คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep.4 ให้ฉันดูแลเธอ
EP 4 ให้ฉันดูแลเธอ
Part เต๋า
บอกตรงๆน่ะครับ ผมไม่ได้อะไรกับไอ้เงินแค่สิบล้านเลยครับพูดตรงๆ ผมไม่คิดจะเอามันคืนด้วยซ้ำ อย่างที่บอกพี่ไทด์ก็เหมือนพี่ชายผมคนนึ่ง ผมรักพี่เค้าเหมือนพี่แท้ๆ แต่ที่ต้องพูดเรื่องเงินสิบล้านก็เพราะไอ้ตัวเล็กหน้าหวานหัวเห็ด ที่ยืนตรงหน้าผมเมื่อวานนั่นต่างหาก ไม่รู้ซิครับตั้งแต่แว๊ปแรกที่ผมเห็นหน้าไอ้ตัวเล็กนั่นชัดๆแล้วยิ่งได้รู้ว่าพี่ไทด์หนีไปเมืองนอก ผมก็เริ่มเป็นห่วงไอ้ตัวเล็กที่ดูบอบบางนั่นขึ้นมาทันที บอกตรงๆๆผมชักอยากทำหน้าที่ดูแลมันแทนพี่ไทด์ซะแล้ว แต่ไอ้ตัวเล็กหน้าหวานมันก็คงไม่ยอมผมง่ายๆแน่ๆๆ แต่ง่ายไปมั่งครับถ้าผมจะเสนอตัวไปดูแลมันผมเป็นซุปตาร์อันดับหนึ่งน่ะครับ อย่างว่าตอนนี้ผมคือเจ้าหนี้ส่วน ไอ้ตัวเล็กนั่นมันกลายเป็นตัวขัดดอกไปแล้ว เพราะฉะนั่นมันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายมาดูแลผม
บี๊นนนนนนนนนน!บี๊นนนนนนนน เสียงแตรรถดังขึ้นตรงหน้าบ้าน คนตัวเล็กที่ดังอย่างบ้าคลั่ง
“บ้าเอ้ย..กดหาหาพระแสงอะไรกันนักว่ะ ตื่นไม่ทันโว้ย “ คชาบ่น ก่อนรีบลุกไปยังประตูหน้าบ้าน
ฮ่าๆๆ ฝีมือผมเองครับ บอกตรงๆผมนอนไม่หลับและรอไม่ไหว เลยต้องขับรถมาจอดตรงหน้าบ้านไอ้ตัวเล็กนี่ตอนตี 3 ผมว่าทั้งคนข้างบ้านและคนในบ้านคงแช่งผมทังหมู่บ้านแล้ว แต่ไม่หรอกผมไม่แคร์ นั่นไงเจ้าของบ้านเดินหน้ามุ่ยมาโน่นแล้ว ผมจ้องมองไอ้ตัวเล็กในชุดนอนบางๆลายเบนเท็น แอบเผยยิ้มตรงมุมปาก น่ารักครับน่ารักมากๆเลย
“เป็นบ้าอะไรของนาย นี่มันกี่โมงกี่ยามมาบีบแตร่โวยวายเสียงดังหน้าบ้านคนอื่นไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขารึไง รึอยากโดนด่า.....” มือคู่เรียวยกขึ้นป้องปิดปากคนตรงหน้าที่กำลังจ้อด้วยความโกรธ มืออีกข้างถือวิสาสะโอบไหล่คนตัวเล็กเดินเข้าบ้าน
“ปล่อยซิโว้ย... ปล่อยไอ้บ้านี่อะไรกันว่ะ”คนตัวเล็กพูดเสียงอู้ภายใต้มือขาว
“ถ้าปล่อยแล้วห้ามโวยวายน่ะ เดี๋ยวชาวบ้านเขาลุกขึ้นมาด่า ไม่รู้ด้วยน่ะ”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำ
“แล้วไอ้ที่มากดแตร่นี่เขาไม่ด่าเลยเน่อะ มาทำไม “
“มาทวงเงินคืน”
“ทวงเงิน..เซี่ย .. ไรดึกดื่นป่านนี้ รอถึงพรุ่งนี้จะตายไม๊ ก็บอกไปแล้วว่ายังไม่มี” นิ้วชี้ของคนตัวโตถูกยกขึ้นและหยุดตรงปากคู่สวยของคนตัวเล็กอีกครั้ง ใบหน้าขาวเข้าตรงประชิดหน้าอีกคนระยะใกล้
“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยน่ะ “เต๋าพูดก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดิม ขายาวพาดยาวตรงโต๊ะแก้วสีชาด้านหน้า
“รู้แล้วว่าไม่มี เลยมีข้อเสนอมาให้ นาย ต้องไปทำงานใช้หนี้ที่พี่นายทำเอาไว้”
“ทำงานใช้หนี้.. บ้าเอ้ยยยย เงินสิบล้านต้องทำกี่ปีกว่าจะใช้หมด นายมันบ้าไปแล้ว ไอ้...ซุปตาร์”
“เอาน่า..นายก็แค่ไปทำหน้าที่ ผู้จัดการส่วนตัวแทนพี่นายก็เท่านั่นไม่ได้จะให้เป็นขนอิฐขนทรายซะหน่อย”
...“ผู้จัดการส่วนตัว.......... "เขาต้องทำหน้าที่อะไรบ้างไม่รู้จริงๆฮะแต่งานก็ดุไม่หนักเท่าไหร่ ว่าแต่ต้องทำนานเท่าไหร่..คนตัวเล็กคิดนึกในใจ
“แต่มีข้อแม้ว่า..นายต้องไปอยู่ที่คอนโดเรา” นั่นไงครับจุดประสงค์ที่ผมมาตอนดึกๆแบบนี้
“จะบ้าเหรอ ทำไมต้องย้ายไปอยู่กับนาย เรามีบ้าน อีกอย่างพี่ไทด์ไม่เห็นต้องไปอยู่กับนายเลย” คนตัวเล็กเถียงสวนขึ้นมา
“มันไม่เหมือนกันพี่นายทำงานรับเงินเดือน ส่วนนายทำงานใช้หนี้ ...เอาน่าคอนโดเราสบายจะตายใหญ่กว่าบ้านนายอีก รึถ้านายไม่สบายใจเราย้ายมาอยู่กับนายที่นี่เอง เอาตามนี้เลยละกัน พรุ่งนี้เราจะย้ายมาอยู่ที่นี้ ไปละฝันดีคร้าบบบบบบบบ”
Part คชา
มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมฮะ จู่ๆไอ้ซุปตาร์หน้าหล่อนั่นก็เข้ามาวุ่นวายในชีวิตผมแล้วดูซิฮะ มันปลุกผมตอนตี 3 เพื่อเรื่องนี้พูดจบมันก็ออกจากบ้านผมไปเฉยเลย ดีเท่าไหร่แล้วครับที่มันไม่ค้างซะคืนนี้เลย แล้วทีนี้ผมควรทำไงดีผมควรจะหนี้ไอ้หมอนี่เหมือนที่พี่ผมหนี้ดีมั้ย แต่ไม่ได้ฮะคนเราต้องรับผิดชอบคำพูดของตัวเองฮะ ผมบอกจะใช้คืนผมก็ต้องทำ ว่าแต่ เงินสิบล้านน่ะฮะไม่ใช่สิบบาท จะใช่คืนกี่ปีหมด เฮ่อ พี่ไทด์น่ะพี่ไทด์ หาเรื่องมาให้ผมซะงั้น
6.30 น.
หน้าบ้านคนตัวเล็ก รถสปอร์ตสีขาวจอดขวางหน้าประตูบ้าน เสียงประตูรั้วช่องเล็กค่อยเปิดออก
“เฮ้ย...ไอ้ซุปตาร์มาแต่เช้าเลยน่ะ”ผมถึงกับชะงักไปนิดนึงฮะเมื่อเห็นไอ้ซุปตาร์นั่นเอนหลังอยู่ในรถ
“พอรู้ว่าจะมาวันนี้ถึงกับมาเปิดประตูรอรับเลยเหรอ”
“เปล่าจะมา ใส่บาตร” ผมพูเสียงห้วน วันนี้เป็นวันครบวันตายของพ่อแม่ผมฮะ
“ไม่มาเร็วไปหน่อยเหรอ”
“.........................”
“อื้ม..งั้นใส่ด้วย”
“เตรียมของมาชุดเดียว “ ผมพูด้วยน้ำเสียงแอบรำคาญนิดหน่อย
“ไม่เป็นไร งั้นตักด้วยกัน” ว่าแล้วไอ้ซุปตาร์นั่นก็วางมือขาวๆจับตรงบนมือของผม พระเจ้า! ทำไมใจผมสั่นและเต้นเร็วแบบนี้อีกแล้วฮะใครก็ได้ตอบผมหน่อยว่าทำไม หลังจากใส่บาตรเสร็จ ผมรีบเดินปรีเข้าบ้านส่วนไอ้เจ้าซุปตาร์นั่นเปิดประตูรั้วและขับรถเข้ามาจอดด้านในเรียบร้อยแล้ว นั่นไงมันเอาจริงครับ กระเป๋าใบใหญ่ถูกยกลงมาจากท้ายรถ
“ห้องนายอยู่ไหน”
ไอ้หมอนั่นถือวิสาสะเดินขึ้นชั้นสองโดยไม่ขอผมสักคำ
“เดี๋ยว..นี่นายจะมาอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ เราน่าจะคุยเรื่องข้อเสนอกันใหม่น่ะ”
“งั้นจ่ายมาสิบล้าน วันนี้และตอนนี้ด้วย ถ้าไม่มีก็เอาตามที่ตกลงกันไว้ นี่ห้องนายใช่มั้ย “ผมทำได้แค่อึ้งยืนอึ้งฮะ ว่าแต่ไอ้ซุปตาร์มันรู้ได้ไงว่านี่ห้องผม
“ทำไมนายถึงคิดว่านี้ของเรา”ผมถามอย่างแปลกใจ
“ก็นี่ไง เบนเท็น “ผมพอจะนึกอะไรบางอย่างออกแล้วครับ สติกเกอร์เบนเท็นที่ติดตรงประตูห้องผมว่าแต่ไอ้ขาวนี่รู้ได้ไง
“นายจะอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ”
“อืม” เต๋าพยักหน้ารับคำ
“แค่ไหน..นายจะอยู่นานแค่ไหน แล้วไอ้หน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวซุปตาร์นี่มันต้องทำอะไรบ้าง”
ผมถามเพราะไม่รู้จริงๆ
“นายก็แค่คอยดูแลทุกเรื่อง เรื่องงาน เรื่องความเป็นอยู่ส่วนรายละเอียดฉันจะค่อยๆบอกนายอีกที บอกทีเดียวเดี๋ยวจะตกใจ”
นั่นไงมีขู่ซะด้วย ทำไงได้ฮะมันไม่มีทางอื่นให้ผมเลือกผมเลยต้องจำใจยอมรับให้ไอ้ซุปตาร์นี่ย้ายมาอยู่บ้านผม ชีวิตที่เคยเรียบง่ายของผมหลังจากนี้มันคงวุ่นวายมากขึ้นแน่ๆฮะ เป็นกำลังใจให้ผมกันหน่อยน่ะฮะ
โพสขอกำลังใจหน่อยน่ะ นักอ่านที่รัก///
ความคิดเห็น