รักแรกโดนใจให้แก๊งนายยาสีฟัน

ลำดับตอนที่ #1 : รองเท้า(เจ้ากรรม)

“เฮ้ย  นั่นใช่ไอ้นมเปรี่ยวรึป่าววะ”  กลุ่มของนักเรียนชายหน้าหล่อซุบซิบดังจนฉันได้ยิน

“ที่เขาว่าน่ารักๆใช่ป่าวว๊า   ฮ่าๆๆๆๆ”  พวกนั้นหัวเราะฉันงั้นหรอ  - -^^

“นี่ๆ  พวกนายหน่ะ  เรียกชื่อฉันให้ถูกด้วยนะ”    ฉันตะโกนให้พวกนั้นได้ยินเต็ม 10 รูหู(5 คน)

“ทำไม   ยัยนมเปรี่ยว ๆๆๆๆๆ   ฮ่าๆๆๆๆๆ”    หน็อยแหนะ ไม่หยุดใช่มั๊ย   ได้เจอดีแน่

“ชื่อฉันมีค่าเกินที่ปากพวกแกจะได้เรียกซะอีกนะไอ้พวกนิสัยไม่ดี!!  >O<”  ฉันพูดพร้อมปารองเท้าไปทางพวกนั้นทันที!!

“เย้ยยยยยย~    ยัยบ้า..  อี๋เหม็นชิบ”      หนึ่งในนั้นตะโกนว่ากลับมา  สมน้ำหน้า ใครสั่งสอนให้มาล้อชื่อคนอื่นล่ะ

“เฮ้ย  พวกแกนั่งสุมหัวกันทำไรฟร๊ะ”   เสียงดังขึ้นพร้อมกับร่างเด็กชายม.ปลาย3คนที่กำลังเดินมา  ถ้าจำไม่ผิดก็คงเป็นอีตาซอลส์นั่นสินะ    ดีละ ลูกพี่มาพอดีเลย

“นี่  พวกนายช่วยสอนลูกน้องนิสัยเสียของพวกนายด้วยนะ   ทีหลังอย่ามาล้อชื่อคนอื่นแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นเจอดีแน่”   ฉันพูดกับซอลส์ที่เดินใกล้เข้ามาทุกที   ร่างสูงกว่าฉันหยุดตรงหน้า  เฮ้ย!ถามจริงจะสูงไปถึงไหนปร๊ะ  ปวดคอนะ    ดวงตาคมๆของเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาโมโหสุดๆ   - -^^^

“เธอคิดว่าเธอแน่แค่ไหนกันห๊ะ”  อีตาบ้า  ถ้าฉันไม่แน่คงไม่กล้าปารองเท้าคู่รักของฉันใส่พวกนั้นหรอก

“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแน่หรอกนะ  แต่ก็ทะเลาะกับพวกนายเป็นประจำอย่างไม่กลัวใครอยู่แล้ว  แต่ยังไงฉันมันก็เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือพวกนายอยู่แล้วหนิ!”

“เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ!!   - -++”   สายตาพิฆาตแบบนั้น  น่ากลัวชิบเป๋งเลยอ่า   > <

“ถ้าฉันไม่กล้าคงไม่ทำหรอก   ฉันไม่กลัวอิทธิพลของพวกนายหรอกนะ  ขอรองเท้าคืนด้วย  ฉันจะไปเรียนไม่มีเวลามาทะเลาะกับพวกอันทพาลอย่างพวกนายหรอกนะ”  ฉันแบมือยื่นไปหาเขา บ่งบอกถึงว่าต้องการรองเท้า(ของฉันนะ)

“เธอคิดว่าจะด่าฉันแล้วไปง่ายๆได้งั้นหรอ!!!”   อีตานั่นตะโกนใส่ฉันเหมือนกับว่าจะฆ่าฉันงั้นแหละ

“บอกไว้ก่อนเลยนะว่า  คนอย่างฉันไม่ยอมพวกนายง่ายๆแน่ๆ”     ฉันพูดด้วยน้ำเสียงโมโหขึ้นพร้อมทั้งผลักหน้าอกนายนั่น  แต่ไม่เห็นจะมีท่าทีว่าจะเขยื้อนเลยอ่า   ตายแน่ T^T

                “ก็ลองดูแล้วกัน!!”  อีตานั่นเดินเข้ามาจับแขนฉันภายใต้เสียงเชียร์ของพวกที่โดนฉันปารองเท้าเข้าให้  เขาจับหัวฉันกดให้นั่งบนเก้าอี้ได้อย่างง่ายดายแล้วคว้าขาฉันขึ้นมาดึงรองเท้าอีกข้างออก  O.O

                “เฮ้ยยยยย   ซอลส์ไม่ได้นะ  นายจะเอารองเท้าฉันไปไม่ได้นะ  ปล่อยฉ้านนนนน  >O<” 

                “ทำไมฉันจะเอาของเธอไปไม่ได้  อยากจะรู้เหมือนกันนะว่า  ถ้าเธอไม่มีรองเท้าเดินจนเลิกเรียน  เธอจะทำไง   เก่งนักนี่ชอบปารองเท้าให้คนอื่นเค้าตกใจอ่ะ”    โหยยย   ใส่กันเป็นชุดๆงี้เลยใช่ไม๊

                “นี่มันจะมากไปแล้วน้า   นายมีสิทธิอะไรมาทำกับฉันแบบนี้!!”

                “สิทธิที่เธอทำลูกน้องฉันต้องเหม็นเท้าของเธอไงหล่ะ  ยัยบาร์บี้เอ๊ยย  ฮ่าๆๆ”  เสียงอีตาคอลเกตดังมาจากข้างหลัง

                “ระวังพายุยาสีฟันจะล่นทับหัวเธอนะ”  เสียงของอีตาเดนทิสเต๊ะนั่นทำเอาฉันโมโหหน้าดำหน้าแดง   ลูกน้องพวกนั้นเอาปากกาเคมีสีขาวมาเขียนตรงรองเท้าฉันอย่างสนุกสนาน

                “หยุดซักทีได้ไม๊!!  นั่นมันรองเท้าที่ฉันกว่าจะหาเงินมาซื้อได้นะ “ พวกนั้นยังคงเขียนต่อไปอย่างไม่สนใจใยดีเลย  TOT

                ออด~    ได้เวลาขึ้นเรียนแล้วอ่ะ   ฮือๆๆๆ  รองเท้าของแม่   

                “ไปได้แล้ว  ยัยนมเปรี่ยว  ฮ่าๆๆๆๆ”   พวกพี่น้องยาสีฟันนั่นหัวเราะลั่นพร้อมกับได้พวกลูกน้องหมาพวกนั้น  ฉันลุกขึ้นอย่างไม่สนใจอะไรวิ่งไปที่บันไดทันที  เพราะคาบนี้เป็นวิชาของอาจารย์อึ่งอ่างที่จะขึ้นห้องช้าไม่ได้เลย  ไม่งั้นตายแน่  ซวยจริงๆ

                “ถ้าเธออยากได้รองเท้าของเธอคืนก็ไปเอาที่ห้อง  651  แล้วกันนะ!!~”  ซอสล์ตะโกนไล่หลังมา   ทำไมนะ ทำไมฉันต้องตกอยู่ในกำมือพวกนั้นด้วยอ่า  โฮกกกกก   ฉันวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างไม่คิดชีวิตเพราะกลัวตายอย่างแรง!! 

                “อติมา  เธอมาช้าสองนาทีนะ”   OoO   อารายน้า   ม่ายเจงงงงงง

                “ขอโทษค่ะอาจารย์  หนูจะไม่ทำอีกแล้ว”   ฉันทำแววตาน่าสงสาร *-*

“ออกไปยืนหน้าห้องนะ  แล้วคุณครูจะไม่โกรธค่ะ ^^”    แงๆๆๆ  คุณครูขา ข่อยถูกรังแกเลยมาซ๊า    แล้วก็ต้องจำใจอีกสินะ  เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันต้องออกมาขึ้นทำท่าเขียดงาบไม้บรรทัดแบบนี้  ยืนขาเดียวกางแขนแบบเนี่ยย  ใครคิดกันนะ อยากจะเจาะสมองมันออกมาดูเสียจริงๆเลย   Y^Y 

 1 ชั่วโมงผ่านไป!

                “นักเรียนทั้งหมดเตรียม   ทำความเคารพ”  เย้~  ได้ยินเสียงนี้แสดงว่าฉันจะได้หยุดยืนใช่ไม๊  ขอบคุณพ่อแก้วแม่แก้วนะคะ  หนูกำลังจะเป็นตะคริวอยู่แล้วเชียว

                “อติมา  ทำไมเธอไม่ใส่รองเท้าหล่ะ”    อาจารย์อึ่งอ่างมายื่นตั้งแต่เมื่อไรนะ - -*

                “หนู...  คือ   หนูทำรองเท้าตกท่อค่ะคุณครู”

                “เบ๊อะบ๊ะจริงนะเธอ   ม.4แล้วนะ  โตแล้ว ครูบอกเธอหลายครั้งแล้วว่าให้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซักที  ครูเห็นเธอมาตั้งแต่ม.1แล้ว  นิสัยเธอไม่เคยเปลี่ยนเลย  เธอจะแก้ไขได้ไม๊  มันหลายครั้งแล้วนะที่เธอ  บลาๆๆๆๆๆ”   เฮ้อ  ครูเนี่ยน้า ไม่เคยเข้าใจฉันเลย

                “เข้าใจไม๊ที่ครูพูดอ่ะ”

                “เข้าใจค่ะ”   ฉันตอบไปอย่างดื้อๆ (ทั้งๆที่ไม่ฟังเลย)

                “ครูไม่เข้าใจเลยนะว่าเด็กเรียนดีอย่างเธอทำไมถึงเป็นคนเอ๋อเหรอแบบนี้  หนักใจจริงๆเลย  ครูเนี่ยนะ บลาๆๆๆๆๆๆ”   แล้วฉันก็ยืนฟังคุณครูพูดต่ออีก 10 นาที  ขาจนจะพังหมดแล้วน้า

                15.40 น. (หลังเลิกเรียน)

                ตึกๆๆ

แฮ่กๆๆ

ตึกๆๆ   เสียงฉันวิ่งไปหายใจหอบไปที่อาคาร 6 อย่างรวดเร็ว  แล้วก็วิ่งขึ้นไปที่ชั้น 5  ไอ้พวกนี้มันจะทำอะไรกันนะ  ทำไมต้องนัดขึ้นมาบนชั้นบนสุดแบบนี้ด้วย  อีตาบ้าพวกนั้นจะฆ่าฉันรึป่าวนะ   (เกิดอาการหวาดกลัวดั่งกอนแล่นหวงแหวนเท้าครองพิภพ) ในที่สุด  ฉันก็ยืนอยู่ที่หน้าห้อง  651 โอ๊ยยยยย  เหนื่อยสุดๆไปเลย  วู๊วววว~

“ห่วงรองเท้าขนาดนี้เลยหรอ”  เสียงดังมาจากข้างหลัง  ถ้าเดาไม่(เคย)ผิดต้องเป็นเสียงของซอลส์แน่ๆ   อีพวกยาสีฟันนี่เอง  นึกแล้วไม่มีผิดนะพวกแก  ฉันหันหลังมาเจ๊อะกับหน้าของอีตาบ้าซอลส์ที่ยื่นเข้ามาใกล้จนจมูกจะชิดกัน  อ๊ายยยยยไอ้บ้า

“ออกไปนะ  >.<” ฉันพุดพร้อมทั้งผลักอีตาบ้าซอลส์  แต่ก็ไม่มีท่าที่ว่าจะเขยื้อนอีกเหมือนเดิม  ทำไมนะ  ทำไมฉันถึงสู้แรงเขาไม่ได้เลยซะทีนะ

“ฉันว่า..   ฉันชักจะสนใจเธอขึ้นมาแล้วหล่ะสิ ^^”   ยิ้มบ้ายิ้มบอไรฟร๊ะ   ใบหน้าขาวผ่องแผ่วเป็นยองใยของเขากับตาสีน้ำตาลเรียวคมนั่นมองมาอย่างมีแววเป็นประกายระยิบระยับปานคนหล่อมองคนสวย  ฮ่าๆๆๆๆๆ  

 กรี๊ดดดด    คิดอะไรเนี่ย

“รองเท้าฉันหล่ะ”   ฉันถามขึ้นมาทั้งๆที่ยังอยู่ในวงแขนแข็งแรงนั่น   ไอ้บ้านี่ ทำไมต้องมาทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วยนะ   แล้วทำไมต้องเอาแขนมาค้ำกำแพงขังฉันไว้แบบนี้ด้วย   ไม่น่าไว้ใจเลย  ฉันไม่ใช่นักโทษนะ   TOT

“อยากได้คืนมากนักหรอ ^^++”  ทำไมต้องยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วย นะ

“ชะ..ใช่สิ   ไม่อย่างนั้นจะทวงหรอ”     ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมต้องเผยความกลัวออกมาด้วยนะ   

“เธอกำลังกลัวฉันสินะ”   สายตาคมๆของเขามองมาที่ฉันอย่างมีเลสนัย 

“จัดการมันไปเลยไอ้ซอลส์   ยื่นรอเนี่ยเหนื่อยนะ”   เดน

“เออ  รอถ่ายรูปอยู่นะ”   คอลเกต    ถ่ายคลิปหรอ   หมายความว่ายังไงกัน TOT

“อืม   โทษทีๆ  จัดการเลยละกัน”   ซอลส์ลากแขนฉันเข้าไปในห้องแล้วจับหัวฉันกดนั่งลงบนโต๊ะเรียน(เหมือนที่ทำประจำ - -*)

“พวกนายจะทำไรฉ้านนน  ทำไมต้องถ่ายรูปด้วย!!”  ฉันนั่งดีดดิ้นไปมาอย่างกับเด็กอยากได้ ของเล่น   เดนเดินมาข้างหลังแล้วลากฉันลงมานั่งเก้าอี้แล้วมัดฉันติดเก้าอี้ไว้   จะอาร๊ายยยยยย   บอกก่อนได้ม๊ายยยยย  TT^TT

“จัดการเลยคอลเกต”   อย่านะ~

“ได้เลยซอลส์  ^^”    คอลเกตเดินเข้ามาแล้วเข้ามาจับผมฉันมัดแกะทั้งสองข้างด้วยยาวมัดผมเชอรี่หวานแหวว   ผมที่ถูกยกขึ้นด้วยยาวยาวลงมาจนถึงบ่าของฉัน

“เสร็จแล้ว   ฮิฮิ”   คอลเกตพูดทั้งหัวเราะ

“จัดการเลยเดน”    ซอลส์พูดก่อนที่อีตาเดนทิสเต้จะหยิบมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่ฉันอยากได้ขึ้นมาแล้วก็  

แชะ!  

“เฮ้ยยย   ดูดิไอ้ซอลส์  น่ารักชิปหายเลยหว่ะ”    ไหนๆ   ขอดูมั่ง (._.)

“ดูดิๆ   ว้าวๆ”   เสียงของซอลส์กับคอลเกตพูดพร้อมกัน

“อะไรกันเนี่ยยยย  พวกนายจะทำอะไรฉ้านนน  -^-“ 

“พวกเราก็กำลังจะส่งรูปเธอไปให้แม่หน่ะสิ”    ซอลส์

“ส่งเพื่อ?”   ฉัน

  “เพื่อให้แม่เชื่อไงว่า  เธอมีตัวตนบนโลกอยู่จริงๆ”  คอลเกต

“เพราะว่าพวกเราเล่าให้แม่ฟังว่า   เธอเป็นคนที่ไอ้ซอลส์สนใจอยู่หน่ะสิ” เดน

“ช่ายยยยยย”  ซอลส์

“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยหล่ะ” ฉัน

“เพราะว่าแม่ชอบคนนิสัยอย่างเธอหน่ะสิ ^^”  ซอลส์พูดแล้วยิ้ม

“หมายความว่าไง”   ฉัน

“พวกเราจะให้แม่จ้างเธอมาเป็นแม่ครัว ^^”   สามพี่น้องพูดพร้อมกัน

“แล้วพวกนายรู้ได้ไงว่าฉันทำอาหารเป็น”

“ไม่เห็นจะยาก”  เดน

“มีจุดประสงค์อะไรกันแน่นะ  พวกนาย”  ฉัน

“แม่ต้องการให้พวกเรามีของเล่นไง  ฮ่าๆๆๆๆ”  ไอ้พวกนี้   ม่ายอาวน้า

“เธอก็ไม่มีพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายอยู่แล้วหนิ  มาอยู่ด้วยกันจะเป็นไร”  คอลเกต  ทำไมไม่เอามาทั้งโครตเหง่าเลยหล่ะคะ  - -*

“พวกเราก็กำลังขาดแม่ครัวที่ตรงตามคอนเซปของแม่อยู่พอดี   พวกเราลองดูเธอมาตั้งแต่ม.1  ช่วงที่เราทะเลาะกันบ่อยไง  ^^”   หมายความว่าไงกัน  ฉันไม่เข้าใจ

“พวกนายพูดงี้หมายความว่าไง”

“เอาเหอะน่า  เดี๋ยวก็รู้เอง  หึหึ”    ซอลส์

“ฉันไม่ทำ  ยังไงก็ไม่ทำ”

“ถ้าเธอไม่ทำได้เห็นดีกันแน่”   อีตาซอลส์เลื่อนหน้ามาพูดใกล้ๆหูฉันเบาๆ    ไอ้รองเท้าบ้าเอ้ยยย   ไม่น่าปาไปเลย ฉันเกลียดแกที่สู้ดดดดดด   รอดูนะ ต่อไปนี้ฉันจะใช้ยาสีฟันโคโดโมะ  ไม่ใช่มันแล้วซอลส์หวานแต่ดีหน่ะ  โฮกกกกกกกกกก   TTOTT