คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 (30%)
Chapter 8
"ขอให้สำเร็จด้วยเถิด" สองมือกร้านยกขึ้นมาประกบกันพร้อมเอ่ยขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ถึงมันจะดูแปลกๆ เพราะเป็นการขอให้เทคโนโลยีสมัยใหม่ใช้งานได้ปกติ หลังจากที่ หมิงฟง ใช้เวลาในการสร้างเครื่องย้อนเวลานี้และได้ส่งคนย้อนกลับไปในอดีตได้สำเร็จ แต่เพียงไม่นานเครื่องมือที่ใช้ติดต่อสื่อสารดันเกิดเหตุขัดข้อง ทำให้ไม่สามารถติดต่อกับแจ็คสัน เด็กหนุ่มที่ยอมเอาตัวเองเป็นหนูทดลองให้เขา
นิ้วเรียวพิมพ์รหัสและโค้ดอีกห้าหกตัวเพื่อปลดล็อคการแก้ไข ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปกดที่ปุ่มเอ็นเทอร์บนคอมพิวเตอร์ เกิดเสียงสปาร์คของประกายไฟภายในกล่องทอลองด้านหน้าทันที หมิงฟงมองไปยังหน้าจอดูแถบสีเขียวและจำนวนตัวเลขแสดงเปอร์เซ็นต์ของไฟล์ที่อัพโหลดไปในจอที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจ และเมื่อมันเลื่อนไปจนสุดพร้อมเลขหนึ่งและเลขศูนย์สองตัวต่อท้าย สายตารีบมองไปยังกล่องสีดำที่อยู่ในกล่องด้านหน้าทันที
ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด...
เสียงสัญญาณจากเครื่องสื่อสารที่นอนแน่นิ่งในลังไม้เก่าๆ มาเกือบเดือน ทำให้แจ็คสันเด้งตัวลุกจากเตียงทันที เขารีบเปิดลังไม้ออกและหยิบกล่องสีดำที่ถูกห่อด้วยผ้าสีดำอีกชั้นขึ้นมาก่อนจะมองไปยังปุ่มไฟสีเขียวที่มีแสงปรากฏอยู่ เขาจำได้แม่นเลยล่ะ
ถ้ามีแสงแบบนี้แสดงว่า มันใช้งานได้
เสียงหัวเราะของเจ้าแผ่นดินดังลั่นในห้องอาหารกว้างที่ตอนนี้ใช้เป็นอาหารมื้อค่ำเลี้ยงต้อนรับว่าที่ราชบุตรเขยแบบไม่เป็นทางการ ที่ไม่เป็นทางการก็เพราะว่าเป็นการขอร้องจากทางพระบิดาขององค์ชายต้วนนั่นเอง ซึ่งก็เป็นการดีสำหรับแบมแบม เพราะซูจีบอกเขาว่า ถ้าเป็นทางการ จะมีพระมเหสีและพระชายาด้วย ถ้าโชคดีก็จะมีพระพันปี หรือพระอัยยิกาอีกต่างหาก
แบมแบมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วเสมองไปทางซูจีที่ยืนเรียงรวมอยู่กับพวกนางกำนัลทั้งหลายได้รับการพยักหน้าเป็นกำลังใจกลับมา หลังจากที่เล่าเรื่องวันที่ตัวเองหนีการอาบน้ำที่เป็นการซ้อมเพื่อพิธีหมั้น พระราชาไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนที่เขากังวัลตอนแรก กลับดูใจดีมาก ระหว่างมืออาหารแบมแบมทำตัวได้ดีไม่มีหลุดมาดเจ้าหญิงแม้จะฝึกมาเพียงไม่กี่วัน องค์รัชทายาทและเจ้าชายจินยองดูโล่งใจมากที่ไม่โดนใครสงสัย
"ข้าจะคุยกับโบมี พวกเจ้าออกไปรอด้านนอกก่อน" สิ้นเสียงคำสั่งจากเจ้าแผ่นดิน แบมแบมหน้าซีดลงทันที เขาหันมองไปยังแจบอมและจินยองเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครสามารถขัดคำสั่งได้ ทุกคนจึงโค้งคำนับแล้วเดินออกไป แบมแบมมองตามตาละห้อย แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ หันมายิ้มยิงฟันให้กับพระชารา
"เอาล่ะ เจ้าชื่ออะไร"
"หม่อมฉันชื่อ โบมี เพคะ"
"แน่ใจหรือว่าชื่อนี้ เจ้าเป็นใครกันแน่ บอกความจริงข้ามา" คำถามที่เรียกได้ว่า หยุดลมหายใจของแบมแบมแทบจะทันที
"หม่อมฉัน..."
"เจ้าหลอกข้าไม่ได้หรอก ข้าเป็นพระราชา เป็นเจ้าแผ่นดิน แล้วที่สำคัญ ข้าเป็นพ่อของเจ้าหญิงโบมีนะ" ใช่ เพราะเหตุผลอันหลังทำให้รู้ทันทีว่า คนที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่ลูกสาวของเขา กริยามารยาทเรียบร้อยเกินไป ยิ่งอยู่เพียงลำพังโดยไม่มีพระมหาสีหรือพระชายาทั้งหลายแล้ว เจ้าหญิงโบมีก็เหมือนกับลูกลิงซนๆ เท่านั้น ถึงแม้จะได้รับการฝึกเข้าพิธีหมั้นแต่เขาก็มั่นใจว่าไม่มีทางเรียบร้อยแบบนี้แน่ๆ มันผิดปกติจริงๆ
"คือ หม่อมฉัน… คือ..." แบมแบมเริ่มน้ำตาคลอ สงสัยเขาจะได้ตายอยู่ที่นี่แน่ๆ พระราชามองดูด้วยสายตาเอ็นดู ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร แต่หน้าตาเหมือนกับลูกสาวเขามากจริงๆ อีกอย่างที่เขาอยากจะรู้คือ เหตุผลที่ปลอมตัวมาและแน่นอนเจ้าลูกชายทั้งสองก็ต้องรู้เรื่องด้วยแน่ แต่เขาอยากจะรู้จากเจ้าตัวมากกว่า
"เจ้าชื่ออะไร"
"หม่อมฉันชื่อ แบมแบม เพคะ"
"แบมแบม ชื่อประหลาดจริง ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า หากเล่าความจริงให้ข้าฟังทั้งหมด" แบมแบมกำมือเข้าหากันแน่น เขาตัดสินใจที่จะเล่าความจริงทั้งหมดให้พระราชาฟัง และขอร้องท่านไม่ให้ลงโทษคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดอีกด้วย
"เจ้านี่นะ ยังจะมาห่วงคนอื่นอีก โทษของเจ้าหนักกว่าทุกคนเลยนะ ข้าจะไม่ลงโทษคนอื่นด้วย ที่จริงแล้วข้าคงต้องขอบใจเจ้าด้วยที่ยอมทำอะไรแบบนี้ เพื่อรักษาหน้าตาของราชวงศ์โซชอน ห้ามเจ้าบอกคนอื่นว่าข้ารู้เรื่องทั้งหมด ทำตัวตามปกติ" ว่าแล้วก็บีบไหล่แบมแบมเบาๆ
เมื่อประตูห้องเปิดออก พระราชาเดินมาจูงมือแบมแบมเดินออกมาและสั่งให้ทหารไปส่งที่ตำหนักเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว
30%
---------------
#แบมแบมป่วนวัง
ความคิดเห็น