความรู้สึกและภาพลวงตา?

SETO Say ::

แอ๊ดด

ผมเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปในบ้าน แอบรู้สึกแย่นิดหน่อยแฮะที่ผมต้องปล่อยมารีไว้คนเดียวแล้วออกไปทำงานพิเศษข้างนอกแบบนี้ แต่ถ้าผมบอกมารีว่าจะออกไปเธอคงตามผมไปด้วยแน่ๆ ผมไม่ไหวดูแลมารีขนาดนั้นหรอก แถมยิ่งที่ทำงานพิเศษของผมยังมีพวกเด็กเกเรกับพวกผู้ชายที่ดูท่าทางน่ากลัวเยอะอยู่ด้วย ไม่ไหวๆ..ขืนพามารีไป มารีต้องโดนตามจีบแน่ๆ หรือถ้าหนักกว่านั้นคงโดนพวกนั้นลากไปข่มขืน..
โอ๊ยย! คิดแล้วเครียด!!
"กรี๊ดดดดดดดด!!"
ในขณะที่ผมกำลังไล่ความคิดเครียดๆออกไปนั้นเสียงกรี๊ดก็ดังออกมาจากในห้องครัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นของใคร คิโดะไปข้างนอก โมโมะจังไปถ่ายแบบ ฮิโยริจังไปเล่นกับฮิบิยะข้างนอก พี่อายาโนะไปเดินเล่นกับชินทาโร่คุง เอเนะไปซื้อของกินกับโคโนฮะ
เท่ากับว่ามีเพียงผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในบ้าน...
"มารี!!!!"
บ้าเอ๊ย! ผมนึกไม่ถึงว่าคุโรฮะจะมาถึงบ้านเร็วกว่าผมเลยนะ! ป่านนี้เธอคง....อ้ากก!! ผมน่าจะมาให้เร็วกว่านี้สักหน่อยนะ เซโตะ..นายมันบ้า งี่เง่าา!
ผมรีบซอยเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมร้อนใจสุดๆแบบไม่เคยเป็นมาก่อน กลัว...กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป ถ้าหากเธอเป็นล่ะก็..ผมคง... ตอนนี้มันใช่เวลาคิดซะที่ไหนเล่า รีบวิ่งเข้าซะสิเซโตะ! ผมเลิกคิดไร้สาระก่อนจะวิ่งแล้วโยนกระเป๋าสัมภาระลงบนโซฟาแล้วตรงดิ่งเข้าไปยังห้องครัวทันที ภาพที่ผมเห็นเป็นอย่างแรกคือมารีนอนร้องไห้อย่างหนัก ที่ปลายนิ้วของเธอมีแผลที่น่าจะเป็นของมีคมบาด เลือดไม่ออกมามากพอสมควร ดูท่าทางว่ามันคงจะบาดลึกมากเลย ..ข้างๆมีคุโรฮะยืนอยู่แล้วถือขวดบางอย่างไว้ในมือ หมอนั่นหันมาแสยะยิ้มให้ผมอย่างอารมณ์ดี 
"น้ำเกลือ....น-นี่แกราดใส่แผลมารีหรอ!!?"
"..หึ นายควรจะขอบคุณฉันนะ ฉันอุส่าห์ล้างแผลให้ท่านราชินีเชียวนี่นา~~"
หมอนั่นตอบผมมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร น้ำเกลือที่ลดลงไปเกือบครึ่งขวดนั่นทำให้ผมโมโหหนักเข้าไปใหญ่ มันกล้าเอาน้ำเกลือนั่นมาสาดใส่มารีมากขนาดนั้นเชียวหรอ? ผมนึกถึงสมัยเด็กที่เคยเป็นแผลแล้วต้องใช้น้ำเกลือมาล้างแผลแล้วยังแสบไม่หาย นี่มันเล่นสาดไปตั้งครึ่งขวด! นี่มันบ้ารึโรคจิตกันแน่!! 
ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าอย่างแรง ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะตัวสูงกว่าผม แต่ผมก็ไม่ยอมให้หมอนั่นมาทำกับมารีแบบนี้หรอก!
"เมื่อไหร่คนอย่างแกจะออกไปจากกลุ่มนี่สักที!!?"
"หึ..ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้สิครับ~?"
คุโรฮะพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างประชดประชันนั่นทำให้ผมฉุนขาดอย่างห้ามไม่อยู่ ผมรู้สึกเส้นความอดทนของผมขาดผึงไปในวินาทีนั้น คนอย่างหมอนี่มีแต่ต้องต่อยสักสองสามหมัดให้จำกันบ้างล่ะ! คนอย่างมันน่ะ...คนอย่างมัน....
อยู่ไปก็เกะกะสายตาผม!!
"อย่านะ เซโตะ!!!!"
กึก!
เสียงมารีดังขึ้นมาเหมือนจะช่วยเตือนสติผม ผมหยุดชะงักไปแล้วลดมือที่กำลังจะต่อยหน้าคุโรฮะลงช้าๆแล้วหันกลับไปมองเธอช้าๆ เธอลุกขึ้นยืนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมไม่รู้ตัวเลย ...ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอห้ามผมทำไม?

"อย่าต่อย...คุโร..ฮะ.."

ผมรู้สึกเกลียดขี้หน้าหมอนี่สุดๆไปเลย...!!!

------------------------------------------------------------

MARY Say ::

สถานการณ์เริ่่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ฉันตะโกนห้ามเซโตะออกไป ไม่รู้สิ..แต่ลางสังหรณ์บอกฉันว่าต้องห้ามเขา...
ฉันไม่เคยตะโกนใส่ใครมาก่อนด้วยซ้ำ เซโตะดูอึ้งและงงมากที่ฉันตะโกนออกไปแบบนั้น คุโรฮะยิ้มมุมปากอย่างพอใจนิดๆก่อนจะปัดมือเซโตะที่จับคอเสื้อเขาอยู่ เซโตะปล่อยมือจากคุโรฮะแล้วเดินตรงมาหาฉัน
"ไป..ทำแผลก่อนเถอะ..."
"อะ..อื้อ!"
.
.
.
.
.



.
.
.
.
.
.
.
.
"เสร็จแล้วล่ะ!" เซโตะพูดหลังจากปิดพลาสเตอร์ลงบนนิ้วฉันเรียบร้อยแล้ว ตอนที่ทำแผลฉันไม่รู้สึกแสบเลยสักนิด..คงเป็นเพราะน้ำเกลือนั่นทำฉันชาไปแล้วซะล่ะมั้ง..?
"ขอบคุณอีกครั้งนะเซโตะ"
"ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก~" เซโตะพูดแลวยิ้มออกมาก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าของคนที่รู้สึกผิด "ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ที่บ้าน"
"...?"
"ขอโทษนะที่ปกป้องไม่ได้..ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้"
"เอ๋!? ม-ไม่ต้องขอโทษหรอก แผลนิดหน่อยเอง!~" 
"แต่ว่า...."
"ฉ-ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ ..ตะโกนออกไปแบบนั้น คงจะตกใจสินะคะ..?"
"อะ..ม-ไม่หรอกๆ! แล้วตอนนั้นตะโกนเรียกผมไว้ทำไมหรอ?"
ม-มาแล้วสินะ คำถามนี้ที่ฉันไม่ได้รอคอย..! 
"เอ่อ...ตอนนั้นฉันเห็นคุโรฮะยิ้มออกมา..ตาของคุโรฮะก็เป็นสีแดง..."
"ตาสีแดง..?"
"เหมือนกับตอนนั้นไง..!"
"อะ...งูนั่นน่ะหรอ?"
"ใช่..ฉันห็นเลยรีบตะโกนออกไป ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ.."
"ไม่เป็นไรหรอกน่า มารีช่วยผมไว้ใช่มั้ยล่ะ!~"
เซโตะส่ายหน้าแล้วลูบหัวฉันเหมือนทุกๆที ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเซโตะออกหมัดไปแล้วคุโรฮะจะทำอะไร...อาจจะใช้งูรัดมือจนกระดูกหัก รึไม่ก็ใช้งูฉกที่มือแล้วปล่อยพิษออกมาก็ได้.. อันตรายจริงๆ
ระหว่างที่ฉันนั่งคิดอยู่เซโตะก็ลุกขึ้นเอากล่องยาไปเก็บที่ชั้นวาง สักพักคิโดะซังกับคาโนะซังก็เดินเข้ามา อะ...คิโดะซังไปคนเดียวนี่นา แล้วกลับมากับคาโนะซังได้ยังไงนะ? คนนี้แอบมีซัมธิงกันลับๆสินะคะ! ถ้าจะไปเดทกันทำไมไม่ชวนเซโตะไปด้วยล่ะคะ จะได้3pไปเลย! (ไม่ย์ใช่ย์ละ!)
"มารีจัง อยู่ที่นี่คนเดียวโดนคุโรฮะทำอะไรรึเปล่า~?" คาโนะซังพุ่งเข้ามาถามฉันอย่างอยากรู้อยากเห็นปนอยากส.ใส่เกือก (แมวพิมพ์..) ที่ถามนี่เพราะเป็นห่วงฉันรึอยากรู้กันแน่คะเนี่ย
"ก็...โดนค่ะ.."
"เห๋! โดนทำอะไรงั้นหรอ!?"
"ด-โดนเอาน้ำเกลือราดใส่แผลค่ะ..."
"ห-ห๊าา!!?!" คาโนะซังร้องออกมาอัดหน้าฉันเต็มๆก่อนหน้าซีดไปทั้งหน้าจนขาววอกดั่งทาแป้งมา3ชั้น สายตาบ่งบอกมากว่า'ดีนะที่ตรูไม่โดน'
"แฮะๆ.."
"จ-เจ็บมากมั้ย? คงจะเจ็บสินะ อา..คิดแล้วเสียวสันหลังแว้บบเลยแฮะ ฮืมม!"
แล้วจะถามทำมรัยมิทราบเถอะบักเถิกซัง!??
"ขอโทษนะ ฉันไม่น่าเอาเจ้าคุโรฮะเข้ามาเลย"
"ม-ไม่เป็นไรหรอกค่ะคิโดะซัง คุโรฮะเขาขู่มานี่นา ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ~"
"ก็จริง แต่ถ้าฉันใจแข็งกว่านี้ล่ะก็..."
"อะไรกันๆ คุณหัวหน้าผู้แข็งแกร่งของพวกเรารู้สึกผิดอยู่สินะเนี่ย~~?"
"เงียบน่ะคาโนะ! ฉันไม่ได้รู้สึกผิดอยู่นะ ค-แค่กำลังคิดอยู่ว่าถ้าคุโรฮะเข้ามาฆ่าพวกเราแบบตอนนั้นล่ะก็.....!!"
"อ๋า!...คุโรฮะเขาบอกว่าเขาจะไม่ทำอะไรน่ะค่ะ..?"
"...!"
"เอ๋! จริงดิ!? โหววเยี่ยมไปเลย เท่านี้ข้อแก้ตัวของคิโดะก็ใช้ไม่ได้แล้วเน้อ~ะ"

พลั่ก! ผัวะ! โครม!!

"ก-โกเมน...นาไซ~"
คาโนะซังที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งเป็นกึ่งตายนอนแผ่อยู่บนพื้นอย่างน่าอนาถ ตามใบหน้ามีรอยช้ำดำเขียวแดงชมพูน้ำเงิน(เออพอ..)อยู่เต็มไปหมด บนหัวของเขามีลูกซาลาเปาประดับอยู่2-3ลูกพอเป็นพิธี ที่เขาสภาพปางตายแบบนี้เพราะคิโดะซังเจ้าเก่าฟาดเอาตามระเบียบล่ะนะ...
"วันนี้มารีไม่ต้องทำข้าวเย็นล่ะ เดี๋ยวฉันทำเอง.."
"อ-เอ๋! ต-แต่ว่า..."
"นิ้วเธอเจ็บแบบนั้นคงจะทำอาหารลำบากล่ะสิ ไม่เป็นอะไรหรอกน่า"
"เห๋~ คิโดะวันนี้ใจดีแปลกๆน้า~ เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย~ หรือว่าวันนี้เกิดมีกระโปรงน่ารักๆที่ถูกใจขึ้นม-----"

กร๊อบบ!!

"แย้กกกกกกกกกกก!!!!!!!!"
"น-หนวกหูจริงไอ่กล้วยโนะ!! หุบปากไปเลย!"
เสียงกระดูกหักที่น่าหวาดเสียวดังขึ้นเมื่อคิโดดะซังเหยียบนิ้วมือของคาโนะซังเต็มๆจนเกิดเสียงอันไพเราะเสนาะหูขึ้นมา(?) รู้สึกสงสารคาโนะซังจริงๆแฮะ...แต่ว่าพูดแบบนั้น..แสดงว่าทั้งสองคนไปเดทกันจริงๆสินะคะ!!?
..แล้วคิโดะซังคะ หน้าแดงจางๆแบบนั้นมันอะไรกัน!? ส-แสดงว่าเจอกระโปรงลายที่ถูกใจจริงๆด้วยสินะคะ!! โอ้วว! (??)
"ง-งั้นฉันไปอ่านหนังสือที่ค้างไว้ต่อก็แล้วกันนะคะ.."
"หือ? ไม่รอกินข้าวเย็นอยู่ข้างล่างพร้อมกันล่ะ?"
"ม-ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าข้าวเย็นเสร็จเดี๋ยวฉันจะลงมาเองค่ะ"
"งั้นก็ตามสบายเลยนะ.."
"ไปอ่านหนังสือวายสินะมารีจัง แหมๆ เรื่องแบบนี้บอกกันตรงๆก็ได้น้า~า ^ v^"

ผัวะ!!!!

"สมน้ำหน้า ไอ่บ้าคาโนะ.."
"ฉันไปอ่านหนังสือนิยายแบบทั่วไปนะคะ!"
ฉันรีบฟาดสันหนังสือที่วางอยู่แถวนั้นลงกลางหัวคาโนะซังทันที พูดอะไรออกมาน่ะ อย่าพูดเล่นสิคะคาโนะซัง!!
แล้วก็..ไปเห็นฉันอ่านมาแล้วหรอคะ!!! Q[]Q!! //กรีดร้องในใจ (สรุปเธอก็อ่านจริงๆสินะ..)

--------------------------------------------------------------------

ในห้องมารี

แสงแดดยามเย็นกระทบแก้วน้ำขาที่วางอยู่ข้างกายฉัน ลมอ่อนๆพัดมาชวนให้หลับไปเสียตรงนั้น หนังสือที่ฉันกำลังอ่านเป็นเรื่องความรักทั่วๆไปที่หาอ่านได้ตามร้านหนังสือข้างทาง ฉันค่อยๆพลิกหน้าต่อไปแล้วเริ่มอ่านต่อเรื่อยๆ ฉันชอบอ่านหนังสือทุกชนิดมาตั้งแต่เมื่อตอนที่ฉันอยู่ในป่าแล้ว..คงเป็นเพราะฉันไม่รู้จะทำอะไรดีเลยได้แต่อ่านหนังสือไปเรื่อยเปื่อย
แปลกจังนะ....นิยายนี่น่ะ.. ถ้าฉันเป็นตัวเอกในนิยายเรื่องใดเรื่องนึงมันจะรู้สึกยังไงบ้างนะ...?
ฉันคิดอะไรของฉันกันเนี่ย!? สงสัยฉันจะอ่านหนังสือจนเพี้ยนไปแล้วล่ะมั้ง? คงจะเป็นอย่างนั้นสินะ ก็เล่นอ่านมา50หน้ารวดแล้วนี่นา(เทพมาก!) ฉันคิดแล้วค่อยๆนวดขมับตัวเองช้าๆ ลมเย็นๆค่อยๆพัดมาโดนตัวฉันอย่างแผ่วเบา มันน่านอนสุดๆไปเลยแฮะ...
บางที..ฉันน่าจะหลับไปจนกว่าข้าวเย็นจะเสร็จ....
ฉันคิดดังนั้นจึงคั่นหนังสือไว้แล้วฟุบหน้าลงไปนอนกับโต๊ะ ลมยังพัดมาไม่หยุด ความเพลียและความง่วงผสมปนเปกันจนฉันเผลอหลับไปอย่างรวดเร็ว...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"...รี มารี... มารีจัง.."
ใครน่ะ..คนกำลังหลับกำลังนอนอยู่แท้ๆ.. 
"มารีจัง..ตื่นได้แล้วนะ~"
เงียบๆหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ฉันกำลังง่วงมากเลยนะ...
"มารี...ตื่นได้แล้วลูก"
ให้ตายสิ ฉันกำลังนอนอยู่แท้ๆ ดันมาปลุกซะได้ ฉันง่วงจะตายอยู่แล้วนะ..

...อะไรนะ? เขาเรียกฉันว่าลูกงั้นหรอ!?

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพที่ปรากฎขึ้นตรงหน้าคือภาพที่ฉันเฝ้าคิดถึงตลอดมา ฉันไม่ได้เห็นภาพนี้นานแค่ไหนแล้วนะ..?
"คุณแม่..!?"
"มารีจัง อรุณสวัสดิ์.."
หญิงสาวตรงหน้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อยโยนรอยยิ้มนั่นเคยยิ้มให้ฉันมาก่อน..รอยยิ้มนั่นฉันจำได้ดีเลยล่ะ 
"แม่...แม่คะ..!!" ฉันโผเข้ากอดคนตรงหน้าฉันทันที สัมผัสที่คุ้นชินแบบนี้ยังไงก็ใช่แม่ของฉันแน่นอน "คุณแม่จริงๆด้วย!"
"นี่แม่เองจ้ะ..นี่แม่เอง..."
แม่ลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากฉัน น้ำตาของฉันไหลพรั่งพรูออกมาอย่างดีใจ นึกว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว.. แม่เช็ดน้ำตาที่อยู่บนหน้าฉันอย่างอ่อนโยน มันยิ่งตอกย้ำว่า'นี่คือแม่ของฉันจริงๆ' ไม่สิ..ต่อให้เธอเป็นใครปลอมตัวมา ต่อให้เธอเป็นภาพลวงตาฉันก็ไม่สนแล้ว
ตลอดมาฉันเคยคิดถึงแม่บ่อยขนาดไหนกันนะ?
ฉันไม่กลับหลับตา..กลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาแล้วแม่จะหายไป ไม่กล้าหันหน้าไปทางอื่น กลัวว่าหันกลับมาแล้วแม่จะเดินหนีออกไป
ถ้าหากนี่เป็นความฝัน ฉันไม่อยากจะตื่นเลย...
พระเจ้า....ขอฉันมีความสุขอยู่แบบนี้ไปนานๆทีเถอะค่ะ

-------------------------------------------------------------------

KUROHA Say ::

ในโลกDaze

"นายคิดจะทำอะไร คุโรฮะ..?"
เสียงเล็กๆกับเจ้าของใบหน้าที่เด็กกว่าวัยถามผมขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ อะไรกัน?..ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าน่าสนุกเท่านั้นเอง~?
ผมไม่ตอบเธอแต่เดินหนีไปอีกทาง แต่เธอคนนั้นกลับเดินตามผมมาไม่หยุดจนผมรำคาญ ถึงแม้ผมจะเรียกเธอว่าเจ้านายก็เถอะ
"ก็แค่ทำเรื่องน่าสนุก.."
"อะไรนะ?"
เด็กสาวผู้มีผมสีดำดัดเป็นลอน ผูกผมด้วยริบบิ้นสีแดงสดขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ที่แก้มของเธอมีเกล็ดงูกลายเป็นเอกลักษณ์ของเธอไปแล้ว ดูยังไงเธอก็คือ'อาซามิ' ผู้สืบเชื้อสายเมดูซ่า ..ผู้สร้างโลกDazeขึ้นมา ผู้เป็นปีศาจที่ตกหลุมรักมนุษย์...
ให้ตายเถอะ ถึงเธอจะสร้างผมขึ้นมา ผมก็อดหน่ายกับความซื่อบื้อของเธอไม่ได้จริงๆนะ...
"ก็บอกไปแล้วไงว่าทำเรื่องน่าสนุก"
"เรื่องน่าสนุก? เรื่องน่าสนุกบ้านนายสิ ทำให้มารีฝันถึงชิองน่ะนะ!? คิดจะทำอะไรกันแน่!!?"
เธอตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย ใช่..ผมเป็นคนทำให้เธอฝันถึงชิอง..แม่แท้ๆของเธอเอง เหตุผลที่ผมทำไป...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน.. (เอ้าา!?) ผมแค่คิดอยากจะลองทำมันดูผมก็ทำแค่นั้น มันไม่มีอะไรมากมาย~
แต่งี่เง่าชะมัด..ท่านราชินีมีความสุขกับภาพลวงตางี่เง่านี่ ไม่สมกับเป็นราชินีจริงๆ คนที่ตายไปแล้วน่ะก็ตายไปแล้ว จะห่วงหาเขาอีกทำไมกัน??
"อย่าใช้พลังโดยพละการจะได้ไหม? แค่นายไปขอเข้าร่วมกลุ่มกับหลานฉัน ฉันก็ปวดหัวจนไมเกรนขึ้นแล้ว..!"
"อย่าบ่นมากน่า"
เธอบ่นพึมพัมใส่ผมก่อนที่จะเดินออกไปอย่างไม่ถามอะไรต่อ อยู่ๆผมก็เกิดหมั่นเขี้ยวเธอขึ้นมา อยากจะลองแกล้งเจ้านายตัวเองดูสักครั้งดีไหมนะ~
ผมเดินไปอุ้มเธอจากด้านหลัง ถึงยัยนี่จะแก่จนอายุ800กว่าปีแต่ตัวเธอก็ตัวเตี้ยและน่ารักเหมือนยังเด็กอยู่ ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เจ้ามนุษย์คนนั้นถึงตกหลุมรักยัยนี่ได้ 
"เฮ้ย! ทำอะไรของนายน่ะ!!?"
"ช่วยหุบปากสักแปปได้ป้ะเจ้านาย เดี๋ยวก็โยนไปที่บ่อน้ำนั่นหรอก"
"ฮ-เฮ้ยๆ อย่านะ อย่าาา!!"

ตู้มมม!!

"พรวดด แค่กๆ! นายจะมาพูดว่า'เดี๋ยว'ทำไมในเมื่อนายก็โยนฉันแล้ว!!?"
"มือมันลื่น โทษที.."
"ลื่นบ้านเอ็งเด้ะ!!!" เธอโวยวายก่อนจะขึ้นมาจากบ่อน้ำแล้วตบตีผมซะยกใหญ่ แต่ตบไปก็ไม่ถึงหรอก...
ให้ตายเถอะ..วันนี้สงสัยจะแกล้งท่านราชินีแรงไปหน่อยล่ะมั้ง?
....หงุดหงิดชะมัดตอนที่ไอ่กบเขียวนั่นมันหวานกับท่านราชินี..
นี่ผมเป็นอะไรไปกันแน่ฟะ!!?

-------------------------------------------------------------------------

SETO Say ::

"คิโดะ..มารีล่ะ?"
"หือ?..เห็นบอกว่าไปอ่านหนังสือบนห้องน่ะ"
"งั้นหรอ.. ขอบใจมากนะ อ่อ! ข้าวเย็นวันนี้ขอเป็นต้มจืดตำลึงล่ะ!"
"ห-ห้ะ!? อย่ามาบอกตอนฉันเริ่มทำกับข้าวไปแล้วได้มั้ย!!??!"
ผมรีบเดินไปยังห้องของมารีทันทีที่ถามคิโดะเสร็จ เผลอแปปเดียวก็หายไปแล้ว ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวเดี๋ยวก็โดนคุโรฮะแกล้งอีกจนได้หรอก ผมคิดได้ดังนั้นก็รีบเดินขึ้นบันไดให้เร็มขึ้นกว่าเดิม สักพักผมก็หยุดมาอยู่ที่หน้าห้องมารีก่อนจะเคาะประตูไปสามครั้งตามมารยาท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! 

"มารี อยู่มั้ยครับ~?"
"........."
"มารี..?"
"........."
ผมเรียกไปหลายๆรอบแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจนผมแอบใจหาย ผมลองบิดลูกบิดประตูดูกรากฎว่ามันไม่ได้ล็อค ผมบิดประตูเข้าไปช้าๆ ภาพที่ผมเห็นไขปริศนาว่าทำไมไม่มีเสียงตอบรับได้เป็นอย่างดี เธอหลับไปซะแล้ว...
"มารี นอนตรงนี้เดี๋ยวเป็นหวัด......"
ผมชะงักมือที่กำลังจะไปปลุกมารี แสงแดดอ่อนๆกระทบใบหน้าเธอจนดูเหมือนเธอเปร่งประกาย สายลมอ่อนๆพัดมากระทบผมที่ดูนุ่มนิ่มของเธอปลิวสยายอย่างช้าๆ ขนตาที่ยาวเป็นแพ รับกับหน้าขาวนวลได้เป็นอย่างดี ผมหยุดมองเธอไม่ได้เลย..
เธออาจจะไม่ดูโดดเด่นเหมือนกับโมโมะจังหรือเก่งไปทุกเรื่องอย่างคิโดะ ไม่ร่าเริงเท่าเอเนะจัง ไม่สดใสเหมือนฮิโยริ
..แต่ผมว่า...สำหรับผม..เธอเปร่งประกายที่สุด..


"ราตรีสวัสดิ์นะครับ มารี.."
ผมแอบขโมยจูบเธอก่อนจะเดินออกไปช่วยคิโดะเตรียมข้าวเย็นข้างล่าง หวังว่าเธอคงไม่ตื่นเพราะผมจูบเธอหรอกนะ :)

--------------------------------------------

ในห้องมารี

"เซโตะ..บ้า..."

---------------------------------------------

เฮ!! จบแล้วจ้า จบแล้ว!~ อัพกันต่อเนื่องจากเมื่อวานเลยค่ะ ด้วยความพรั่นและความขยันที่มาจากไหนก็ไม่รู้
คราวนี้มีคู่คุโรฮะอาซามิกับโนะโดะแถมมาด้วยนิดหน่อย ฟฟฟฟฟ ไม่รู้มือหนูมันไปเองง~~~
ตอนนี้แลดูเซโตะจะทำคะแนนนำคุโรฮูกไปมากโขเลยค่ะ แหม่ คุโรฮะสู้เขาา รีบๆลากมารีไปปล้ำซักทีเซ่! //โดนมารีกระโดดฟาดสันหนังสือใส่
ถ้าจะถามว่าทำไมคุโรฮะต้องทำให้มารีฝันถึงชิอง บอกได้เลยค่ะว่า!!

,yoi^hl7dzbfmujwxlkfohegd]nv.lj g]pvpkdmevtwi=f.=h c9jg:F9tfyo,kx]6d,kiu

แปลเอาเองนะคะ ฮู้ววว! //โดนคนอ่านถรีบ