แก้ว

เนื้อเรื่อง

แก้ว

ผมถือแก้วเปล่าใส ๆ ไว้ในมือ หยิบน้ำในตู้เย็นออกมารินใส่แก้วจนเต็ม พอจะยกขึ้นดื่มก็พบว่าแก้วในมือผมมีรอยร้าวที่ขอบแก้ว หยุดชะงักแก้วไว้ตรงริมฝีปากคิดไตร่ตรองว่าจะดื่มน้ำจากแก้วร้าวนี้ดี  หรือว่าจะเปลี่ยนแก้วใบใหม่...

//

เมื่อปลายปีที่แล้วผมได้มีโอกาสไปนั่งทอดอารมณ์ริมทะเล ปล่อยให้เกลียวคลื่นและลมชื้นแทะโลมร่างกายอย่างไม่รู้จักเหน็ดหน่าย ด้วยอารมณ์ศิลปินอย่างไรสาเหตุผมหยิบทรายขึ้นมาหนึ่งกำมือและค่อย ๆ ปล่อยให้มันร่วงลงสู่พื้นตามเดิมช้า ๆ ประหนึ่งนาฬิกาทราย

“แก้วทำมาจากทราย” เพื่อนผมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันคอกลับไปยังต้นเสียง ด้วยความไม่รู้ จึงถามกลับไปว่าจริงหรอ เพื่อนตอบกลับมาว่าจริง ไม่รู้เลยหรือไง

ไม่รู้แต่ไม่อยากยอมรับง่าย ๆ ว่าโง่

ด้วยความไม่รู้จึงถามต่อไปว่าเอาทรายไปทำอย่างไรถึงได้เป็นแก้ว เพื่อนบอกว่าเอาทรายไปเผาด้วยความร้อนแล้วก็จะได้แก้ว พูดจบเพื่อนก็ก้มลงหยิบทรายขึ้นมากำมือนึง หงายฝ่ามือขึ้นแล้วบอกกับผมว่า ความรักก็ไม่ต่างอะไรกับทรายในกำมือ วันหนึ่งเราหยิบทรายขึ้นมาไว้ในฝ่ามือ แล้วใช้ความรักหล่อหลอมทรายนั้นจนกลายเป็นแก้วใบสวย กว่าความร้อนจะเปลี่ยนทรายเป็นแก้ว มันต้องผ่านความร้อนความอดทนมากมาย ไม่ต่างอะไรกับความรักขนองคนสองคน กว่าจะประคับประคองความรักจะสวยงามประหนึ่งแก้ว ต้องอดทนฝ่าพันอุปสรรคนานับประการ

ผมพยายามฝืนทำตัวมีส่วนร่วมจะทำซึ้งตามคำบรรยาย

แต่เมื่อมาถึงคำพูดนี้ของเพื่อน ความซึ้งอย่างไม่มีวันสิ้นสุดมันทำผมแทบจะอ้วกมุขเน่า ๆ ออกมา เพราะมันตีหน้าเศร้าพูดออกมาอีกว่า “ถ้าวันหนึ่งเรารักษาแก้วไม่ดี จนแก้วมันร้าวจนแตก เราก็คงไม่สามารถหล่อหลอมแก้วใบเดิมกลับคืนมาได้”

แก้ว – ทราย – ความรัก – คำพูดเน่า ๆ ของเพื่อนผม มันให้แง่คิดเรื่องความรักกับผมในอีกมุมหนึ่งที่ผมไม่เคยสัมผัส

มุมมองความรักของเพื่อนที่บอกผมว่า ความรักก็ไม่ต่างอะไรกับแก้วในมือ มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่า ความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงามแต่เปราะบางยิ่งนัก ทุก ๆ คนสร้างความรักขึ้นมา รักษามันไว้เป็นอย่างดีแต่เมื่อถึงวันหนึ่ง ความประมาทพลาดพลั้งกระทบกระทั่งกันทำให้ความรักเกิดรอยร้าว รอยร้าวของความรักคงไม่ต่างอะไรกับรอยร้าวของแก้ว ไม่มีใครสักคนสามารถย้อนเวลาให้กลับมาลบบาดแผลนั้นได้ ยิ่งนับวันบาดแผลก็ยิ่งเปิดกว้างขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเราไม่สามารถรักษามันไว้ได้ แล้วเราก็สูญเสียสิ่งสำคัญไป แก้วกลายเป็นเศษแก้ว ความรักกลายเป็นเศษใจที่เคยมีให้กัน
แก้วไปเก่าแตกสลายบนมือของเราเอง เหมือนเราดูแลความรักที่มีอยู่ไว้ไม่ได้ เศษแก้วแหลกสลายในกำมือ มันทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดกับความสูญเสียที่เราทำมันเอง แม้เราจะพยายามประกอบเศษแก้วให้คืนกลับมาดังเดิม ก็คงเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นไปได้ แต่ความรู้สึกเก่า ๆ คงไม่สามารถเรียกย้อนคืนกลับมาได้

ทำได้แค่เพียงเจ็บปวด โหยหา และ เสียดาย

แม้เราจะสร้างแก้วใบใหม่จากทรายอีกหยิบมือหนึ่ง เราก็ไม่สามารถได้แก้วใบเดิมเหมือนที่เราเคยถือมันไว้ในกำมือ แม้เราจะหาความรักใหม่เข้ามา แต่รักนั้นมันก็ไม่สามารถทดแทนความรักที่เราเคยพบผ่านมาได้

วันนี้คุณดูแลแก้วในกำมือคุณดีเพียงพอแค่ไหน ทนุถนอมหรือเพียรสร้างรอยร้าวให้เกิดขึ้นตลอดเวลา ความรักเป็นสิ่งมีค่า เพราะว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ทรายไม่มีค่าจะเปลี่ยนเป็นแก้วใบงามสูงค่า ไม่ง่ายเลยที่คนสองคนจะหลอมหัวใจรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

รักษาแก้วในมือไว้ให้ดี

//

...ผมนึกไม่ออกว่าแก้วใบนี้มีรอยร้าวตั้งแต่เมื่อไร ตอนไหน เพราะความประมาทของผมหรือเพราะความประมาทของแก้วที่มันทำรอยร้าวเกิดให้กับตัวเองได้ ... แต่อยู่ดี ๆ แก้วไม่น่าจะร้าวเองได้ ความจริงบอกกับผมอย่างนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นก็คงเป็นเพราะฝีมือของผมเอง ที่สร้างรอยร้าวขึ้นมา ผมคงใช้งานมันบ่อยเกินไป

จำใจต้องทิ้งแก้วร้าวใบนั้นไป เพราะถ้าขืนฝืนใช้ต่อไปรอยร้าวนั้นอาจจะย้อนมาทำร้ายตัวผมเองโดยไม่รู้ตัว ผมอาจเกิดบาดแผลจากการใช้แก้วร้าวใบนั้น

หยิบแก้วใบใหม่มาเติมน้ำใส่จนเต็ม...มองไปรอบ ๆ แก้วมันยังไม่มีรอยร้าว...คำพูดของเพื่อนที่ริมทะเลวิ่งแล่นเข้ามาในหัวผมจนสว่างวาบ...ต่อไปผมจะดูแลสิ่งสำคัญของผมเป็นอย่างดี