ตอนที่ 7 : บทที่ 3 เลขาฯ คนใหม่ (2)

เขาเป็นบุคคลอันตรายมากที่สุด ไม่ใช่กับร่างกาย แต่เป็นกับหัวใจ ดังนั้นแล้ว...เธอขอปลื้มเขาอยู่ห่างๆ ในมุมของตัวเองดีกว่า

แต่แม้จะคิดเช่นนั้น พัฒน์นรีก็ไม่สามารถเลี่ยงบททดสอบในวันนี้ได้ เพราะตอนนี้เธอยังคงนั่งเผชิญหน้าอยู่กับพิชญ์และกรรมการการคัดเลือกโดยที่ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลย

“คุณช่วยอธิบายเกี่ยวกับคำว่า investment ให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย” พิชญ์ถามคำถามแรกกับพนักงานชายวัยสามสิบเอ็ดปี

สวรรค์! นั่นคือคำถามสัมภาษณ์หรือว่าข้อสอบปากเปล่าวิชาการเงินและการลงทุนกันแน่ พัฒน์นรีรู้สึกเหมือนนั่งเผชิญหน้ากับอาจารย์ตอนเรียนปริญญาตรีอย่างไรอย่างนั้น เพียงแต่ความกดดันครั้งนี้มหาศาลกว่ามาก เธอตอบไม่ได้แน่ๆ ต่อให้เธอจบออกมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองเธอก็ไม่สามารถตอบคำถามของคนลที่มีบุคคลิกเหนือกว่าในทุกด้านอย่างเขาได้

“เอ่อ อินเวส...อะไรนะครับ”

พิชญ์หรี่ตาลงอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งห้องเงียบสนิท

“กฤตดนัย คือชื่อของคุณใช่มั้ย” พิชญ์ประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแล้ววางศอกลงบนโต๊ะ สายตาคมพุ่งตรงไปยังผู้สนทนา “ผมจำชื่อของคุณได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่คุณแนะนำตัว...เพราะผมตั้งใจฟัง ดังนั้นการที่คุณไม่เข้าใจคำถามของผม นั่นหมายความว่ามีเหตุผลอยู่สองอย่าง คือคุณไม่ได้ตั้งใจฟังคำถาม หรือไม่...ก็อาจเป็นเพราะภาษาอังกฤษคุณไม่แข็งแรง”

กฤตดนัยหน้าซีดไปทันที เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่แอร์เย็นฉ่ำ

“เอ่อ...คือว่า...”

“ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร คุณก็ไม่ผ่านครับ ขอโทษด้วย”

การตัดสินเริ่มต้นและจบลงอย่างรวดเร็ว ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงได้รู้สึกว่าคนที่เพิ่งตกสัมภาษณ์มีสีหน้าเหมือนโล่งใจ

ไม่ใช่แค่เธอสินะ ที่ไม่อยากเป็นเลขาของเขา

“เอาล่ะ พวกคุณที่เหลือ ผมไม่อยากเสียเวลานะ คุณรู้มั้ยว่าการเป็นเลขาของผมมันสำคัญมากแค่ไหน แน่นอนว่าคุณจะต้องเหนื่อยมาก เลิกงานไม่เป็นเวลา มีปัญหาจุกจิกให้แก้ไขไม่เว้นแต่วัน แต่ขณะเดียวกันงานนี้ก็ให้ค่าตอบแทนสูงมาก อาจจะสามหรือสี่เท่าของเงินเดือนพวกคุณเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้ตกอยู่ในมือใครง่ายๆ คนฉลาดเท่านั้นที่จะรู้ว่าควรทำอะไร เพราะโอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆ”

พอพิชญ์กล่าวเช่นนั้นพัฒน์นรีก็เริ่มคำนวนตัวเลขในใจ ยอดที่ได้ทำให้หญิงสาวตาโต คนอื่นๆ ก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างจากเธอ

“คราวนี้ทุกคนพอจะแสดงศักยภาพให้ผมเห็นได้หรือยัง”

แม้เขาจะพูดเช่นนั้นแต่สถานการณ์ที่กดดันกลับทำให้ทุกคนได้แต่เงียบกริบ สมองที่บรรจุข้อมูลต่างๆ โล่งไปทั้งหัว

พัฒน์นรีคิดอะไรไม่ออกกอรปกับใจไม่ได้อยากเป็นเลขาของเขาทำให้เธอเอาแต่เงียบ ต่อให้เงินมากมายขนาดไหนเธอก็ไม่สามารถทำงานที่อาจจะทำให้อายุสั้นขึ้นทุกวันได้

แต่ขณะที่ข่มอาการสติที่กำลังเตลิดของตัวเองอยู่นั้น สายตาเธอก็เหลือบไปมองรองประธานหนุ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เห็นถึงความผิดหวังฉายชัดในดวงตาของเขา

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนพร้อมบอกกับกรรมการผู้คัดเลือก

“หาคนใหม่มา ผมจะสัมภาษณ์ตอนบ่าย”

พิชญ์หมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้อง พัฒน์นรีใจเต้นรัวแรงด้วยความรู้สึกอันประหลาด เหมือนมีหินหนักอึ้งถ่วงขาเธออยู่ขณะที่เธอกำลังจะจมน้ำ ทางเดียวที่จะทำให้รอดตายคือการถีบตัวเองขึ้นมาหายใจให้ทันเวลา

“ดิฉันขอตอบคำถามค่ะ” เธอลุกขึ้นยืน ความประหม่าหายไปหมดสิ้นแม้ว่าคนที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกที่สุดจะหันกลับมามองด้วยแววตาที่คล้ายจะสาปให้เป็นหิน “investment คือการลงทุน การลงทุนก็คือการจ่ายเงินเพื่อซื้อสินทรัพย์ โดยหวังว่าสินทรัพย์นั้นจะมีมูลค่าสูงขึ้น หรือเพื่อให้นำมาซึ่งรายได้ของผู้ถือครองทรัพย์นั้น”

ทั้งห้องยังเงียบกริบเช่นเดิม แต่สายตานับสิบคู่มองพัฒน์นรีคล้ายกับลุ้นและเอาใจช่วยไปพร้อมกัน

“คุณอธิบายความหมายได้ดี” พิชญ์ยิ้มน้อยๆ ในแบบฉบับของเขา เป็นการยิ้มที่ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกที่แท้จริงๆ ได้ ไม่แน่ใจว่าเขาพึงพอใจหรือไม่กันแน่ “งั้นผมถามคุณหน่อยว่า เราจะสามารถลงทุนได้อย่างไรหากว่าเราไม่มีเงินออมแม้สักบาทเดียว”

“โลกของเศรษฐกิจถึงได้มีสถานบันการเงินเกิดขึ้นยังไงคะ” อยู่ๆ สมองของเธอก็ปลาดเปลื่องขึ้นมาเสียดื้อๆ

พิชญ์ฟังด้วยความทึ่งที่หญิงสาวตรงหน้าให้คำตอบที่ตรงกับใจเขาอย่างยิ่ง แต่ก็ยังอยากลองภูมิต่อไปอีก

“ผมไม่เข้าใจ”

“ดิฉันทราบค่ะว่าท่านรองฯ เข้าใจ เพียงแค่อยากให้ฉันพูดมันออกมาเท่านั้น” นอกจากสมองจะลื่นเหมือนอินเตอร์เน็ตห้าจีเชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด ความกล้าของเธอก็ล้นจนเหลือเชื่ออีกด้วย เธอยิ้มเก๋ให้กับชายในฝันก่อนจะอธิบายต่อ “ในโลกของเศรษฐกิจนั้นนักออมเงินกับนักลงทุนแทบจะติดต่อกันโดยตรงไม่ได้ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีสถาบันการเงินเป็นตัวกลางที่จะช่วยระดมทุนเพื่อจัดสรรให้นักลงทุนต่อไป ต่อให้คุณไม่มีเงินสักบาทเดียว แต่คุณมีแผนธุรกิจที่ดี น่าเชื่อถือว่าจะสร้างกำไรให้ได้ สถาบันการเงินก็จะเป็นที่พึ่งของคุณได้เช่นกัน อ้อ! ถ้าหากท่านรองฯ อยากจะให้ดิฉันอธิบายการเขียนแผนธุรกิจ ดิฉันรบกวนเชื่อมต่อไอแพดขึ้นจอตรงนี้ได้มั้ยคะ จะได้เห็นภาพชัดเจนไปเลย”

 พิชญ์ไม่ตอบในทันที เพียงแต่เลื่อนเก้าอี้ตัวเดิมเมื่อครู่แล้วนั่งลง

“ผมพร้อมจะฟังแผนธุรกิจของคุณแล้ว...ตอนนี้เลย”

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ท่านรองฯ ขา ปรานีอิชั้นบ้างเถอะเจ้าค่ะ

กร้าวใจอิชั้นเหลือเกิน 

ปล. ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากค่า ><