หนุ่มมาดเท่ห์สุดกวนกับสาวหน้าใสจอมแก่น

ลำดับตอนที่ #1 : Welcome to Thailand

ฟ้าววววว~~~~~~~~



“เย้!เมืองไทย  ฉันไม่ได้กลับมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ยะ คิดถึ๊งคิดถึงจังเยย” อิอิ^o^



     หญิงสาวร่างบางหน้าตาออกไปทางลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นนามว่า  อายะโกะ  แต่ถ้าจะให้เรียกฉันให้ถูกจริงๆ แนะนำให้เรียกว่า อายะ จะดีกว่า ดู น่ารักดี ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนนะ -_-^   หน้าตาของฉันนะหรอ ถ้าอยากจะรู้ละก็ ลองทายดูสิ  หน้าฉันก็ออกจะลูกครึ่งปานนี้ ถ้าไม่น่ารักก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว s(^o^)/



     ตอนนี้ฉันเพิ่งกลับมาจากประเทศบ้านเกิดของฉันเอง   ฮืออ ToT กลับมาเพราะว่าจะมาหาแม่นะซี่   ทำไมนะ แม่จะต้องแยกทางกับพ่อด้วยก็ไม่รู้   ฉันเลยต้องเป็นเด็กกำพร้าแม่ทิ้งนานเกือบ 13 ปี ไม่งั้นป่านนี้ฉันก็ได้อยู่ดินแดนอาทิตย์อุทัยพร้อมหน้าพร้อมตาไปนานแล้ว!!!  แต่แปลกๆจัง ทำไม การกลับมาเมืองไทยของฉันครั้งนี้ฉันรู้สึกว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันแหงๆ -_-



     ตอนนี้ความรู้สึกแปลกๆของฉันถูกพับเก็บไปกลายเป็นความรู้สึก ที่รู้สึกได้อย่างเดียวว่า  ทำไมนะ  ถึงไม่มีใครมารับฉันสักที *o* ปล่อยให้หญิงสาวน่าตาน่ารักอยู่คนเดียวอย่างนี้ ใช้ได้ที่ไหนนะ ฮึ่ม! .\\/.  



“เฮ้!! อายะ น่ารักจังเลย @o@”  



     จู่ๆ ตาบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ก็วิ่งเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลัง -^-   แล้วกอดอย่างเดียวไม่พอนะ ยังเข้ามาหอมแก้มฉันอีกด้วย!! หน้าใสๆของฉัน พังหมดเลย T[]T  



     นายนี่เป็นใครกันนะ -_-^ ฉันไม่ยอมจะให้นายนี่ มากอดกับหอมแก้มฉันฟรีๆหรอก เชอะ



“นาย...”  ฉันตะโกน



“....”



“นี่!! -_-^” ครั้งที่สอง



“....”



“เฮ้ย!! -_-^^” ครั้งที่สาม



“...”



-_-^^^  



     ผึง เส้นอารมณ์ของฉันขาดทันที



“นายวิปริต โรคจิต ลามก!! ชอบแต๊ะอั๋งสาวๆที่หน้าตาดีๆ หยุดนะ”



     นายนั่นสงสัยจะได้ยินมั๊ง  ก็นายนั่นหันหน้ากลับมา  อุว้าว! หล่อซะด้วย! -_- ไม่น่าเชื่อ   แล้วไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรให้ฉันตั้งตัวติดซักนิด จู่ๆ ตาบ้าก็เดินมา แล้วจับฉันอุ้มขึ้นพาดบ่าและเดินไปทางไหนก็ไม่รู้อีกต่างหาก



     เหอะ -_-^ ใครจะให้อุ้มฟรีๆกันยะ  ฉันก็ดิ้นสิ  เอาให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยว่า ใครจะชนะกัน



“โอ๊ย!  อายะ อยู่นิ่งๆสิ”



“ไม่! ไม่มีทาง ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายขโมยความบริสุทธิ์ฉันไปหรอก >_<“



“เฮ้ย  ใครคิดจะขโมยของเธอไป ยัยบ้า”



“นายนั่นแหล่ะ  นายเป็นใครก็ไม่รู้ จู่ๆก็จับฉันอุ้มขึ้นมา  พ่อแม่ฉันเห็นมีหวัง ฉันถูกตีก้นลายแหงๆ”



“หรอ ^o^ น่าสนุกแฮะ อยากเห็นจัง”



“ไอบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ .\\/.”



“ไม่อยากแฮะ”



“ปล่อยฉันนะ” -_-^^^



“อ่ะ  ก็ได้ ปล่อยละนะ ^_^”



“เฮ้ย ยะ...อย่าเพิ่ง”



โครมมมมมมมมมมม



     บั้นท้ายของฉันจูบกับพื้นเย็นๆของสนามบินได้อย่างพอเหมาะพอควรจริ๊ง   โอ๊ย  เจ็บชะมัด  นายประสาทนี่ ปล่อยลงมาได้  อย่าคิดนะว่าจะรอดจากเงื้อมมือของฉันไปได้  มาทำร้ายสุภาพสตรีสวยๆอย่างฉันได้ยังไงเนี่ยะ -_-



“นี่ นาย”



“โอ๊ะ  เรียกกระผมหรอขอรับ  มีอะไรให้รับใช้หรือ ขอรับ ท่านอายะ”



“-_-^^”



“^o^”



     คนบ้าอะไรกันเนี่ยะ  กวนโมโหซะจริงๆ  ตอนอยู่ที่ ญี่ปุ่นนะ ฉันยังไม่เคยเห็นใครที่หาเรื่องได้เท่านี้มาก่อนเลย   มันน่าฆ่ายัดหมกป่าช้าจริงๆ



“นายปล่อยฉันลงอย่างนั้นได้ยังไงกันยะ  ไม่รู้จักหรอ คำว่า เบาๆน่ะ”



“จุ๊ๆ  หญิงสาวไม่ควรจะชี้หน้าด่า ชายหนุ่มปาวๆ อย่างนี้ มันไม่งามรู้ไหม๊”



“-_-^^^  สงสัยนายอยากโดนใช่ไหม๊”  ฉันกำหมัดขวาขึ้น  ย๊ากกกกซ์ >o<



“โอ๊ะ!  อันนี้ก็ยิ่งห้ามใหญ่เลย กำหม่งกำหมัด มันไม่สุภาพที่สุด  ไม่เอาน่า  หญิงสาวควรคู่กับของงามๆสิจ๊ะ แมวน้อย”



“-_-“



     ฉันว่านะ  อยู่กับตาบ้านี่นานๆ ฉันคงจะเป็นโรคประสาทพอๆกับตานี่แน่ๆ  ไอหน้าประจวด เหอะ อย่ามาคิดนะ ว่าหล่อ แล้วอายะคนนี้จะให้อภัย!   ฉันรีบคว้าคอเสื้อของตานี่ทันที แล้วกระชากเข้ามาใกล้ๆ หมายมั่นปั้นเหมาะจะคิดบัญชีหนี้แค้น 3 กระทง



“นี่ นาย”



“โอ!  อยากจูจุ๊บหรอ  ได้สิ”



ตานั่นทำปากยื่นมาทางฉันทันที  แหยะ-_-



“ไอบ้า >o<”



     ฉันผลักตาบ้าออกทันใด พร้อมๆกับปล่อยกำปั้นแห่งความสยดสยองฝังไปที่แก้มใสๆ ขาวๆ ของตาบ้า  โอ๊ย! อายะ  แล้วฉันจะหน้าแดงทำไมนะ ยิ่งตอนที่ตานี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ตัวมันทำไมสั่นๆนะ  สงสัยคงเพราะมันคงหล่อมั๊ง -^-   แต่ฉันก็เคยเห็นคนหล่อกว่าตาบ้านี่เยอะแยะ  ยิ่งตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นก็เห็นบ่อยๆ หล่อกว่าตานี่ก็เยอะ -_-   เลิกคิดซะ  ก่อนที่จะกลายเป็นโรคจิตเหมือนตาบ้านี่!



“นี่เธอ!  ถ้าหน้าฉันเป็นรอยจะทำยังไง”



“ช่าง นายเด่ะ ^^”



“-_-^  ฉันหากินได้เพราะหน้าตานะ ชิ รู้งี้ไม่อาสา มารับยัยบ้าอย่างเธอดีกว่า”



“หมายความว่าไงยะ ฉันไม่ได้ขอให้นายมานี่  แล้วอีกอย่างนายเป็นใครฉันก็ไม่รู้  พวกโรคจิตรึเปล่า  หรือไม่ก็ พวกชอบลักพาตัวล่ะสิ -;-”



“ยัยเบื๊อก!! หน้าตาอย่างฉันเนี่ยะนะพวกโรคจิต  จ้องดีดี ก่อนแล้วค่อยมาพูด หล่อออกขนาดนี้ ยัยบ้า  แม่เธอขอร้องให้ฉันมารับเธอต่างหากเล่า  ไม่งั้นไม่มาหรอก  เสียเวลา”



“อะไรกัน  ฉันเป็นคนผิดเหรอเนี่ยะ  นาย มาแกล้งฉันก่อนนะ  ไหนจะหอมแก้ม  ไหนจะอุ้ม  แล้วยังจะมาจูบฉันอีก   ฉันก็ต้องป้องกันตัวมั่ง เป็นธรรมดาสิ”



“ถ้าเธอไม่เริ่ม ฉันคงไม่ทำ”



“-_-^”



“เฮ้อ  ทะเลาะกับยัยบ้าอย่างเธอเสียเวลาชะมัด  ไปเที่ยวดีกว่า  ไปละ บาย”



“ชะเฮ้ย!”



     จู่ๆ ตานั่นก็หันหลังให้ฉัน แล้วเดินห่างออกไป ไกลจนตาบ้าเริ่มกลายเป็นจุดเล็กๆ   เชอะ! ใครจะยอมแพ้ คนอย่างนายกันยะ  ไม่มีทาง  ฉันกลับบ้านคนเดียวก็ได้ ไม่ง้อหรอก   ก่อนอื่น  เราต้องไปหาแท็กซี่ดีกว่า   เอ...แต่ แท็กซี่ มันเรียกที่ไหนเนี่ยะ -_-  แล้วที่นี่มันคือ ที่ไหนของสนามบิน  ตอนที่ตาบ้า อุ้มมา ฉันก็ดันลืม มองทางอีก  ยัยเบ๊อะ! เอ๊ย  ไปไหนต่อดีอ่ะ ToT ฉันหลงซะแล้วสิ



     ไม่...ไม่จริง  อายะ ต้องไม่หลงทาง  เดินตามทางที่ตาบ้าเดินไปสิ อุ๊ย แอบฉลาดแฮะ ฉันนี่  ทำไมเพิ่งคิดได้นะ   อิอิ  ^o^  เอาล่ะ  หน้าเดิน! สุดสวย  



“หาทางกลับบ้านเองก็ได้ นี่นา ยัยเบ๊อะ”



     เสียงตาบ้านี่นา  ตานี่ดันแอบหลบอยู่หลังเสานี่   มายืนทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ยะ -_-   เหอะ  ไม่ง้อหรอก  ฉันเดินหน้าเชิดผ่านตาบ้าเลยไป  แต่แล้วจู่ๆ  มือขาวๆ จากไหนก็ไม่รู้มาจับแขนของฉัน



“ใคร”



“ฉันเอง อิอิ ^o^”



     ตาบ้าตอบพลางยิ้มร่า   อุ้ย!  เพิ่งเห็น  ตาบ้านี่มีลักยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากทั้งสองข้างด้วย แถมเขี้ยวขาวๆเวลายิ้มก็โผล่ออกมาด้วย  น่ารักจัง  แต่ลักยิ้มกับเขี้ยวขาวๆนั่นไม่น่ามาติดที่หน้าของนายนี่เลย   มาติดที่แก้มกับปากของฉันดีกว่า เหอะ  



“นายมารั้งฉันไว้ทำไมห๊ะ -_-^ ไหนนายบอกว่า  จะไปเที่ยวนี่  ก็ไปสิ”



“นี่  แม่คู้น  ฉันกราบงามๆละ แม่เธอส่งฉันมานะ ต้องทำงานก่อนสิ”



“อ๋อหรอ  เพิ่งรู้ว่า สนใจงานด้วย เหอะ -o-”



     เอ แล้วทำไม ฉันต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ยะ  แล้วเราจะหงุดหงิดเรื่องอะไร  เรื่องที่ตานี่กลับมารับฉัน เพราะหน้าที่หรอ  *_*  เป็นไปไม่ได้  สงสัยอาจเพราะเจอตานี่กวนประสาทฉัน  คงจะใช่มากกว่าแหล่ะ  โอเค  ต่อไปนี้ฉันจะเรียกนายว่า นาย ประสาท ดีกว่า  เหมาะกับนิสัยกวนโอ๊ย  ของนายจริง ^o^



     แต่ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรได้ต่ออีกนิด  ฉันก็มีความรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมาสะกิดที่ เอวของฉัน  นายประสาท นี่เอง -_-



“นี่ อายะ ไม่คิดจะถามชื่อ ฉันหน่อยหรอ”



“ไม่จำเป็น  ฉันไม่อยากรู้ เชอะ”



“อ้าว อย่างนี้ แล้วเธอจะเรียกฉันว่าอะไรล่ะ”



     นายประสาท ไง อิอิ  ^^ เหมาะกับโรคแปลกๆ ของนายดี



“ฉันชื่อ แช ยอง จุน เพราะไหม๊ล่ะ”



“ห๊า!  นายเป็นเกาหลี หรอเนี่ยะ”



“จุ๊ๆ  โน สาวน้อย  ฉันเป็น ลูกครึ่งเหมือนเธอนั่นแหล่ะ ฉัน เป็นลูกผสม ระหว่าง  เกาหลี กับ ญี่ปุ่น”



“ อุบ ฮ่าฮ่าฮ่า  นายเป็นลูกผสม  ใช้ภาษาไทยแปลกๆจัง นายเนี่ยะ^o^”



“ช่างฉัน เหอะ น่า -_-“



“แล้ว นายมาทำอะไรที่ เมืองไทยล่ะ  หรือว่า มาจีบสาวๆ”



     ปากจอมบอนของฉันดันขยับไปเองโดยอัตโนมัติ  เหอะ  ท่าทีของนายประสาทตอนนี้นี่ มันน่าอัดจริงๆ



“โห สมอง คิดได้ บ้านรวยเรอะ มาหลีสาวๆถึงนี่  ฉันมาอยู่กับป้าฉันต่างหากล่ะ  แล้วบังเอิญ บ้านป้าฉันกับบ้านแม่เธอติดกันน่ะสิ  เฮ้อ!  โชคดีหรือว่า โชคร้าย ที่บ้านเราติดกัน -o-”



“ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดต่างหากไม่ใช่นาย (ประสาท) -_-“



     คนบ้าอะไรกันเนี่ยะ  หลงตัวเองชะมัด  ไม่อยากจะเชื่อ เพิ่งเคยเจอคนหลงตัวเอง ขนานแท้ จนกู่ไม่กลับเลยนะเนี่ยะ  -_-  



“นี่ แช ยอง จุน  ฉันอยากกลับบ้าน!!”



“ไม่ ฉันอยากไปเที่ยวต่อ อยากกลับก็กลับไปสิ”



“นายก็ส่งฉันกลับก่อนสิ แล้วค่อยไปเที่ยว!!”



“ไม่! ไปเที่ยวด้วยกันสิ”



“-^-“



“งั้น  เธอเรียก ฉันว่า ยอง จุน ก่อนสิ  แล้วเดี๋ยวพากลับ อิอิ ^o^”



     นายประสาท  นายจะให้ฉันเรียกชื่อ ของนายเลยได้ไงกัน  ห๊ะ  แช ยอง จุน   เร็วไปเปล่า o_o



“ไม่”



“โอเค งั้นไป สวนสนุกกัน ^^”



“แช  ยอง จุน” O,;O



“ไปเร็ว  จะได้กลับไม่ดึกเดี๋ยว เครื่องเล่นมันส์ๆ ปิดหมดนา ^-^”



    นายประสาท จับข้อมืออันเรียวเล็กของฉัน แล้วฉุดออกเดิน   สงสัย คงจะพาไปลานจอดรถมั๊ง  แต่ ฉันอยากกลับไปหาแม่ฉันนี่  ฉันไม่ได้เจอแม่มาตั้งแต่ ฉัน 3 ขวบ ToT  จะกลับๆๆๆ สงสัยต้องเรียกละมั๊ง  ไม่อยากอ่ะ



“ยะ...ยอง จุน”



“อะไรนะ”



ตาบ้านี่ -*-  



“ยอง จุน  ฉันอยากกลับบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!  พอใจยังห๊ะ”



    นายประสาทกระตุกยิ้มนิดๆ  ฮืออ  ToT ตานี่ เริ่มเหมือน ซาตานเข้าไปแล้วสิ  จากนั้นยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัวติด  ตานั่นก็จับตัวฉันโยนขึ้นพาดบ่า  อีกแล้ว ToT  จากนั้นก็เดิน   จนหยุด ภาพ ตรงหน้าของฉันตอนนี้ เห็น ว้าว O.O รถเปิดประทุน BMW สีดำ คันงามตรงหน้า ตานั้น จับฉันยัดเข้าไปนั่งข้างคนขับทันที  แล้วโยนสัมภาระทั้งหมดของฉันไว้หลังรถ  พังไหม๊เนี่ยะ ของของฉัน T.,T น้ำหงน้ำหอมของช้านน   จากนั้น ตาบ้านี่ก็ออกรถทั้งๆที่ฉันยังไม่ทันจะตั้งตัวสักนิด



โป๊ก!!



    เรียบร้อย  ดาวหลายดวงลอยอยู่รอบๆหัวของฉัน โอยยย  หัวของฉันกระแทกเต็มๆกับที่พิงหนังสีดำมันวาว  แต่ความเจ็บปวดมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นด้วยสิ  มันอยู่ที่ ....



“ฮ่าฮ่าฮ่า  เธอมันยัยเบ๊อะ จริงๆด้วย”



“นี่ ขอโทษก็ไม่ขอโทษยังจะมาหัวเราะอีก ไอโรคจิต”



     มันน่าเจ็บใจชะมัด -_-^



     สายลมเย็นๆอ่อนๆ  พัดปะทะเข้าที่หน้าของฉันอย่างจัง   ความรู้สึกอ่อนเพลีย + กับ ความง่วง เริ่มเข้ามาแทนที่  ตอนนี้ ฉันได้ยินเพียงแค่เสียง ลมที่ดังวีดวิ้ว ก้องภายในโสตของฉัน  จากนั้น เปลือกตาอันหนักอึ้งของฉันก็ปิดลงอย่างช้าๆ



“เฮ้ย ยัยเบ๊อะ  ตื่นได้แล้ว  ขี้เซาจริง”



“ขออีก 5 นาทีนะคะ”



“ยัยบ้า ตื่น!!”



“อีกนิดน่า นะ”



“ยัยขี้เซาถ้าไม่ตื่นฉันจูบเธอจริงๆด้วย”



     O_O ผึง  เปลือกตาของฉันเปิดขึ้นทันใด  ฉันจ้องมองหน้าของตาบ้านั่น พลางกระเด้งสุดตัวออกจากเบาะที่นั่ง แล้ว กรี๊ดดดดดดดด ><  



“ช่วยด้วยคร่า  คนวิตถารจะมาลวมลามหนูคร่า”



“นี่ จะตะโกน เสียงดังแปดหลอดหาอะไร เงียบๆหน่ยอเซ่” ตานั่นรีบพูดแล้วเอามือมาปิดปากฉัน  ToT ฮืออเค็ม!



     คิดเร๊อะ ว่าอายะจะยอมแพ้  เชอะ คนสวยๆอย่างฉันไม่มีทาง  ฉันกัดมือนายประสาทเข้าทีนึง  จนเขารีบชักมือหดกลับไป  และเปิดประตูรถ  พร้อมๆกับวิ่งลงจากรถไปภายในเวลา 0.05 วินาที O[]o  โดยที่เบื้องหลังของฉันยังคงมีสียงร้องหลงและเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของบุคคลที่ถูกฉันกัดนาม นายประสาท  สมน้ำหน้า อิอิ



“ยัยตัวดี!!  ฉันต้องเอาคืนเธอให้ได้  คอยดู!!”





-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-



สวัสดีคร่าซ์  เค้ามีนามว่า MalHer หรือเรียกว่า หนิงก็ได้ ^o^



เค้าขอฝากฟิคเรื่องนี้ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยน๊า



เข้ามาอ่านกันให้เยอะน๊า  อ่านแร้วก็ ช่วยเมนท์ๆนิดๆหน่อยๆเพื่อเป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยน๊า



เรื่องนี้ก็ เป็นเรื่องแรก (มั๊ง) ที่เค้าเอามาลงที่บอร์ดเด็กดีที่นี่



ติชมกันได้นะ  อยากให้เค้าปรับปรุงอะไรตรงไหนก็บอกเค้าได้นะ  แล้วเค้าจะพยายามทำให้ดีขึ้น



สุดท้ายนี้ รักคนอ่านนะ  ขอให้เข้ามาอ่านเรื่องของเค้าบ่อยๆน๊า



ถึงเค้าจะอัพช้า  แต่เค้าจะพยายามมาอัพบ่อยๆน๊า ถ้าไม่สามารถอัพถี่ๆได้ เค้าจะแต่งให้ยาวๆเข้าไว้นะ อิอิ



รักคนอ่านที่สุดอีกครั้งคร่าซ์ >O<