บุหรงในกรงทอง

    นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงบทบาทสมมติ บุคคลและสถานที่ในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริง 

    แนะนำตัวละครหลัก

คุณใหญ่ หรือมาร์ค มกรา รังสิมันต์

แบมแบม กันต์พิมุข อัคนี

คุณรอง หรือแจบอม จักรา รังสิมันต์

บทนำ

  เสียงร้องของนกเขาที่บินมาเกาะบนกิ่งเมื่อยามเช้าตรู่ รบกวนคนที่นอนอยู่รู้สึกตัวขึ้นมา มือหยาบกรานเสยผมอย่างขัดใจ แต่จะให้ล้มตัวนอนอีกคราคงไม่ได้เสียแล้ว เพราะตอนนี้ก็เลยเวลาจะไปโรงเรียน เจ็ดโมงแล้วสินะ

   ลงบันไดมาก็พบกับน้องชายสองคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องรับประทานอาหารข้าว กระเป๋าเป้ใบใหญ่ถูกแม่นมรับไปถือเอาไว้ในมือ

“คุณใหญ่จะทานอาหารเช้าเสียหน่อยสิคะ วันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งของโปรดคุณใหญ่” เด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปีพยักหน้ารับคำของแม่นม สาวท้าวเดินเข้าห้องรับประทานอาหาร เก้าอี้มุมขวาถูกเลื่อนออกนั่งอย่างเรียบร้อย แม้แต่เสียงยังไม่มีใครได้ยิน

    บรรยากาศค่อนข้างจะเงียบสงบเพราะพี่ใหญ่ของบ้านอย่าง มาร์ค ไม่ชอบสนทนาบทโต๊ะอาหาร ไม่ชอบได้ยินเสียงข้าว และไม่ชอบอะไรที่ไม่เป็นระเบียบ

“นั่งสิ” เสียงประมุขของบ้านกำลังสั่งให้เด็กอายุสิบสองนั่งลง

“ชื่อแบมแบมใช่ไหม”

“คะ ครับ….”

“คุณท่านเอ็นดูเจ้าแบมมันหน่อยนะคะ พ่อเจ้าแบมเสีย ส่วนแม่ก็ทิ้งไปแต่เด็ก ส่วนที่พึ่งคงมีเพียงดิฉันคนเดียวและดิฉันไม่มีใครที่ไหนนอกจากคุณท่าน”

“เอาสิ มาเป็นเพื่อนเล่นเจ้าเล็กมัน เห็นเล่นด้วยกันตั้งนานสองนานคงไม่ต้องจ้างพี่เลี้ยงแล้วละ ส่วนเรื่องเรียนจะให้ไปอยู่ห้องเดียวกับเจ้ารอง อายุเท่ากันคงดูแลกันได้ที่โรงเรียน เจ้านั้นเด็กเกเรจะได้มีคนจับตาดู”

“เป็นพระคุณมากค่ะ แบมแบมขอบคุณคุณท่านเสีย” คนมีสักเป็นป้าหันไปบอกเด็กเสียงเบา

มือสวยยกขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม แววตาใสซื่อน่าเอ็นดู 

  สายลมพัดแรงเสียจนกระดาษวาดรูปของเด็กชายตัวเล็กที่นั่งวาด  เป็นการบ้านปลิวไปไกลจนวิ่งไล่ตามไม่ทัน แต่เมื่อตามทันกระดาษ  แผ่นนั้นก็ไปตกอยู่ใกล้ๆปลายเท้าของคนตัวใหญ่กว่า มือหยาบก้ม เก็บกระดาษที่มีรูปดอกทานตะวันและมีรูปดวงอาทิตย์ ก้อนเมฆ และภูเขา เดาไม่ยากคงเป็นของเด็กๆ หรือของน้องเช้าของเค้ากัน นะ แต่ดูจากลายเส้นที่คมสวยแล้วคงไม่ใช่หรอก

“ขะ ขอโทษนะครับ ขอกระดาษผมคืนได้ไหมครับ” เสียงใสร้องบอก เพียงขยับกระดาษออกตามเสียงออกเห็นใบหน้ากลมแก้มยุ้ย ที่ยืนมองตาใสอยู่

“ใครกัน…..”

“เอ๊ะ?” เด็กตัวน้อยเอียงคอทำหน้าสงสัย 

“ชื่ออะไร”

“แบมแบมครับ”

“มาอยู่นี้ได้ยังไง”

“ป้าผมพามาครับ”

“เฮ้…นายอยู่ไหนแบมแบม มาระบายสีให้ฉันหน่อยสิ” เสียงน้องชายคนเล็กของบ้านวิ่งตามหาเพื่อนเล่นที่หายมานานเกือบสิบนาที

“เพื่อนเจ้าเล็ก?”

ยังไม่ทันได้ตอบเจ้าเล็กหรือยูคยอมเด็กน้อยวัยสิบปีวิ่งตามหาเพื่อนเล่นใหม่ที่ตามใจและเล่นด้วยสนุกที่สุด

“พี่ใหญ่…อ่าแบมแบมอยู่นี้เอง”

“เจ้าเล็ก…เพื่อนนายหรือ ฉันไม่เคยเห็น” 

“ครับ แบมแบมจะมาอยู่ที่นี้ แบมแบมน่ารักมากๆ ปะๆไปเล่นกันต่อ เราอยากให้แบมแบมสอนวาดรูปต่อ”

“พี่ชายครับ ผมขอกระดาษคือ”