ลิขิตรักลำน้ำไนล์ Re-Up
-
นิยาย-เรื่องยาว :
ฟรีสไตล์/ ซึ้งกินใจ Tags : ลิขิตรักลำน้ำไนล์, อียิปต์, ฟาโรห์, ย้อนเวลา, มัลลิกา
ผู้แต่ง : mallika
My.iD :
https://my.dek-d.com/mallika/writer/
ตอนที่ 14 : บทที่ 4 ตอนที่ 4
บทที่ 4
ย้อนเวลา
ตอนที่ 4
พายุทรายลูกใหญ่เคลื่อนเข้าหาพีระมิดแห่งฟาบาอย่างรวดเร็ว เหล่าคนงานที่กำลังปรับแต่งภูมิทัศน์รอบๆ พีระมิดต่างทิ้งเครื่องมือของตนวิ่งหนีเอาชีวิตรอดกันจ้าละหวั่น แต่ไม่มีใครสักคนที่กล้าเหยียบย่างเข้าไปหลบภัยในพีระมิดแห่งฟาบา พีระมิดเก่าแก่ที่ยังคงยืนหยัดท้าทายลมพายุอย่างอหังการ
ภายในรถจากัวร์คันงามที่ออกแบบมาสำหรับต้านทานแรงลมและป้องกันฝุ่นทราย สามหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ในที่ของตน อาเหม็ดนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ถัดมาเป็นกาซิม ส่วนเบาะด้านหลังเป็นที่พำนักของผู้เป็นนาย
แดเนียล อัลฟาบานั่งหลังตรงสง่าทอดสายตาออกไปนอกรถ แม้ท่าทางภายนอกจะดูเคร่งขรึม แต่ภายในใจของเขากำลังร้อนรนด้วยความห่วงหาอย่างประหลาด เขาไม่ได้ห่วงตัวเองและก็ไม่ได้ห่วงพีระมิดสูงใหญ่เบื้องหน้า แต่เขากำลังห่วงหาผู้หญิงไทยตัวเล็กๆ ที่ตอนนี้ยังอยู่ในพีระมิด เจ้าหล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง จะตกใจกลัวหรือเปล่า
“พายุบ้านี่เมื่อไหร่จะผ่านไปซะทีนะ ป่านนี้ยายไอซ์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” กาซิมบ่นพึมพำด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก
“อย่ากังวลไปเลย เธออยู่ในพีระมิดน่าจะปลอดภัย” อาเหม็ดที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามแบบฉบับของตัวเอง แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไม่ได้ทำให้ความกังวลของหัวหน้าคณะสำรวจหนุ่มและผู้เป็นนายที่นั่งฟังอยู่ด้านหลังรู้สึกดีขึ้นเลย
แดเนียลเหม่อมองออกไปนอกรถ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มลึกล้ำจ้องมองไปยังมหาพีระมิดเบื้องหน้าด้วยความกังวล เขาไม่ได้กลัวว่าพายุทรายจะทำอันตรายเจ้าหล่อน แต่เขากำลังกังวล กังวลในสิ่งที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน
“โอ๊ย…” ชายหนุ่มร้องคราง เมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกปวดหัวใจขึ้นมาเฉยๆ
“เป็นอะไรครับคุณแดเนียล” อาเหม็ดหันขวับมาถามเมื่อได้ยินเสียงร้องของผู้เป็นนาย
แดเนียลโบกมือไปมาปฏิเสธว่าตัวเขาไม่ได้เป็นอะไร ชายหนุ่มกัดฟันแน่นเพื่อปิดกั้นเสียงร้องของตน แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ร่างสูงงอตัวลงด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับส่งเสียงร้องอย่างสุดกลั้น
“โอ๊ย!”
“คุณแดเนียล!” องครักษ์หนุ่มรีบกระโดดข้ามเบาะไปหาผู้เป็นนายด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อว่าคนร่างใหญ่อย่างเขาจะทำได้
“เป็นอะไรครับคุณแดเนียล” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางประคองเจ้านายเอนหลังพิงเบาะ
“ปวดหัวใจ มีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น” ผู้เป็นนายเอ่ยเสียงพร่า ใบหน้าคมซีดเผือดอย่างน่ากลัว
“คุณแดเนียลเป็นโรคหัวใจเหรออาเหม็ด แล้วนายมียาไหม” กาซิมที่นั่งมองอยู่เอ่ยถามพลางรื้อค้นหายาให้จ้าละหวั่น
“ไม่ คุณแดเนียลไม่ได้เป็นโรคหัวใจ” อาเหม็ดบอกพลางส่งสัญญาณให้เขาอยู่เงียบๆ
กาซิมพยักหน้าแล้วหุบปากของตนไว้ เขาละสายตาจากนายจ้างไปจับจ้องพีระมิดแห่งฟาบาด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาว ก่อนจะหันขวับกลับมาอีกครั้ง เมื่อจู่ๆ นายจ้างหนุ่มก็พูดขึ้นว่า
“กาซิม! ผู้หญิงคนนั้น เธอกำลังจะไป”
“ใครกันครับ เมษาเหรอ… ไปไหนครับคุณแดเนียล” เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ
คนถูกถามโบกมือไปมา ก่อนจะลืมตาขึ้น เอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แล้วผลุนผลันออกไป โดยไม่สนใจพายุทรายที่ยังคงพัดกระหน่ำอยู่ข้างนอก
“อย่าออกไปครับคุณแดเนียล พายุทรายยังไม่ผ่านไป” อาเหม็ดร้องห้ามพลางจับตัวเจ้านายของตนไว้
“ปล่อยฉันอาเหม็ด ฉันจะไปหาเธอ” ผู้เป็นนายดิ้นรนผลักไสองครักษ์ร่างใหญ่เป็นพัลวันจนทั้งคู่ร่วงออกจากรถลงไปกองบนพื้นทราย
กาซิมรีบเปิดประตูรถตามออกมาแต่ไม่รู้จะห้ามอย่างไร เพราะตัวเขาเองแค่ลืมตายังทำได้ลำบากนัก พายุทรายโอบล้อมพวกเขาไว้จนมองอะไรแทบไม่เห็น
แดเนียลกัดฟันแน่นแล้วปล่อยหมัดเข้าใบหน้าองครักษ์หนุ่มที่ไม่ทันระวังตัวเต็มแรง ร่างใหญ่ของอาเหม็ดผงะหงายไปตามแรงหมัด เปิดโอกาสให้เขาวิ่งฝ่ากำแพงเม็ดทรายตรงไปยังพีระมิด
“คุณแดเนียล!” อาเหม็ดสะบัดหน้าเพื่อไล่ความมึนงง ก่อนจะวิ่งตามผู้เป็นนายไป โดยมีกาซิมวิ่งตามไปติดๆ
แดเนียลวิ่งฝ่าพายุทรายตรงไปยังทางเข้าพีระมิดแห่งฟาบาด้วยความยากลำบาก เม็ดทรายเล็กละเอียดถาโถมเข้าใส่จนร่างของเขาซวนเซไปมา แต่กระนั้นก็มิอาจสั่นคลอนจิตใจอันแน่วแน่ของเขาได้
ชายหนุ่มก้าวเท้าไปตามทางเดินมืดมิดภายในพีระมิด ถึงแม้หนทางจะมืดสนิทแต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเลย เขาจำทางเข้าออกและห้องหับต่างๆ ภายในพีระมิดได้อย่างแม่นยำราวกับลายเส้นบนฝ่ามือของตัวเอง
“ลมอะไรเนี่ย ว้าย!”
เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากด้านในเร่งให้ชายหนุ่มก้าวเท้าเร็วขึ้นจากเดินเป็นออกวิ่ง และภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็ทำให้เขาตัวชา ตรงสุดทางเดินร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวชาวไทยลอยอยู่กลางอากาศ โอบล้อมด้วยลำแสงสีทองอร่ามเหมือนรังไหม
ชายหนุ่มถลาเข้าไปหาด้วยความตกใจ เขายื่นแขนไปคว้าเจ้าหล่อน แต่สิ่งที่เขาสัมผัสถูกมีเพียงอากาศธาตุ หญิงสาวหายวับไปต่อหน้าต่อตาเขาราวกับปาฏิหาริย์ ร่างสูงทรุดลงกองกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เขามาไม่ทัน…เธอไปแล้ว…
“คุณแดเนียลครับ” อาเหม็ดถือคบไฟวิ่งเข้ามาหา ก่อนจะตรงไปประคองผู้เป็นนายที่นั่งอยู่บนพื้นหินขึ้นยืน
“ฉันไม่เป็นอะไรอาเหม็ด” แดเนียลปัดมือขององครักษ์หนุ่มออกจากตัว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเก็บพระศพ เขาหยุดยืนตรงหน้ารูปสลักฟาโรห์เมนโนฟิส ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองพระพักตร์ที่เหมือนเขาราวกับพิมพ์เดียวนิ่ง
“ไอซ์! ไอซ์เธออยู่ไหน มีใครเห็นยายไอซ์ไหมครับ เมื่อกี้ผมไปดูในห้องราชินีก็ไม่เห็นเธอเลย” กาซิมที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องร้องถาม
อาเหม็ดที่ยืนประกบข้างกายทายาทชีคอัลฟาบาอยู่เสมอส่ายหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ เมื่อจู่ๆ เจ้านายของเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ไม่ทันแล้ว…เธอไปแล้ว”
“อะไรนะครับ” คำตอบที่ได้รับทำให้หัวหน้าคณะสำรวจหนุ่มงงงวยกว่าเดิม แต่เขาไม่มีเวลาจะมาใคร่ครวญแล้วว่านายจ้างของตนหมายความว่าอะไร ร่างสูงวิ่งผลุนผลันออกไปจากห้องพลางสั่งให้บรรดาคนงานออกตามหาเพื่อนสาวอย่างร้อนรน ถ้ายายไอซ์เป็นอะไรไป เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย
“หยุดมือให้หมด ไปช่วยกันตามหาคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงหายไป พวกนายไปดูรอบๆ ที่เหลือตามฉันเข้ามาดูข้างใน”
สิ้นเสียงสั่งการ คนงานบางส่วนเริ่มออกตามหาหญิงสาวชาวไทยตามคำสั่งของผู้เป็นหัวหน้า แต่คนงานส่วนใหญ่ยังคงยืนนิ่งด้วยความหวาดกลัว อาถรรพ์และคำสาปโบราณเริ่มขึ้นอีกแล้ว และคราวนี้ถึงกับทำให้หญิงสาวต่างชาติหายสาบสูญไป
ภายในห้องเก็บพระศพ แดเนียลยังคงยืนจ้องพระเนตรรูปสลักฟาโรห์เมนโนฟิสนิ่ง ชายหนุ่มขบกรามจนเป็นสันนูน มือทั้งสองข้างกำแน่น
เขาแพ้… เขามาไม่ทัน มีบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่แน่ใจว่าคืออะไร พรากเธอไปจากเขา...
***อ่าน ลิขิตรักลำน้ำไนล์ ฉบับสมบูรณ์ได้ที่เมพ***
***อ่าน ปาริมา ราชินีไอยคุปต์ ฉบับสมบูรณ์ได้ที่เมพ***
***อ่าน เพลิงเสน่หา มนตราทะเลทราย ฉบับสมบูรณ์ได้ที่เมพ***
***อ่าน บันทึกรักสุดผืนทราย ฉบับสมบูรณ์ได้ที่เมพ***
***อ่านนิยายเรื่องอื่นๆ ของมัลลิกา ได้ที่เมพ***
0 ความคิดเห็น