[Mekaku City Actors] รักร้าย นายปีศาจ (SetoxMaryxKuroha)

ลำดับตอนที่ #2 : [ตอนที่1] โศกนาฎกรรมครั้งที่หนึ่ง การพบเจอ

มารี say :: 

ปัง!!

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกระบอกปืนสีดำ ร่างของคาโนะซังค่อยๆมีของเหลวสีแดงฉานย้อมไปทั่วร่างทุกคนได้แต่มองร่างนั้นล้มไปต่อหน้าต่อตาด้วยความตกใจ

"คาโนะ!!!"

คิโดะซังร้องขึ้นแล้วเข้าไปพยุงร่างของคาโนะซังทันที แววตาที่ขี้เล่นและเจ้าเล่ห์ของเขาค่อยๆปิดลงช้าๆ เสียงหายใจของเขาค่อยๆแผ่วลง

"ต่อไปก็เธอแล้วกัน~"

"..แก!!"

"อย่านะ คุโรฮะ!!!!" ฉันตะโกนออกไปหวังว่าเขาจะชะงักมือที่เล็งเป้าหมายไปที่คิโดะซัง หวังว่าเขาจะพูดว่าแค่ล้อเล่น หวังว่าอย่างนั้น

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!!

แต่พระเจ้าช่างไร้เมตตา..

 

ท้องฟ้ายามเย็นกับพระอาทิตย์ย้อมให้เมืองทั้งเมืองกลายเป็นสีส้ม เสียงกระสุนปืนดังขึ้นต่อไปเรื่อยๆ ทุกคนค่อยๆล้มลงโดยมีสีแดงเปรอะเปื้อนตามตัว

ยกเว้นฉัน ...ที่สีแดงนั่นย้อมหัวใจของฉันเสียใจปวดร้าวไปหมด

 

ภาพคาโนะซังที่ถูกยิงที่กลางหน้าผาก ภาพที่คิโดะซังถูกยิงที่หน้าอกติดต่อกันสี่นัด ภาพที่เอเนะจังโดนบีบโทรศัพท์จนหายไป 

หรือเป็นภาพที่ชินทาโร่ซังพยายามปกป้องน้องสาว ภาพที่โมโมะจังกำลังร้องไห้อย่างทรมาน

...และภาพคนที่ฉันรัก ถูดบีบคอแล้วยกขึ้นเหนือพื้นอย่างไร้ปราณี

ทุกอย่างฝังลงลึกในสมองจนเอาออกหรือลบออกไปไม่ได้ หัวใจแทบหยุดเต้น ไม่สิ..มันคงหยุดเต้นไปหลายนาทีที่แล้ว

 

เรื่องมันจบที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักนิดเดียว

 

..ฉันจำเรื่องราวพวกนี้ได้แค่รางๆ...

แต่สิ่งที่ฉันจำได้ดี.. คงเป็นเสียงที่เขาพูดกับฉัน...

 

"ไว้เจอกันใหม่นะครับ ..องค์ราชินี"

 

แล้วสติของฉันก็ดับวูบไป...

พร้อมกับโลกที่'รีสตาร์ทใหม่'อีกครั้ง

 

----------------------------

เอเน่ say ::

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!"

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!"

"ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!"

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!"

"พอแล้ว!!!!!"

ฉันตื่นมาจากฝันร้ายที่น่าตกใจยังต้องเจอกับเสียงมหาประลัยที่น่าตกใจกว่าอีกเรอะ!!?!

"แล้วเธอจะโวยวายทำไมฟระ!!?"

"ฝันร้ายนิดหน่อยค่ะ แต่พอเจอเสียงอันไพเราะของมาสเตอร์ชั้นก็ลืมฝันนั่นจนหายเกลี้ยงเลยล่ะค่ะ!"

"อย่ามาประชดนะเฟร้ย..แล้วฝันอะไร?"

"ฝันงี่เง่าน่ะค่ะ ฝันว่าทุกคนถูกฆ่าจนหมดเลย!"

"งี่เง่าจริงๆด้วยแฮะ งั้นฉันไปที่ฐานกลุ่มก่อนนะ!~"

"เดี๋ยวก่อนสิคะมาสเตอร์!!"

ฉันรีบเรียกมาสเตอร์ก่อนที่เขาจะเดินออกไปห้องไป มาสเตอร์ที่กำลังเดินไปหยิบแจ็คเก็ตสีแดงตัวโปรดชะงักแล้วหันมามองฉันอย่างรำคาญหน่อยๆ

"อะไรอีกเล่า!?"

 

"มาสเตอร์ลืมฉันนะคะ!!!!!"

".....โทดที"

"ไอ่มาสเตอร์กาก!!"

"เงียบน่า ยัยไวรัสโม่ย!!"

มาสเตอร์งี่เง่า เราต้องทำใจสินะ...

 

----------------------------------------------------------

 

"คาาาาาโน้วววววว!!!"

"ขอโทษคร้าบบบบ!"

"อะไรกันอีกล่ะวะเนี่ย?"

มาสเตอร์ขี้บ่นถามขึ้นเมื่อเปิดประตูไปก็เจอคิโดะที่กำลังเอาเก้าอี้ไล่ฟาดคาโนะโดยมีลูกน้องคนอื่นๆเอาใจช่วยอยู่ห่างๆอย่างสนุกสนาน

"เอ่อ...ค-คาโนะซังเขากินอาหารในตู้เย็นจนหมดเกลี้ยงเลยน่ะค่ะ" ลำบากมารีต้องมาอธิบายให้คนอื่นฟังแท้ๆ

"เกลี้ยงเลยเรอะ!!?"

"ไม่ใช่ฉันคนเดียวนะ โคโนฮะก็กินด้วยเหมือนกัน คิโดะสองมาตรฐานนน!!"

"เงียบไปเลยไอ่หัวเหลืองงี่เง่า! ชินทาโร่หลบไป!!"

"เดี๋ยว! เฮ้ยยยยย!!"

"มาสเตอร์ค้าาาาาา!!!"

ปั้กก!!

เสียงกระทบกันของของแข็งดังไปทั่วจนทุกคนเงียบกริบโดยมิได้นัดหมาย ทุกคนติดสถานะสตั๊นทั้งๆที่ไม่มีใครสั่ง ถ้ามิใช่เก้าอี้เจ้ากรรมฟาดใส่หัวของมาสเตอร์อย่างจังแทนที่จะเป็นคาโนะ

....ไปสบายนะคะมาสเตอร์

 

"ช-ช-ชินทาโร่ซัง เป็นอะไรมากมั้ยคะ!!?"

"ชินทาโร้วววววว!!!!"

"ขอโทษนะชินทาโร่ อย่าเพิ่งตายนะเฮ้ยย!?!"

"มาสเตอร์!! ค-คาโนะซัง รีบโทรจองศาลาเร็วเข้า!"

 

"ตรูยังไม่ต๊ายยยยย!!!"

 

อาเมน...

 

-----------------------------------------------------------------------

 

"สรุปก็คือ อาหารในตู้เย็นหมดสินะ" มาสเตอร์กอดอกอย่างคิดวิเคราะห์ บนหัวมีพลาสเตอร์แปะหัวอยู่อย่างเด่นสง่าผ่าเผยมากมาย

"อือ.." คิโดะซังที่หงอยไปเพราะฟาดเก้าอี้ใส่ชาวบ้านผู้ไม่เกี่ยวข้องตอบเบาๆ

"ไปซื้อก็สิ้นเรื่อง ทะเลาะกันทำแม้วอัลไลฟระ!!!!"

"แดดมันร้อนน~~"

"เออน่า ไปได้แล้ว เอเน่ก็ไปด้วยล่ะ!"

"เอ๋!!! มาสเตอร์เผด็จการ!"

"อุรุไซ!(หุบปาก)"

 

.

.

.

"เอาล่ะ ซื้อของครบหมดแล้ว"

"กลับบ้านสักทีหนา!~~"

"ทุกอย่างมันก็เพราะแกไม่ใช่เรอะไง"

"ขอโทษคร้าบบ~"

กลับกลายเป็นว่าฉันต้องมาเป็นเพื่อนคิโดะกับคาโนะซังไปด้วยซะนี่

ไม่สิ...มาป็นไม้กันหมากัดกันล่ะมั้ง เพราะสองคนนี้เผลอแปปนึงก็เขวี้ยงผักเป็นจรวดใส่กันซะแล้ว

 

"เอะ!?..."

"มีอะไรงั้นหรอเอเน่?"

"ป-เปล่าค่ะ สงสัยจะตาฝาด.."

ฉันสะดุดกึกทันทีที่บังเอิญไปเห็นคนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายโคโนฮะราวกับแกะ เพียงแต่เขาใส่เสื้อและผมของเขาเป็นสีดำ

โคโนฮะหรอ ไม่สิตอนนี้เขาอยู่บ้าน หรือจะเป็นแฝด เป็นไปไม่ได้น่า!

สมองฉันคิดคำนวนเท่าที่จะเป็นไปได้ ดูยังไงก็เป็นโคโนฮะชัดๆ แถมอะไรล่ะนั่น กำลังทะเลาะกับพวกเด็กเกรียนแถวนั้นซะด้วย 

"อิช..นิ..ซัน..." 

มากัน4คน!!? บ้าน่า 4รุม1งั้นหรอ หมาหมู่สินะ!?

"หืม? มีอะไรหรอเอเน่จัง~?" คาโนะซังที่สังเกตุเห็นพฤติกรรมแปลกๆของฉันถาขึ้น ฉันไม่ตอบแต่ชี้ไปทางนั้นแทน เขามองตามทิศทางที่ฉันชี้ไปแล้วทำหน้าตกใจเล็กน้อย

"เจ้านั่นมัน....." เขาพึมพัมออกมาเบาๆแต่ฉันกลับได้ยินชัดเจน เจ้านั่น?

แย่ล่ะสิ! เจ้าเด็กพวกนั้นเริ่มควักมีดออกมาแล้ว ต้องรีบไปช่วยแล้วล่ะ ฉันไม่อยากจะเห็นคนตายต่อหน้าหรอกนะ?

"เอเน่!? ถ้าเธออกไปจะมีคนเห็นเธอนะ!!!"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!!" ฉันรีบวิ่ง(ลอย)ตรงไปหาคนๆนั้นทันที พยายามซอยเท้าเร็วๆเพื่อไม่ให้มีคนเห็นขาที่เป็นเหมือนกับโปรแกรมของฉัน

หมับ!

"มานี่เร็ว!!"

"เฮ้ย!! อะไรของเธอฟะ!!?" คนคนนั้นร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆฉันก็วิ่งเข้ามาจับมือเขาแล้วลากออกไปทันที

"ขอโทษที แต่ตอนนี้หนีก่อนเร็วๆ!!" ฉันออกปากสั่งซึ่งเขาคนนั้นก็วิ่งตามฉันมาอย่างว่าง่าย ถึงจะดูงงๆก้เถอะ

 

.

.

.

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"

"ทำ...อะไรของเธอน่ะ ยัยบ้า!?"

"นี่! ฉันเป็นคนช่วยนายออกมาเชียวนะ ขอบคุณฉันเซ่!"

"ทำไมฉันต้องขอบคุณเธอด้วย! เธอจุ้นจ้านเข้ามาเองนี่นา!!"

"ว่าไงนะ!!!"

ฉันโมโหจึงตรงเข้าไปหมายจะกระชากคอเสื้อมาตบสองสามทีให้หายหมั่นไส้ แต่ไอ่บ้านี่มันสูงชิบเป๋งฉันเลยเอื้อมมือไม่ถึง แต่ด้วยความอัดอั้นก็เลยลอยขึ้นไปกระชากคอเสื้อเขาจนได้

"เฮ้ย! ขาเธอ!!!??"

"อย่ายุ่งกับขาฉันน่า! บอกมาว่านายเป็นใคร ทำไมหน้าเหมือนกับโคโนฮะ!?"

".....เหอะ! ยัยจอมจุ้นจ้าน"

"อะไรนะ!?"

"พูดไม่ได้ยินรึไง เธอน่ะมันชอบจุ้นเรื่องชาวบ้าน!!"

"หนอยย!"

"ปล่อยได้แล้ว น่ารำคาญ ฉันจะไปอัดหน้าไปเด็กเวรพวกนั้นสักสามสี่ชุด!!"

เขาพูดแล้วหักนิ้วดังกร๊อบๆ หน้าตาบ่งบอกว่าหมั่นไส้ไอ่เด็กเกรียนนั่นเต็มที 

"ไม่ปล่อย! มานี่เลย ฉันจะลากนายไปหาโคโนฮะเดี๋ยวนี้ล่ะ!!"

"เฮ้ยยย! เธอ!! โอ๊ยๆ อย่าลากสิวะ!?!"

ฉันเมินคำพูดของเขาแล้วรีบลากเขาไปที่ฐานเราทันที่ไม่รีรอ 

 

.

.

.

ฐานทัพMekakushi Dan

 

"กลับมาแล้ว!!!!"

"กลับมาแล้วหรอ เอเน่ ...อะจะเฮ้ย!!!?"

มาสเตอร์ร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นฉันลากคนนอกเข้ามาโดยไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซ้ากกคำ

ช่างเรื่องสุขภาพเหอะ ตอนนี้ใช่เวลามั้ยย!!?

"ลากใครมาด้วยน่ะเอเน่ อะ..นาย!!?" ตามมาด้วยคิโดะที่เดินออกมาจากห้องครัว เมื่อเห็นเขาคิโดะก็หน้าซีดเผือกทันที

อะไรกันน่ะ?

"หือ.....พวกเศษขยะตอนนั้นนี่เอง?"

"หะ? เศษขยะ? อะไรของนายน่ะ?"

เขาไม่ตอบเพียงแต่แสยะยิ้มออกมา นั่นยิ่งทำให้ทุกคนในห้องหน้าซีดหนักกว่าเดิม ยกเว้นฉันที่กำลังมึนๆว่าเกิดอะไรขึ้น?

"อะ..ยินดีต้อนรับกลับนะคะเอเน่....เอ๋!?"

มารีเดินตามคิโดะออกมาจากห้องครัวพูดเหมือนอย่างทุกที แต่ครั้งนี้แปลกไปหน่อยตรงที่เธอเห็นนายนี่แล้วกลับทำหน้าเหวอก่อนจะเปลี่ยนเป็นดวงตาที่ราวกับโกรธแค้นอะไรมาสักอย่าง

 

"ไง ท่านราชินี?"

"...คุโรฮะ!"

 

------------------------------------------------------

ฮ้าาาา! จบสักทีเดสสสส แค่บทนำก็เขียนกันจนตาลายเลยเดสสสส

มาดูเบื้องหลังบทนำกันบ้างดีกวว่า อิอิส~

 

ไรท์มี่ : ทำไมถึงหนีออกมาล่ะคุโรฮะ ทีตอนฆ่าพวกคาโนะฆ่าสบายๆ แต่พอมาเจอเด็กไม่กล้าฆ่ารึไง (โผล่มาตอนแรกก็ฆ่าเลยนะเอ็ง)

คุโรฮะ : ก็ยัยนี่ลากฉันมาน่ะสิ! ตอนแรกฉันว่าจะฆ่าทิ้งแล้วจับยัดท่อน้ำแล้วแท้ๆเชียว

เอเน่ : มันเป็นบทนี่นา!!
ไรท์มี่ : เอาน่าๆ แล้วเซโตะคิดยังไงที่บทนำตัวเองไม่มีบททั้งๆที่เป็นรูธของตัวเอง

เซโตะ : รู้สึกอยากตบคนเขียนมากครับ ถ้าตอนต่อไปไม่มีบทผมจะขอฟาดคุณคนเขียนด้วยคีย์บอร์ดสักสองสามทีนะครับ ♥ //ยิ้มยัน

ไรท์มี่ : กลัวแล้วจ้าา ตอนต่อไปจะใส่บทให้เยอะๆเลย!! OTZ แล้วมารีคิดยังไงตอนเห็นคุโรฮะครั้งแรกคะ~
มารี : เอ่อ....คิดว่า'คนนั้นเป็นใคร'น่ะค่ะ
เซโตะ : ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!
คุโรฮะ : นั่นมันก็เป็นความคิดทั่วๆไปไม่ใช่รึไง... หัวเราะอะไร เงียบสิฟะ!!

 

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

--อ่านจบแล้วเม้นด้วยนะคะ เป็นกำลังใจคนเขียน--