ตอนที่ 1 : บทนำ

บทนำ                                                                                                                     

“นี่! รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ”

ทันทีที่ประโยคนนี้สิ้นสุดลง ล้อเลื่อนของเก้าอี้พนักงานก็เหมือนมีแรงดึงดูดจากพลังแม่เหล็กลากไปยังศูนย์กลางหอกระจ่ายข่าวอย่างรวดเร็ว

“ไอ้แก้ม มานี่สิ ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม เดี๋ยวก็ไม่ได้ยินหรอก”

พัฒน์นรีกรอกตารัวๆ สิบรอบ ทำหน้าเมื่อย เกลียดจริงๆ พวกชอบซุบซิบนินทาในที่ทำงาน คนขยันขันแข็งเอาการเอางานเช่นเธอน่ะหรือจะสนใจเรื่องชาวบ้านมากกว่างาน ต่อให้เธอต้องเป็นคนไร้ข่าวสาร ไม่รับรู้อะไรบนโลกนี้เลย แต่งานเดินหน้าไปเพียงคืบเดียวเธอก็เต็มใจที่จะไม่รู้

เสียเมื่อไหร่...

เรื่องเม้ามอยหอยกาบในที่ทำงานเป็นอรรถรสอย่างหนึ่งที่ทำให้การทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์วันละแปดชั่วโมงของเธอไม่น่าเบื่อจนเกินไป และนั่นก็ถือเป็นหน้าที่ที่ทุกคนจะต้องสอดส่องความเป็นไปในบริษัท ในประเทศนี้ รวมถึงบนโลกใบนี้เหมือนมีตาเป็นสับปะรด หูดีประดุจแมวป่า และสัมผัสทั้งห้าว่องไวไร้เทียมทาน

อ้อ! ใครมีสัมผัสที่หกด้วยคนนั้นถือว่าเป็นบุคลากรอันทรงคุณค่า ท่านจะได้รับความสนใจจากมากเป็นกรณีพิเศษอีกด้วย

“แหม สปีดต้นเร็วขนาดนั้น ขายังไม่ขยับเลยทุกคนก็ถึงที่แล้ว” พัฒน์นรีดึงคอเสื้อเชิ้ตสีม่วงอ่อนของเหมยลี่ ให้ขยับจากวงสนทนาก่อนจะพาตัวเองแทรกเข้าไปอย่างรวดเร็ว “โอเค เริ่มได้”

“เรื่องนี้อาจจะทำให้ใครหลายคนต้องอกหักดังป๊อก” นลินรัตน์ยกมือป้องปากแล้วลดระดับเสียงลง

พอเกริ่นนำมาแบบนี้ก็เล่นเอาบรรดาสาวโสดไม่จริงต้องอกสั่นขวัญแขวนกันถ้วนหน้า เพราะนอกจากแวววารีสาวใหญ่ผู้ครั้งไคล้โคหนุ่มจะหลงรักเด็กใหม่สาขาออกแบบแล้ว สาวงามอย่างเหมยลี่ ก็แอบปลื้มหนุ่มหล่ออนาคตไกลจากฝ่ายกลยุทธ์ อินทิราก็ปันใจให้จีรวัฒน์หัวหน้าแผนกผู้แสนดุดัน

ส่วนพัฒน์นรีนั้นเรียกได้ว่าเล่นของสูงกว่าเพื่อน เพราะเธอเป็นติ่งรองประธานพิชญ์ ชายต้องห้ามผู้กุมชะตามาลีรินทร์กรุ๊ปอยู่ในขณะนี้   

ว่างานนี้แต่หวยจะออกที่ใคร!

“ฉันได้ยินเขาพูดกันหนาหู....” นลินรัตน์ยังลากเรื่องให้ยาวอีกตามเคย คนฟังแทบจะหมดลมเพราะเอาแต่กลั้นใจรอ

“สักทีเถอะ” อินทิราเริ่มทนไม่ไหว สะกิดนลีนีเสียจนร่างสะโอดสะองของหล่อนเซไปด้านหน้าพร้อมกับหลุดปากออกมาว่า...

“ท่านรองฯ”

“หือ!”

แค่ได้ยินชื่อทุกคนก็หันมามองพัฒน์นรีอย่างพร้อมเพรียง หญิงสาวเบิกตากว้าง พยายามคุมสีหน้าให้อยู่ในระดับปกติซึ่งแน่นอนว่าทำไม่ได้เลย อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับการที่ท่านรองฯ จะมีข่าวกับสาวที่ไหน แต่ว่าคนที่หลงปลื้มเขามาถึงสองปีเต็มย่อมมีความสุขกับการเห็นเขาโสดมากกว่าที่จะรับรู้ว่าเขามีแฟนไม่ใช่หรือ  

แต่ก็นะ ผู้ชายอย่างพิชญ์ อยู่เป็นโสดให้เธอฟินถึงสองปีก็ดีตั้งเท่าไหร่ ถ้าเขามีแฟนจริงๆ เธอก็จะเป็นเอฟซีแฟนเขาด้วย ควบสองไปเลย

“ท่านรองฯ มีคู่หมั้นแล้ว”

“หา...” คราวนี้พัฒน์นรีเก็บอาการไม่อยู่ ไม่ใช่แค่แฟน แต่เป็นคู่หมั้นเลยเหรอ “คะ คะ คู่หมั้น”

“ใช่แล้ว คุณพริ้มเพรา หลานสาวตระกูลปัถมธาดา” นลินรัตน์พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แววตาเป็นประกายพรายระยับ

ขณะที่พัฒน์นรีดวงตาแห้งผากยิ่งกว่าน้ำกลางทะเลทราย แล้วเสียงแซงแซ่แสดงความเห็นก็ดังขึ้นมาเป็นอีกเป็นระลอก ทว่าเธอกลับไม่ได้ยินอะไรเลย ราวกับว่าสรรพสิ่งรอบข้างไร้เสียง หรือว่าเธอเองที่หูดับ เธอไม่ได้ยินอะไรจนกระทั่งเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา

“โอ้โห! รวยกับรวย นี่แหละนะวงการธุรกิจ แต่งกันเพราะผลประโยชร์ชัวร์ ดังโบราณเขาว่า เรือล่มในหนองทองจะไปไหน” แวววารีกล่าวตามนิสัยคนปากไวและความแก่ประสบการณ์มากกว่าทำให้กล้าพูดในสิ่งที่คิดออกมาทันที

พัฒน์นรีอยากจะเอามือตะปบปากสาวรุ่นพี่นัก เรื่องอะไรมาว่าท่านรองฯ ของเธอว่าแต่งงานเพื่อผลประโยชน์

“ไม่จริงหรอกค่ะพี่แวว คนอย่างท่านรองฯ ทั้งหล่อ รวย ฉลาด เพอร์เฟคทุกตารางนิ้ว แน่นอนว่าเขาต้องมีความรักที่โรแมนติกมากๆ ด้วย”

“ทำเป็นพูดเพ้อไป รู้หรอกนะว่าเสียใจอยู่” แวววารีเย้าเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง

“ใครเสียใจคะ ไม่มี้ ฉันไม่เสียใจเลยสักนิด ความรักที่ฉันให้ท่านรองฯ เป็นความรักที่บริสุทธิ์ไม่หวังครอบครอง คนที่เรารักมีความสุข เราก็ย่อมมีความสุขไปด้วย”

พอทุกคนได้ฟังแล้วก็กรอกตาแล้วมองหน้ากันเหมือนพาลจะอาเจียนให้กับความเลี่ยนนี้ ประเด็นเรื่องคู่หมั้นของท่านรองฯ ไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะความหลงใหลอันเกินพิกัดของพัฒน์นรีที่พาลให้เกิดอาการกระอักกระอ่วนมวนท้อง

แต่ไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรความเลี่ยนก็กลับกลายเป็นความเกร็งระดับสิบเมื่อคนในหัวข้อสนทนาเดินผ่านมาพอดิบพอดี

….และก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าพายุเหมือนเช่นเคย ก่อนที่เสียงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกจะดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

“เฮ้อ!…”  

พิชญ์ บริภัตรเมธานนท์ เป็นเสมือนสัตว์ประหลาดในสายตาทุกคน เขาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่เป็นชายวัยสามสิบเอ็ดปีผู้เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบทุกตารางนิ้ว ร่างสูงร้อยแปดสิบหก หนักเจ็ดสิบห้า ไหล่กว้างสิบเจ็ดนิ้ว ชาติตระกูลสูงส่ง ใบหน้าหล่อเหลา รูปคิ้วเข้มจัด แววตาคม จมูกโด่ง และริมฝีปากน่าจูบ

“เฮ้อ!”

พัฒน์นรีถอนหายใจออกมาอีกครั้งขณะมองตามแผ่นหลังที่สวมทับด้วยสูทซึ่งถูกตัดมาให้พอดีกับตัวเขาหายลับไปอย่างรวดเร็วเพราะช่วงจังหวะการก้าวเดินที่ว่องไว

‘สามีมโน’ ของเธอมีคู่หมั้นแล้วหรือนี่

คิดแล้วอยากจะร้องไห้ คราวนี้ถ้าเขาแต่งงานกันไปแล้วไม่เท่ากับว่าเธอต้องตกเป็นชู้หรือ จะหลงใหลคลั่งไคล้เขาเหมือนเดิมก็คงไม่ได้อีกแล้ว การทำงานในในคอกแคบๆ ของเธอก็จะเหี่ยวยิ่งกว่าต้นไม้เฉาตาย

“เลิกคิดถึงท่านรองฯ แล้วก็รีบทำงานเสียที”

เสียงหนึ่งลอยเข้ามาทำเอาอาการเพ้อสะดุดลง พัฒน์นรีหันไปมองค้อนใส่เหมยลี่ หนหนึ่งก่อนยอมเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์

ตายล่ะ เธอลืมหัวข้อการประชุมบ่ายนี้ไปเสียแล้ว   

----------------------------------------------------------------------------------------------

มาจ้า เอารองประธานมาเสิร์ฟแล้ว 

เรื่องนี้นางเองแอบปิ๊งพระเอกก่อน (อีกแล้ว) 

มามุงกันเยอะๆ นะคะ