คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 8 ตอนที่ 2
บทที่ 8
หน้าาทอพระราทาน
อนที่ 2
หน้าห้อเสวย เมษาในเรื่อแ่ายแบบอียิป์โบรายืนยับเท้าไปมาอยู่หน้าประูไม้แะสลับานให่ ุระโปรผ้าลินินสีเียวอ่อนปลิวไหวไปามารยับัวอผู้สวมใส่ หิสาว้มลมอัวเอ่อนะทำหน้าเบ้
ุที่เธอสวม่อน้าบานเือบเห็นเนื้อหนั นานำผ้าสีเียวันมาพันรอบทรวอและสวมเป็นระโปรปิบัท่อนล่าแล้ว็ยัเห็นหน้าท้อแบนราบเป็นเาๆ ใุ้อยู่ี แล้วไหนะเรื่อประับศีรษะพวนี้อีเล่า ทั้หนัและเะะนอยาะถอโยนทิ้
เธอไม่อยาใส่มันเลยแ่็ัอามูไม่ไ้ เพราะนาบอว่าพระสนมทั้หลายล้วนสวมใส่เสื้อผ้าและเรื่อประับแบบนี้ันทั้นั้น
หิสาวถอนใอย่าลัลุ้ม อยาะเินลับห้อแ่็ทำไม่ไ้ เพราะที่้านหลัอามูับไอาอยยืนระหนาบเธอเอาไว้ พร้อมับบัับให้เธอรีบไปเ้าเฝ้าฟาโรห์หนุ่มเร็วๆ
“เ้าไปสิเ้าะพระสนม” นาำนัลสาวให่เร่เมื่อเห็นเธอยืนรีรออยู่หน้าห้อเสวย
เมษาทำหน้าเหยเเหมือนนเป็นไ้พลาส่ายหน้า
“ไม่ไ้นะไอ์ ถ้าเ้าไม่เ้าไป พวอามูะมีวามผิไ้” ผู้เป็นเพื่อนรีบเ้ามา่วยล่อมอีแร
“แ่...”
“ไม่มีแ่หรอ เ้าไปเถอะ” ไอาผลัเธอเ้าไปในห้อเสวย เมื่อัไม่ไ้ริๆ หิสาวึำใ้อเินเ้าไป ทันทีที่เธอ้าวพ้นธรีประูเ้ามา บานประูให่เบื้อหลั็ปิลทันที้วยฝีมืออสอสาว่าวัยทีู่เหมือนะเ้าันไ้ไวเหลือเิน
เมษายืนนิ่อยู่หน้าประูไม้บานให่พลาวาามอไปรอบๆ ้วยวามื่นะลึ ห้อเสวยแห่นี้ั้อยู่ในพระำหนัหลวึ่เป็นที่ประทับอฟาโรห์เมนโนฟิส มันมีนาให่พอๆ ับสนามวอลเลย์บอล
ผนัทั้สี่้านิั้วาลา้านละสอวส่อแสสว่าไปทั่วห้อ และแน่นอนว่าเรื่อประับทุิ้นที่เธอเห็นล้วนทำาทอำบริสุทธิ์ส่อประายอร่ามา แ่สิ่ที่ึูสายาอเธอที่สุลับเป็นพระวรายสูส่าที่ทอร่าอยู่บนยพื้นลาห้อแวล้อม้วยอหมอนอิสีเลือหมูลิบิ้นทอนับสิบใบ
ฟาโรห์เมนโนฟิสทรึูสายาไ้เสมอ ไม่ว่าะอยู่ในอิริยาบถใ็าม อย่าอนนี้พระอ์ประทับนั่้วยท่าทาผ่อนลาย พระโอษ์หยัสวยแย้มพระสรวลน้อยๆ พระเศายาวเหยียรสีน้ำาลไหม้ปล่อยสยายระพระปฤษา์และพระอัสา
พระพัร์าวยัมายเ่นเิม พระอุระเรียบึเปิเปลือยเ่นเิม แ่พระเนรสีน้ำเินเ้มไม่ไ้วาววับ้วยวามโรธเหมือนเ่นทุรั้ ที่เป็นเ่นนี้็เพราะพระเนรนั้นไม่ไ้มอมาที่เธอ แ่ำลัับ้อไปยัวหน้าหวานๆ อพระสนมนโปร พระสนมผิวผ่อาฮิไท์
เบื้อหน้าบุลทั้สอมีโ๊ะเี้ยนาให่ั้อยู่ บนโ๊ะมีภานะทอำบรรุอาหารหลานิวาอยู่เ็มไปหม หลัยพื้นเหล่านาำนัลร่วมสิบนายืนเรียแถวอย่าเป็นระเบียบเพื่อรอปรนนิบัิฟาโรห์อน
“อ้าวมาแล้วหรือ มานั่้าๆ ้านี่” รัสเรียเมื่อทรเยพระพัร์ึ้นมาเห็นเธอ
เมษาเม้มปาแน่น อยาะเินออไปาห้อ เธอไม่อยาอยู่เป็นส่วนเินอใร แ่เมื่อัรับสั่ไม่ไ้ ึำใ้อเินไปทรุัวนั่รที่ว่าทา้านวา โยพยายามไม่สนใสายาที่้อมอมา้วยวามประหลาใอทุนในห้อ และพยายามไม่สนใเสียหวานที่อ้อนถามฟาโรห์หนุ่ม้วยท่าทาระเ้าระอ
“หิอัปลัษ์ผู้นี้เป็นใรเพะฝ่าบาท”
“นาเป็นพระสนมนใหม่ หรือะพูให้ถู็ือว่าที่ราินีแห่อียิป์ หานายึนูเบียมาให้้าไ้ภายในเ็เพลาามที่ลั่นวาาเอาไว้” ฟาโรห์หนุ่มรัสเสียเรียบแล้วยน้ำั์มาเสวย้าๆ วเนรม้อมอเธออย่าพินิพิเราะห์
นถู้อมอระับอเสื้อเ้าหาันอย่าไม่รู้ัว วเนรสีสวยนั่นเหมือนะมอทะลุเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่เ้าไปสัมผัสผิวายเธอไ้
พระสนมผิวผ่อที่วันนี้สวมเรื่อทรสีฟ้าแบบเียวับเมษาแ่บาใสยิ่ว่า เอนายเ้าบพระอุระาวอฟาโรห์หนุ่ม้วยท่าทายั่วยวน ่อนะเอ่ยเสียหวานับอ์ฟาโรห์แ่ส่สายาเป็นศัรูมายัพระสนมนใหม่
“่าไม่เียมัวยิ่นั หิอัปลัษ์เยี่ยนี้หรือเพะที่ะมาเป็นราินีอฟาโรห์รูปามเ่นพระอ์”
ฟาโรห์เมนโนฟิสปรายพระเนรมายัเธอแ่ไม่รัสอะไรเพียแ่ทรพระสรวลเบาๆ แล้วอ้าพระโอษ์รับผลไม้สีสิ้นเล็ามืออพระสนมนโปรไปเสวย แ่แ่นี้็เพียพอแล้วที่ะทำให้เมษาเ็บ เ็บไปถึั้วหัวใ และยิ่เ็บึ้นไปอีเมื่อนาำนัลผิวาวอพระสนมนโปรเ้ามาร่วมวเยาะเย้ยเธอ โยที่ฟาโรห์หนุ่มไม่ิะห้ามปราม
“ใ่ อัปลัษ์ที่สุ ยี้ แ่เห็น็พะอืพะอมแล้วเพะ”
เมษาลุึ้นยืนเมื่อวามอทนาผึล เธอไม่ใ่ัวลอใร พวเาสนุันมาพอแล้ว หิสาวำลัะเินาไป แ่พระหัถ์าวอฟาโรห์หนุ่มเอื้อมมาึมือเธอไว้แล้วืนให้นั่ลอีรั้
“ะไปไหน เ้ายัไม่ไ้ินอะไรเลยนี่ นั่ล่อนสิ อีๆ แบบนี้หิาวบ้านเยี่ยเ้าั่วีวินี้ไม่มีวาสนาะไ้ลิ้มรสหรอ”
หิสาวเม้มปาแน่นืนัวไว้และึมืออนลับมา แ่พระหัถ์าวไม่ยอมปล่อย ้ำร้ายยับีบเสียแรน้อมืออเธอเ็บร้าวไปหม เมื่อทนเ็บไม่ไหวเธอึยอมทรุลนั่ที่เิมอีรั้
“นาเป็นใบ้้วยหรือเพะ ูสินั่เียบเียว” พระสนมนโปรอ้อนถามเสียหวาน
“ไม่หรอ นาพูเ่ะาย แ่วันนี้ื่นเ้นที่ไ้เ้าวัเลยพูไม่ออ” รัสอย่าอารม์ีพลาปรายพระเนรมมายัเธอ เมษาพยายามึมืออนลับมา แ่ไม่ว่าะึยัไพระหัถ์าว็ไม่ยอมปล่อย
พระสนมผิวผ่อ้อมอารยื้อยุอทัู้่้วยวามไม่พอใ นาเอนายบพระอุระว้า ่อนะอ้อนเสียหวาน
“ทรให้นาอัปลัษ์บ้าใบ้นี่มาร่วมโ๊ะเสวยับพวเราทำไมเพะ ูสิหม่อมันยะแยนินอะไรไม่ลแล้ว”
ฟาโรห์หนุ่มวัวเนรมาสบนัยน์าหวาน่ำ ่อนะทรพระสรวลเบาๆ “เ้า็พูเินไป ้าว่าวันนี้นา็ูีออ ใส่ทอหยอเ้าไป็น่ามอไม่ใ่น้อย”
พระสนมาฮิไท์แบะปาใส่เมษา ่อนะเอ่ยถาถา “น่ามอเหมือนนาเอละรลิน่ะสิเพะ”
สิ้นำพระสนมนโปรผู้นทั้ห้อ็พาันหัวเราะบัน ไม่เว้นแม้แ่เ้าอหัถ์าวที่เผลอลายารับุม เพราะมัวแ่ทรพระสรวลอย่าสนุสนาน
เมษาระามือออาพระหัถ์ ่อนะว้าแ้วน้ำั์สาใส่พระพัร์มายที่ประับรอยพระสรวลเ็มแร แล้วลุึ้นับอบโ๊ะเสวยผลัล้มลับพื้น อาหาราวหวานถ้วยโถโอามระายเลื่อนไปทั่วยพื้นและพื้นห้อ
เมื่ออาละวานหนำใแล้วเธอ็ถอยออมายืนมผลานอน้วยวามสะใ นทั้ห้อเหมือนะ็อับสิ่ที่เธอทำ เสียหัวเราะเียบลอย่าับพลัน แม้แ่นัวาวผมยาวสลวยที่นั่นิ่อยู่ลาอหมอน็เลิำไปแล้ว แ่ำลัโรธนัวสั่น
“เ้าล้าทำเยี่ยนี้ับ้าเียวหรือ!” ฟาโรห์เมนโนฟิสวาลั่น น้ำั์สีม่วเ้มเลอะทั่วพระพัร์และพระอุระาว
“สนุันมาใ่ไหมที่ไ้รัแนอื่น นี่เหรอนที่เป็นเ้ามหาีวิ ไม่มีวามเมาในหัวใแม้แ่นิเียว” หิสาวสวนลับไปอย่าไม่เรลัว ไม่ิะใ้ราาศัพท์ับฟาโรห์พระทัยร้ายอี่อไปแล้ว
ฟาโรห์เมนโนฟิสี้พระันีสั่นระริ้วยแรโทสะมาที่เธอ ่อนะรับสั่ลอไรพระทน์ “ถ้า้าไม่มีวามเมา ป่านนี้เ้าถูสับเป็นิ้นๆ ไปนานแล้ว ไม่ไ้มายืนี้หน้า่า้าอยู่แบบนี้หรอ ้าอุส่าห์เลี้ย้อนรับที่เ้าเ้าวัรั้แร แล้วูสิ่ที่เ้าทำอบแทน้าสิ”
“ุแล้ัน แล้เรียันมาให้พวนาเยาะเย้ยถาถา มันสนุนัใ่ไหม” เมษาำมือแน่น้วยวามโรธที่ไม่ยิ่หย่อนไปว่าัน
“้าไม่เห็นว่าพวนาล่าวอะไรผิ เ้ามันอัปลัษ์ริๆ นี่นา พูเรื่อริทำไม้อโรธ้วย” พระสุรเสียทุ้มรัส้วยน้ำเสียเย้ยหยัน ่อนะทรพระสรวลเบาๆ แ่รีลึในหัวใอหิสาวยิ่นั
“ุ!” หิสาวำมือแน่น ห้ามใัวเอไม่ให้หยิบอะไรว้าใส่พระโอษ์บาที่อบถาถาเธอ
ฟาโรห์เมนโนฟิสเลิพระนเรียวไ้รูปึ้นสู พระโอษ์หยัลึปรารอยพระสรวลน้อยๆ ราวับยินีที่เห็นอีฝ่ายโรธ ทรรับผ้าผืนนุ่มที่นาำนัลถวายมาับพระพัร์ โยที่พระเนรมไม่ไ้ละาใบหน้าออีฝ่ายเลย
“อย่าเพิ่โรธสิ ้ายอมรับผิ็ไ้ เพื่อเป็นารอโทษ ้ามีออย่าหนึ่ะให้เ้า ่อไป็สวมมันไว้ะไ้ไม่มีใรเห็นใบหน้าอัปลัษ์อเ้าแล้วหัวเราะเยาะอี”
เมื่อรัสบ็ทรปรบพระหัถ์หนึ่รั้ สิ้นเสียปรบมือ นาำนัลที่ยืนอยู่้านหลัยพื้น็ถือล่อไม้ใบหนึ่มายื่นให้เธอ หิสาวมอล่อไม้สลับับพระพัร์มาย ฟาโรห์เมนโนฟิสะมาไม้ไหนอี ู่ๆ ็ทรยอมอโทษแถมยัพระราทานอให้เธออี่าหา
“เปิออูสิ” ทรเร่เมื่อเห็นว่าหิสาวรีรอไม่ยอมเปิล่อไม้ที่พระราทานให้เสียที
เมษาเอื้อมมือไปเปิฝาล่อไม้ที่สลัลวลายามออ้าๆ และสิ่ที่เห็น็ทำให้เธอะลึา้า สิ่ที่วาอยู่ในล่อใบามือหน้าาทอำอราินีหน้าาทอ ึ่เ็บรัษาไว้ในพิพิธภั์ไโร…ไม่ผิแน่…เธอำมันไ้แม่นยำยิ่นัเพราะเฝ้ามออยู่ทุวัน
“ไม่...” หิสาวพึมพำเสียสั่น มือเรียว่อยๆ เอื้อมไปหยิบหน้าาล้ำ่าออมาาล่อ วามเย็นอทอำบริสุทธิ์ึมเ้าไปในฝ่ามืออเธอ เือนให้เมษารู้ว่าเธอไม่ไ้ฝันไป อนนี้หน้าาทอหลัานิ้นสำัปราึ้นแล้ว ้ำร้ายมันยัเป็นอเธอ...
“เหมาะสมมาเพะ” พระสนมอ้อนเสียหวาน ่อนะหันมาำหนิพระสนมนใหม่ เมื่อเห็นเธอยืนถือหน้าาทอนิ่เหมือนนบ้าใบ้ “ทำไมยัไม่รีบอบพระทัยฝ่าบาทอีฮึ เ้านี่นอาะอัปลัษ์แล้วยัไร้มารยาทนั”
“หิาวบ้านแบบนี้ะมีใรอยสั่สอนเ้าะ” นาำนัลนสนิทรีบสนับสนุนทันที
“นั่นสิ เราลืมิไป” พระสนมผิวผ่อพยัหน้าเห็น้วยแล้วหัวเราะนำึ้นเป็นนแร ่อนที่นอื่นๆ ะหัวเราะรับันอย่าสนุสนาน
เสียหัวเราะเยาะหยันที่ัอยู่รอบาย ไม่สามารถึวามสนใอเมษาไปาหน้าาทอำในมือไ้ หิสาว้อมอหน้าาล้ำ่า้วยวามสับสน เธอเป็นเ้าอหน้าาทอำหรือนี่ ถ้าอย่านั้น... เธอ็เป็นราินีอัปลัษ์อฟาโรห์เมนโนฟิสน่ะสิ ไม่อยาะเื่อเลย แล้วอย่านี้เธอะลับบ้านไ้อย่าไร
ในเมื่อเธอเยลั่นวาาว่าะทำให้ฟาโรห์หนุ่มสมหวัในรั ันั้นหนทาที่ะลับบ้านไ้็ือ้อทำให้ฟาโรห์หนุ่มหลรัเธอ แ่มันะเป็นไปไ้อย่าไร ในเมื่อทรรัเียเธอเยี่ยนี้ อย่าว่าแ่ะให้ทรรัเลย แ่หน้าเธอพระอ์ยัไม่อยาะมอ มัน้อเิวามผิพลาึ้นแน่ๆ เธอไม่มีทาเป็นราินีหน้าาทอ เธอือนาสาวเมษา พิทัษ์โยธิน เธอ้อลับบ้านไปหาพี่าย
เมษาละสายาาหน้าาทอในมือไปสบพระเนรมที่้อมอเธอ วเนรสีน้ำเินเ้มู่นั้นเ็มไป้วยวามเลียัและเย้ยหยัน หิสาวสะอื้นไห้ หยาน้ำาอาบแ้ม มือเรียวำหน้าาทอแน่น ่อนผลุนผลันออไปาห้อ้วยหัวใร้าวราน...
####################
***อ่าน ลิิรัลำน้ำไนล์ บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่าน ปาริมา ราินีไอยุป์ บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่าน เพลิเสน่หา มนราทะเลทราย บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่าน บันทึรัสุผืนทราย บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่านนิยายเรื่ออื่นๆ อมัลลิา ไ้ที่เมพ***
https://www.mebmarket.com/index.php?action=search_book&type=author_name&search=มัลลิา&page_no=1
ความคิดเห็น