ตัวฉันและวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #1 : บ้านเลขที่ 458/8

        
            "บ้านเลขที่ 458/8 อยู่ซอย 6 เอ๊ และอยู่ไหนน๊าชักเมื่อยแล้วซิ่แถมยังร้อนอีกเฮ้อ" ฉันบ่นพึมพำขณะที่เดินมองหาซอย 6 ซึ่งป้าของฉันได้แนะนำที่พักให้และจัดแจงจ่ายค่าที่พักให้ฉันเรียบร้อยก็ดีเหมือนกันประหยัดเงินไปได้อีกหลายพันแต่ค่าน้ำค่าไฟป้าน่าจะออกให้ฉันไว้ด้วยนะ ฉันเดินหาบ้านไปพลางนึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีตไปพลาง
        
          เมื่อตอนเช้าตรู่ของวันหนึ่งเมื่อ 16 ปีก่อน ตอนนั้นฉันเพิ่งอายุ 8 ขวบ ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันร้องอ้อนพ่อแม่ขอตามไปทำงานที่ต่างจังหวัดด้วยแต่พ่อแม่ก็ไม่ยอมให้ฉันไปพ่อแม่จึงฝากฉันไว้กับป้าผู้ซึ่งเป็นพี่สาวของแม่และฉันก็กระจองอแงจะตามพ่อกับแม่ไปให้ได้โดยหารู้ไม่ว่าถ้าฉันยังดื้อดึงจะไปให้ได้นั้นฉันอาจจะไม่ได้มาเหนื่อยเดินเหงื่อซ่กหาบ้านอย่างในวันนี้พ่อกับแม่โบกมือลาฉันแล้วพูดว่า 
     
             "อย่าดื้ออย่าซนนะลูกหนูต้องเป็นเด็กดีอย่าดื้อกับป้าแล้วเวลาตอนเช้าไปโรงเรียนห้ามงอแง"   

           ฉันจำได้จนถึงวันนี้ฉันจำได้ว่าวันนั้นฉันรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกฉันร้องไห้ทั้งวันป้ากล่อมอย่างไรฉันก็ไม่หยุดร้องจนป้าจนปัญญาปล่อยให้ฉันร้องไห้ต่อไป  จนถึงเวลาบ่ายๆป้าฉันได้รับโทรศัพท์จากตำรวจ ณ ท้องที่แห่งหนึ่ง โทรมาบอกว่า พ่อแม่ฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถคว่ำ ป้าค่อยๆหันหน้ามามองฉันแล้วไม่พูดอะไรซักคำแต่ฉันจำได้ว่าน้ำตาของป้านั้นไหลพรากๆเหมือนฝนที่เทกระหน่ำลงมา
        
           ฉันหยุดร้องด้วยความงุนงงได้แต่คิดในใจว่า 'เมื่อกี้ป้าให้เราหยุดร้องทำไมตอนนี้ป้าร้องเองซะหล่ะ' ฉันเลยเดินไปหาป้าและถามป้าว่า

                "ป้าร้องไห้ทำไมโอ๋เงียบซะนะคนดี"

         ฉันปลอบป้าเหมือนที่ป้าปลอบฉันเมื่อกี้นี้ ป้าได้แต่ยิ้มแกนๆและโอบฉันเข้าไปกอดเสียแน่นฉันได้แต่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นฉันได้ยินแต่คำว่า 'สงสารหลาน สงสารหลาน ' ซ้ำไปซ้ำมา ฉันก็ได้แต่งงป้าสงสารใครหรอ หรือป้าสงสารฉัน

          ฉันปล่อยให้ป้ากอดฉันจนพอใจและป้าก็จับฉันนั่งตัวตรงบนเก้าอี้หวายตัวโปรดที่พ่อกับแม่ชอบมานั่งดูทีวีและพูดว่า

      "หนูจำได้มั้ย? เมื่อเช้าก่อนที่พ่อกับแม่จะไปพ่อกับแม่สั่งอะไรไหว้"ฉันพยักหน้าและตอบว่า "จำได้ค่ะพ่อกับแม่ไม่ให้ดื้อไม่ให้ซนและห้ามงอแงเวลาไปโรงเรียน"

     และแล้วป้าของฉันก็ปล่อยโฮอีกชุดฉันได้แต่งง ป้าจะซาบซึ้งอะไรหนักหนาที่ฉันจำคำสั่งของพ่อแม่ได้ แล้วป้าก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นว่า

      "ฮึกๆๆ พ่อแม่ของหนูเสียแล้วลูก ฮึกๆๆพ่อแม่ของหนูเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำโฮ!!!"

     ป้าของฉันร้องไห้มาชุดใหญ่อีกระลอก ฉันยืนช๊อคนิ่งอยู่กับที่หลังจากที่รู้ว่าพ่อกับแม่ของฉันได้จากไปแล้วฉันไม่นึกว่าคำพูดเมื่อตอนเช้าที่พ่อกับแม่ย้ำหนักย้ำหนานั้นจะเป็นเหมือนลางบอกเหตุ แต่ก็ใช่ว่าฉันช๊อคที่พ่อแม่เสียแล้วทำให้กลายเป็นเด็กเงียบขรึมอย่างใครเขานะเปล่าเลยฉันยังกลายเป็นเด็กสดใส ร่าเริง ขี้เล่นเหมือนเดิมนั่นหล่ะ ก็ตอนนั้นฉันยังเด็กเสียใจได้ไม่นานหรอกแต่ทุกวันนี้ฉันก็ยังคงคิดถึงท่านเหมือนเดิม

       อุ๊ย!!! ฉันเจอแล้ว แหมฉันนี่เก่งจริงๆขนาดเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยยังอุตส่าห์เจอซอย 6  ใช่ไหมได้เลย ฉันเดินเลี้ยวเข้าไปอย่างมั่นใจและเดินมองหาบ้านเลขที่ 458/8 อืม สี่ ห้า แปด ทับ แปดหรอกหรอ ฮ้า!!! นั่นไงเจอแล้วดีใจจัง โอ้โห บ้านหลังนี้นี่น่ารักจริงๆเลยเป็นบ้านไม้หลังกะทัดรัด 2 ชั้น บริเวณหน้าบ้านมีสนามหญ้าเล็กๆพอให้ปลูกต้นไม้ได้ด้วยแถมยังมีต้นไม้ดอกไม้จำพวกไม้พุ่มปลูกไว้อีกแหมเจ้าของบ้านนี่ดูแลบ้านได้เยี่ยมเลยฉันชักชอบละซิ่