คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 6 ตอนที่ 3
บทที่ 6
หิอัปลัษ์ับฟาโรห์รูปาม
อนที่ 3
เบื้อหน้าพีระมิสูระห่าน เหล่านาน ทาส และนาย่าที่วบุมาร่อสร้าพีระมิยืนเรียแถวอย่าเป็นระเบียบอยู่รลานว้าเพื่อรอรับเส็เ้ามหาีวิอพวเา เมษายืน้มหน้าสำรวมอยู่้าๆ ฟาัส แ่็ไม่วายลอบสอส่ายสายาไปมา้วยวามื่นเ้น
ไม่อยาะเื่อเลยว่าเธอำลัะไ้พบฟาโรห์รูปามและมีวามเป็นมาลึลับพระอ์นั้นแบบใล้ๆ หิสาวระหยิ่มยิ้มย่ออยู่นเียว ่อนะยือยาวมอไปยับวนเส็ที่วบะบึมาาทิศะวันออ้วยวามเร็วสู
บวนม้านำวิ่มาหยุในลานว้าหน้าพีระมิ เหล่าทหารรัษาพระอ์หลายสิบนาย้าวลาหลัม้าอนแล้วเินเรียแถวอย่าเป็นระเบียบไปยืนสบนิ่รทาเินที่ทอไปยัพีระมิ ่อนะประาศเสีย้อไปทั่วลานว้า
“ฟาโรห์เส็แล้ว...”
สิ้นเสียประาศเมษาถูึใหุ้เ่าลับพื้น พร้อมับที่บวนม้าอีุหนึ่วิ่มาหยุที่ลานหน้าพีระมิ หิสาวทำามอย่าว่า่ายแ่ไม่วายเหลือบมอรถม้าันเียวที่วิ่อยู่ลาบวนม้า้วยวามสนใ
มันเป็นรถม้าันเล็เทียม้วยม้าสอัว ทั้ม้าและรถเทียมถูแ่อย่าสวยาม้วยทอำและอัมีหลาสี แ่สิ่ที่ทำให้หิสาว้อมอนา้าือร่าสูโปร่ที่วบุมรถม้าันนั้น
“ฟาโรห์เมนโนฟิส…”
เมษาพึมพำเสียแผ่วในลำอพลา้อมอร่าสูเพรียวที่ประทับยืนมั่นบนรถม้าทรอย่าเผลอไผล ฟาโรห์เมนโนฟิสพระอ์ริส่าามยิ่นั พระวรายสูโปร่ พระอุระเปิเปลือยเรียบึูหนั่นแน่นแ็แร พระวีาวผ่อลออาผิับ้าราบริพารและราอรัษ์ที่แวล้อมอยู่อย่าเห็นไ้ั
ทรสวมผ้านุ่ที่ทำาผ้าลินินเนื้อละเอียพันทบรอบพระโสีสอบเพรียว าทับ้วยรัพระอ์ทอำประับอัมีหลาสี พระบาทาวสะอาทร้วยรอพระบาทหนัแบบสานฝัอัมีสีแสเม็ให่ร้านบน
ฟาโรห์หนุ่มระโลารถม้าทรมาประทับยืนมั่นบนพื้น ่อนะยื่นพระหัถ์ไปรับหิสาวผิวผ่อลารถม้ามายืนเีย้า้วยท่าทาทะนุถนอมอย่าเห็นไ้ั หิสาวนานั้นทิ้ัวลยืนบนพื้น ่อนะทรุฮวบลไปอย่ามีริ ฟาโรห์หนุ่มรีบระับอ้อมพระพาหาโอบรันาไว้ วาสอู่สบันอย่ามีวามหมาย ่อนะประอันเินรมายัุที่เธอยืน
‘ใรัน’ เมษารุ่นิในใพลา้อมอหิสาวนานั้นเม็ นาเป็นหิสาวรูปร่าอ้อนแอ้น แ่มีสัส่วนวามเป็นหิรัรึใยิ่นั เ้าหล่อนสวมเสื้อผ้าุิันสีมพูอ่อนยาวลุม้อเท้า แล้วลุมทับ้วยผ้าลุมไหล่ผืนยาวสีเียวัน
วหน้าาวผ่อสวยหวานล้อมรอบ้วยเรือนผมสีน้ำาลอ่อนยาวระแผ่นหลั นาาม่าวรเมือเยี่ยนี้เป็นใรไปไม่ไ้นอาพระสนมอฟาโรห์เมนโนฟิส
“้มหน้า่ำๆ แม่นา”
เสียเือนอฟาัสึสายาอเธอลับมาที่พื้นทรายเบื้อหน้านเอ หิสาวเม้มปาแน่น รู้สึไม่ถูะาพระสนมผิวผ่อที่เินเิายเีย้าฟาโรห์หนุ่มสัเท่าไร
“าร่อสร้าไปถึไหนแล้วฟาัส”
เสียทุ้มลึน่าฟัึเมษาลับมาาห้วิอัวเอ หิสาว่อยๆ เยหน้าแอบมอ และสิ่ที่เห็น็ทำให้เธอแทบหยุหายใ ฟาโรห์พระอ์นี้ยิ่มอใล้ๆ ยิ่าม ทรมีพระสิริโมามว่ารูปนิมิที่เธอเยเห็นในวามฝันหลายเท่านั
พระพัร์รูปไ่าวเนียนูหล่อเหลามาย พระนาสิโ่เป็นสันสวย พระโอษ์หยัลึแย้มพระสรวลนิๆ พระนหนาไ้รูปพาเียอยู่เหนือวเนรเรียวยาวสีน้ำเินเ้มลึล้ำที่เียน้วยผถ่านนมริบ
ทรสวมเรื่อประับพระเศียรที่ทำ้วยทอำและอัมีหลาสี รูปูเห่าและนแร้อันเป็นสัลัษ์ษัริย์สอแผ่นิน อยู่เหนือพระนลาเลี้ยเลา พระเศาเหยียรสีน้ำาลไหม้ยาวระบั้นพระอ์ ปลิวไสวไปามแรลม
ยามเหลียวพระวรายไปทอพระเนรพีระมิ ที่ั้ระห่านอยู่เบื้อหน้า ทรมีพระริยาวัรส่าามเปี่ยม้วยพระบารมี ไม่ว่าะมอมุมไหน็ูน่ายลนไม่อาถอนสายาไ้
้าายเธอฟาัสราบทูล้วยน้ำเสียสุภาพ แ่หิสาวไม่ไ้ยินสันิว่าเาพูอะไร เพราะเธอำลัอยู่ในภวั์แห่วามหลใหล ้อมน์ที่ฟาโรห์หนุ่มเ้าอวเนรสีน้ำเินร่ายึ้นอย่าไม่รู้ัว
“เหลือเพียแะสลัอัษรและวาภาพประับภายในพ่ะย่ะ่ะ”
“ีมา แล้วรูปสลัอ้ามาถึหรือยั” ฟาโรห์หนุ่มรัสถาม ่อนะทอพระเนร้าน้า เมื่อรู้สึว่าำลัถู้อมอ
“เ้า!” ทร้าวถอยหลั้วยวามพระทัย เมื่อทอพระเนรเห็นนที่ำลั้อมอพระอ์ นาเป็นหิสาวที่อัปลัษ์ที่สุเท่าที่ทรเยพบมา ใบหน้ารูปไ่ในผ้าลุมหน้าสีหม่นเ็มไป้วยุ่มหนอพุพอน่ายะแยเป็นที่สุ
“อุ้ย!” เมษารีบ้มหน้าหลบพลาึผ้าลุมปิใบหน้าอนให้มิิยิ่ึ้น วามรู้สึเ็บปวพุ่เ้ามาในอ ทรรัเียเธอ สิ่ที่ทริมันายัอยู่ในวเนรสีน้ำเินแสนสวยู่นั้น
“ยี้ ฝ่าบาทนาเป็นใรเพะ ทำไมถึไ้น่าเลียเ่นนี้” พระสนมโมามเอ่ย้วยท่าทารัเียพลาเบียออวบอัวเอเ้าับพระอุระว้าอย่ามีริ
เมษาเม้มปาแน่นอยาะลุึ้นโ้อบแม่สาวปาีที่แล้พูเสียอ่อนเสียหวานอยู่เหนือหัวเธอให้เ็บๆ แ่ิที่ฟาัสึ่นั่อยู่้าๆ ไหล่เธอไว้พลาส่ายหน้าเป็นเิห้ามปราม
“เ้าเป็นใร” ฟาโรห์หนุ่มรัสถาม้วยท่าทารัเีย
“ัน...” หิสาวอ้าปา้า หมแรพูไปื้อๆ สายพระเนรูแลนที่ทอมอมาเหมือนเ็มที่ทิ่มแทเ้าไปในหัวใอเธอ แม้เมษาะไม่เยิว่าัวเอสวยามเลิศเลอว่าใรๆ แ่ารถูมอ้วยสายายะแยานที่เธอรู้สึีๆ ้วย สร้าวามเ็บปวให้นพูไม่ออ
“นาหิอัปลัษ์ผู้นี้มาทำอะไรที่พีระมิอ้าฟาัส” เมื่อไม่ไ้ำอบาหิอัปลัษ์บ้าใบ้ ฟาโรห์หนุ่มึหันไปถามนาย่าอพระอ์แทน
“นาเป็นหลานสาวอระหม่อมพ่ะย่ะ่ะ ระหม่อมเห็นว่านาเี่ยวาารารึอัษร ็เลยพามา่วยานที่พีระมิ” ฟาัสรีบอบอย่าลนลาน
“วันหลัอย่าพานานนี้มาให้้าเห็นอี สรีอัปลัษ์เยี่ยนี้้ามิอยาเ้าใล้ แ่เห็นหน้า็พานให้ลื่นเหียนเสียแล้ว” ฟาโรห์หนุ่มรับสั่อย่าเรี้ยวรา ่อนะทรประอพระสนมนโปรเินาไป โยมีฟาัสวิ่ามไปห่าๆ
เมษาเม้มปาแน่น ทั้เสียใทั้เ็บใที่ถูประามเสียๆ หายๆ ทั้ที่เธอไม่ไ้ทำอะไรผิแม้แ่น้อย ารเิมาอัปลัษ์ไม่ใ่วามผิอเธอเสียหน่อย เหุใเาึ้อมาอย้ำให้เธอเสียใ้วย หิสาวัฟันรอเมื่อวามเสียใแปรเปลี่ยนเป็นวามโรธ และยิ่โรธหนัึ้นไปอี เมื่อไ้ยินำสนทนาอฟาโรห์รูปามัแว่วมา แ่ระนั้นเธอ็ยั่อยๆ ย่อามไปห่าๆ
“้า้อารให้วาภาพารศึที่เมือลิเบียรผนัในห้อราันย์ ส่วนามโถทาเินให้วาภาพเลยศึที่วา้อนมาาอัสีเรีย พูถึศึรั้นั้น้ายัสนุไม่หาย”
“สนุยัไเพะฝ่าบาท ผู้นายเลื่อนไปหม แ่ิหม่อมัน็ะเป็นลมเสียให้ไ้” พระสนมแย้เสียอ่อนเสียหวานพลาทำท่านลุนพออย่าน่าเอ็นู
ฟาโรห์หนุ่มวัพระพาหารอบเอวบาอย่าปป้อพลารัส้วยท่าทาไม่สะทสะท้านแม้แ่น้อย
“วามสนุอสราม็ือารไ้่าอย่าเ็มที่ หาเราไม่่าเา เา็่าเรา หัวอศัรู็ือเหรียราแสวามเ่ล้าอเราและแสนยานุภาพออียิป์”
“ฝ่าบาท แล้วส่วนที่เหลือะทรให้ารึเรื่ออะไรีพ่ะย่ะ่ะ” ฟาัสเอ่ยถามพลา้มหน้า้มา้อวามลในม้วนระาษู่ีพ
“อยาเียนอะไร็เียนไป ้าอ่านออเสียเมื่อไหร่ แ่ำไว้ว่า้อยย่อสรรเสริ้าเยอะๆ ็พอ” ฟาโรห์หนุ่มยัพระอัสา้วยท่าทาไม่ใส่ใ ่อนะโอบประอพระสนมนามเินเ้าไปในพีระมิ โยมีฟาัสและราอรัษ์เินามเ้าไปเป็นพรวน
‘เาอ่านหนัสือไม่ออ’
เมษารุ่นิ้วยวามประหลาใ ทำไมฟาโรห์พระอ์นี้ถึไ้แ่าาเรื่อราวที่เธออ่านพบในพีระมิแห่ฟาบาราวฟ้าับเหวเ่นนี้ ำนานพวนั้นหลอลวหรือนี่
‘เรานี่มันโ่ริๆ เลย’
หิสาวบริภาษัวเอ้วยวามโรธที่รุ่นอยู่ในอ เธอนี่มันเสียแรที่เป็นนัมานุษยวิทยา เล่าเรียนมา็มาแ่เรื่อแ่นี้ลับูไม่ออ ารึไม่ว่าอาิใ็้อเียนเพื่อยอพระเียริษัริย์อนอยู่แล้ว
เธอมันบ้าไปเอที่มัวไปหลรูปสวยอฟาโรห์เมนโนฟิส ิะ่วยเหลือเานัวเอ้อมาที่นั่ลำบา ำนานพวนั้นโหทั้เพ นี่หรือฟาโรห์นัปรา์ นี่หรือฟาโรห์ผู้ทรทศพิธราธรรม โธ่เอ๊ย...ฟาโรห์ลามล่ะไม่ว่า หาลับไปในยุปัุบันไ้ เธอะเ็บารึหลอลวพวนั้นมาเผาทิ้ให้หม อยูสิ!
***อ่าน ลิิรัลำน้ำไนล์ บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่าน ปาริมา ราินีไอยุป์ บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่าน เพลิเสน่หา มนราทะเลทราย บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่าน บันทึรัสุผืนทราย บับสมบูร์ไ้ที่เมพ***
***อ่านนิยายเรื่ออื่นๆ อมัลลิา ไ้ที่เมพ***
https://www.mebmarket.com/index.php?action=search_book&type=author_name&search=มัลลิา&page_no=1
ความคิดเห็น