ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สะใภ้สายลับ 2

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ แหกคุก

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.47K
      8
      29 เม.ย. 57

    สะใภ้สายลับ 2

     

    บทนำ

     

    แหกคุก

     

     

                                    กลางดึกในคืนที่ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆฝน ชายฉกรรจ์ในชุดนักโทษสามคนเดินลัดเลาะไปตามเงามืดหลังกำแพงเรือนจำ ก่อนชายคนหนึ่งจะใช้เชือกที่ฉีกจากผ้าห่มโยนขึ้นไปคล้องกับเสาลวดหนามบนสันกำแพง เขาลองดึงทดสอบความแข็งแรงของมัน ก่อนปีนขึ้นไปบนกำแพงอย่างคล่องแคล่ว เขาดีดตัวข้ามลวดหนามเดินกระแสไฟฟ้าแรงสูง แล้วทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้าด้านล่างอย่างนิ่มนวล

     

     

                                    อาคมลุกขึ้นยืนปัดเศษหญ้าออกจากตัว ก่อนเงยหน้ามองกำแพงเรือนจำ เขายืนรอให้เพื่อนร่วมคุกข้ามตามมา คนที่หนึ่งทำได้สำเร็จ แม้จะขลุกขลักไปบ้างตอนลงพื้น ทว่าคนที่สองไม่โชคดีเหมือนพวกตน ขณะกำลังเหวี่ยงตัวข้ามกำแพง ปลายเท้าของเขาไปเกี่ยวกับลวดหนามไฟฟ้าเข้า เขาถูกไฟฟ้าแรงสูงดูดทันที ร่างกายกระตุกอย่างรุนแรง ส่งเสียงร้องโหยหวนไปทั่วบริเวณ ก่อนพลัดตกจากกำแพงลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้น

     

     

                                    “นักโทษแหกคุก!” ผู้คุมบนหอคอยร้องตะโกนโหวกเหวก จากนั้นดวงไฟทุกดวงหลังกำแพงเรือนจำก็สว่างพรึบขึ้นพร้อมกัน

     

     

                                    “ซวยแล้ว” อาคมพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนชวนเพื่อนที่เหลือวิ่งหนีเข้าไปในป่ารกชัฏด้านหลังเรือนจำ แผนแหกคุกที่เขาวางไว้อย่างดีล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะความผิดพลาดของคนคนหนึ่ง อีกไม่นานผู้คุมทั้งเรือนจำจะแห่กันมาตามจับเขา ดังนั้นเขาต้องรีบหนีไปจากที่นี่ให้ไกลที่สุด

     

     

                                    “เร็วเขา พวกมันตามมาแล้ว” เขาหันไปเร่งเพื่อนร่วมทาง เมื่อได้ยินเสียงผู้คุมดังไล่หลังมาเรื่อยๆ คนพวกนี้จมูกไวยิ่งกว่ามด ถ้าเขายังชักช้ารับรองว่าอีกไม่นาน พวกมันต้องตามมาทันแน่ๆ ทั้งสองเร่งฝีเท้าวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ทว่าเสียงของผู้คุมไม่ได้ห่างออกไปเลย

     

     

                                    “แยกกันหนี ขืนไปด้วยกัน มีหวังถูกจับทั้งคู่” อาคมบอกเพื่อนร่วมคุก ผู้เป็นเพื่อนพยักหน้าเข้าใจ แล้ววิ่งหนีไปทางขวา เขาจึงเลือกวิ่งไปทางซ้าย แต่เสียงไล่ล่าของผู้คุมไม่ได้ห่างออกไปเลย เขามองไปรอบๆ อย่างร้อนรน ก่อนทิ้งตัวลงหมอบใต้ดงธูปฤาษีหนาทึบ เมื่อคิดได้ว่าการวิ่งหนีไม่ใช่วิธีที่ฉลาดนัก

     

     

                                    “พวกมันไปทางไหนแล้ว” เสียงผู้คุมดังขึ้นเหนือศีรษะของเขา อาคมนอนนิ่งเหมือนคนตาย ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ที่ซ่อนของตน

     

     

                                    “ป่าหญ้ารกทึบแบบนี้ พวกมันหนีไปไม่ไกลหรอก อาจจะแอบซ่อนอยู่แถวๆ นี้ก็ได้” ผู้คุมคนหนึ่งแกว่งปืนไปมาตรงหน้าเขา ก่อนทั้งหมดจะหันไปมองด้านหลัง เมื่อเพื่อนนักโทษของเขาร้องอย่างเจ็บปวด ดูเหมือนเจ้านั่นจะโชคร้ายถูกงูกัด ด้วยความกลัวตายจึงตะโกนเรียกผู้คุมดังลั่น

     

     

                                    “ช่วยด้วย! ผมถูกงูกัด”

     

     

                                    “มันอยู่ตรงโน้น” ผู้คุมทุกคนรีบวิ่งหาคนเจ็บ

     

     

                                    อาคมนอนรอจนผู้คุมวิ่งผ่านไปหมดแล้ว จึงลุกออกจากที่ซ่อนวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง โดยยึดแสงไฟจากบ้านคนเป็นเครื่องนำทาง เขายิ้มให้กับความโชคดีของตน เมื่อวิ่งไปถึงบ้านหลังหนึ่ง เขารีบวิ่งอ้อมไปด้านหลัง ขโมยเสื้อผ้าที่ตากไว้มาผลัดเปลี่ยน ก่อนออกวิ่งอีกครั้งไปยังถนนที่เห็นเบื้องหน้า โดยมีความแค้นในหัวใจผลักดันให้วิ่งไป ทั้งที่เหน็ดเหนื่อยจนก้าวขาแทบไม่ออกแล้ว


    ...............................................................



    มัลลิกานะคะ

    หายหน้าไปเป็นปีเลยนะคะ ที่หายไปเพราะไม่มีเรื่องมาลงให้อ่าน เนื่องจากเป็นคนเขียนช้ามาแต่ไหนแต่ไร พอดีตอนนี้เขียนสะใภ้สายลับสองได้ราว 50 % จึงเอามาลงให้เพื่อนๆ อ่านกัน โดยมีข้อตกลงเหมือนเดิม คือ

    1. ลงให้อ่าน 50 %

    2. ลบออก เมื่อตีพิมพ์เสร็จแล้ว

    3. ลงทุกวันอังคาร สัปดาห์ละ 1 ตอน

    ตามนี้เลยนะคะ เพื่อนๆ วันนีประเดิมจะลง 2 บทค่ะ ส่วนบทถัดไปพบกันวันอังคารหน้านะคะ

    รักนะ...มัลลิกา

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×