พิศวาส ลิขิตรัก

       “ผมบอกว่าจะไปส่ง ขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

ไม่รู้ว่าเพราะใบหน้าตึงๆ หรือน้ำเสียงดุๆ ทำให้หญิงสาวรีบก้าวขึ้นรถโดยไม่รีรออะไรอีก

ทำไมเขาต้องดุเธอตลอดเลยนะ แล้วทำไมเธอจะต้องกลัวเขาด้วยเนี่ย

ถึงแม้จะถามตัวเองเช่นนั้นแต่กรพินท์ก็นั่งตัวเกร็ง ตามองตรงไปข้างหน้า ไม่กล้าหันไปสบตาเขาหรือแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกไป กระทั่งเขาเป็นฝ่ายถามขึ้นเอง

“จะไปไหน” เธอรู้สึกว่าเขาถามเธอแล้ว แต่ก็ตอบกลับไปอีกครั้ง

“กลับบ้านค่ะ”

“บ้านคุณอยู่ไหน”

“แถว...” เมื่อบอกสถานที่ตั้งคอนโดของเธอเรียบร้อยแล้วกรพินท์ก็นิ่งเงียบไปอีก เป็นเหตุให้เสียงห้าวดังขึ้นอย่างหมดความอดทน!

“นี่คุณกลัวดอกพิกุลจะร่วงรึไง ถามคำตอบคำ” น้ำเสียงเขากระด้างจนเธอเผลอสะดุ้ง! ปฏิกิริยานั้นยิ่งทำให้อารมณ์ของธนาภพขุ่นมัวขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าดุกระตุกยิ้มเย็นขณะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

 “นอกจากดอกพิกุลจะร่วงแล้วยังขวัญอ่อนอีกด้วย...ทำไมถึงได้ขี้กลัวขนาดนี้”

คนบ้า ข่มขู่เธอจนสมองแทบฝ่อ อย่าว่าแต่ขวัญอ่อนเลย ตอนนี้ขวัญเธอกระเจิงไปหมดแล้ว!...กรพินท์ได้แต่ค่อนขอดเขาอยู่ในใจ โดยที่สองมือกุมกันแน่นเพื่อระงับความสั่นไหวของร่างกาย

“ว่าไงผมถามก็ตอบสิ!” ธนาภพตวาดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม ยิ่งเห็นออก

อาการกลัวเขา มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจอย่างไม่อาจระงับอารมณ์ตัวเองได้

“ไก่เอ่อ...ฉันเป็นคนขี้ตกใจเท่านั้นเองค่ะ” หญิงสาวพยายามบังคับเสียงแล้วแต่มันก็สั่นจนรู้สึกได้ เธอเห็นเขาหรี่ตามามองก่อนจะหันหน้ากลับไป

“ไก่ก็ไก่สิ จะฉันอีกทำไม”

“คะ” หญิงสาวหันไปมอง อย่างตามไม่ทันในความหมาย

“ผมบอกว่าจะแทนตัวว่าไก่หรือฉันก็เอาให้แน่ คิดอะไรก็พูดออกมา ผมไม่ชอบคนอ้ำๆ อึ้งๆ” เสียงเขายังคงดุไม่เลิกรา แถมยังเอาแต่ใจตัวเองชะมัด

“ก็คุณดุขนาดนี้ เอ่อไก่...ไก่”

“ไก่ทำไมก็พูดมาสิ!” เสียงห้าวเร่งมาคล้ายหงุดหงิด ทำให้กรพินท์จิกเล็บเข้ากับหลังมือตัวเองอย่างระงับอาการสั่น ยิ่งพูดอะไรไม่ออกมากขึ้นไปอีก

“ว่าไงล่ะ ผมถามไม่ได้ยินหรือไง” เสียงดุที่ตวาดมาไม่เพียงทำให้ร่างเธอสะดุ้ง ยังมีผลให้หยาดน้ำใสๆ ร่วงหล่นลงมาอย่างไม่อาจระงับได้อีกต่อไป 

ครั้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมตอบคำถาม ธนาภพจึงหันไปมอง ในจังหวะนั้นเองกรพินท์ใช้หลังมือปาดน้ำตาป้อยๆ พยายามกลั้นสะอื้นเพราะกลัวเขาจะโกรธ ทว่าไม่เพียงใบหน้าชายหนุ่มจะตึงขึ้น สันกรามยังขบเข้าหากันแน่น ก่อนจะปาดรถเข้าไปจอดข้างทาง แต่อะไรก็ไม่น่าตกใจเท่ากับการที่เขาดึงเธอเข้าไปกอด ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาให้แผ่วเบา สัมผัสที่ได้รับมันนุ่มนวลเกินกว่าคนแข็งกระด้างจะมีให้ได้ และมันกำลังทำให้ร่างของเธอกำลังกลายเป็นหิน!

“ร้องทำไม อย่าร้อง”แน่นอนว่าเธอหยุดร้องไม่ได้ และมันยิ่งทำให้ร่างเอิบอิ่มสั่นสะท้าน น้ำตาไหลรินออกมามากขึ้นกว่าเดิม

“หยุดร้องซะ ไม่งั้น...”

 ไม่จำเป็นต้องรอให้เธออ้าปากถาม เพราะทันใดนั้นเองริมฝีปากแข็งกระด้างก็ก้มลงมาปิดกลีบปากบางอย่างรวดเร็ว!