เจ้าขายที่รักมารักข้าซะดีๆ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เมื่อน้ำแข็งละลาย

ณ  ห้วงมิติแห่งหนึ่ง

ท้องฟ้าดำสนิทจนไม่เห็นแม้แต่ก้นบึ้ง

พื้นดินมีสีเทาหม่นที่ชวนให้รู้สึกถึงความสิ้นหวัง

ไร้ซึ่งลม ไร้ซึ่งเสียง สถานที่ซึ่งหลุดพ้นจากกาลเวลา

จากกฎเกณฑ์แห่งความเป็นจริง ซำ้ยังปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายอันน่าพิศวง

แต่นั่นยังไม่แปลกเท่ากับมีคฤหาศน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ตรงใจกลางของห้วงมิตินั้น กำแพงของคฤหาศน์นี้ไม่ได้ก่อด้วยหินหากแต่สร้างด้วยวัตถุปริศนาที่สะท้อนประกายแสงสีเงินวาวราวกับอัญมณี

ประตูคฤหาศน์ที่ทำด้วยทองคำ ระเบียงสีขาวสะอาดที่บอกไม่ได้ว่าสร้างมาจากอะไร แต่สิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดก็ไม่สามารถเทียบได้กับ

ใบหน้าของร่างๆหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงระเบียง

"เฮ้อ น่าเบื่อซะมัด จริงสิหาอะไรสนุกๆทำซะหน่อยดีกว่า"เสียงที่กล่าวมานั้นไพเราะและก้อวกังวาลราวกับ

ระฆังสวรรค์จนไม่น่าเชื่อว่าเสียงนั้นเป็นของมนุษย์

ร่างนั้นก้าวเท้าช้าๆเข้าไปในตัวคฤหาศน์ภายในคฤหาศน์นั้น

หรูหราโอ่อ่าทั้งผนัง กำแพง เพดาน ล้วนแวววาวราวกับอัญมณีล้ำค่า

ที่วางคบไฟแทนที่จะมีโคมไฟตั้งอยู่กับเป็นอัญมณีที่เปล่งแสงให้ความสว่างกว่าโคมไฟเสียอีก ของประดับตกแต่งก็ใช่ว่าจะธรรมดา

พื้นในคฤหาศน์มีพรมสีแดงสดปูตลอดแนวโคมไฟที่ทำมาจากเพชร

เสาคฤหาศน์ก็ทำมาจาทองขาว จะพูดว่าคฤหาศน์นี้เป็น

คฤหาศน์ในจินตนาการก็ไม่ผืดนัก ร่างนั้นเดินทะลุห้องต่างๆ

ทั้ง ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องสมุด จนเข้าไปถึงใจกลางคฤหาศน์

ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปภายในห้องมีเตียงขนาดคิงไซส์ขอบเตียงทำจากทองพร้อมสลักลายอย่างประณีตราวกับเป็นประติมากรรมเอกของสุดยอดศิลปิน

ตรงกลางห้องที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องโถงธรรมดาเกือบ2เท่า

มีลูกแก้วเวทมนตร์ตั้งอยู่

ร่างนั้นนำมือทั้งสองมาวางใบบนลูกแก้วพลางร่ายคาถา

"โซตรวนแห่งโชคชะตาที่เหนี่ยวรั้งทุกสรรพสิ่งให้เป็นไปตามมหาวัฐจักรเอ๋ย

ด้วยนามของข้า ข้าขอบัญชา โซ่ตรวนผู้พันธนาการเอ๋ย

จงแตกสลายตามประสงค์แห่งข้า "

ลูกแก้วนั้นแตกสลายกลายเป็นเศษชิ้นส่วนเล็กนับพันนับหมื่นชิ้น

ก่อนจะรวมตัวกันกลายเป็นกระจกบานหนึ่ง

"ไหนลองบอกข้าซิว่ามีเรื่องอะไรสนุกๆบ้าง"

สิ้นคำพูดกระจกก็เปล่งแสงก่อนจะฉายภาพ

ของเด็กน้อยอายุไม่น่าจะเกิน3ขวบ หน้าตากำลังน่ารัก

แก้มยุ้ยๆน่าหยิก อยู่ในเครื่องแต่งกายที่หรูหรา

"นี่คือเจ้าชายลำดับที่ 5 แห่งอาณาจักรดวงดาวขอรับ"เสียง

ของกระจกพูดแต่ดูเหมือนว่าผู้เป็นนายตอนนี้จะสติหลุดไปเรียบร้อยแล้ว

เมื่อได้เห็นภาพนั้นราวกับมีลูกศรของคิวปิดมาปักที่อก

ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

หัวใจที่ไม่เคยสั่นไหวกับสิ่งใดถึงกับเต้นด้วยความเร็วสูงซะจนแทบระเบิดออกมา

นะนี่มันอะไรกัน ทะทำไมใจถึงได้เต้นขนาดนี้

ร่างบางคงสติหลุดอีกนานถ้าเจ้ากระจกวิเศษจะไม่เรียก

"นายท่านขอรับ นายท่านขอรับ"

"มีอะไร"หันดวงตาขวางใส่ คนกำลังจินตนาการอย่ามายุ่งได้ไหม

เดี๋ยวพังซะนี่

"คะคือ อีกสามวันจะถึงการอวยพรเจ้าชายน้อยในโอกาสครบรอบ

3ขวบขอรับ"

"หือ งั้นเหรอ"อ๋า ทำไงดี ใจยังเต้นไม่หยุดเลย

มะไม่ไหวแล้ว

"กระจกเอ๋ย ข้าตัดสินใจแล้ว"

"ขอรับ เรื่องะไรเหรอขอรับ"

"ข้าจะไปโลกมนุษย์"

"หา"