คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนูน้อยหมวกแดง
หนูน้อยหมวแ
นิทานเรื่อ : หนูน้อยหมวแ
ัวละร
หนูน้อยหมวแ : แบมแบม
หมาป่าสุิ : เบี
นายพรานสุหล่อ : มาร์
ุยายใี : แ็สัน
ุแม่ผู้เลอโม : ินยอ
ะร้าอหนูน้อยหมวแa : ยูยอม
้อนหิน : ยอแ
าลรั้หนึ่นานมาแล้ว...
หมู่บ้านแห่หนึ่ มีแม่และลูสาวัวเล็เล็ หน้าาน่ารันนึ ื่อแบมแบม ทุนในหมู่บ้าน่า็เรียเธอว่า แบมน้อยหมวแ เพราะแบมแบมอบใส่เสื้อลุมสีแทีุ่ยายแ็สันทำให้เป็นอวัวันเิแบมแบม
หนูน้อยนนี้นอาะน่ารัแล้ว ยัเป็นเ็ที่มีิใี มีเมา่อนอื่น รวมทั้สัว์สิ่อทั้หลาย แม้บารั้เธอะมีินนาารสูเินวามำเป็นไปบ้า หรือมโนเ่นั่นเอ แ่เพราะวามน่ารัมุ้มิ้อเธอ ทั้เพื่อนและสัว์ทั้หลาย็ยัรัและเอ็นูเธอ
วันหนึ่ แม่ินยอไ้เรียหาแบมแบมแ่เ้าแล้วบอว่า
"วันนี้ลู้อเอา มันู และ ุปิมิ ไปใหุ้ยายแ็สันที่ำลันอนป่วยอยู่นะ๊ะ"
"ุยายป่วยหรอฮะ"
"ใ่้ะ อย่าเถลไถลนะ แบมแบม รีบไปแล้วรีบลับมานะ้ะ"
"ฮะ" เมื่อแบมน้อยพยัหน้าและรับปา ุแม่นสวย็หยิบะร้าที่ใส่อทั้หมให้ แบมมอะร้าใบโปรที่ัวเอเรียว่ายูยอมในมือแล้วเินไปหยิบผ้าลุมัวโปรลุมแล้วรีบไปยับ้านุยาย
แบมน้อยำลัเินอยู่ในทุ่ห้าเียวส สอา้าวระโร้อแร๊พสวรร์ั้นเ็ไปเรื่อย เสียแร๊พั้นเทพัไปถึหูอหมาป่าเบีที่มีอาวุธเป็นฟันหน้าอันแหลมม ที่บัเอิผ่านมาพอี นอาลิ่นมันูและุปิมิที่โยออมาาะร้าแล้ว เ้าหมาป่าสุิยัไ้ลิ่นอ่อนๆ อสบู่าัวแบมแบมอี้วย น่าินทั้อในะร้าแล้ว็เ้าอะร้าริริ
หมาป่าสุิิไ้ันั้น็เลยีลัาทำท่าบีบอยไปัหน้าเหยื่ออมัน แบมน้อยหมวแใเลยแร๊พ่า
"แม่มัรถออมาเห็นใรเินมาเรียว่าอีุ๊" ใส่หน้าหมาป่าไปสามรั้้วยัน ทำเอาหมาป่าะัไป่อนะเอ่ยอย่าใเย็น
"อย่าใไป หนูน้อย ันื่อเบี ัน็แ่อยาะเป็นเพื่อนับเธอ เสียแร๊พอเธอมันเ๋มาเลยรู้ไหม แล้วนี่ะไปไหนหรอ?" าเรียวรีอหมาป่ายั้อไปยัะร้าในมืออแบมแบม พอเยหน้ามาเอวาใสแป๋ว้อมอมา็เลยส่ยิ้มหวานๆ ไปให้นึที แบมน้อยเห็นว่าหมาป่าไม่ไ้ทำร้ายนเอและยัเอ่ยมเสียแร๊พอเาอี ะ้อเป็นหมาป่านิสัยีแน่ๆ และไม่น่าะมีอันรายใๆ ็เลยบอไปว่า
"หนูื่อ แบมแบม ฮะ แบมำลัะเอาอไปเยียมุยายที่นอนป่วยอยู่ฮะ" ว่าแล้ว็ยิบาให้นึที หมาป่าเบีถึับ้อลั้นฟินับวามน่ารัอหนูน้อยรหน้าัวเอ แล้ว็ิวาแผนว่า ยายอแบมน้อยำลัป่วยอยู่ เี๋ยวไปินยายมัน่อนีว่า ยายมันไม่สบายไม่มีแร่อสู้แน่ๆ แล้ว็่อยัรอินเ็น้อยนี่ทีหลั แล้ว็เอาอในะร้าไปเป็นอาหารสำหรับวัน่อไป เมื่อิไ้ันั้น เลยวาอุบายเพื่อถ่วเวลาแบมน้อยให้ัวเอไปถึบ้านุยาย่อน
"แบมแบม อไม้พวนั้นสวยีนะ เ็บไปฝาุยาย้วยสิ" แบมมอไปยัอไม้ที่บานอยู่เห็นว่าุยายน่าะอบเลยเ็บอไม้ามำแนะนำอหมาป่าอย่าเพลิเพลิน ส่วนหมาป่าสุิัวนั้น็รีบไปบ้านุยายทันที
หมาป่าเบีมาถึหน้าบ้านอุยายแล้ว เาะประูทันทีแล้ว็บีบเสียให้เล็ลเลียนแบบแบมแบม
"ยาย๋า ุยาย๋า แบมแบมมาแล้ว้ะ เปิประูให้แบม้วย้ะ" ุยายที่นอนป่วยอยู่็ิว่าเป็นหลานสุน่ารัอัวเอเลยเินไปไอไปเพื่อเปิประู พอเปิประูเอับหมาป่า็ใ พยายามะร้อให้น่วยแ่หมาป่าผลัุยายล้มและเินรเ้าหา ุยายร้ออีวิแ่หมาป่าไม่สนใัารินุยายลไปทั้ัว านั้นเ้าหมาป่าเบี็ัารหยิบเสื้อผ้าุยายมาใส่ สวมหมว ใส่แว่นาแล้วไปนอนรอที่เีย ัารเอาผ้าลุมัวไว้ปิส่วนาัวเอไว้เพราะาเที่สั้นเ๋ออุยาย
๊อ ๊อ
เสียเาะประูทำเอาหมาป่าที่เผลอนอนหลับบนเียนุ่มสะุ้ื่น แล้ว็ไ้ยินเสียเรียอแบมน้อยหมวแ
"ุยายฮะ ุยายแ็สันฮะ น้อแบมแบมมาหาฮะ" หมาป่าเบีรีบัเสียนแ่อบลับไปทันที
"เ้ามาเลย้ะ แบมแบม แ่ๆ" โยไม่ลืมที่ะแล้ไอไม่สบาย้วย
เมื่อไ้รับอนุาาุยาย แบมแบม็เปิประูเ้ามา เินมายัห้อนอนแล้ววาะร้าและอไม้ไว้ที่้าเีย ถอผ้าลุมสีแออวาไว้้าัน ่อนะทำวามเารพ ุยายัวปลอมพยัหน้า แล้ววัมือเรียให้เ้ามาหาใล้ แบมแบมเห็นนที่แนุยายยาวและมีเยอะว่าปิ ้วยวามสสัย็เลยถามออไป
"ทำไมนที่แนุยายยาวละฮะ"
"ที่นยาวเพราะเวลายายอหลานะไ้อุ่นหายหนาวยัไล่ะ มาสิ มาลออู" แบมน้อย็ยับโผเ้าไปหาอ้อมออุยายัวปลอม หมาป่าเบีโอบรัร่าอแบมน้อย ลิ่นหอมานในอ้อมอทำให้น้ำย่อยในระเพาะเริ่มทำานหนัอีรั้
"อุ่นริ้วยฮะ" เสียแบมน้อยเอ่ยบอเมื่อถูันออาอ้อมอ แ่สายา็ันไปเห็นว่าหูอุยายทำไมยาวว่าปิ ไม่รอ้ารีบถามทันที
"ทำไมหูุยายถึยาวละฮะ"
"ะไ้ฟัเสียหลานแร๊พไ้ัๆ ไ้ะ"
"ุยายทำบีทบ๊อ์ให้แบม้วยนะ" ิบหายแล้ว หมาป่าสุิเรียเพราะทำไม่เป็น แ่แบมแบมไม่รอ้าร้อแร๊พสวรร์ั้นเ็อีรั้ แ่ร้อไปไ้ไม่ี่ท่อน็้อหยุแล้วมอมายัุยายเพื่อหาเสียบีทบ๊อ์ที่เยทำให้
"ยายไม่่อยสบายนะ แ่ๆ" แบมแบมพยัหน้าเ้าใ ุยายเลยส่ยิ้มหวานให้ แ่หนูน้อยี้สสัย็ถามึ้นอี
"ทำไมุยายถึมีเี้ยวยาวน่าลัวัฮะ" หมาป่าเบีเริ่มหมวามอทนับวามี้สสัยอหนูน้อยรหน้า
"็เอาไว้ินเ้านะสิ หึหึ"
เมื่อพูบหมาป่าสุิ็ับัวแบมน้อยที่นั่อยู่้าเียให้นอนลที่เียแทน แล้วพลิัวเออยู่้านบน ่อนที่ะัารลืนินลไปทั้ัว ไม่เหลือไว้ให้ใรไ้ลิ่น #เพลมา
"อร่อยริริทั้ยายทั้หลาน" เมื่อหมาป่าเบีอิ่มมา็เลย่วนอน ัสินใว่าะนอนหลับมันบนเียนี้เลยละัน
พอีมีพรานป่าที่อยู่้าบ้านุยายและำลัหิวเลยะเ้ามาอฝาท้อสัมื้อ แ่เมื่อเินเ้ามา็พบับหมาป่าที่นอนอือยู่บนเียนอน มอไปที่ท้อ็ใเพราะมันให่โมาผิปิ
"ไม่้อทำหน้าสสัย นายพรานสุหล่อ เ้าหมาป่ามันินุยายแล้ว็แบมน้อยหมวแสุน่ารัอ้าเ้าไป้วย" เสียาะร้ายูยอมเอ่ยอย่าเ็ๆ บอับนายพราน
นายพรานเอียอเ้าไปฟัรท้ออหมาป่า็ไ้ยินบีทบ๊อ์พร้อมเสียแร๊พัรอออมา แม้เสียะเบาแ่ัหวะารแร๊พั้นเทพ็ทำให้นายพรายโยามไ้ทันที เมื่อมั่นใว่ายายและหลานสอนยัมีีวิอยู่เลยหยิบมีู่ายผ่าท้อหมาป่าทันทีแล้ว่วยหลานออมา ทันทีที่สบาับนัวน้อย ็เหมือนโนสะ้วยมน์รา ้อใบหน้าน่ารัลอเวลา มือหนาอนายพราน่อยๆ พยุสาวน้อยออมา
"มาร์ นายพรานมาร์สุหล่อ"
"เอ่อ... แบมแบม ฮะ"
"น่ารัั" แบมน้อยยิ้ม้วยวามเินอาย
"อะแฮ่มๆ หยุีบัน่อน ่วยึยายออาท้อไอ้หมาป่านี่่อน" ทั้สอนหันไป่วยุยายออมา ุยายออมาไ้็หาทาแ้แ้นเ้าหมาป่านี่ ุยายแ็สันบอให้นายพรานและหลานรัออไปหา้อนหินให่มาใส่ในท้อหมาป่าแทน ทั้สอนเินูมือันออไปหา้อนหินให่มีเสียยายะโนามไปบอ อย่าเพิ่ีบันให้รีบลับมา พรานมาร์พยัหน้ารับปา ไม่นานหิน้อนให่็ลับมาโยนายพรานสุหล่อโว์วามแมนแบมานเียว ้าายมีแบมน้อยอยับเหื่อให้ลอทา
ทั้สามนยั้อนหินเ้าในท้อแล้วยายแ็สันัารเย็บท้อเรียบร้อย่อนทั้หมะหนีออมาแล้วไปแอบอยู่ที่บ้านอนายพรานสุหล่อัน่อน แน่นอนว่าแบมน้อยไม่ลืมที่ะหยิบะร้ายูยอมและเสื้อลุมสีแัวโปรไป้วย
ส่วนเ้าหมาป่าพอื่นึ้นมา็รู้สึหิวน้ำ แ่็รู้สึหนัท้อัวเอ พอนึไ้ว่าินไปทั้ยายทั้หลาน็้อหนัท้อแน่นอน พอิไ้็เลยไปยัลำธารใล้ๆ แล้ว้มลินน้ำแ่้วยเพราะน้ำหนััวที่หนัเินไปทำให้หมาป่าลไปในลำธาร สอาะายเพื่อว่ายน้ำท่าฟรีสไส์แ่ท้ออัวเอหนัเิน ะว่ายน้ำท่าผีเสื้อหรือท่าบยิ่ยาให่ หมหนทาะรอแน่แล้ว แมป์ว่ายน้ำ้ามลำธารสามปี้อนอเาไม่่วยอะไรเลยริๆ แล้วู่ๆ ็มีเสียออมาาท้ออัวเอ
"ถ้าเ้าไม่อยาาย เ้า้อสำนึผิแล้วลับัวเป็นนี"
"้ายอมแล้ว ้าะลับัว ้าะไม่หลอใรอี"
"สัานะ"
"้าสัา" แล้วหมาป่า็รู้สึอยาะอ้วึ้นมา ไม่นาน้อนหินเล็ๆ ำนวนมา็ออาปาหมาป่า ทำให้ัวหมาป่าเบาและสามารถพลิัวว่ายน้ำท่ารรเียไปยัฝั่ไ้สำเร็ หมาป่ามอลับมาที่อ้อนหินำนวนมาที่อนนี้มันรวมัวันลับเป็น้อนให่ลอยมายัริมลำธาร
"อบุมา เ้าือ..."
"้าื่อ ยอแ อย่าลืมที่สัาับ้าไว้ละัน หมาป่าเบี" หมาป่าสุิรับปาหนัแน่นว่า่อไปะลับใและเป็นนี อย่วยเหลือผู้อื่น
สามนที่แอบเฝ้ามอเหุาร์็ยิ้มออมาที่สามารถทำให้หมาป่าลับใเป็นนีไ้ ุยายแสันวนนายพรานและหลานรัทาน้าวเย็น้วยัน่อน เมื่อทาน้าวเย็นเสร็ แบมน้อยรีบลาลับบ้านเพราะฝน็ำลัะ นายพรานเลยวนไปหลบฝน่อนในบ้าน หลัานั้น...
นายพรานสุหล่อและแบมน้อยหมวแ็รอรัันั่วนิรันร์
บ
นิทานเรื่อนี้สอนให้รู้ว่า...
"อย่าไว้ใทา อย่าวาในายพราน" #ผิ
นิทานบแล้ว เ้านอนไ้แล้วนะะ ฝันี่ะ^^
#GOT7นิทาน่อนนอน
ความคิดเห็น