University of Love รุ่นพี่วายร้ายพ้ายรักยัยปี.1

บทนำ
 

“เก็บอาการโอเว่อร์ของแกสักทีจะได้ไหม”

ฉันหันไปบ่นกับเรย์ยัยเพื่อนสาวจอมเห่อกิจกรรมรับน้องที่จะเริ่มต้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า
                อันที่จริงฉันไม่ใช่พวกเด็กกิจกรรมสักเท่าไหร่หรอกนะ == มันรู้สึกเบื่อมากกว่าออกมาเต้นแร้งเต้นกา น่าอายชะมัด ที่สำคัญต้องส่งเสียงร้องเพลงบ้าๆบอๆตามคำสั่งของรุ่นพี่อีก
                “ฉันตื่นเต้นนิ ไม่เคยทำกิจกรรมนี้มาก่อน กรี๊ดๆ รุ่นพี่อย่างหล่ออ่ะแก”  >,,<
                “ก็งั้นๆแหละ สู้เอ็กโซของฉันไม่ได้”
                “นั่นเค้าเรียกว่าเทพบุตรย่ะ ดีโอที่รักกกก”
                ฉันไม่เชิงว่าเป็นติ่งเกาหลีหรอกนะ แต่จะปฏิเสธไม่ได้ว่าศิลปินวงนี้หล่อจริงๆ
                “แกว่าจะมีว้ากไหม”
                ฉันถามเรย์เพื่อฟังความให้แน่ใจ ไม่ได้กลัวหรอกนะแต่เกลียดมากกว่า
                “ไม่รู้ดิ ถ้ามีฉันก็แอบกลัวนะ ฉันต้องร้องไห้แน่ๆเลยแก” TOT
                แน่ล่ะสิ เป็นใครๆก็ร้องไห้หรือไม่ก็ต้องกดดัน ฉันคนนึงแหละที่กดดันน่ะ T^T

“ฉันไม่ขอบเลยว่ะ โดดได้ไหมเนี่ยไอ่กิจกรรมบ้าๆเนี่ย”

“ถ้าโดดเดี๋ยวเจอว้ากถึงห้องแน่ๆ”

“เว่อร์ว่ะ โอ้ยยยย! เมื่อไหร่จำรับน้องสักทีร้อนก็ร้อน หิวข้าวก็หิว”

ฉันรอมา 1 ชั่วโมงแล้วอันที่จริง ต้องรอสมาชิกแต่ละคณะที่มาลงชื่อ บางคณะก็มาช้าจริงไรจริง หิวข้าวก็หิวกว่าจะแจกข้าวฟรีก็ต้องรอกิจกรรมสันทนาการผ่านไปก่อน ให้มันได้อย่างนี้สิ!

แน่ล่ะสิทุกๆคนต้องเดาออกอยู่แล้วเพราะนี่คือกิจกกรรมรับน้องปี.1 ของมหาวิทยาลัยเอกชนที่ฉันกำลังเข้าศึกษาอยู่ มันคือประเพณีรับน้องแบบนี้ในทุกๆปี ซึ่งจะมีกิจกรรมมากมายเช่น ห้องเชียร์ รับน้อง ตามหาพี่รหัส บลาๆ สารพัดเต็มไปหมด ที่เด็กปี.1 อย่างฉันจะต้องเจอ ซึ่งสำหรับฉันแล้วมันน่าเบื่อมากๆ คอยดูนะฉันต้องหาทางหนีจากกิจกรรมบ้าๆนี่ให้ได้ ค่อยดู!! หึๆ

“แกเตรียมตัวให้เรียบร้อยนะเพราะรุ่นพี่เค้าประกาศอีกไม่กี่นาทีจะเริ่มกิจกรรม”

“แกแน่ใจว่าจะอยู่ทำกิจกรรม?”

ฉันถามเผื่อเรย์จะเปลี่ยนใจ ดูเป็นคนไม่ดีเลยแหะ ชวนเพื่อนโดด

“แน่ใจสิวะ! ฉันนะว้อยไม่ใช่แก” =_=

“ฉันจะหาหนทางที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากกิจกรรมบ้าๆนี้ให้ได้ คอยดูสิ”

“ตามสบายเจ้าค่ะ คุณวาโย”

ดูทำปากเข้าน่าตบจัง 55

“น้องๆครับ ยืนขึ้นครับต่อไปนี้จะเป็นการเริ่มกิจกรรมรับน้องปี.1 โปรดอย่าส่งเสียดังนะครับ!!!”

                รุ่นพี่ปี.3 ประกาศผ่านไมค์ แน่ล่ะว่าทุกคนต้องยืนขึ้นเข้าแถวอย่างเรียบร้อย บางคนยิ้มแย้ม บางคนทำหน้าตาย ฉันเข้าใจในความรู้สึกนั้นดี ซึ่งอีกไม่กี่นาทีฉันต้องทำอะไรสักอย่างที่ทำให้ตัวฉันเองออกจากกิจกรรมรับน้อง