พี่ใหญ่

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

พี่ใหญ่ / รัศมีมาศ

บทนำ

“ต่อจากนี้...ไม่ว่าเรื่องระหว่างเราจะเป็นยังไงก็ตาม ห้ามพาลูกหนีไปไหนอีกเด็ดขาดเพราะที่นี่คือบ้านของพวกเขา จำเอาไว้ด้วยว่าเธอไม่มีสิทธิ์พรากพ่อพรากลูก!” ทันทีที่ประตูห้องนอนปิดสนิท ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านก็หันมาทำน้ำเสียงเกรี้ยวกราดใส่ภรรยาที่เพิ่งตามตัวกลับมาบ้านพร้อมกับลูกแฝดชายหญิงวัย 3 ขวบที่เธอพาหนีไปด้วย 

ดนุวัศ อรุณวงศ์ ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี วัย 34 ปี ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จักเขาในฐานะไฮโซและนักธุรกิจคนดังที่กำลังตกเป็นข่าวกับนางเอกชื่อดังอย่างวิลาสินี อันเป็นสาเหตุทำให้ทะเลาะกับภรรยาจนเธอต้องพาลูกหนีไปขออาศัยนอนอยู่บ้านเพื่อนเป็นเวลาหนึ่งคืน แต่พอดนุวัศทราบเรื่องที่ภรรยาหนีออกจากบ้าน เขาก็รีบไปตามตัวกลับมา เมื่อมาถึงจึงลากตัวเธอขึ้นชั้นบนและพาตรงมายังห้องนอนของตัวเอง ส่วนลูกแฝดนั้นก็ได้ปล่อยให้อยู่กับพี่เลี้ยงของแต่ละคน 

“รองก็ไม่ได้อยากพรากพ่อพรากลูกหรอกค่ะ...ถ้าคุณไม่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก” ภรรยาสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือเสียงสะอื้น เจ็บปวดรวดร้าวเกินกว่าจะอดจะทนแล้วจริง ๆ  

ตลอดระยะเวลาเกือบ 4 ปีที่เธออยู่ในฐานะภรรยาของผู้ชายคนนี้ ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จะได้รับความรักและความซื่อสัตย์จากเขา อาจเป็นเพราะว่าการแต่งงานมันไม่ได้เกิดจากความรัก แต่ที่ดนุวัศยอมแต่งงานกับเธอก็เพียงเพื่อรับผิดชอบต่อการกระทำอันเกิดจากความเมา เขาแค่ยอมทำตามคำสั่งของคุณหญิงตรีนุชผู้เป็นย่าในขณะที่ท่านยังมีชีวิต

“แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ถึงทนไม่ได้ขึ้นมาล่ะ ฉันนึกว่าเธอชินแล้วเสียอีก ...หรือเป็นเพราะว่าไอ้ภาคินมันกลับมาอยู่ที่กรุงเทพ เธอก็เลยต้องหาเรื่องออกไปเจอมัน คงจะคิดถึงกันมากละสิ!” ทุกวันนี้เขากับรังรองนั้นแทบดูไม่เหมือนคนเป็นสามีภรรยากัน ทั้งแยกห้องนอนคนละห้องและไม่ค่อยได้นั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหาร ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาเกือบจะ 2 ปีแล้ว

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพี่คินนะคะ” เขาทำผิดด้วยการพาผู้หญิงมาหยามศักดิ์ศรีเธอถึงในบ้าน แต่ก็ยังกล้าที่จะพูดจาให้ดูเหมือนกับว่าเธอเป็นคนผิด ดนุวัศกลายเป็นผู้ชายไร้จิตสำนึกไปแล้วจริง ๆ 

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อทุกวันนี้เธอยังแอบติดต่อกับมัน ...อย่าคิดว่าฉันไม่รู้สิ!”  

“ถ้าอย่างนั้น...หย่ากันไหมคะ เพราะทุกวันนี้เราสองคนก็แทบไม่ใช่สามีภรรยากันอยู่แล้ว คุณอยากทำอะไร หรือแม้แต่อยากพาผู้หญิงคนไหนเข้ามานอนในบ้านด้วย มันจะได้ไม่มีใครเอาไปนินทา” หญิงสาวประชดออกไปทั้งที่ไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน เนื่องจากว่าเธอรักผู้ชายคนนี้และต้องการดูแลเขาเพื่อตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณตามคำสัญญาที่เคยรับปากไว้ว่าจะไม่มีการหย่าร้างกับดนุวัศ แต่พอมาถึงตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะสามารถรักษาคำสัญญาได้อีกต่อไปหรือเปล่า

“อ๋อ...ที่แท้ก็หาเรื่องหย่ากับฉันนี่เอง อยากหย่ามากเลยใช่ไหม!” พูดจบก็คว้าตัวภรรยามากอดแนบชิดด้วยอารมณ์ที่ทั้งโกรธและหึงหวงปะปนกัน 

“ใช่ค่ะ รองอยากหย่ากับคุณ ...อย่านะ!” ทันทีที่ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าใกล้จนทำให้ริมฝีปากอยู่ในระดับเดียวกัน รังรองจึงรีบร้องห้ามเสียงหลงเมื่อดูออกว่าสามีกำลังจะทำอะไร

“อย่าช้า หรือว่า...อย่ารุนแรง” ดนุวัศหัวเราะในลำคออย่างตั้งใจกวนประสาท ไม่สนใจเสียงร้องห้าม จัดการปิดปากภรรยาด้วยจูบเร่าร้อนตามแรงอารมณ์ เขาไม่พอใจมากที่เธอกล้าประชดกันด้วยการขอหย่า รังรองน่าจะทราบดีอยู่แก่ใจตัวเอง เนื่องจากว่าเธอเคยรับปากกับคุณย่าของเขาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปโดยที่ไม่มีการหย่าร้าง เพราะฉะนั้นจึงไม่ควรพูดคำนี้ออกมาด้วยซ้ำ

...ถึงแม้ไม่เคยรักเธอ แต่เขาก็รักลูกทั้งสองคนสุดหัวใจ และจะไม่ยอมให้ใครมาพรากไปเด็ดขาด!

นานเกือบครึ่งชั่วโมง บทรักแสนเร่าร้อนจึงสิ้นสุดลง ทันทีที่สามีผละออกจากร่างกายเปลือยเปล่า รังรองก็รีบพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขาโดยที่น้ำตาเอ่อล้นออกมาแบบไม่ตั้งใจจะร้องไห้ เกือบสองปีแล้วที่เธอไม่เคยได้เข้ามาในห้องนอนห้องนี้ เพราะว่าหลังจากที่คุณหญิงตรีนุชเสียชีวิต ดนุวัศก็สั่งให้เธอย้ายออกไปนอนห้องอื่น เขาทำราวกับว่าเธอไม่ใช่ภรรยา

“ร้องไห้ทำไม ทำตัวเป็นนางเอกในละครไปได้” เจ้าของห้องหันมามองภรรยาด้วยความสะใจที่ตนเองสามารถเอาชนะเธอได้ทุกครั้ง  

“เพราะว่ารองเกลียดผู้ชายมักมากอย่างคุณ” รังรองทำท่าจะลุกขึ้น กวาดตามองหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปคนละทิศทางจากฝีมือของผู้ชายใจร้าย  

“หึ... ฉันก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอหรอกนะ” พอเห็นภรรยาขยับตัวลุกขึ้นในท่านั่งและกระชับกอดผ้าห่มแนบกับร่างกายเอาไว้ คนเอาแต่ใจและชอบเอาชนะจึงต้องรีบทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เธอออกไปจากห้อง

“นี่คุณจะเอาเสื้อผ้าของรองไปไหน ...คุณใหญ่! คุณจะทำบ้าอะไรอีก” หญิงสาวขึ้นเสียงถามเมื่อเห็นสามีชิงเก็บเสื้อผ้าของเธอทุกชิ้นแต่กลับไม่มีท่าทีว่าจะเอามาโยนให้ใส่

“ฉันอยากมีลูกเพิ่มอีกสักคน ห้ามกินยาคุมเด็ดขาด” พอพูดจบก็เดินไปเปิดประตูแล้วโยนชุดสวยทิ้งไว้หน้าห้อง ทำเอารังรองต้องกำมือแน่นด้วยความโมโหและไม่เข้าใจในการกระทำของเขาที่มันสร้างความอับอายให้แก่เธอ

“คุณมันบ้าบอที่สุด!”

“ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีก ...เดี๋ยวก็รู้” ดนุวัศสวนกลับกวน ๆ ในขณะที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้า คิดจะเอาคืนด้วยการพรากลูกไปจากเธอบ้าง รังรองจะได้เข้าใจหัวอกของเขาตอนที่รู้ว่าเธอแอบพาลูกทั้งสองคนหนีออกจากบ้าน