[Mekaku City Actors] รักร้าย นายปีศาจ (SetoxMaryxKuroha)

ลำดับตอนที่ #3 : [ตอนที่2] การกลั่นแกล้งที่แอบเอ็นดูอยู่นิดนึง?

Mary say ::
"ค-คุโรฮะ...นาย..มาที่นี่ทำไม?" ฉันถามไปทั้งๆที่ยังกล้าๆกลัวๆ เหงื่อมากมายที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนเริ่มผุดมาจากไรผมฉัน ฉันบังคับเสียงไม่ให้สั่นไม่ได้เลย.. ฉันกำลังกลัวอยู่อย่างนั้นสินะ..?
ชายตัวสูงหน้าตาไม่ต่างอะไรกับโคโนฮะเลย ต่างแค่สีผมและสีเสื้อที่เป็นสีดำรัตติกาลเพิ่มความน่ากลัว นิสัยของเขาก็ต่างกับโคโนฮะราวกับฟ้าและเหว เขายิ้มมุมปากออกมาราวกับว่าฉันถามอะไรงี่เง่าออกไป
"เปล่านี่ ยัยนี่ลากฉันมาทั้งๆที่ฉันไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ จะโทษก็โทษยัยนี่ซะสิ"
"ฉันผิดเรอะ!!?"
เอเนะจังโวยวายลั่นเมื่อคุโรฮะโบ้ยความผิดมาทางตัวเอง ก็จริงที่เธอพาเขามา แต่เธอจะพาตัวอันตรายขนาดนี้มาเองเลยหรอ!?
นอกซะจากว่าเธอจะจำคุโรฮะไม่ได้.. (#ทุกคนจำคุโรฮะรวมถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นได้ ยกเว้นเอเนะ#)
"มารีจัง ถอยไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"
"ซ-เซโตะ..."
เซโตะเข้ามายืนข้างหน้าฉัน เขาจ้องตาคุโรฮะอยู่พักนึงก่อนจะเริ่มถามคำถามที่ทุกคนสงสัยออกมา
"นายมาที่นี่ได้ยังไง"
"ยัยนี่ลากฉันมา"
"นายจงใจให้เอเนะพานายมา?"
"เปล่า อยู่ๆยัยนี่ก็พาฉันมาเอง"
"นายคิดจะทำอะไรกับพวกเราอีก!?"
"..."
ทุกคนในห้องเงียบ รวมถึงคุโรฮะก็ด้วย ทุกคนในห้องรอคำตอบจากปากคุโรฮะอย่างลุ้นตัวโก่งเว้นแต่เอเนะที่ยังมึนๆอยู่ สักพักคุโรฮะก็กระตุกยิ้มมุมปากออกมาแล้วตอบกลับมา ทุกคนฟังคำตอบนั่นแล้วหน้าซีดเผือก แต่คนที่หน้าซีดที่สุดคงจะเป็นฉันเองซะล่ะมั้ง?
"ตอนนี้น่ะไม่ แต่คราวหน้าน่ะ...ไม่แน่"
หัวใจเริ่มเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ เต้นแรงซะจนเจ็บแปลบที่หน้าอกอย่างบอกไม่ถูก ฉันกัดฟันกรอดก่อนจะจับมือเขาแล้วพาไปในห้องฉันทันทีก่อนที่ทุกคนจะกลัวไปมากกว่านี้ ไม่งั้นเขาคงชิงลงมืออะไรก่อนแน่..
"เฮ้ย! ทำอะไรน่ะราชินี!?"
"เงียบๆแล้ววิ่งตามฉันมาก่อน!"
"มารี!! เดี๋ยวก่อน!!" เสียงเซโตะตะโกนไล่หลังมาแต่ฉันไม่อาจจะได้ยินมันอีกแล้ว ตอนนี้ยังไงก็ต้องพาเขาไปคุยกันก่อนให้ได้

ปัง!

"....มา..รี?"
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ในห้องมารี

"ให้ตายสิ นี่ฉันต้องโดนลากไปลากมาทั้งวันเลยรึไง!?"
"บอกมานะ! นายมาที่นี่นายคิดจะทำอะไรกับพวกเรารึเปล่า!!"
"เฮ้ๆ..ใจเย็นสิครับท่านราชินี ผมบอกไปแล้วไงล่ะว่าไม่ทำ"
"แล้ว...นายทำอะไรกับเอเนะจังรึเปล่า?"
"ไม่ได้ทำ"
"แน่นะ?"
"อืม"
"แน่ใจ๊?"
"แน่นอน"
"แน่รึ?"
"แน่สิ"
"ไม่มั่วนะ?"
"ไม่มั่วสิ"
"แล้วร้องยังไงต่อนะ ' ')?"
"จะไปรู้มั้ยเล่า!!"
หวาา! ง-ไหงฉันเผลอไปเล่นมุกตลกกับเขาได้ล่ะ ฉันต้องสอบสวนเขาไม่ใช่หรออ T[]T อยากตบหน้าตัวเองจังเลย! (ไรท์มี่ : มารีเริ่มรั่ว..)
"ห่วงตัวเองก่อนเถอะท่านราชินี พาฉันมาที่ห้องแล้วอยู่กันสองต่อสองแบบนี้มันอันตรายนา?"
"อันตราย?"
ฉันถามไปแบบงงนิดๆ เขาพูดถึงอะไรน่ะ? ยังไงเขาก็ไม่ฆ่าฉันอยู่แล้วนี่นา..ฉันว่าฉันมั่นใจเรื่องนั้นมากเลยนะ!
"อันตราย..แบบนี้ไง!"
"ว-ว้ายย!!?"
เขาพูดเสร็จก็จับข้อมือฉันทั้งสองข้างแล้วกดฉันลงกับเตียงอย่างรวดเร็มจนฉันตามไม่ทัน มันกลับกลายเป็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ดูน่าหวาดเสียวมาก ขอย้ำอีกทีว่า'หวาดเสียว!' เพราะเขาอยู่ในท่าคร่อมอยู่บนตัวฉัน มือทั้งสองข้างของฉันถูกเขาจับกดติดกับเตียงไว้แน่นหนา คนบ้าอะไร..แรงเยอะมากขนาดนี้!?
"ว่าไงครับท่านราชินี" เขาใช้มืออีกข้างนึงม้วนผมฉันเล่นเหมือนเล่นของเล่น "ไม่ถามผมต่อแล้วหรอ?"
"...น-นายถูกอาซามิสั่งให้มาที่นี่รึเปล่า?"
"เปล่า..."
"ล-แล้วนาย..จะมาส่งพวกเราไปที่Dazeอีกรึเปล่า?"
"ไม่..."
"ล-แล้ว...ท-ท-ทำไมถึงต้องถกกระโปรงฉันขึ้นด้วยล่ะคะ!!?"
"มือมันไปเอง...~"
ฉันโวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคุโรฮะกำลังจะถกกระโปรงของฉันขึ้น เขาคิดจะทำอะไร อยากจะฆ่าฉันทางอ้อมรึไงค้าา!!? =///[]///=
เขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น แต่เขายังก้มหน้าลงแค่วนเวียนอยู่แถวๆต้นคอฉันอีก ลมหายใจร้อนๆเขาเป่ารดต้นคอฉันทำให้ฉันจั๊กจี้ขึ้นมา น-น่าอายเกิดไปแล้วว ถ้าอยู่ในสภาพนี้นานกว่านี้หัวใจของฉันคงวายตายแน่ๆเลย
"พ-พอได้แล้ว คุโรฮะ.." ฉันพูดเสียงสั่นๆแล้วพยายามดันตัวเขาออกไปแล้วอยู่ดีๆเขาก็กระซิบฉันข้างๆหูขึ้นมา
"ผมไม่ทำอะไรเวลานี้หรอก มันยังไม่ถึงเวลา ..แต่ถ้ามันถึงเวลาแล้วล่ะก็ ผมจะทำ..!"
"..เอ๋!?"

ปัง!!!

"มารี!!"
เสียงโวยวายที่คุ้นหูดังออกมาพร้มกับเสียงเปิดประตู ไม่สิ...เสียงถีบประตูต่างหาก หนุ่มมร่างสูงเรือนผมสีดำติดกิ๊บเหลือง สวมชุดสีเขียวหอบนิดๆ ใบหน้าของเขามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมามากมายบ่งบอกความเหนื่อยที่ต้องพังปรตูเข้ามา เขากัดฟันกรอดเมื่อเห็นฉันกับคุโรฮะอยู่ในสภาพที่...ล่อแหลมแบบนี้
"ไง นายกบเขียว?"
"ฉันชื่อเซโตะ!! แกทำอะไรมารี!!!?" ถึงจะพูดกลับไปอย่างนั้นก็เอะ แต่ฉันก็พอจะเดาได้ว่าเซโตะคงอยากตอบกลับไปว่า'เขียวพร่*ง'แน่ๆ...
"ซ-เซโตะ! เป็นไงบ้าง!?" เสียงคิโดะซังดูรีบร้อนไม่ต่างจากเซโตะดังขึ้นมาก่อนจะหยุดมายืนข้างๆเซโตะ คุโรฮะเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคิโดะซังแบบมีเลศนัยบางอย่าง
"อ-อะไร?"
"ฉัน..จะเข้าเมคาคุชิดัน"
"ห-ห๊ะ!!?"
ทุกคนเงียบแอนด์เงิบมากมาย....ไม่เงิบยังไงล่ะ อยู่ดีๆตัวอันตรายก็ขอเข้ามาในกลุ่มเนี่ยนะ!!?
"ฉันก็มีพลังตาสีแดงเหมือนกันนา~"
"...พลังอะไร..?" 
"แบบนี้ไงล่ะ.."
คุโรฮะพูดก่อนที่ดวงตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน งูสีดำมากมายโผล่มาตามแขนเสื้อและหลังจากเขาดูน่าหวาดเสียว ก่อนที่งูเหล่านั้นจะขู่ทักทายคิโดะซังอย่างไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่... ขนาดเซโตะยังเผลอถอยหลังกรูดมาแบบนั้น คิโดะซังที่อยู่ใกล้ๆจะไม่ตกใจตายรึคะ!!?
"ฮ-เฮ้ยย!! ง-งู!?"
"ว่าไง ให้ฉันเข้ากลุ่มไหม~?"
"ไม่! นายมาอยู่ในกลุ่มทุกคนก็โดนงูรัดตายกันพอดี!"
"ค-คิโดะ ใจเย็นๆสิ.."
"โฮ่~? แต่ตอนนี้ถ้าไม่ให้ฉันเข้ากลุ่ม งูพวกนี้จะไปรัดคอเธอเดี๋ยวนี้ล่ะ"
คุโรฮะพูดพลางแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา งูพวกนั้นเริ่มเลื้อยเข้าไปใกล้ๆคิโดะซัง ใกล้เรื่อยๆ ..เรื่อยๆ....
"เออ ยอมแล้ว! จะเข้าก็เข้า ยอมแล้วว!!!" คิโดะพูดออกมาก่อนจะวิ่งถอยหลังมาหลบอยู่ข้างหลังเซโตะอย่างหวาดกลัว เฮ้..เซโตะนั่นของฉันนะคะ (ผิดประเด็น!!)
"ก็แค่นั้น.." คุโรฮะพูดอย่างหน่ายๆแล้วเลิกใช้พลัง ตาสีแดงสดกลับมาเป็นสีเหลืองดังเดิม "ฝากตัวด้วยนะครับ ท่านราชินี ♥"

...ฉันรู้สึกได้ถึงหายนะที่กำลังเข้ามาเยือนตัวฉันแล้วล่ะค่ะ......

------------------------------

"มารีเป็นยังไงบ้าง ไหวมั้ยครับ?.."
"ม-ไม่ไหวแล้ว ย-อย่านะคะ ตรงนั้นมัน--!!"
"ทนหน่อยนะครับมารี"
"อ๊าา!!?!"

"เฮ้ยๆ จะทำแผลก็ทำไปสิ อย่าส่งเสียงชวนจิ้นได้มะ!?" ชินทาโร่ซังบ่นออกมาอย่างหัวเสียแล้วหันกลับไปที่หน้าจอคอมของเขาต่อ ก็แหม..มันเจ็บนี่นา T[]T 
ตั้งแต่คุโรฮะเข้ามาอยู่ในเมคาคุชิดันนี่ทุกคนก็โดนแกล้งไม่เว้นแต่ละวัน แต่ที่หนักสุดคงจะเป็นฉันเองซะล่ะมั้ง? แกล้งทุกวัน ทุกเวลา ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที ทุกโอกาศที่มี ไม่รู้จะแกล้งอะไรนักหนา ฉันไปทำอะไรให้เขาตั้งแต่ชาติปางก่อนรึไง!? ;__;
"แย่หน่อยนะครับมารี..."
"ม-ไม่เป็นไรหรอก" แค่โดนหยิก ดึงผม ขัดขา โขกหัว ทำน้ำหกใส่ จับกดน้ำ โดนข่วนเท่านั้นเองงง!!~~ (ประชดอย่างสุดซึ้ง)
เซโตะปิดพลาสเตอร์ลงบนแผลฉัน อ๊ะ! แผลนี้ก็แผลที่7แล้วสินะ... แถมคราวนี้ก็โดนผลักให้ล้มหน้าคะมำอีกต่างหาก เฮ้ออ~
"ขอบคุณนะเซโตะ!"
"ไม่เป็นไรครับมารี ระวังตัวให้มากๆด้วยล่ะ" เซโตะพูดพร้อมกับยื่นมือมาลูบหัวฉันแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน จะสำลักดาเมจตายแล้วค่ะ ///v///
วีรกรรมที่คุโรฮะทำไว้มันเยอะมาก ...เยอะขนาดไรท์ขี้เกียจพิมพ์(แฉไรท์เรอะ!) แต่เท่าที่ฉันจำได้ของวันนี้กับที่ผ่านๆมาก็........

--โดนแกล้งครั้งที่1--

"โอ๊ะ! โทษที ไม่ได้ตั้งใจ"
"กรี๊ดดดด!!!!!" 
ฉันกรี๊ดลั่นเมื่อคุโรฮะเอื้อมมือมาดึงผมฉัน มันเจ็บหนังหัวนะ ถ้าฉันหัวล้านขึ้นมาจะทำยังไงงงง!!!??
แล้วเอื้อมมือมาตรงๆแบบนี้มันเรียกไม่ได้ตั้งใจตรงไหน!!!??? 

--โดนแกล้งครั้งที่2--

"โอ้วว (หล่อ)ลื่น!" #ในวงเล็บไม่เกี่ยว..

ซ่าา!

อากาศร้อนก็จริงแต่ฉันหนาวจับใจเลยค่ะ คุโรฮะแกล้งสะดุดแล้วราดน้ำเย็นใส่ฉันเต็มๆประหนึ่งน้ำตกก็มิปาน ฉันเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบไม่ต้องสงสัยอะไรใดๆให้มากมายทั้งสิ้น ถ้าพรุ่งนี้ฉันเป็นหวัดอย่ามาถามนะคะว่าเพราะอะไร....

--โดนแกล้งครั้งที่3--

โครมม!!

"โอ๊ยย!"
"ซุ่มซ่ามจริงนะ.."
ฉันลื่นล้มลงกับพื้่นอย่างสวยงามแบบสมควรได้รับรางวัลโนเบลสาขาอะไรก็ไม่รู้(?) คุโรฮะหัวเราะหึๆในลำคออย่างน่าตบแล้วหันไปอ่านหนังสือ(วาย? ((ถุ้ย!!)))ต่อแบบไม่ช่วยอะไรทั้งสิ้น.. เขาเล่นยื่นเท้าออกมาขวางฉันแบบนี้ ต่อให้คิโดะซังมาเดินก็ต้องสะดุดล้มกันบ้างล่ะ..ฉันพนันได้เลย

และอีกมากมายก่ายกอง(ขี้เกียจพิม....)

เฮ้ออ~ เขาคงจะหมั่นไส้ไม่ก็แค้นฉันสินะถึงได้แกล้งฉันได้ไม่หยุดแบบนี้ แต่คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา.. ฉันว่าไปเข้าครัวเล่นแก้เครียดท่าจะดีกว่าแฮะ
ฉันตรงดิ่งเข้าห้องครัวอย่างไม่รอช้า เมนูที่จะทำคงจะไปเค้กเหมือนเคยสินะ แหงล่ะ ก็ฉันทำอย่างอ่นเป็นซะที่ไหน? แต่วันนี้ทำเค้กช็อคโกแล็ตให้เซโตะดีกว่า~
"ลัลลา~ ฮืม~~ " ฉันฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะลงมือทำเค้กอย่างที่ตั้งใจไว้แต่มีดทำครัวดันวางไว้เกะกะจนฉันทำอะไรไม่ถนัด ฉันบ่นพึมพัมก่อนจะหยิบมีดไปเก็บเข้าที่ แต่โชคร้ายก็มาเยือนฉันซะล่ะ..

ฉัวะ!

"ว้ายย!!??"
ฉันร้องออกมาก่อนจะปล่อยมีดลงกับพื้นอย่างไม่มีเรี่ยวแรง พระเจ้า..ฉันซุ่มซ่ามขนาดเอามีดปาดนิ้วตัวเองเลยรึไง! สกิลการซุ่มซ่ามฉันเทพมากขนาดนั้นเลยหรอคะ!? 
"ท-ทำไงดี..?" ฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก แผลนี่มันบาดเข้านิ้วฉันลึกมาก เลือดไหลออกมาไม่หยุด ฉันแปลกใจจริงๆว่าคนเรามีเลือดเยอะขนาดนี้เลยรึไง? เลือดสีแดงสดทำให้ฉันหัวหมุนติ้ว..ความเจ็บแล่นเข้าสู่โสตประสาทอย่างรวดเร็ว ความแสบเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันระบมไปหมด ทำไงดี..แผลนี่มันน่ากลัวมากเลย...
ก่อนอื่นต้องไปล้างแผลสินะ! ฉันรีบประคองสติพาตัวเองไปที่อ่างล้างหน้า รีบเปิดก็อกน้ำล้างแผลตัวเอง ความแสบประทุเข้ามาเรื่อยๆจนฉันแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เลือดนี่ก็ยังไม่ยอมหยุดไหลสักที ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..!
"ซ-เซโตะ...คิ..โดะซัง.." ฉันเรียกหาทุกคนที่คิดว่าจะช่วยฉันได้ ใครก็ได้..รีบเอาแอลกอฮอลล์มาล้างแผลฉัน เอาสำลีเช็ดเลือดนี่ เอาพลาสเตอร์มาช่วยปิดแผลฉันที... ฉันเจ็บ..มากเลย...
"ท่านราชินีกำลังลำบากอยู่สินะครับ.."
"คุโรฮะ..!?" ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจที่อยู่ๆเขาก็โผล่มาด้านหลังฉันแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง โอ๊ย หัวใจฉันจะวายตายแล้วนะ..
"หึ..ให้ผมช่วยเองแล้วกันนะครับ"
"อ-อะไร...นะ?" 
เขาหยิบขวดบางอย่างขึ้นมาถือในแล้วแสยะยิ้มออกมาราวกับว่ากำลังสนุกอยู่ ฉันพยายามเพ่งมองขวดนั่นดีๆว่ามันเป็นขวดอะไร แต่มันพร่ามัวเพราะน้ำตาฉันซะแล้ว
"เอาล่ะ ทนเจ็บนิดเดียวนะครับ~"
ฉันรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วแล้วจ้องมองขวดนั่นอีกครั้ง คราวนี้ฉันอ่านได้อย่างชัดเจน ในจังหวะที่ฉันรับรู้แล้วว่าขวดนั่นมันคืออะไรคุโรฮะก็เทของเหลวในขวดนั่งลงมาที่แผลบนนิ้วของฉัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!"
ความเจ็บแสบเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว ฉันนอนลงไปดิ้นทุรนทุรายกับพื้นอย่างทนไม่ไหว ความแสบประทเข้ามาไม่หยุดจนฉันแสบไปทั้งมือ น้ำตาที่เคยเช็ดออกไปแล้วพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เขาหัวเราะราวกับกำลังขำในท่าทางงี่เง่าของฉันทั้งๆที่เขาเป็นคนราด'มัน'ลงมาที่แผลฉันจนฉันเจ็บแสบดิ้นทุรยทุรายจะเป็นจะตายอยู่แบบนี้

'น้ำเกลือ'

"ค-คุโรฮะ!!!"
"หึหึ...ฮ่ะฮ่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่า!!"

-------------------------------------------------------------

กรี๊ดดดดดดดด!! จบสักที!!!!!!! 
*มองนาฬิกา 23:26น.* อา..อรุณสวัสดิ์เช้านี้ที่สดใสย์!!~~ (เช้าพร่-ง สดใสพร่-ง)
มันอาจจะสดใสสำหรับใครหลายคนยกเว้นไรท์มี่! เพราะกว่าจะเขียนตอนนี้จบ ไรท์มี่ใช้เวลาเขียนข้ามวันกันเลยทีเดียว!!
มีอุปสรรคขวางตลอดค่ะ..หมาบ้าง เน็ตหลุดบ้าง ที่หนักที่สุดคือ'เผลอไปกดปิดคอม'! ฉันเมา ฉันเมาขนาดปิดคอมไปเลยค่ะพี่น้องงง!!!
อย่างว่าแหล่ะค่ะ ไรท์มี่บอกไปแล้วว่าจะเขียนให้คุโรฮูกโหด โหดป้ะล่ะ โหดชิมิ
น้ำเกลือราดแผลมันแสบมากนะครัช...บ่องต่ง... ยิ่งแผลลึกๆแบบมารีแล้วยิ่ง... โอ๊ยย! นึกแล้วกร๊าวใจจ
มาดูบทสัมภาษณ์เลยดีกว่าค่ะ

ไรท์มี่ :: ฮัลเหลเทสๆ 2 3 6 8 10 //พูดใส่ไมค์
เซโตะ :: หวัดดีครับคุณผู้อ่านทุกคน!~~ //ยิ้มเปร่งออร่าพระเอก
คุโรฮะ :: เออ..ดี
ไรท์มี่ :: //โดนดาเมจเซโตะกระแทกหน้าตายห่าน
เซโตะ :: ตายง่ายไปแล้ววว!!

----กำลังจัดกองถ่าย----

ไรท์มี่ :: อา..เอาล่ะ วันนี้จะมาสัมภาษณ์มารีจังก่อนเลย //เอาทิชชู่ยัดจมูก
มารี :: ค-ค่ะ!
ไรท์มี่ :: ซุ่มซ่ามขนาดเอามีดปาดนิ้วตัวเองเลยเรอะ แล้วมีดบาดมันลึกขนาดนั้นเชียวเรอะะ?
มารี :: อะ...คือว่า..ฉันกลัวเลือดน่ะค่ะ แล้วจังหวะที่มันเผลอเอามีดไปปาดนิ้วตัวเองมันเผลอกดแรงเข้าไปก็เลยลึกมากเลยล่ะค่ะ...
ไรท์มี่ :: แล้วมารีคิดยังไงคะที่คุโรฮูกเอาน้ำเกลือมาสาดแผลแบบนี้
มารี :: .....โรคจิต.. ฉันเกลียดคุโรฮะซังแล้ว //สะบัดหน้าหนี
คุโรฮะ :: ฮ-เฮ้ยๆ ฉันก็ต้องเล่นตามบทสิฟะ
เซโตะ :: โรคจิตแบบนี้ไม่ได้เป็นพระเอกหรอกครับ ผมสิเป็นพระเอก ♥
คุโรฮะ :: หุบปากไปเลยไอ้กบเขียว
เซโตะ :: กบบ้านเอ็งสิครับ ไอ่คุณเสาไฟฟ้าดำ..
ไรท์มี่ :: อย่าตีกันนนนนนนน ; [];~

เอาเป็นว่า ติดตามนิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ มุกิ๊วว~

เม้นเป็นกำลังใจคนแต่งด้วยนะคะ

ขอบคุณคุณBlaCXRabbitกับMeo-Meowด้วยนะคะ 
ตอนแรกกำลังท่องเว็ปไปเรื่อยๆ  เปิดมาเจอคอมเม้น2คนนี้ ซึ้งใจมากก้ะ ;__;
ขอบคุณอีกหลายๆรอบค่ะ ลงไปแค่ตอนเดียวมีคอมเม้นด้วย โอ๊ยยน้ำตาจิไหล //กราบงามๆท่าเบญจางคประดิษฐ์?

ปอลิง.จะพยายามอัพถี่ๆนะคะถ้าขยัน.. ส่วนใหญ่จะอัพแบบอาทิตย์นึงอัพครั้งนึง แต่ถ้าขยันมากหน่อยจะอัพเป็นอาทิตย์ละ2-3ครั้งค่ะ ♥
ปอลิง1.ขอบคุณที่อุส่าห์อ่านจนจบนะคะ อาจจะเขียนผิดไปบ้างแต่ไรท์มี่ขอไม่แก้นะคะ จะมาแก้ทีหลังตอนนิยายจบ
ปอลิง2.รักคนอ่าน แต่จะแต่งงานกับคนเม้นค่ะ! //โดนตรบ