เจ้าขายที่รักมารักข้าซะดีๆ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง สู่โลกมนุษย์

"ทะท่านว่าอะไรนะขอรับ"ขะข้าได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย

"ข้าบอกว่าจะไปโลกมนุษย์ยังไงล่ะ"แค่คิดว่าจะได้เจอก็ใจเต้นแล้ว อ๊าาาาอยากเจอเร็วๆจัง

"ทะท่านรู้รึเปล่าขอรับว่ากล่าวอะไรออกมา ท่านจะไปโลกมนุษย์เนี่ยนะ"

"อืม"

"ทะท่านลองคิดดูใหม่ไหมขอรับ มะมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะขอรับ"

"ข้าว่าข้าพูดชัดเจนแล้วนะ ข้าจะไปโลกมนุษย์"อ๊า อยากเจอเร็วๆจัง

"มะมันจะวุ่นวายนะขอรับ ท่าท่านก้าวออเฃกจากมิตินี้พลังของท่าน

จะทำให้พลังของเอกภพนี้ปั่นป่วนจนอาจล่มสลายเลยนะขอรับ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงข้ฏหจะผนึกพลังเอาไว้"

"ตะแต่ว่า"

"โอ๋ย น่ารำคาญเอาแบบนี้ละกัน "ร่างนั้นสะบัดมือออกเบาๆพร้อมร่ายคาถา

 

"นามของข้าคือ นิกซ์ ความมืดอันไร้สิ้นสุด คือ ตัวตนของข้า

ข้าขอบัญชา ...

 

"ไร้ซึ่งความปราณี ไร้ซึ่งความเมตตา ไร้ซึ่งคำโป้ปด การลงทัณฑ์

คือตัวตนของเจ้า จงมา เนเมซิส "

 

"คำพิพากษา โชคร้าย โรคภัย  ชะตาวิบัติ ความชั่วร้ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด คือตัวตนของเจ้า จงมา โมรอส "

 

"ความตายอย่างโดดเดี่ยว เหงาหงอยเศร้าสร้อย คือตัวตนของเจ้า

จงมา เคอร์"

 

"วจีแห่งเทพ ความศรัทธา ตัวแทนแห่งพระเจ้า 

คือตัวตนของเจ้า จงมา เมตาทรอน"

 

"ผู้ควบคุมนรก ตัวแทนของบาปอันเป็นจริง ไม่ยกเว้นผู้ใด ตือตัวตนของเจ้า จงมา ซาตาน"

ภภภภ

"ผู้นำวิญญาณกลับสู่การเริ่มต้น เคียวแห่งมรณาคือศาสตราของเจ้า

จงมา ยมทูต"

 

สิ้นคำของร่างนั้นบังเกิดตราเวทขึ้น6วงก่อนร่างทั้งหกจะทะลุตราเวทออกมา ร่างทั้งหกนั้นคุกเข่าพร้อมก้มหัวเป็นเชิงคารวะ

"มีอะไรให้พวกข้ารับใช้หรือขอรับ ท่านผู้เป็นอมตะ"

เสียงทั้งหกกล่าวออกมาพร้อมกัน

"ข้าจะไปโลกมนุษย์ คงจะไปอย่างถาวรเลยล่ะ ขเาฝากพวกเจ้าดูแล

มิตินี้แทนข้าหน่อยนะ"

ร่างทั้งหกสะดุ้งราวกับได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ

"อะอะไรนะขอรับ ท่านจะลงไปอยู่ที่โลกมนุษย์"คำถามนี้ดังขึ้นมาจากชายนุ่มรูปงามผิวค่อนข้างขาวซีด ดวงตามืดจนไม่เห็นก้นบึ้ง

"ใช่แล้ว เจ้าฟังไม่ผิดหรอก  เคอร์ ข้าจะไปอยู่ที่โลกมนุษย์"

"อะไรคือสิ่งที่ท่านทำให้จะไปโลกมนุษย์กันคะ"ร่างของสตรงามก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้เพื่อเอ่ยคำถาม

"เจ้าถามได้ดีเนเมซิส เด็กคนนี้ไงล่ะ"ร่างนั้นที่ไปที่ภาพบนกระจก

ทั้งหกคนหันไปมองพร้อมกัน ภาพที่ปรากฎแก่สายตาคือ

เด็กน้อยอายุราว3ขวบ หน้าตาน่ารักแก้มยุ้ยๆนั้นน่ายิกซะไม่มี

แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น

"เอ่อ เด็กน้อยคนนี้เกี่ยวอะไรด้วยหรือคะ"

"ข้าหลงรักเด็กน้อยผู้นี้ก็เท่านั้นเอง"

"อ๋อ แบบนั้นนี่เอง เอ่ย ไม่ใช่ ทะท่านหลงรักเด็กน้อยคนนี้เหรอคะ"

"ใช่ ข้าขอประกาศ   ณ ตรงนี้   ยมทูต ซาตาน เมตาทรอน เคอร์

เนเมซิส โมรอส ถ้ากล้าแตะต้องเจ้าชายน้อยล่ะก็ ต่อให้พวกเจ้าไปหลบอยู่สถานที่ใดข้าจักขอสาบานว่าจะลากคอพวกเจ้าออกมาแล้วสับเป็นหมื่นๆชิ้น"

"พวกข้าขอน้อมรับคำบัญชา ท่านผู้เป็นอมตะ"ร่างทั้งหกพร้อมกันก้มหัวรับคำบัญชา

"ดี ไปได้แล้ว"สิ้นคำร่างทั้งหกนั้นก็สลายตัวหายไปสู่ที่ของตัวเอง

"เอาล่ะแค่นี้ก็เรียบร้อย ที่เหลือก็"ร่างนั้นหันหน้าช้าๆไปทางกระจกงที่ตั้งอยู่อีกด้าน

"เจ้าก็เหมือนกันคืนอย่างจริงได้แล้วคิวปิด แกนิมีด"กระจกนั้นค่อยๆหมุนตัวก่อนจะแยกเป็นสองร่าง

ร่างหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มรูปงาม มีปีกสองข้างที่ขาวบริสุทธิ์ไร้สิ่งเจือปน

ราวกับเทพบุตร

ส่วนอีกร่างเป็นเด็กหนุ่มแต่หน้าตานั้นงดงามเทียบได้กับอะโฟรไดท์เลยก็ว่าได้

"ท่านจะให้ข้าใช้ธนูแห่งความรักไหมขอรับ"

"จะบ้าเหรอถ้างั้นข้าจะลำบากไปโลกมนุษย์ทำไม"

"อ้าวแล้วให้พวกข้าคืนร่างจริงทำไมขอรับ"

"พวกเจ้าไปกับข้า ไปโลกมนุษย์กัน"

"หา"

"ขะข้ากับที่รักไม่มีทางไปโลกมนุษย์แน่ขอรับ"คิวปิดยกมือขึ้นโอบใหล่แกนิมีด

"อ้อ ลืมไปว่าเมื่อก่อนเจัาเคยเป็นมนุษย์นี่นะ"

"ใช่ ขอรับ ข้าไม่อยากไปโลกมนุษย์อีกแล้ว ข้ากลัวจะโดนลักพาตัวโดยเจ้าเฒ่านั่น "แกนีมีดส่ายหน้าหวืดพร้อมทำสีหน้าวิตก

"อืม งั้นเอาแบบนี้ รับนี่ไปสิ"ร่างนั้นยื่นปีกสีดำอันหนึ่งให้แกนิมีด

"นะนี่คือ "

"ปีกรัตติกาล เพียงมีเจ้านี่ ตาแก่ตัณหากลับนั่นก็จะไม่สามารถยุ่งกับเจ้าไดั ที่นี่ก็ไปกันเถอะ"

"ขอรับ"